Κατηγορία: ΥΓΕΙΑ

Κάθε άνθρωπος έχει φωνή, μοναδική στον κόσμο. Η ομιλία μας βοηθάει σε έναν σημαντικό βαθμό να επικοινωνούμε με τους άλλους.

Μια βραχνή φωνή μπορεί να είναι αισθησιακή, αλλά πιθανόν να σηματοδοτεί πλείστα όσα προβλήματα, που χρήζουν ειδικής αντιμετώπισης.

«Η φωνή μας αποτελεί ένα πολύ δυνατό εργαλείο για την προσωπική και για την επαγγελματική μας ζωή. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με εμάς. Όλοι μπορούν να μας θυμούνται για την βαθιά βελούδινη φωνή μας και για τα συναισθήματα και τα μηνύματα, που αυτή μεταφέρει σε κάθε περίπτωση», λέει η δρ Ανατολή Παταρίδου, Χειρουργός Ωτορινολαρυγγολόγος Κεφαλής-Τραχήλου.

Και συνεχίζει: «Ας θυμηθούμε πόσες φορές η χροιά μιας φωνής μας κέρδισε ή μας απώθησε σε μια επαφή μας σε ένα εστιατόριο ή σε ένα τηλεφώνημα ή σε κάποιο επαγγελματικό ραντεβού και ας της δώσουμε τη φροντίδα που χρειάζεται. Η παραγωγή της φωνής μας γίνεται σε ένα πολύ σύνθετο και εξαιρετικά φίνο όργανο, τον λάρυγγα, που από πλευράς ανατομικής κατασκευής και λειτουργικότητας είναι σαν ένα μουσικό όργανο, του οποίου η απόδοση εξαρτάται από την εξάσκηση, τη σωστή χρήση, την περιποίηση και την τήρηση βασικών κανόνων στη λειτουργία του».

Ο σημερινός τρόπος ζωής με την «δυτικοποίηση» της διατροφής, με την αύξηση των πάσης φύσεως αλλεργιών -σε τρόφιμα και σε αερο-αλλεργιογόνα- και με την αύξηση στη συχνότητα της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης έχει αυξήσει σε σημαντικό βαθμό την συχνότητα των προβλημάτων στην φωνή, αφού αυτές οι καταστάσεις αποτελούν έναν ισχυρά προδιαθεσικό φλεγμονώδη παράγοντα για τον λάρυγγα.

Επιπλέον, όπως επισημαίνει η κα Παταρίδου, το σημερινό μοντέλο ζωής, με την πίεση και με τους απαιτητικούς καθημερινούς ρυθμούς οδηγεί σε μία πολύ κακή χρήση της φωνής. Οι περισσότεροι είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν συνήθως σε 2-3 τηλεφωνικές γραμμές ή να δίνουν και συγχρόνως εξηγήσεις δια ζώσης.

«Αυτό, σε συνδυασμό και με την χαμηλή κατανάλωση σε νερό, την αυξημένη κατανάλωση σε αλκοόλ και την φουλ λειτουργία του κλιματισμού, είτε για ψύξη είτε για θέρμανση, ταλαιπωρεί σε πολύ σημαντικό βαθμό τις φωνητικές χορδές, αλλά και όλα τα σημαντικά αντηχεία, τον φάρυγγα, τη μύτη και τις παραρρίνιες κοιλότητες.
Ο ρόλος του ειδικού λογοθεραπευτή είναι καθοριστικός στην ολοκληρωμένη θεραπεία των διαταραχών της φωνής», υπογραμμίζει η χειρουργός ωτορινολαρυγγολόγος κεφαλής-τραχήλου».

Τα συνήθη προβλήματα 

Όταν η φωνή τραυματίζεται, παρουσιάζεται βραχνάδα, ξηρός βήχας και άλλα συμπτώματα, όπως σπάσιμο της φωνής και αίσθημα κόμπου.

Τα πιο συχνά αίτια είναι οι πολύποδες, οι κύστες, οι κάλοι, η λεγόμενη πολυποειδής εκφύλιση ή οίδημα του Reinke, το κοκκίωμα και πιο σπάνια ο καρκίνος. Σήμερα οι ειδικοί γιατροί διαθέτουν τα νέας γενιάς ενδοσκόπια, με τα οποία, σε σύνδεση με το monitor, μπορούν να έχουν μια ξεκάθαρη εικόνα της βλάβης που υπάρχει.

«Επιπλέον έχουμε μία ακόμη πιο ειδική εξέταση, τη λεγόμενη στραβοσκόπηση, με την οποία ελέγχουμε τη δόνηση του ελεύθερου χείλους των χορδών, γεγονός που μας αποκαλύπτει παθολογικά ευρήματα, τα οποία, με την απλή λαρυγγοσκόπηση, δεν είναι εφικτό να εντοπιστούν», εξηγεί η κα Ανατολή Παταρίδου.

Ορισμένες φορές μπορεί να διαπιστωθεί ότι μια φωνητική χορδή είναι παράλυτη, με αποτέλεσμα να μην κινείται κατά την αναπνοή και την φώνηση. Η υγιής φωνητική χορδή υποχρεώνεται να καλύπτει αυτό το κενό στην γλωττίδα, προκαλώντας, όμως, κούραση στον τράχηλο. Κάποιοι ασθενείς καταφέρνουν να αντιρροπήσουν ικανοποιητικά την κατάσταση αυτή μετά από 24 μήνες, κάποιοι άλλοι όχι.

Υπάρχει θεραπεία για το πρόβλημα της πάρεσης της φωνητικής χορδής και αφορά στην έγχυση απορροφήσιμου υλικού, που μπορεί να γίνει με τοπική ή γενική νάρκωση. Εκτός από την έγχυση υπάρχουν και ανοιχτές χειρουργικές επεμβάσεις για την αντιμετώπιση της πάρεσης με μόνιμο αποτέλεσμα. Αυτό επιβάλλει το πέρας ενός διαστήματος 12 μηνών από την βλάβη, ώστε να εξαντληθεί η πιθανότητα της επανανεύρωσης της φωνητικής χορδής.

Συνήθως η θεραπεία είναι αρχικά συντηρητική αγωγή και αν δεν αποδώσει, τότε μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση.

Το χειρουργείο γίνεται είτε με τα κλασικά εργαλεία, είτε με διάφορες μορφές laser, που είναι πολύ πιο ατραυματικές για τον ευαίσθητο βλεννογόνο των φωνητικών χορδών. Μάλιστα ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα του laser, όταν πρόκειται για καρκίνο, είναι ότι, στη διάρκεια της επέμβασης, μπορεί να σταλεί ταχεία βιοψία και αν αποδειχτεί ότι η βλάβη είναι καρκίνος, ο χειρουργός να προχωρήσει άμεσα στη ριζική αφαίρεσή του.

«Στις επεμβάσεις για καλοήθη βλάβη η αφωνία για περίπου πέντε μέρες είναι καθοριστική για τη σωστή επούλωση και σωστό είναι να συστηθεί λογοθεραπεία και προεγχειρητικά και μετεγχειρητικά. Η σωστή διατροφή, η αποφυγή καπνού, αλκοόλ και γενικότερα ερεθιστικών παραγόντων εξασφαλίζουν το ιδανικό αποτέλεσμα μετά το χειρουργείο. Η παρακολούθηση του ασθενούς με λαρυγγοσκόπηση και στροβοσκόπηση μετά την επέμβαση μειώνει τον κίνδυνο της υποτροπής, είτε πρόκειται για καλοήθη είτε για κακοήθη βλάβη», καταλήγει η ειδικός.

Το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι υπεύθυνο για την εξασφάλιση της άμυνας του οργανισμού και τη θωράκισή του από «εισβολείς» ( ιοί, μικρόβια κλπ.) που θα μπορούσαν να προκαλέσουν λοιμώξεις και φλεγμονώδεις νόσους.

Με την είσοδο των εισβολέων (αντιγόνα) ενεργοποιείται το ανοσοποιητικό σύστημα για την παραγωγή «στρατού» αντισωμάτων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι παθογόνοι εισβολείς και να εξασφαλιστεί η υγεία του οργανισμού.

Πρόκειται ακριβώς για ένα σύστημα αρκετά περίπλοκο (βιολογικοί μηχανισμοί, ενδοκυττάριες διεργασίες αλλά και φραγμοί οργάνων, δέρματος, βλεννογόνων) που λειτουργούν σε απόλυτα σοφό συντονισμό.

Προκειμένου όμως, όλο αυτό το σοφό σύστημα να λειτουργήσει αποτελεσματικά, χρειάζεται από πλευράς μας βοήθεια ώστε να εξασφαλιστούν οι συνθήκες της εύρρυθμης λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος.

Η δική μας συμβολή, έγκειται σε μια ισορροπημένη και υγιεινή διατροφή, άσκηση, αλλά και πρόληψη με τον εμβολιασμό.

Τέλος, η χρήση απαραίτητων συμπληρωμάτων, με την σύσταση επιστημόνων υγείας, γιατρών, φαρμακοποιών, διατροφολόγων για την εξασφάλιση των ιχνοστοιχείων, μετάλλων, βιταμινών κλπ. που χρειάζονται προκειμένου να λειτουργήσει απρόσκοπτα το ανοσοποιητικό σύστημα, αποτελεί ένα καθοριστικό + συν που βοηθάει στη θωράκιση του οργανισμού, αποφυγή λοιμώξεων, φλεγμονωδών ασθενειών. Εξασφαλίζει ένα ισχυρό οργανισμό με ενέργεια, τόνωση, αποφυγή αισθήματος κόπωσης, θωρακισμένο και δυνατό, προστατευμένο και υγιή.

ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ – Φαρμακοποιός

Συχνές είναι οι δερματικές παθήσεις που προκαλούνται εξαιτίας του διαβήτη τύπου I και II. Το ποσοστό των ασθενών που παρουσιάζουν είτε αλλεργικές αντιδράσεις είτε προβλήματα στο δέρμα, κάποια στιγμή στη ζωή τους, αγγίζει το 80% και οι εκδηλώσεις κυμαίνονται από έναν απλό κνησμό έως πολύ σοβαρές λοιμώξεις.

Μάλιστα, ορισμένες από αυτές αποτελούν την πρώτη ένδειξη ότι τα επίπεδα της ινσουλίνης δεν είναι φυσιολογικά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

«Η ξηρότητα του δέρματος είναι μια συχνή πηγή προβλημάτων στους διαβητικούς ανθρώπους. Τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα και η προσπάθεια του οργανισμού να τα μειώσει, μέσω της διούρησης από υγρά που αφαιρεί από τα κύτταρα, είναι μία από τις αιτίες της. Ο δεύτερος είναι η διαβητική νευροπάθεια. Ο διαβήτης προκαλεί σε ορισμένους βλάβη στα νεύρα, του ποδιού κυρίως, με αποτέλεσμα να μη μεταδίδεται το μήνυμα για εφίδρωση. Έτσι το δέρμα στεγνώνει, δημιουργώντας μικρορωγμές, οι οποίες γίνονται πύλες εισόδου μολυσματικών παραγόντων. Αυτοί αναπτύσσονται ταχέως λόγω του σακχάρου, οπότε εκδηλώνεται η πάθηση», μας εξηγεί ο Δερματολόγος – Αφροδισιολόγος δρ Χρήστος Στάμου. Εκτός από την ξηρότητα του δέρματος, που φυσικά μπορεί να προκύψει και σε ανθρώπους χωρίς διαβήτη, υπάρχουν και άλλες προειδοποιητικές ενδείξεις, που θα πρέπει να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για αναζήτηση ιατρικής συμβουλής. Μερικές από αυτές είναι:

1. Κνησμός –  Όταν ο κνησμός προκαλείται από κακή ροή αίματος, τα κάτω άκρα (ειδικά το τμήμα κάτω από τον αστράγαλο) επηρεάζονται συχνότερα.
2. Φαγούρα, κόκκινα εξανθήματα, συχνά με μικροσκοπικές φουσκάλες ή φολίδες, σε ζεστές, υγρές πτυχές του δέρματος – Μπορεί να οφείλεται σε μυκητίαση. Τα άτομα με διαβήτη προσβάλλονται συχνά από τον μύκητα Candida albicans.
3. Πρήξιμο, ερυθρότητα, αίσθημα καύσου και πόνος –  Πρόκειται για ενδείξεις βακτηριακής λοίμωξης, η οποία μπορεί να εμφανιστεί σε διάφορα σημεία του σώματος, από τα βλέφαρα και τα τριχοθυλάκια έως ιστούς που βρίσκονται πολύ βαθύτερα από την επιδερμίδα.
4. Λέπτυνση του δέρματος, πάχυνση και αποχρωματισμός των νυχιών και κρύο δέρμα – Ενδεχομένως να οφείλονται σε στένωση των αιμοφόρων αγγείων που τροφοδοτούν το δέρμα, δηλαδή σε αθηροσκλήρωση, μια συχνή επίπτωση του διαβήτη.
5. Κηλίδες και μελαγχρωματικές βλατίδες – Προκαλούνται επίσης από αλλαγές στα μικρά αιμοφόρα αγγεία του σώματος. Η πάθηση ονομάζεται διαβητική δερματοπάθεια. Το χρώμα των κηλίδων είναι ανοιχτό καφέ ή κόκκινο και εμφανίζονται συχνά στο μπροστινό μέρος των ποδιών.
6. Αποχρωματισμός του δέρματος – Είναι πιθανό να οφείλεται σε λεύκη, μια πάθηση που παρατηρείται σε άτομα με διαβήτη τύπου I.
7. Υπερχρωματισμός του δέρματος – Η μελανίζουσα ακάνθωση (Acanthosis Nigricans), όπως ονομάζεται, εκδηλώνεται με την εμφάνιση σκούρου δέρματος στο πίσω μέρος του λαιμού και σπανιότερα στη μασχάλη και στη βουβωνική χώρα.
8. Σκληρό, παχύ και κηρώδες δέρμα – Όταν αναπτύσσεται στα δάχτυλα των χεριών ή/και των ποδιών οφείλεται σε σκληροδακτυλία (digital sclerosis). Ορισμένες φορές η πάθηση εξαπλώνεται, ενώ μπορεί να επηρεάσει και τις αρθρώσεις. Καθοριστικό ρόλο παίζει η διάρκεια του διαβήτη, αν και μπορεί να προκύψει και λίγο μετά την έναρξή του.
9. Μεγάλες φουσκάλες – Στη φυσαλιδώδη δερματοπάθεια (bullosis diabetesricorum) τα διαβητικά άτομα εμφανίζουν ξαφνικά στο δέρμα τους ανώδυνες φουσκάλες (μία ή περισσότερες), σαν εκείνες που εμφανίζονται μετά από έγκαυμα, κυρίως στα άκρα.
10. Κίτρινες, κοκκινωπές ή καφέ πλάκες – Μπορεί να προκαλούνται από μια πάθηση που ονομάζεται λιποειδική νεκροβίωση, η οποία αφορά ένα μικρό ποσοστό διαβητικών. Ξεκινά ως μικρά, επηρμένα, στερεά εξογκώματα, που μοιάζουν με σπυράκια, τα οποία στη συνέχεια μετατρέπονται σε μικρές ή μεγαλύτερες περιγεγραμμένες περιοχές με πρησμένο και σκληρό δέρμα.
11. Ανοιχτές πληγές – Ο ανεξέλεγκτος ή ανεπαρκώς ελεγχόμενος διαβήτης για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να οδηγήσει σε κακή κυκλοφορία του αίματος και βλάβη των νεύρων, που γίνονται αιτία για τα γνωστά σε όλους διαβητικά έλκη, τα οποία εμφανίζονται κυρίως στον άκρα πόδα.
12. Μικρά, κοκκινωπά ή κίτρινα εξογκώματα – Κατά την εμφάνισή τους οι εκδηλώσεις αυτές του δέρματος είναι κόκκινες και μοιάζουν με σπυράκια, αλλά σύντομα γίνονται κίτρινα και προκαλούν κνησμό. Το εξανθηματικό ξάνθωμα (eruptive-xanthomatosis), όπως ονομάζεται ιατρικά, εντοπίζεται συχνότερα στους γλουτούς, τους μηρούς, τους αγκώνες και πίσω από τα γόνατα. «Επίσης ο διαβήτης μπορεί να προκαλέσει διατιτραίνουσες δερματοπάθειες, ομαλό λειχήνα, διαβητικό σκληροίδημα, δακτυλιοειδές κοκκίωμα, και πολλές άλλες παθήσεις. Ο κατάλογος είναι μεγάλος και γι’ αυτό με την εμφάνιση αυτών των ύποπτων ενδείξεων θα πρέπει να κινητοποιείται τον ασθενή.

Η υπερβολική έκθεση στον ήλιο δεν βλάπτει μόνο το δέρμα, αλλά και τα μάτια. Γι’ αυτό τον λόγο έχει ζωτική σημασία να αρχίζει από τα πρώτα χρόνια της ζωής η προστασία των ματιών από την υπεριώδη ακτινοβολία (UV).

«Η υπεριώδης ακτινοβολία μπορεί να προκαλέσει βλάβες στους επιφανειακούς αλλά και τους εν τω βάθει ιστούς των ματιών», λέει ο Χειρουργός-Οφθαλμίατρος δρ Αναστάσιος-Ι. Κανελλόπουλος, MD, ιδρυτής και επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Οφθαλμολογίας LaserVision και καθηγητής Οφθαλμολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (NYU Medical School).

Οι βλάβες σε αυτούς τους ιστούς μπορεί να έχουν βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες. Χαρακτηριστικές βραχυπρόθεσμες συνέπειες είναι η φωτοκερατίτιδα και το πτερύγιο. Η φωτοκερατίτιδα είναι έγκαυμα στον κερατοειδή, που συνήθως προκαλεί συμπτώματα 6-10 ώρες μετά από την υπερβολική έκθεση στην UV. Αντίστοιχα, το πτερύγιο είναι η μη φυσιολογική ανάπτυξη ιστού που εισδύει στον κερατοειδή (συχνότερα στο τμήμα του στην εσωτερική γωνία του ματιού). Συνήθως παρατηρείται σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες. Το πτερύγιο είναι επίσης γνωστό ως «μάτι των σέρφερ».

Στις μακροπρόθεσμες συνέπειες που έχει η UV στα μάτια συμπεριλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, ο καταρράκτης και το μελάνωμα του επιπεφυκότα. Ο καταρράκτης είναι η πιο συχνή οφθαλμοπάθεια της τρίτης ηλικίας, καθώς προσβάλλει έως και το 90% των ηλικιωμένων μέχρι τα 80 τους χρόνια. Υπολογίζεται ότι το 10% των περιστατικών οφείλονται στην υπερβολική έκθεση στον ήλιο. Όσον αφορά το μελάνωμα του επιπεφυκότα, αυτό είναι μια σπάνια μορφή καρκίνου (αντιπροσωπεύει το 2% όλων των καρκίνων στα μάτια).

Όπως εξηγεί ο κ. Κανελλόπουλος, τα μάτια όλων των ανθρώπων είναι ευάλωτα στις βλάβες από την υπεριώδη ακτινοβολία. Ωστόσο τα μικρά παιδιά διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο, καθώς περνούν καθημερινά πολλές ώρες σε υπαίθριους χώρους ενώ ταυτοχρόνως οι φακοί των ματιών τους είναι ανώριμοι και δεν φιλτράρουν αποτελεσματικά την UV.

Αυξημένο κίνδυνο να υποστούν οφθαλμικές βλάβες από τον ήλιο διατρέχουν επίσης οι πάσχοντες από ορισμένες παθήσεις των ματιών, όπως η δυστροφία του αμφιβληστροειδούς. Το ίδιο ισχύει και για όσους βρίσκονται στο στάδιο της ανάρρωσης μετά από εγχείρηση καταρράκτη ή μετά από φωτοδυναμική θεραπεία για ορισμένες παθήσεις του αμφιβληστροειδούς, όπως η υγρή εκφύλιση της ωχράς (εφαρμόζεται σε επιλεγμένα περιστατικά).

Ακόμα και οι ασθενείς που έκαναν εγχείρηση καταρράκτη πριν από πολλά χρόνια μπορεί να κινδυνεύουν περισσότερο από την UV. Και αυτό διότι «οι παλαιού τύπου συνθετικοί ενδοφακοί, που εμφυτεύονταν στη θέση του φυσικού, θαμπού φακού, δεν είναι εξίσου απορροφητικοί με τους σύγχρονους», εξηγεί ο κ. Κανελλόπουλος. «Έτσι, αφήνουν τα μάτια πιο ευάλωτα στην υπεριώδη ακτινοβολία απ’ ό,τι οι σύγχρονοι ενδοφακοί». Οι συνθετικοί ενδοφακοί τοποθετούνται άπαξ, διότι αποτελούνται από υλικά τα οποία δεν αλλοιώνονται με την πάροδο του χρόνου. Έτσι, μπορεί να διατηρηθούν εφ’ όρου ζωής.

Άλλοι ασθενείς με αυξημένο κίνδυνο είναι όσοι παίρνουν φάρμακα που αυξάνουν την ευαισθησία των ματιών στην UV. Τέτοια φάρμακα είναι ορισμένα αντιβιοτικά και αντισυλληπτικά, φάρμακα για την ψωρίαση ή την ελονοσία, ορισμένα διουρητικά και ηρεμιστικά κ.λπ. Ακόμα και ορισμένα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, όπως η ιβουπροφαίνη και η ναπροξένη, μπορεί σε σπάνιες περιπτώσεις να αυξήσουν την ευαισθησία των ματιών στην UV. Αν πάσχετε από χρόνια νοσήματα και λαμβάνετε φαρμακευτική αγωγή, καλό είναι να ενημερώσετε γι’ αυτήν τον οφθαλμίατρό σας, συνιστά ο κ. Κανελλόπουλος.

Υπάρχουν επίσης ορισμένες πληθυσμιακές ομάδες που διατρέχουν σημαντικά αυξημένο κίνδυνο να υποστούν έγκαυμα στον κερατοειδή χιτώνα (φωτοκερατίτιδα). Σε αυτές ανήκουν όσοι περνούν πολλές ώρες καθημερινά στον ήλιο (από τους ορειβάτες και τους σκιέρ μέχρι τους αγρότες), όσοι ζουν σε μεγάλο υψόμετρο (η έκθεση στην UV αυξάνεται κατ’ αναλογία με το υψόμετρο) και όσοι χρησιμοποιούν ή εργάζονται σε περιβάλλον με πηγές υπεριώδους φωτός.

Το χρώμα των ματιών επίσης παίζει ρόλο. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η υπεριώδης ακτινοβολία είναι πιο επικίνδυνη για όσους έχουν γαλάζια ή πράσινα μάτια. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αυξημένη πιθανότητα να παρουσιάσουν σπάνιες μορφές καρκίνου στα μάτια, όπως το μελάνωμα στην ίριδα.

Δεν γνωρίζουν, όμως, όλοι τη συσχέτιση αυτή. Σε δημοσκόπηση που είχε πραγματοποιήσει η Αμερικανική Ακαδημία Οφθαλμολογίας (AAO), το 54% των ερωτηθέντων είπαν ότι είχαν ανοιχτόχρωμα μάτια (γαλάζια, πράσινα ή καστανά), αλλά λιγότερο από το ένα τρίτο ήξεραν ότι αυτά τους έθεταν σε αυξημένο κίνδυνο για βλάβες από τον ήλιο.

Αν έχετε ανοιχτόχρωμα μάτια, είναι πιθανό να τα μισοκλείνετε περισσότερο στον ήλιο απ’ ό,τι τα άτομα με σκούρο χρώμα ματιών. Είναι επίσης πιθανό να σας κουράζει πιο εύκολα ο φωτισμός από λάμπες φθορισμού στο γραφείο ή να τρίβετε συχνά τα μάτια σας όταν βρίσκεστε σε χώρους με έντονο φωτισμό.

Οι αντιδράσεις αυτές αποτελούν ένδειξη φωτοφοβίας, δηλαδή μεγάλης ευαισθησίας στο φως, κατά τον κ. Κανελλόπουλο. «Η φωτοφοβία τυπικά παρατηρείται σε άτομα με ανοικτόχρωμα μάτια επειδή έχουν λιγότερη μελάγχρωση (παραγωγή μελανίνης) στους χιτώνες των ματιών τους», εξηγεί. «Αυτό έχει ως συνέπεια να μην αντέχουν τα μάτια τους την UV αλλά ούτε και το έντονο φως».

Για να προστατεύσετε τα μάτια και την όρασή σας από την UV, χρειάζεστε ένα καλό ζευγάρι γυαλιά ηλίου που θα απορροφά κατά 100% την UVA και την UVB. Να το προμηθευτείτε από καλό κατάστημα οπτικών. Απαραίτητο είναι και ένα καπέλο με φαρδύ γείσο, καθώς και το να παραμένετε σε σκιερό χώρο τις πιο θερμές ώρες της ημέρας.

Αν τέλος παρά τις προσπάθειές σας, αναπτύξετε συμπτώματα στα μάτια (όπως έντονη ενόχληση ή πόνο) μετά από μια μέρα σε υπαίθριο χώρο, συμβουλευθείτε έναν οφθαλμίατρο. Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία μπορεί να κάνει τη διαφορά στις οφθαλμοπάθειες της UV, καταλήγει ο κ. Κανελλόπουλος.

Οι ευρυαγγείες (γνωστές και ως τηλαγγειεκτασίες) είναι πολύ μικρές φλέβες του δέρματος που βρίσκονται σε μόνιμη διαστολή (κάτι ανάλογο με τους κιρσούς), εξηγεί ο δρ Κωνσταντίνος Λαμπίδης, Αγγειοχειρουργός-Αγγειολόγος, Διευθυντής Κλινικής Αγγειακής-Ενδαγγειακής Χειρουργικής και Φλεβολογίας του Metropolitan General.

Εντοπίζονται παντού στο σώμα. Όταν εμφανίζονται στα κάτω άκρα (πόδια) σημαίνουν και φλεβική ανεπάρκεια και αυτό οφείλεται σε παλινδρόμηση του αίματος λόγω του ότι οι βαλβίδες οι οποίες υπάρχουν στις φλέβες και επιτρέπουν τη ροή του αίματος από κάτω προς τα πάνω δεν λειτουργούν σωστά.

Έτσι το αίμα που συσσωρεύεται μέσα τους προκαλεί την διάταση αυτών των μικρών φλεβών, που γίνονται πλέον εμφανείς κάτω από το δέρμα. Αυτές οι διατεταμένες φλέβες είναι οι ευρυαγγείες και μπορεί να εμφανίζονται μεμονωμένες, διάσπαρτες ή σε δίκτυο με «αραχνοειδή» μορφή. Όπως επισημάνθηκε, μοιάζουν με τους κιρσούς (που δημιουργούνται με ανάλογο τρόπο) αλλά διαφέρουν όσον αφορά τον εντοπισμό και το μέγεθός τους: Οι ευρυαγγείες εντοπίζονται επιφανειακά και είναι πολύ μικρότερες. Ωστόσο, είναι μεγάλη η συχνότητα της εμφάνισής τους. Πάνω από το 50% των γυναικών εμφανίζουν ευρυαγγείες και, επιπλέον, το ποσοστό εμφάνισής τους αυξάνεται με την ηλικία. Σε όλες τις περιπτώσεις, η εμφάνισή τους σημαίνει ότι η φλεβική κυκλοφορία στην περιοχή δεν είναι φυσιολογική, καθώς οι ευρυαγγείες αποτελούν ένδειξη φλεβικής ανεπάρκειας. 

Αρκετές φορές συνυπάρχουν με κιρσούς οι οποίοι τις «ευνοούν» ακόμα περισσότερο γιατί εντείνουν την πίεση στις φλέβες των ποδιών, γεγονός που, με τη σειρά του, οδηγεί σε μεγαλύτερη φλεβική ανεπάρκεια. 

 Τι συμπτώματα έχουν οι ευρυαγγείες; 

Οι ευρυαγγείες δεν συνοδεύονται συνήθως από ιδιαίτερα συμπτώματα. Κάποιες φορές μπορεί να προκαλέσουν αίσθημα «καψίματος» στην περιοχή ή φαγούρα, ενώ σπανιότερα έχουν αναφερθεί αιμωδία (μούδιασμα) και «αίσθηση» της ροής του αίματος. Οι ευρυαγγείες αντιμετωπίζονται κυρίως ως αισθητικό πρόβλημα που, σε αρκετές περιπτώσεις εμφανίζεται, ως ιδιαίτερα έντονο. 

 Πώς γίνεται διάγνωση; 

Ο εξειδικευμένος ιατρός θα τις διαγνώσει εύκολα κατά την κλινική εξέταση, καθώς είναι άμεσα ορατές και πολλές φορές είναι και η αιτία της εξέτασης. Στη συνέχεια όμως ο ιατρός θα προχωρήσει σε έλεγχο των υπολοίπων φλεβών του εξεταζόμενου ατόμου (τόσο των επιφανειακών όσο και των εν τω βάθει), καθώς οι ευρυαγγείες συνυπάρχουν συχνά με φλεβική ανεπάρκεια μεγαλύτερων φλεβών ή με κιρσούς. Η διερεύνηση αυτή γίνεται υπερηχογραφικά με έγχρωμο Duplex –Triplex και βοηθάει τον ιατρό να εξακριβώσει την έκταση του προβλήματος και να ιεραρχήσει την αντιμετώπισή του που είναι: πρώτα οι μεγαλύτερες φλέβες, εφόσον έχουν πρόβλημα, και ύστερα οι μικρότερες. 

Τρόποι αντιμετώπισης 

1. (Μικρο)σκληροθεραπεία 

Είναι ο πιο συχνός και αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπιση των ευρυαγγειών. Πρόκειται για την έγχυση ενός ειδικού φαρμάκου μέσα στις ευρυαγγείες, σε πυκνότητες που διαφοροποιούνται ανάλογα με το μέγεθός τους. Το φάρμακο, του οποίου η έγχυση γίνεται με τη βοήθεια μιας πολύ λεπτής βελόνας, προκαλεί έναν ερεθισμό στο εσωτερικό τοίχωμα των φλεβών που έχει ως αποτέλεσμα το προοδευτικό κλείσιμο και την απόφραξή τους με αποτέλεσμα την οριστική εξαφάνισή τους. 

Κατά τη (μικρο)σκληροθεραπεία υπάρχει η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν ειδικοί μεγεθυντικοί φακοί και πολύ λεπτές βελόνες, για να αντιμετωπιστούν ακόμα και πολύ λεπτές ευρυαγγείες με ελάχιστα επεμβατικό και σχεδόν ανώδυνο τρόπο. 

Η εφαρμογή της (μικρο)σκληροθεραπείας γίνεται σε συνεδρίες διάρκειας 45-50 λεπτών. Σε κάθε συνεδρία αντιμετωπίζονται πολλές ευρυαγγείες, ωστόσο κάποιες από αυτές ενδέχεται να χρειαστούν περισσότερες της μιας θεραπείες για να κλείσουν αποτελεσματικά. Ανάλογα πάντα με τον αριθμό των ευρυαγγειών, συνήθως απαιτούνται από 3 έως 5 συνεδρίες που γίνονται με συχνότητα μία κάθε 10 με 15 ημέρες. Για καλύτερα αποτελέσματα συνιστάται η χρήση ελαστικής κάλτσας ή καλσόν για μία τουλάχιστον εβδομάδα μετά από κάθε συνεδρία. 

Η (μικρο)σκληροθεραπεία είναι μία ελάχιστα επεμβατική και εξαιρετικά αποτελεσματική θεραπεία που, στα χέρια ενός έμπειρου ιατρού που θα την εφαρμόσει σωστά, μπορεί να εξαλείψει τις ευρυαγγείες σε ποσοστό έως και 95%. Οι επιπλοκές της θεραπείας αν και υπαρκτές, στα χέρια έμπειρων ιατρών είναι σπάνιες και εξαρτώνται κυρίως από το είδος του φαρμάκου και την πυκνότητα της έγχυσης σε κάθε ευρυαγγεία, από τη συνεργασία του θεραπευόμενου ατόμου (χρήση ελαστικής κάλτσας)  αλλά και από άλλους παράγοντες.

2. Laser

Ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης των ευρυαγγειών είναι η θεραπεία τους με laser. Κατ΄ αυτήν, μια υψηλής έντασης δέσμη φωτός εστιάζεται στις ευρυαγγείες και προκαλεί τη θερμική καταστροφή τους οδηγώντας τελικά στην εξαφάνισή τους. Αυτή η θεραπεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε διάφορα μέρη του σώματος αλλά έχει ευρεία εφαρμογή στην αντιμετώπιση των ευρυαγγειών του προσώπου, αποτελώντας την καλύτερη μέθοδο αντιμετώπισής τους. Στις ευρυαγγείες των ποδιών η θεραπεία με laser χρησιμοποιείται κυρίως συμπληρωματικά προς τη σκληροθεραπεία και συνήθως μετά το τέλος της.