Aν δεν μας αρέσει το σώμα μας και δυσκολευόμαστε να εκτεθούμε στα βλέμματα στην παραλία, έστω την τελευταία στιγμή υπάρχουν ακόμα περιθώρια…
Πέρα από τον υγιεινό τρόπο διατροφής και την ημερήσια πρόσληψη θερμίδων σε συνδυασμό με την κατανάλωση, χρειάζεται απαραίτητα να υιοθετήσουμε και κάποιες βασικές “συνήθειες” ώστε να διατηρήσουμε το βάρος μας, την ευεξία, την ευκινησία, να νοιώσουμε ανάλαφροι και… όμορφοι.
Οι συνήθειες αυτές συνοψίζονται στο να φροντίζουμε για την ενυδάτωσή μας (1 ½ – 2 λίτρα νερό την ημέρα), την διευκόλυνση αποβολής τοξινών, την αποφυγή οξειδώσεων…
Η φύση μας εξασφάλισε όλα αυτά τα πολύτιμα βοηθήματα που δρουν σαν διουρητικά, αντιοξειδωτικά, τονώνουν την λειτουργία του συκωτιού, βοηθούν στην αποβολή των υγρών, των τοξινών, ενισχύουν τις καύσεις…
Τέτοιες τροφές είναι το αγγούρι, η πικραλίδα, η αγκινάρα, το πράσινο τσάι, το τζίντζερ, και άλλα… Αν δεν ακολουθούμε όλο το χρόνο υγιεινό τρόπο διατροφής (που είναι το πρώτο ζητούμενο), ή αν ξεφύγαμε από το μέτρο και συσσωρεύσαμε κιλά, αν νιώθουμε φουσκωμένοι και δυσκίνητοι… αν δεν μας αρέσει το σώμα μας και δυσκολευόμαστε να εκτεθούμε στα βλέμματα στην παραλία, έστω την τελευταία στιγμή υπάρχουν ακόμα περιθώρια…
Δυστυχώς δεν μπορούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα να καταναλώσουμε επαρκείς ποσότητες από τις τροφές που αναφέραμε ώστε να δούμε γρήγορα αποτελέσματα. Όμως κυκλοφορούν συμπληρώματα διατροφής, τα οποία έχουν συμπεριλάβει συμπυκνωμένες ποσότητες από τα βασικά συστατικά των τροφίμων που αναφέρθηκαν, τα οποία βοηθούν ώστε ο οργανισμός μας να κάνει μια επανεκκίνηση προς την σωστή κατεύθυνση, αποβάλλοντας μέσα σε μια εβδομάδα με 10 ημέρες τα περιττά υγρά, τις τοξίνες, να ενεργοποιήσει τον μεταβολισμό, να εξουδετερώσει τις εσωτερικές οξειδώσεις και έτσι να πετύχει ένα εμφανές εξωτερικό αποτέλεσμα που θα μας απελευθερώσει από τις αναστολές για να βγούμε στην παραλία ανάλαφροι, γεμάτοι ενέργεια και με αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε με βοήθεια και όπλα που η ίδια η φύση μας εξασφαλίζει για ευεξία, ευζωία και ομορφιά!
Φαγάκι εύκολο και νόστιμο. Οι σαρδέλες είναι μικρό και οικονομικό ψαράκι που σε συνδυασμό με την μελωμένη σάλτσα και την αλμυρούτσικη κάππαρη, μπορούν να γίνουν πραγματικό έδεσμα! Προσοχή στο αλάτισμα γιατί η κάππαρη είναι αρκετά αλμυρή.
Προετοιμασία: 30 λεπτά
Χρόνος Μαγειρέματος:20 λεπτά
Μερίδες: 4
Υλικά
1 κιλό σαρδέλες, καθαρισμένες και φιλεταρισμένες
4 κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης, κομμένες σε μέτρια κομμάτια
300 γρ. χυμό ντομάτας
1 πράσο (μόνο το λευκό και ανοιχτό πράσινο μέρος), ψιλοκομμένα
4 κρεμμυδάκια φρέσκα, ψιλοκομμένα
1 ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένες
1 πιπερίτσα τσίλι, ψιλοκομμένη
60 γρ. αμύγδαλα ασπρισμένα και χοντροσπασμένα
100 ml ελαιόλαδο + λίγο έξτρα για το σερβίρισμα
60 ml Σαμιώτικο γλυκό κρασί
½ ματσάκι μαϊντανό, ψιλοκομμένο
2 κουτ. σούπας κάππαρη, ξαρμυρισμένη + λίγη επιπλέον για το σερβίρισμα
Εξαιρετικά άβολα νιώθουν την άνοιξη όσοι πάσχουν από ονυχομυκητίαση, ιδιαίτερα οι γυναίκες, αφού η άνοδος της θερμοκρασίας “επιβάλλει” τη χρήση πέδιλων, αντί κλειστών παπουτσιών που κρύβουν το πρόβλημα.
Το πρόβλημα απασχολεί ακόμα και εκείνους που έχουν καταβάλει πολύμηνες προσπάθειες να αντιμετωπίσουν την πάθηση και είτε δεν καταφέρνουν να θεραπευτούν πλήρως είτε υποτροπιάζουν εντός ελαχίστου χρονικού διαστήματος από την παύση της αγωγής ακόμα και μετά από επίτευξη 100% καθαρού νυχιού!
«Οι oνυχομυκητιάσεις προκαλούνται από δερματόφυτα (90% των περιπτώσεων στα νύχια των ποδιών και 50% των χεριών), αλλά και από ζυμομύκητες και σαπροφυτικούς μύκητες. Εκδηλώνεται με τη μορφή ενός ή περισσότερων, ανώμαλων, πεπαχυσμένων ή/και αποχρωματισμένων νυχιών, πιο συχνά του ενός ή των δύο μεγαλύτερων δακτύλων του ποδιού», εξηγεί ο Δερματολόγος – Αφροδισιολόγος δρ Χρήστος Στάμου.
Αντιμετώπιση
Για την αντιμετώπιση των ονυχομυκητιάσεων, η οποία είναι πολύμηνη εξαιτίας της αργής ανάπτυξης των νυχιών (ιδίως των ποδιών), η πρώτη θεραπευτική επιλογή είναι τα από του στόματος αντιμυκητιασικά φάρμακα.
Όταν η αγωγή με χάπια συνδυάζεται με τοπική εφαρμογή φαρμάκων, χειρουργικό ή χημικό καθαρισμό, οι πιθανότητες απαλλαγής από τους μύκητες είναι πιθανότερη. Ως έσχατη λύση εξετάζεται η αφαίρεση του νυχιού χειρουργικά, όταν όλες οι συντηρητικές μέθοδοι έχουν αποτύχει.
Στους ασθενείς με ήπιες ή μέτριας σοβαρότητας λοιμώξεις που οι μύκητες δεν έχουν προσβάλλει τη μήτρα του νυχιού μπορούν να χρησιμοποιηθούν τοπικά σκευάσματα, δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια η αποτελεσματικότητά τους έχει βελτιωθεί.
Υποτροπή
Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που το προσβεβλημένο νύχι φαίνεται καθαρό, απαλλαγμένο από τους μύκητες, αλλά μετά από λίγο καιρό εμφανίζει ξανά τα ίδια σημάδια.
Το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο και οφείλεται σε διάφορους λόγους. Ο σπουδαιότερος είναι η διακοπή των τοπικών φαρμάκων (κρέμες ή βερνίκια) με την πρώτη ένδειξη απαλλαγής από τους μύκητες. Αλλά, παρότι δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, οι μύκητες εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί (κάτι που μπορεί να επιβεβαιωθεί με εργαστηριακές εξετάσεις), σταδιακά οι πληθυσμοί τους πολλαπλασιάζονται και η πάθηση υποτροπιάζει. Το ίδιο ισχύει και όταν δεν ολοκληρώνεται η από του στόματος φαρμακευτική αγωγή.
Η επανεμφάνιση των συμπτωμάτων της ονυχομυκητίασης, ωστόσο, μπορεί να οφείλεται σε μια νέα μόλυνση, ιδίως εάν ο ασθενής επαναλαμβάνει τις ίδιες πρακτικές που τον οδήγησαν στην αρχική μόλυνση. Δηλαδή εξακολουθεί να περπατά ξυπόλητος σε κοινόχρηστους χώρους, όπως σε χαλιά ξενοδοχείων, σε πισίνες και ντους, ή σε χώρους που υπάρχουν άτομα με ονυχομυκητίαση, να περιποιείται τα νύχια του με μολυσμένα εργαλεία και να μην φροντίζει επαρκώς την υγιεινή τους.
Σε αυτές τις περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια τα λέιζερ βρίσκονται στο προσκήνιο και μελέτες δείχνουν καλά κλινικά και μικροσκοπικά ποσοστά ίασης από τη χρήση τους.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια διεξήγαγαν μια μελέτη σε σχεδόν 3.000 άτομα και διαπίστωσαν ότι ακόμα και μια αύξηση της τάξεως του 5% για 4 χρόνια σχετίζεται με σχεδόν 30% αυξημένο κίνδυνο για στένωση του μεσάρθριου διαστήματος και με 34% για ανάπτυξη πόνου στο γόνατο.
«Η οστεοαρθρίτιδα είναι μια αγνώστου αιτιολογίας πάθηση των αρθρώσεων, η οποία αποτελεί μεγάλο πρόβλημα της δημόσιας υγείας, αφού είναι μια από τις κύριες αιτίες λειτουργικής ανικανότητας. Η άρθρωση του γόνατος είναι εκείνη που πλήττεται πιο συχνά και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει θεραπεία, εκτός από την ολική αρθροπλαστική γόνατος. Η επέμβαση αυτή είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος θεραπείας σε ασθενείς με προχωρημένη νόσο», εξηγεί ο Ορθοπαιδικός Χειρουργός Dr Δημήτρης Τριανταφυλλόπουλος, Διευθυντής Ορθοπαιδικής Κλινικής και Διευθυντής του Τμήματος Αναίμακτης-Μη Μεταγγιστικής Ορθοπαιδικής Χειρουργικής του Ομίλου Ιατρικού Αθηνών – Κλινική Περιστερίου.
«Έχουν εντοπιστεί διάφοροι παράγοντες κινδύνου, με συχνότερους την ηλικία, το φύλο (πλήττονται πιο συχνά οι γυναίκες) και την επαγγελματική ή αθλητική καταπόνηση. Ο σημαντικότερος τροποποιήσιμος παράγοντας για την ανάπτυξη και την εξέλιξη της οστεοαρθρίτιδας γόνατος είναι η παχυσαρκία. Οι ασθενείς που έχουν αρκετά κιλά παραπάνω από το φυσιολογικό έχουν υπερδιπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν την πάθηση, συγκριτικά με ανθρώπους που έχουν κανονικό βάρος. Η έρευνα δείχνει ότι σε μεγάλο ποσοστό παχύσαρκων ενηλίκων, η υπερβολική εμβιομηχανική καταπόνηση των αρθρώσεων αποτελεί τον κυριότερο λόγο για την παθογένεια και την προοδευτική εκφύλιση του χόνδρου της άρθρωσης. Δηλαδή, ένας υψηλός Δείκτης Μάζας Σώματος αυξάνει την πιθανότητα κλινικών και δομικών επιπτώσεων», συμπληρώνει.
Η κατάκτηση του ιδανικού βάρους μετά από συστηματική δίαιτα και άσκηση, μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης συμπτωματικής οστεοαρθρίτιδας γόνατος στους υπέρβαρους και παχύσαρκους ασθενείς. Οι μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί για την επίδραση του αδυνατίσματος στην εμφάνιση και εξέλιξη της νόσου είναι πολυάριθμες. Για την ακρίβεια είναι περισσότερες από εκείνες που έχουν ασχοληθεί με τις επιπτώσεις της αύξησης του βάρους. Μία εξ αυτών αποκάλυψε ότι ακόμα και μια μείωση μόλις 5% ωφελεί τους ασθενείς, προσφέροντάς τους καλύτερη λειτουργικότητα κατά 18% και μείωση του πόνου.
Θέλοντας να εξετάσουν προσεκτικότερα την πιθανή επίδραση τόσο της αύξησης όσο και της απώλειας βάρους σε άτομα με οστεοαρθρίτιδα του γόνατος αλλά και του ισχίου όσον αφορά τα ακτινογραφικά και τα κλινικά αποτελέσματα, καθώς και την ανάγκη για αντικατάσταση άρθρωσης, οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια χώρισαν σχεδόν 3.000 άτομα με την πάθηση στις εξής τρεις ομάδες: στην πρώτη περιέλαβαν τα άτομα που παρουσίασαν τουλάχιστον 5% αύξηση του βάρους, στη δεύτερη εκείνα που δεν παρουσίασαν μεταβολή του βάρους (-3% έως 3%) και στην τρίτη όσα είχαν χάσει τουλάχιστον 5% του βάρους τους κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 4 ετών.
Τα αποτελέσματα, τα οποία δημοσιεύθηκαν στο Arthritis Care & Research, έδειξαν ότι η αύξηση του σωματικού βάρους έχει επιζήμια επίδραση σε ορισμένα ακτινογραφικά χαρακτηριστικά της οστεοαρθρίτιδας του γόνατος. Όμως, όπως ανέφεραν οι ερευνητές στο Παγκόσμιο Συνέδριο OARSI 2022, δεν βρήκαν να υπάρχει η ίδια επίδραση στο ισχίο. Δηλαδή, η αύξηση του βάρους δεν φάνηκε να προκαλεί μεταβολές στο ισχίο, ούτε συμπτώματα στους συμμετέχοντες στη μελέτη.
Η οστεοαρθρίτιδα θεωρούνταν απλώς ως μια προοδευτική φθορά του αρθρικού χόνδρου. Πλέον γνωρίζουμε πως είναι μια φλεγμονώδης νόσος ολόκληρης της άρθρωσης, που περιλαμβάνει όχι μόνο μηχανικό εκφυλισμό του αρθρικού χόνδρου, αλλά και την ταυτόχρονη δομική και λειτουργική μεταβολή ολόκληρης της άρθρωσης, συμπεριλαμβανομένων του αρθρικού υμένα, του μηνίσκου, των περιαρθρικών συνδέσμων και του υποχόνδρινου οστού.
Όλες αυτές οι βλάβες οδηγούν σε πόνο και προοδευτικά σε αδυναμία λειτουργίας της άρθρωσης και τελικά αυτοεξυπηρέτησης. Οι επιλογές για τη διαχείριση των συμπτωμάτων είναι μη φαρμακολογικές και φαρμακολογικές. Στις πρώτες περιλαμβάνεται η διαχείριση του βάρους και η άσκηση, που αποσκοπεί στην ενίσχυση των μυών γύρω από την άρθρωση του γόνατος, στη μείωση του πόνου και στη βελτίωση της κινητικότητας και λειτουργίας της άρθρωσης. Οι φαρμακευτικές θεραπείες περιλαμβάνουν τη λήψη αναλγητικών, μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών, ενέσεις στεροειδών και υαλουρονικού οξέος. Σε ένα ποσοστό ασθενών αυτές οι παρεμβάσεις μπορούν να μειώσουν την ένταση των συμπτωμάτων, σε καμία όμως περίπτωση δεν θεραπεύουν.
Η αρθροπλαστική γόνατος δίνει οριστική λύση, αλλά πριν την έσχατη αυτή επιλογή υπάρχουν κι άλλες θεραπείες που μπορούν να απαλλάξουν από τα συμπτώματα. Ο λόγος για τους ορθοβιολογικούς παράγοντες. Η χρήση πλάσματος αιμοπεταλίων (PRP) και μεσεγχυματικών βλαστοκυττάρων έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να θεραπεύσει, αναγεννώντας τους ιστούς. Πρόκειται για ανώδυνες θεραπείες που βρίσκουν εφαρμογή και σε άλλες ορθοπαιδικές παθήσεις με τεράστια επιτυχία.
Παρότι έχουμε στη διάθεσή μας μια μεγάλη γκάμα επιλογών για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής αυτών των ασθενών, θα ήταν προτιμότερο να αναπτυχθούν στοχευμένες μακροπρόθεσμες στρατηγικές για να μαθαίνει ο κόσμος πώς να αποφύγει τον εκφυλισμό των αρθρώσεων.
Η υπερβολική κατανάλωση ζάχαρης μπορεί να επιταχύνει τη γήρανση και την ανάπτυξη βλαβών στο δέρμα, σύμφωνα με ολοένα περισσότερες κλινικές μελέτες. Αν και τα ευρήματά τους δεν είναι ακόμα οριστικά, είναι αρκετά πειστικά ώστε πολλοί ειδικοί συνιστούν πλέον τον περιορισμό της ζάχαρης ως ένα από τα σημαντικά μέτρα για νεανικό, υγιές δέρμα.
Πώς μπορεί όμως η ζάχαρη να γερνάει πρόωρα το δέρμα; Οι πιθανοί μηχανισμοί είναι αρκετοί, αλλά οι περισσότεροι σχετίζονται με τη γλυκόζη αίματος (το «ζάχαρο», όπως κοινώς αποκαλείται) και με τη φλεγμονή στο σώμα. Ο δρ Μάρκος Μιχελάκης, Δερματολόγος-Αφροδισιολόγος (Αισθητική Δερματολογία-Δερματοχειρουργική), εξηγεί τι μπορεί να συμβεί.
Καινοτόμο προϊόν που αντικαθιστά τη ζάχαρη.
Αυξάνει τη γλυκόζη αίματος (σάκχαρο).
«Πολλές από τις γνώσεις μας για τη συσχέτιση της ζάχαρης με το δέρμα προέρχονται από έρευνες που έχουν γίνει για τον σακχαρώδη διαβήτη», εξηγεί ο κ. Μιχελάκης. «Οι έρευνες έχουν δείξει ότι η περίσσεια γλυκόζης (σακχάρου) στο αίμα μπορεί να προκαλέσει σημαντικά δερματολογικά προβλήματα, όπως ρυτίδες, καφέ κηλίδες, κιτρίνισμα και σακούλιασμα».
Καταστρέφει τις ίνες κολλαγόνου και ελαστίνης. Μελέτες έχουν δείξει ότι τα τρόφιμα με υψηλό γλυκαιμικό δείκτη συμβάλλουν στη γήρανση του δέρματος, αυξάνοντας την διάσπαση των ινών του κολλαγόνου και της ελαστίνης με έναν μηχανισμό που λέγεται γλυκοζυλίωση.
Η γλυκοζυλίωση είναι η διαδικασία που ευθύνεται για πολλές από τις επιπλοκές στον σακχαρώδη διαβήτη, αλλά εμπλέκεται και στη γήρανση. Κατ’ αυτήν προσκολλώνται τα σάκχαρα στις πρωτεΐνες ή τα λιπίδια, δημιουργώντας τα λεγόμενα τελικά προϊόντα γλυκοζυλίωσης (AGEs).
Σύμφωνα με μελέτη που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό British Journal of Dermatology, οι συνέπειες της γλυκοζυλίωσης αρχίζουν να γίνονται εμφανείς στις γυναίκες στην ηλικία των 35 ετών.
«Το γερασμένο δέρμα έχει υποστεί τις περισσότερες αλλαγές στο χόριο, τη στοιβάδα του που βρίσκεται κάτω από την επιδερμίδα», λέει ο κ. Μιχελάκης. «Το χόριο αποτελείται κυρίως από ίνες κολλαγόνου και ελαστίνης. Και τα δύο είναι πρωτεΐνες που διατηρούν το δέρμα σφιχτό και ελαστικό και είναι υπεύθυνες για την νεανική όψη του. Κατά τη γλυκοζυλίωση, η περίσσεια γλυκόζης ενώνεται με το κολλαγόνο και την ελαστίνη και τα AGEs που παράγονται καθιστούν τις ίνες τους δύσκαμπτες, ξηρές και εύθραυστες. Έτσι το δέρμα αποκτά γερασμένη όψη, καθώς αναπτύσσει λεπτές γραμμές, ρυτίδες και χαλάρωση».
Μελέτες έχουν δείξει πως όσο περισσότερη ζάχαρη και γλυκά τρώει ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερα AGEs αναπτύσσονται στον οργανισμό του και τόσο περισσότερες βλάβες υφίστανται οι ίνες κολλαγόνου και ελαστίνης.
Αλλάζει την ισορροπία του κολλαγόνου.
Η πλούσια σε ζάχαρη διατροφή μπορεί επίσης να αλλάξει την ισορροπία ανάμεσα στους διάφορους τύπους κολλαγόνου που περιέχει το δέρμα μας. Οι τύποι αυτοί είναι πολλοί, αλλά τρεις είναι οι κυριότεροι: ο τύπος Ι, ο τύπος ΙΙ και ο τύπος ΙΙΙ. Ο τύπος Ι αντιπροσωπεύει πάνω από το 90% του κολλαγόνου στο σώμα μας, αλλά είναι ο πιο αδύναμος. Ο τύπος ΙΙΙ είναι πολύ λιγότερος, αλλά και ο πιο ισχυρός. Η γλυκοζυλίωση καταστρέφει κυρίως τον τύπο ΙΙΙ, με συνέπεια να υπονομεύει τη δύναμη και τη σταθερότητα του δέρματος.
Αδρανοποιεί τα φυσικά αντιοξειδωτικά.
Τα AGEs, όμως, έχουν και άλλη συνέπεια. Αδρανοποιούν τα φυσικά αντιοξειδωτικά ένζυμα του δέρματος, με συνέπεια να το αφήνουν ευάλωτο στις επιθέσεις από τις ελεύθερες ρίζες οξυγόνου. Οι ελεύθερες ρίζες είναι ένα είδος πολύ δραστικών μορίων τα οποία προκαλούν βλάβες στα κύτταρα. Παράγονται όταν ο οργανισμός εκτίθεται σε παράγοντες, όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση και η υπεριώδης ακτινοβολία του ηλίου. Αν δεν τις εξουδετερώσει ο οργανισμός, οι ελεύθερες ρίζες συμβάλλουν στην πρόωρη γήρανση του δέρματος και στην ανάπτυξη πολλών ασθενειών, ακόμα και του καρκίνου.
Προκαλεί φλεγμονή.
Οι πιθανές επιπτώσεις της ζάχαρης στην εμφάνιση του δέρματος δεν τελειώνουν εδώ. Η ζάχαρη είναι επίσης μία τροφή που διεγείρει τη φλεγμονή στον οργανισμό. Μελέτη που είχε δημοσιευθεί το 2011, π.χ., είχε δείξει ότι ένα ή δύο κουτάκια αναψυκτικό με ζάχαρη την ημέρα είναι αρκετά για να αυξηθούν τα επίπεδα της C-αντιδρώσας πρωτεΐνης (CRP), μιας ουσίας που είναι ένας από τους κύριους δείκτες φλεγμονής του οργανισμού.
Τη φλεγμονή διεγείρει όμως και η αύξηση στην παραγωγή της ινσουλίνης, η οποία γίνεται για να διασπαστεί η περίσσεια γλυκόζης που προκαλείται από την υπερκατανάλωση ζάχαρης. Με άλλα λόγια, τα ίδια τρόφιμα με υψηλό γλυκαιμικό δείκτη που αυξάνουν τη γλυκόζη αίματος και τη γλυκοζυλίωση, αυξάνουν και τη φλεγμονή στο σώμα.
Η φλεγμονή όμως παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της ακμής και των εξάρσεών της. Μπορεί επίσης να επιδεινώσει άλλες δερματοπάθειες, όπως η ροδόχρους ακμή, το έκζεμα και η ψωρίαση. Αυτός είναι ένα από τους λόγους για τους οποίους συνιστάται στους πάσχοντες από αυτά τα νοσήματα να περιορίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο την κατανάλωση ζάχαρης.
Τι να κάνετε
Τα καλά νέα είναι ότι με την ακολούθηση μιας υγιεινής διατροφής, που θα περιέχει κυρίως μη επεξεργασμένους υδατάνθρακες (π.χ. από φρούτα, προϊόντα ολικής άλεσης) και σποραδικά ζάχαρη και γλυκά, μπορεί να διασωθεί η εμφάνιση του δέρματος.
«Το κλειδί είναι το μέτρο», τονίζει ο κ. Μιχελάκης. «Αν ο κορμός της διατροφής είναι φυτικής προελεύσεως τρόφιμα (ολόκληρα φρούτα, λαχανικά, όσπρια, ξηροί καρποί κ.λπ.), ψάρια και πουλερικά, η νεανική όψη του δέρματος μπορεί να διαφυλαχτεί έως ένα βαθμό. Αν όμως κάποιος πίνει καθημερινά πολλούς καφέδες και άλλα ροφήματα με ζάχαρη και τρώει γλυκά, πιθανότατα θα υπάρξουν τελικά εμφανείς συνέπειες».
Οι οφθαλμικές αλλαγές της εγκυμοσύνης είναι πολύ συχνές. Αν και οι περισσότερες είναι καλοήθεις, φυσιολογικές αντιδράσεις στις μεταβολικές, ορμονικές και ανοσολογικές τροποποιήσεις που απαιτούνται για την προσαρμογή του οργανισμού στο αναπτυσσόμενο έμβρυο, υπάρχει ενδεχόμενο να αναπτυχθούν, να επιδεινωθούν ή ακόμα και να υποχωρήσουν ορισμένα σοβαρά προβλήματα στα μάτια.
Όπως εξηγεί ο δρ Αναστάσιος-Ι. Κανελλόπουλος, MD, Χειρουργός – Οφθαλμίατρος, ιδρυτής και επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Οφθαλμολογίας LaserVision, καθηγητής Οφθαλμολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, «σχεδόν όλες οι δομές των ματιών μπορεί να υποστούν αλλαγές στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται τα βλέφαρα, ο επιπεφυκώς, ο κερατοειδής (είναι ο επιφανειακός χιτώνας των ματιών), ο φακός του ματιού, ο αμφιβληστροειδής χιτώνας (βρίσκεται βαθιά μέσα στα μάτια), ακόμα και το οπτικό νεύρο και ο οφθαλμικός βολβός. Η δυσανεξία στους φακούς επαφής, η ξηρότητα στα μάτια και η πτώση και στα δύο βλέφαρα είναι μερικές από τις φυσιολογικές αλλαγές των ματιών που παρατηρούνται συχνά στην εγκυμοσύνη. Όλες είναι παροδικές και υποχωρούν μετά τον τοκετό. Μία άλλη φυσιολογική αλλαγή είναι το χλόασμα ή μέλασμα, δηλαδή η υπερμελάγχρωση (πιο σκούρο χρώμα) στο ένα ή και στα δύο βλέφαρα. Η σκούρα χροιά συχνά υποχωρεί μετά τον τοκετό, αν και μερικές φορές επιμένει για αρκετό καιρό».
Πίεση
Η έγκυος μπορεί επίσης να παρουσιάσει μείωση της πίεσης του υγρού που βρίσκεται στο εσωτερικό του οφθαλμού (ενδοφθάλμια πίεση).
Μπορεί επίσης να υπάρξει θόλωμα της όρασης, που οφείλεται σε αλλαγή του πάχους του κερατοειδούς χιτώνα του ματιού κατά το δεύτερο και το τρίτο τρίμηνο της κυήσεως. Η αύξηση του πάχους του κερατοειδούς οφείλεται στην κατακράτηση υγρών, που είναι συνηθισμένη στην εγκυμοσύνη.
Υπάρχει, όμως, και ενδεχόμενο επιδείνωσης των διαθλαστικών ανωμαλιών, όπως η μυωπία. Η επιδείνωση συχνά επιμένει μετά τον τοκετό, γι’ αυτό συνιστάται προληπτικός έλεγχος της όρασης μετά από ένα χρόνο.
Αν εξάλλου αλλάξει το σχήμα του κερατοειδούς, μπορεί να παρατηρηθεί επιδείνωση στον κερατόκωνο (είναι μία εκφυλιστική νόσο του κερατοειδούς, κατά την οποία από σφαιρικός γίνεται κωνικός).
Υποκείμενα προβλήματα υγείας
Στην εγκυμοσύνη μπορεί επίσης να επιδεινωθούν ή να αναπτυχθούν οφθαλμικές εκδηλώσεις που σχετίζονται με υποκείμενα προβλήματα υγείας. Για παράδειγμα, η νόσος Graves (είναι μία μορφή υπερθυρεοειδισμού) συχνά παρουσιάζει επιδείνωση κατά το πρώτο τρίμηνο της κυήσεως, ύφεση στο δεύτερο και τρίτο, και υποτροπή μετά τον τοκετό. Στο διάστημα αυτό μπορεί να παρατηρηθούν οφθαλμικά προβλήματα, όπως πρόπτωση βλεφάρων και εξοφθάλμια μυϊκή παράλυση.
Η υπέρταση της κύησης επίσης μπορεί να προκαλέσει προβλήματα βαθιά μέσα στα μάτια, όπως η υπερτασική αμφιβληστροειδοπάθεια και η οπτική νευροπάθεια. Ευτυχώς, αυτά τα προβλήματα συνήθως υποχωρούν όταν αντιμετωπιστεί η υπέρταση.
Προβλήματα στα μάτια μπορεί να δημιουργήσουν και άλλες παθήσεις, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης. Αν, π.χ., μια γυναίκα είχε διαβήτη πριν μείνει έγκυος, είναι πιθανό να πάσχει από διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια, δηλαδή από βλάβες στις αρτηρίες του αμφιβληστροειδούς από το αυξημένο σάκχαρο. Η αμφιβληστροειδοπάθεια αυτή μπορεί να επιδεινωθεί γρήγορα στην εγκυμοσύνη. Επομένως, απαιτείται εντατική ρύθμιση του σακχάρου, αλλά και της αρτηριακής πίεσης της εγκύου, γιατί συχνά συνυπάρχουν υπέρταση και διαβήτης στην κύηση.
«Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν οι γυναίκες είναι πως πρέπει να ενημερώνουν και τον οφθαλμίατρό τους όταν μάθουν πως εγκυμονούν, ιδιαίτερα αν πάσχουν από υποκείμενα νοσήματα, όπως γλαύκωμα, υπέρταση, διαβήτη, ακόμα και από θυρεοειδοπάθεια ή μυωπία. Εκείνος θα τις συμβουλεύσει για τις οφθαλμικές αλλαγές που πρέπει να προσέξουν και κάθε πότε χρειάζονται έλεγχο της όρασής τους. Αν τέλος η έγκυος παρουσιάσει ανησυχητικά συμπτώματα, όπως ευαισθησία στο φως, θόλωμα της όρασης, αύρα γύρω από τα αντικείμενα ή παροδική απώλεια όρασης, πρέπει να συμβουλεύεται αμέσως τον οφθαλμίατρο και τον μαιευτήρα της, μη τυχόν και υποκρύπτουν κάτι σοβαρό», σημειώνει ο κ. Κανελλόπουλος.
Ο αθλητικός φυσικοθεραπευτής οφείλει να κάνει καταρχάς σωστή αξιολόγηση του προβλήματος του αθλητή (επαγγελματία ή ερασιτέχνη), λαμβάνοντας υπόψη του τις ιδιαιτερότητες των αθλημάτων με τα οποία ασχολούνται οι ασθενείς που αναλαμβάνει.
Ο σχεδιασμός του προγράμματος αθλητικής φυσικοθεραπείας αφορά σε πολλαπλά επίπεδα:
● Επίπεδο θεραπείας
● Επίπεδο πρόληψης
● Επίπεδο αποφυγής επανατραυματισμού
«Και φυσικά σε συνεργασία με τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους ειδικούς με το πρόβλημα/τραυματισμό του αθλητή να σχεδιάζεται ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα από το τέλος της θεραπείας μέχρι την πλήρη επανένταξή του στις αθλητικές δραστηριότητες. Πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι η σωστή αποκατάσταση ενός αθλητή είναι πολυπαραγοντική», επισημαίνει ο κ. Κωνσταντίνος Ψαρογιώργος Φυσικοθεραπευτής, Διευθυντής Τμήματος Φυσικοθεραπείας Μetropolitan General.
Ποια είναι τα εφόδια που πρέπει να έχει ο αθλητικός φυσικοθεραπευτής;
● Εξειδικευμένη γνώση με ειδικές σπουδές, κάτι που συνεπάγεται και ειδικές μετεκπαιδεύσεις.
● Να γνωρίζει και να εφαρμόζει ειδικές τεχνικές όπως: Αθλητική Μάλαξη, Taping, Cupping, Μυοπεριτονιακές Τεχνικές Απελευθέρωσης, IASTM, Τεχνικές Manual Therapy, Τεχνικές Thrust, Τεχνικές Μυϊκής Ενέργειας κ.λπ.
● Να μπορεί να κάνει τη σωστή αξιολόγηση, να είναι σε άμεση σε συνεργασία με τον θεράποντα ιατρό, ώστε να λαμβάνει γνώση για το σύνολο των ειδικών εξετάσεων του ασθενούς, όπως Α/α, MRI, Υπέρηχος, CT scan, κλπ.
Με το βλέμμα στο καλοκαιράκι που έρχεται, είναι η κατάλληλη εποχή για να προετοιμάσουμε το σώμα μας για τα μπάνια στην θάλασσα και τις βόλτες στις παραλίες.
Ένα συχνό πρόβλημα που μας απασχολεί είναι η κυτταρίτιδα και αλλά και το τοπικό πάχος. Γυναίκες και άνδρες επιθυμούμε ένα πιο ελκυστικό κορμί και για αυτό οι περισσότεροι αυτή την περίοδο ξεκινάμε γυμναστήριο, διατροφή και θεραπείες για την αντιμετώπιση όλων όσων μας ενοχλούν.
Ξεκινώντας από την κυτταρίτιδα να απομυθοποιήσουμε την εμφάνισή της μόνο σε άτομα που έχουν κάποια έξτρα κιλά. Η κυτταρίτιδα πέρα από όλους τους παράγοντες που ευνοούν την εμφάνισή της, είναι πρόβλημα με κληρονομική προδιάθεση. Για αυτό και εμφανίζεται και σε αδύνατα άτομα, που προφανώς προσέχουν το βάρος τους καθώς και σε γυμνασμένα σώματα.
Επίσης πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το νόημα των διάφορων θεραπειών για την κυτταρίτιδα. Η όποια θεραπεία δεν λύνει το πρόβλημα μια για πάντα, αλλά βελτιώνει ή και εξαφανίζει την εικόνα φλοιού πορτοκαλιού μόνο για κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτός είναι ο λόγος που πλέον μιλάμε για συνεδρίες θεραπείας και συνεδρίες συντήρησης. Αυτή την εποχή φυσικά μας ενδιαφέρουν κυρίως οι θεραπευτικές λύσεις στα πλαίσια της προετοιμασίας για το Καλοκαίρι.
Μια διαδεδομένη και αποτελεσματική μέθοδος είναι η Μεσοθεραπεία. Υπάρχει πληθώρα υλικών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε αυτή την ενέσιμη θεραπεία. Άλλα υλικά είναι στοχευμένα στην Κυτταρίτιδα και κάποια άλλα προσφέρουν συνδυαστικά και σύσφιξη. Ανάλογα με τα υλικά, οι συνεδρίες μπορεί να είναι εβδομαδιαίες, ή να επαναλαμβάνονται κάθε 10 ή 15 μέρες. Ο αριθμός των συνεδριών είναι κατανοητό ότι σχετίζεται με το πόσο έντονη είναι η Κυτταρίτιδα, αλλά και με το αν συνδυάζεται με άσκηση ή διατροφή. Κοινός παρονομαστής όλων, είναι η λήψη νερού καθημερινά να φτάνει ή και να ξεπερνά τα 2 λίτρα.
Για να είναι πιο γρήγορο το αποτέλεσμα θα πρότεινα ενδιάμεσα στις Μεσοθεραπείες να γίνονται και συνδυαστικές θεραπείες με μηχανήματα ή με λεμφικό μασάζ.
Ο Δερματολόγος ανάλογα το περιστατικό και την εμπειρία του, προτείνει το υλικό και το πρωτόκολλο που χρειάζεται.
Τι γίνεται όμως με το τοπικό πάχος?
Πολλές φορές το τοπικό πάχος μπορεί να απασχολεί και άτομα που γυμνάζονται και δεν είναι υπέρβαρα, αλλά γονιδιακά υπάρχουν περιοχές στο σώμα τους που συσσωρεύουν λίπος. Πέρα από τα γνωστά ψωμάκια, τέτοια σημεία είναι το εσωτερικό των γονάτων, τα μπράτσα, το στομάχι, η κοιλιά και τα πλαϊνά της κοιλιάς.
Εδώ η Λιπόλυση είναι η μόνη λύση, αν κάποιος θέλει να αποφύγει τις επεμβατικές μεθόδους. Η αλήθεια είναι πως αν κάποιος έχει την τάση για εντοπισμένο πάχος, καλό θα ήταν να συντηρεί το αποτέλεσμα της λιπόλυσης με τον όποιο τρόπο του προταθεί από τον γιατρό του.
Σχετικά με την Λιπόλυση, υπάρχουν διάφορα υλικά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αλλά η σύγχρονη τάση είναι τα υλικά που δεν προκαλούν οιδήματα και πόνο μετά την εφαρμογή τους ώστε να συνδυάζονται πιο εύκολα με μηχανήματα, μασάζ ή άσκηση. Ανάλογα με το υλικά η συνεδρίες μπορεί να επαναλαμβάνονται ανά 15 ή ανά 30 μέρες και ο συνολικός αριθμός συνεδριών φυσικά εξαρτάται από το μέγεθος του προβλήματος. Αλλά κι εδώ κοινός παρονομαστής είναι τα 2 τουλάχιστον λίτρα νερού καθημερινά.
Συνοψίζοντας, στις μέρες μας υπάρχουν έξυπνα υλικά και εξειδικευμένοι γιατροί για να απευθυνθείτε και πάρετε λύσεις σε κάθε πρόβλημα που αφορά το σώμα σας. Αλλά θέλει προσοχή γιατί υπάρχει και το έξυπνο μάρκετινγκ που δίνει ευφάνταστα ονόματα σε πολύ απλοϊκές θεραπείες αυξάνοντας το κόστος χωρίς λόγο. Όπως υπάρχουν και άσχετοι με το αντικείμενο που βαφτίζονται ειδικοί και προσελκύουν με τιμές κάτω τους κόστους και ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Στενή έχει αποδειχθεί ότι είναι η σχέση μεταξύ της στυτικής δυσλειτουργίας και της κακής ψυχολογίας. Οι μελέτες δείχνουν ότι η κατάθλιψη και το άγχος αποτελούν παράγοντες που οδηγούν στην εμφάνιση του προβλήματος, αλλά και η ίδια η γίνεται πολλές φορές αιτία ανάπτυξης των συγκεκριμένων ψυχικών καταστάσεων.
Oλοένα και νεότεροι ενήλικες καλούνται πλέον να διαχειριστούν τη στυτική δυσλειτουργία και το ψυχολογικό βάρος που τη συνοδεύει.
Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Journal of Sexual Medicine εξέτασε τις διαγνώσεις κατάθλιψης και άγχους σε 181.402 ασθενείς, ηλικίας 18-40 ετών, με στυτική δυσλειτουργία και διαπίστωσε ότι παρουσίαζαν υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους από τους άνδρες χωρίς αυτή. Το 17,1% είχε διάγνωση κατάθλιψης ή άγχους 12 μήνες πριν από τη διάγνωση, σε σύγκριση με το 12,9% της ομάδας ελέγχου. Τα ποσοστά παρέμειναν υψηλότερα για τους άνδρες με στυτική δυσλειτουργία στους 12 μήνες (11,7% έναντι 6,3%), στους 24 μήνες (14,5% έναντι 9,0%) και στους 36 μήνες (15,9% έναντι 10,6%) μετά τη διάγνωση.
Αντιμετώπιση
Ο τρόπος διαχείρισης της στυτικής δυσλειτουργίας εξαρτάται από την αιτία και τη σοβαρότητά της, λαμβάνοντας πάντα υπόψη και τυχόν άλλες υποκείμενες παθήσεις, εξηγεί ο Χειρουργός Ανδρολόγος Ουρολόγος, δρ Αναστάσιος Λιβάνιος. Ο γιατρός μπορεί να επιλέξει τη χορήγηση από του στόματος φαρμακευτική αγωγή.
Ωστόσο, τα φάρμακα δεν είναι εξίσου αποτελεσματικά σε όλους. Σε ένα 30% των ασθενών δεν αποδίδουν. Εναλλακτικά ή σε συνδυασμό με την από του στόματος φαρμακευτική αγωγή συστήνονται οι ενδοπεϊκές ενέσεις ή τα υπόθετα που τοποθετούνται στην ουρήθρα.
Για τους άνδρες που οι λύσεις αυτές δεν προσφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα υπάρχουν και εναλλακτικές επιλογές, όπως οι αντλίες και τα δαχτυλίδια πέους, τα οποία μπορούν να ενισχύσουν τη ροή αίματος σε όσους έχουν ήπια ως μέτρια στυτική δυσλειτουργία. Αυτά όμως δεν αποτελούν θεραπεία. Απλώς δημιουργούν τις συνθήκες για διείσδυση και τελικά για την ολοκλήρωση της σεξουαλικής πράξης.
Εάν καμία από αυτές τις μεθόδους δεν αποδίδει, συστήνεται η χειρουργική τοποθέτηση εμφυτεύματος, η οποία είναι η μοναδική μόνιμη λύση στο πρόβλημα της στυτικής δυσλειτουργίας.
«Πρόκειται για τη χειρουργική τοποθέτηση δύο κυλίνδρων στα στυτικά (σηραγγώδη) σώματα του πέους, που κατά τη φυσιολογική στύση γεμίζουν με αίμα. Η επέμβαση είναι απλή, διαρκεί μόλις μία ώρα και πραγματοποιείται με επισκληρίδιο αναισθησία, μέσω μιας μικρής τομής 2-3 εκατοστών κοντά στους όρχεις, η οποία δεν είναι ορατή μετά την ανάρρωση. Η δε νοσηλεία δεν ξεπερνά συνήθως το 24ωρο», διευκρινίζει ο δρ Λιβάνιος.
Οι προθέσεις που τοποθετούνται για τη βελτίωση, την αντικατάσταση ή την αποκατάσταση της λειτουργίας του πέους αποτελούν θεραπεία τρίτης γραμμής και ενδείκνυνται όταν η δυσλειτουργία προκαλείται από οργανικές αιτίες που δεν ανταποκρίνονται στη συντηρητική θεραπεία, όταν υπάρχει αντένδειξη για τη χρήση των φαρμάκων, αλλά και όταν το πρόβλημα έχει ψυχογενείς αιτίες.
«Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό και πλέον αποτελούν την αιχμή του δόρατος τόσο για τα υλικά από τα οποία κατασκευάζονται όσο και για την ευκολία λειτουργίας τους. Μελέτες έχουν δείξει πολύ υψηλά ποσοστά ικανοποίησης μετά από την τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης, που κυμαίνονται από 75-98%. Αυτά τα υψηλά ποσοστά υποστηρίζουν την άποψη ότι η τοποθέτηση πρόθεσης θα πρέπει να προτείνεται το συντομότερο ως θεραπευτική επιλογή όταν είναι επιθυμητή μια μόνιμη λύση της στυτικής δυσλειτουργίας», σημειώνει ο δρ Αναστάσιος Λιβάνιος.
«Ο παγκόσμιος επιπολασμός της στυτικής δυσλειτουργίας αναμένεται να αυξηθεί σε πάνω από 322 εκατομμύρια έως το 2025. Το ίδιο και η ζήτηση για προθέσεις, όχι μόνο στους ασθενείς άνω των 60 αλλά και σε νεότερους εξαιτίας της επιδημίας της παχυσαρκίας και του διαβήτη που μαστίζει τον σύγχρονο, δυτικό κόσμο, οι οποίοι αποτελούν λόγους εμφάνισής της. Η τοποθέτηση πρόθεσης στο πέος είναι η μοναδική μόνιμη λύση στο πρόβλημα της στυτικής δυσλειτουργίας, εγγυάται την επανεκκίνηση της σεξουαλικής ζωής, τη βελτίωση της ψυχολογίας και την ικανοποίηση των ίδιων των ασθενών αλλά και των συντρόφων τους, η οποία παραμένει σημαντική παράμετρος επιλογής τους» καταλήγει ο ειδικός.
Μια νέα μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό Frontiers in Endocrinology, κατέδειξε ότι τα ποσοστά θυρεοειδικής αυτοανοσίας είναι ως και 2 φορές υψηλότερα σε άτομα που νόσησαν από COVID-19.
Οι ερευνητές ανέλυσαν ηλεκτρονικά αρχεία από νοσοκομείο στο Bergamo της Ιταλίας και εντόπισαν 599 επιζώντες μετά από COVID-19 (180 γυναίκες) που δεν είχαν προηγούμενο ιστορικό θυρεοειδοπάθειας, χειρουργικής επέμβασης θυρεοειδούς, δεν έπαιρναν φάρμακα που είναι γνωστό ότι παρεμβαίνουν στη λειτουργία του θυρεοειδούς και δεν έχουν σοβαρή νεφρική ή ηπατική δυσλειτουργία.
Οι ασθενείς είχαν λάβει εξιτήριο από το τμήμα επειγόντων περιστατικών ή είχαν εισαχθεί στο νοσοκομείο μεταξύ 2 Μαΐου 2020 και 31 Ιουλίου 2020. Ο μέσος χρόνος αξιολόγησης ήταν 102,5 ημέρες μετά την εισαγωγή στο νοσοκομείο. Η ομάδα ελέγχου, που ανακτήθηκε επίσης από τη βάση δεδομένων ηλεκτρονικών αρχείων του νοσοκομείου, περιελάμβανε 498 ασθενείς (320 γυναίκες) που δεν είχαν ποτέ νόσο του θυρεοειδούς και είχαν αξιολόγηση αυτοαντισωμάτων έναντι θυρεοειδικής υπεροξειδάσης (TPOAb) ή/και αντισωμάτων έναντι θυρεοσφαιρίνης (TgAb) από τον Ιανουάριο του 2016 έως τον Ιανουάριο του 2020.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα επίπεδα TPOAb και TgAB ήταν πάνω από το φυσιολογικό εύρος σε 85 (14,2%) και 43 (7,2%) των ασθενών, αντίστοιχα. Και τα 2 αυτο-αντισώματα ήταν υψηλότερα σε 23 (3,8%) ασθενείς. Συνολικά 105 ασθενείς (48 γυναίκες) είχαν τουλάχιστον 1 θετικό αυτο-αντίσωμα, με συνολική συχνότητα θυρεοειδικής αυτοανοσίας 17,5%. Τριάντα (5%) ασθενείς είχαν μη φυσιολογικά επίπεδα TSH, εκ των οποίων 19 (3,2%) είχαν τιμές <0,5 mIU/L και 11 (1,8%) >5,0 mIU/L. Όλοι οι ασθενείς με επίπεδα TSH <0,5 mIU/L είχαν φυσιολογικά επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών T3 και T4. Από τους 11 ασθενείς με επίπεδα TSH >5,0 mIU/L, οι 9 είχαν φυσιολογικά επίπεδα T4, εμφανίζοντας εικόνα υποκλινικού υποθυρεοειδισμού. Δύο (2) ασθενείς εμφάνισαν κλινικό υποθυρεοειδισμό. Η διάμεση τιμή ΤSH ασθενών με αυτοανοσία θυρεοειδούς ήταν 1,77 mIU/L (1,25-2,55). Δέκα (9,6%) ασθενείς αυτής της υποομάδας είχαν μη φυσιολογικές τιμές TSH, εκ των οποίων 6 (5,7%) είχαν τιμές <0,5 mIU/L και 4 (3,9%) >5,0 mIU/L.
Στην ομάδα ελέγχου, τα TPOAb ήταν διαθέσιμα σε 444 ασθενείς, τα TgAb σε 373, ενώ και τα 2 αυτοαντισώματα σε 325 άτομα. Τα επίπεδα TPOAb ήταν πάνω από το φυσιολογικό εύρος σε 37 (8,3%), τα επίπεδα TgAb σε 33 (8,8%), ενώ και τα 2 αντισώματα σε 14 (4,3 %) ασθενείς. Χρησιμοποιώντας μονομεταβλητή στατιστική ανάλυση, η αυτοανοσία του θυρεοειδούς βρέθηκε να σχετίζεται θετικά με το γυναικείο
φύλο (p<0,001) και αρνητικά με την παρουσία σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 (p=0,009), αλλά όχι με τη νοσηλεία, την εισαγωγή σε μονάδα εντατικής θεραπείας, την αναπνευστική υποστήριξη ή τη θεραπεία για COVID -19. Συνολικά, η συχνότητα θυρεοειδικής αυτοανοσίας στους ασθενείς που νόσησαν από COVID-19 ήταν 17,5%, ενώ η συχνότητα θετικών TPOAb ήταν διπλάσια σε σύγκριση με τους μάρτυρες αντίστοιχης ηλικίας και φύλου (15,7% έναντι 7,7%).
Είναι πιθανό ότι η ενεργοποίηση της ανοσολογικής απόκρισης που συμβαίνει κατά τη διάρκεια της οξείας φάσης νόσησης από COVID-19 να προκαλεί ή να επισπεύδει την έναρξη θυρεοειδικής αυτοανοσίας σε ορισμένους ασθενείς. Δεδομένου ότι αυτό προηγείται της έναρξης της δυσλειτουργίας του θυρεοειδούς, απαιτούνται πιο μακροχρόνιες μελέτες για την αξιολόγηση της θυρεοειδικής λειτουργίας. Επιπρόσθετα, η αξιολόγηση της θυρεοειδικής αυτοανοσίας και λειτουργίας φαίνεται ότι πρέπει να αποτελεί μέρος της εκτίμησης ασθενών που νόσησαν με COVID-19.
