Κατηγορία: ΥΓΕΙΑ

Ο καπνός και τα αιωρούμενα σωματίδια που παράγονται από τις πυρκαγιές των δασών έχουν αυξημένη τοξικότητα και γι’ αυτό το λόγο απαιτείται η αποφυγή της έκθεσής μας σε αυτά. Τα μικροσωματίδια καπνού μπορούν να διεισδύουν βαθιά μέσα στο αναπνευστικό σύστημα και να προσβάλλουν όλα τα όργανα, αρχίζοντας πρώτα από το αναπνευστικό, επισημαίνει η κ. Παναγιώτα Καρύδη, Πνευμονολόγος, Διευθύντρια Β΄ Πνευμονολογικής Κλινικής Μetropolitan General.

Οι κάτοικοι των περιοχών που βρίσκονται κοντά στα μέτωπα της φωτιάς θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους τις παρακάτω βασικές οδηγίες για τη σωστή προστασία τους από τον καπνό:

• Απομακρυνθείτε άμεσα από την εστία της φωτιάς.
• Αναζητείστε μάσκες υψηλής προστασίας (FFP2 ή 3) με την ένδειξη Ν95 που φιλτράρουν το 95% των αερομεταφερόμενων επιβλαβών σωματιδίων. Οι μάσκες με την ένδειξη P100, αν και φιλτράρουν μέχρι και το 99,97% των σωματιδίων, μπορεί να καταστήσουν δυσκολότερη την αναπνοή.
• Το ύφασμα, βρεγμένο ή στεγνό, τα χαρτομάντηλα ή οι χάρτινες μάσκες προστασίας δεν φιλτράρουν επαρκώς τον καπνό και προσφέρουν περιορισμένη προστασία. Αποτελούν μόνο λύση ανάγκης σε περίπτωση έλλειψης κατάλληλης μάσκας.
• Παραμείνετε όσο γίνεται στο σπίτι, με κλειστές τις πόρτες και τα παράθυρα.
• Λειτουργήστε το κλιματιστικό με ανακύκλωση αέρα μόνο ή τον καθαριστή αέρα.
• Μην ασκείστε σε εξωτερικούς χώρους.
• Άτομα με χρόνια αναπνευστικά ή καρδιαγγειακά προβλήματα, παιδιά, έγκυες γυναίκες και ηλικιωμένοι θα πρέπει να αποφεύγουν τις μετακινήσεις και ιδανικά να μένουν σπίτι ώστε να μην εισπνεύσουν τον καπνό.
• Ασθενείς με άσθμα και Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) θα πρέπει να συνεχίσουν κανονικά τη φαρμακευτική αγωγή τους και να είναι σε συνεχή επικοινωνία με τον θεράποντα πνευμονολόγο με σκοπό την αναπροσαρμογή της αγωγής, εφόσον χρειαστεί.

Η βαρύτητα και η έκταση των βλαβών από την εισπνοή σωματιδίων ή/και τοξικών αερίων εξαρτάται από διάφορους παράγοντες όπως η απόσταση από την εστία της φωτιάς, το μέγεθος και η διάμετρος των σωματιδίων, η διάρκεια της έκθεσης, η διαλυτότητα των τοξικών αερίων καθώς και η ύπαρξη υποκείμενου νοσήματος.

Σε περίπτωση εμφάνισης συμπτωμάτων από το αναπνευστικό ή καρδιαγγειακό σύστημα που μπορεί να σχετίζονται με υπερβολική έκθεση σε καπνό, όπως επίμονος βήχας, δυσκολία ή/και συριγμός στην αναπνοή, σφίξιμο ή πόνος στο στήθος, ταχυκαρδία, ναυτία, ασυνήθιστη κόπωση ή ζάλη, ζητήστε άμεσα ιατρική βοήθεια.

Επιμέλεια Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας

Το ηλιακό έγκαυμα είναι πολύ συνηθισμένο. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο ένα στα δύο αγόρια και έξι στα δέκα κορίτσια εφηβικής ηλικίας, καθώς και το 35% των ενηλίκων  υφίστανται ηλιακό έγκαυμα λόγω της παρατεταμένης έκθεσης στην υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου.

«Η υπερβολική έκθεση στον ήλιο προκαλεί οξεία δερματική φλεγμονώδη αντίδραση που οδηγεί στο χαρακτηριστικό ερύθημα του ηλιακού εγκαύματος», λέει ο δρ. Μάρκος Μιχελάκης, Δερματολόγος-Αφροδισιολόγος (Αισθητική Δερματολογία-Δερματοχειρουργική). «Εκτός από κοκκίνισμα του δέρματος, το ηλιακό έγκαυμα μπορεί ακόμα να προκαλέσει αίσθημα θερμότητας ή καύσου (κάψιμο) και ευαισθησία στο δέρμα, καθώς και οίδημα. Όταν είναι πιο σοβαρό, προκαλεί επίσης πόνο ή φλύκταινες».

Πώς μπορεί κάποιος να καταπραΰνει αυτά τα συμπτώματα; Υπάρχουν λάθος αντιλήψεις που πρέπει να αποφεύγονται;
«Ένα ήπιο έγκαυμα συνήθως εκδηλώνεται μέσα σε 4 ώρες από την έκθεση στον ήλιο, επιδεινώνεται μέσα στην επομένη ημέρα και χρειάζεται 3-5 ημέρες για να επουλωθεί πλήρως», απαντά ο κ. Μιχελάκης. «Αν και δεν υπάρχει μαγικός τρόπος για να επιταχυνθεί η ανάρρωση, μπορούμε να κάνουμε αρκετά πράγματα για να καταπραΰνουμε τα συμπτώματά του».

Το πρώτο είναι να αποφύγουμε εντελώς την έκθεση στον ήλιο, τονίζει. Ειδάλλως υπάρχει κίνδυνος να επιδεινωθεί περαιτέρω. Από κει και πέρα, υπάρχουν αρκετοί επιστημονικά τεκμηριωμένοι τρόποι για να φροντίσουμε το δέρμα μας. Να ποιοι είναι:

1. Να κάνετε κρύο ντους. Το κρύο νερό μπορεί να μειώσει τη θερμότητα και την ευαισθησία, καθώς και τον πόνο που ενδεχομένως νιώθετε.
2. Να βάζετε πάνω στο ηλιακό έγκαυμα ψυχρά επιθέματα (κομπρέσες παγωμένου νερού). Να τις αφήνετε στο δέρμα σας για 20 λεπτά τη φορά και να τις βάζετε όσο συχνά χρειάζεστε. Η εφαρμογή τους συνήθως πρέπει να γίνεται ανά 2-3 ώρες για να ανακουφίζονται τα συμπτώματα.
3. Να μην βάζετε πάνω στο ηλιακό έγκαυμα λιπαρές ουσίες. Βούτυρο, βαζελίνη, λάδι κ.λπ. είναι ό,τι χειρότερο για το έγκαυμα. Δημιουργούν ένα στρώμα λίπους που κατακρατά τη θερμότητα στο εσωτερικό του δέρματος, με επακόλουθο να εντείνει το έγκαυμα.
4. Να αλείφετε απαλά το έγκαυμα με άπαχο γιαούρτι. Εφόσον το γιαούρτι δεν περιέχει λιπαρά, δεν παγιδεύει θερμότητα στο εσωτερικό του δέρματος, αλλά την απάγει. Επιπλέον, περιέχει πολύ νερό οπότε ενυδατώνει το δέρμα. Το γιαούρτι περιέχει επίσης αντιοξειδωτικές ουσίες (π.χ. βιταμίνες A και D), που μπορεί να το βοηθήσουν. Εναλλακτικά, μπορείτε να δοκιμάσετε κομπρέσες μουλιασμένες σε παγωμένο γάλα. Και με τα δύο γαλακτοκομικά, το ψύχος ασκεί άμεση αντιφλεγμονώδη, καταπραϋντική δράση.
5. Αν δεν μπορείτε να βρείτε άπαχο γιαούρτι, βάλτε στο ηλιακό έγκαυμα λίγη οδοντόπαστα. Προσοχή όμως: δεν πρέπει να περιέχει μέντα ούτε παράγωγά της όπως η μενθόλη (υπάρχει κίνδυνος ερεθισμού του δέρματος). Η σκέτη οδοντόπαστα απάγει τη θερμότητα από το δέρμα, όπως το γιαούρτι και το γάλα.
6. Να πίνετε άφθονο νερό. Το ηλιακό έγκαυμα «τραβάει» υγρά από το σώμα και την υπόλοιπη επιφάνεια του δέρματος, τα οποία πρέπει να αναπληρώνετε συνεχώς.
7. Να αλείφετε απαλά το δέρμα σας με ειδικές ενυδατικές λοσιόν και τζελ, που περιέχουν επουλωτικά συστατικά όπως η αλόη. Η καλή ενυδάτωση μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην επούλωση του ηλιακού εγκαύματος.
8. Πάρτε ένα παυσίπονο. Αμέσως μόλις δείτε το ηλιακό έγκαυμα, πάρτε κάποιο παυσίπονο, ιδανικά με αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Θα καταπραΰνει τον πόνο και την φλεγμονή στο δέρμα σας, συμβάλλοντας στην καλύτερη επούλωσή του.
9. Δοκιμάστε μια μη συνταγογραφούμενη κρέμα με περιεκτικότητα 0,5% έως 1% σε υδροκορτιζόνη. Μπορεί να μειώσει το αίσθημα καύσου και το οίδημα, και να επιταχύνει την επούλωση. Διαβάστε στις οδηγίες χρήσεως πόσο συχνή πρέπει να είναι η εφαρμογή της.

Αν το ηλιακό έγκαυμα σχηματίσει φλύκταινες (φουσκάλες) καλύψτε τες με μια αποστειρωμένη, αντικολλητική γάζα για να αποφύγετε την επιμόλυνσή τους. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τις «σπάσετε» νομίζοντας ότι έτσι θα επιταχύνετε την ίαση, προειδοποιεί ο κ. Μιχελάκης. Αν το κάνετε, θα επιτύχετε ακριβώς το αντίθετο: θα την επιβραδύνετε σημαντικά. Όταν ανοίξουν από μόνες τους, να τις αλείφετε με μια αντισηπτική αλοιφή και ύστερα να τις καλύπτετε έως ότου σχηματίσουν κρούστα.

«Οι παραπάνω πρώτες βοήθειες ισχύουν για το ήπιο έγκαυμα», τονίζει ο ειδικός. «Αν το ηλιακό έγκαυμα είναι μεγάλο (π.χ. καλύπτει όλη την πλάτη ή πάνω από το 15% του σώματος), αν παρουσιάσετε πυρετό ή/και αν πονάτε πολύ επί περισσότερο από 48 ώρες, πρέπει να ζητήσετε οπωσδήποτε ιατρική βοήθεια. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να μείνετε εφεξής μακριά από τον ήλιο, γιατί υπάρχει και κίνδυνος υποτροπής. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως δεν θα πηγαίνετε στην παραλία από τις 11 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα, ούτε για να καθίσετε στη σκιά (η υπεριώδης ακτινοβολία αντανακλάται από την άμμο και θα σας κάψει) ούτε φορώντας συνεχώς μπλούζα (τα υφάσματα μόλις βραχούν με τον ιδρώτα ή την θάλασσα γίνονται διαπερατά από την υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου)».

Επιμέλεια Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας

Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο βαθμό ευαισθησίας στον ήλιο. Τα παιδιά (λόγω λεπτών οστών του κρανίου), οι ηλικιωμένοι, οι άνθρωποι κάθε ηλικίας με ανοιχτό χρώμα δέρματος, άτομα που λαμβάνουν χρονίως ορισμένου τύπου φάρμακα, όπως αντιχολινεργικά, αντιισταμινικά, β-αναστολείς κ.ά., όσοι αθλούνται και οι πάσχοντες από ορισμένα ιατρικά νοσήματα (π.χ. καρδιακή ανεπάρκεια, διαβήτη) είναι πιο ευάλωτοι στις ακτίνες του ηλίου, εξηγεί η κ. Γαρυφαλιά Καλατζοπούλου, Παθολόγος, Υπεύθυνη Τμήματος Check Up του Metropolitan General.

Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να διατηρεί σταθερή την εσωτερική του θερμοκρασία (36,8+/-0,4 βαθμούς Κελσίου). Το φυσιολογικό άτομο έχει μηχανισμούς ομοιόστασης ώστε να εξισορροπεί τις διαταραχές θερμοκρασίας, με βασικότερους την εφίδρωση, την περιφερική αγγειοδιαστολή και το μηχανισμό της δίψας. Όταν για κάποιο λόγο οι μηχανισμοί αυτοί αρθούν, ή δεν επαρκούν, τότε προκύπτει η ηλίαση (υπερθερμία), δηλαδή η παθολογική κατάσταση που εμφανίζεται ύστερα από μεγάλης διάρκειας έκθεση στον ήλιο. Οφείλεται στην ευαισθησία του εγκεφάλου στη θερμότητα και προκαλείται από τον ερεθισμό των μηνίγγων.

Συμπτώματα 

Η ηλίαση μπορεί να είναι ελαφριά, μεσαία ή βαριά.

Στην ελαφριά ηλίαση εμφανίζονται:

• Κόπωση και ατονία.
• Ζάλη.
• Έντονη εφίδρωση.
• Ερυθρότητα δέρματος.
• Εμβοές ώτων.

  Στη μεσαίας βαρύτητας ηλίαση (θερμοπληξία) τα συνήθη συμπτώματα είναι:

• Έντονη κεφαλαλγία.
• Ίλιγγος.
• Ναυτία.
• Έμετος.
• Μειωμένη εφίδρωση.
• Ταχυπαλμία και ταχύπνοια.
• Πυρετός με ρίγος έως και 39°C.
• Τάση λιποθυμίας.
• Κράμπες.
• Φουσκάλες στο δέρμα-εγκαύματα.

  Στη βαριά ηλίαση εμφανίζονται:

• Ωχρότητα.
• Διανοητική σύγχυση.
• Παραλήρημα.
• Απώλεια συνείδησης.
• Σπασμοί.
• Παραισθήσεις.
• Πυρετός έως και 41°C.
• Ακούσια ούρηση και αφόδευση.
• Εγκεφαλικές βλάβες.

Πρόληψη 

Η καλύτερη τακτική ενάντια στην ηλίαση είναι η αποφυγή της. Τα προληπτικά μέτρα που θα πρέπει να τηρούνται από όλους, και ιδιαίτερα από τις ευπαθείς ομάδες, είναι τα εξής:

• Αποφυγή της έκθεσης στον ήλιο τις ώρες που οι ακτίνες του είναι κάθετες, δηλαδή από τις 11.00 έως και τις 16.00.
• Χρήση αντιηλιακής κρέμας (με συχνή ανανέωσή της).
• Κάλυψη σώματος με δροσερά και ανοικτού χρώματος ρούχα και καπέλο.
• Ενυδάτωση του οργανισμού με δροσερό νερό και χυμούς.
• Μπάνιο στη θάλασσα ή συχνά ντους.
• Αποφυγή βαριών γευμάτων.
• Αποφυγή αλκοόλ.

Αντιμετώπιση και Πρώτες Βοήθειες 

Σε περίπτωση σοβαρής ηλίασης, όπως π.χ. όταν το άτομο δεν έχει τις αισθήσεις του ή όταν παρατηρηθεί διανοητική σύγχυση, τότε πρέπει αμέσως να ζητηθεί ιατρική βοήθεια και ο πάσχων να μεταφερθεί σε νοσηλευτικό ίδρυμα (νοσοκομείο, κέντρο υγείας), ώστε να χορηγηθούν ενδοφλεβίως οροί για ενυδάτωση και να αντιμετωπιστούν πιθανά εγκαύματα με ειδικά επιθέματα-κρέμες.

Στις ηπιότερες μορφές ηλίασης, τα βήματα που ακολουθούνται είναι τα παρακάτω:

• Μεταφέρουμε το άτομο σε σκιερό μέρος.
• Χαλαρώνουμε τη ζώνη και απομακρύνουμε όλα τα περιττά ενδύματα (π.χ. παντελόνια, κάλτσες-υποδήματα).
• Βάζουμε το άτομο να κάνει ένα δροσερό μπάνιο, ή αν αυτό δεν είναι δυνατό, τοποθετούμε κρύες κομπρέσες π.χ. βρεγμένα πανιά ή βαμβακερά ρούχα στον αυχένα, τον κορμό, τα χέρια και τα πόδια, έτσι ώστε να ρίξουμε τη θερμοκρασία του σώματος άμεσα.
• Ξαπλώνουμε το άτομο και τοποθετούμε τα πόδια του λίγο ψηλότερα από το υπόλοιπο σώμα του.
• Εφόσον δεν υπάρχουν ναυτία και έμετοι και το επίπεδο επικοινωνίας είναι καλό, χορηγούμε κρύα, ισοτονικά ροφήματα χωρίς ζάχαρη ή διαλύουμε ένα κουταλάκι γλυκού αλάτι σε ένα κιλό νερό και δίνουμε να πίνει αργά (γιατί λόγω του ιδρώτα φεύγει το αλάτι από το σώμα).
• Χορηγούμε αντιπυρετικό και παυσίπονο.
• Το άτομο χρειάζεται ξεκούραση ώστε να επανέλθει.
• Εάν τα συμπτώματα επιμένουν, απευθυνόμαστε σε γιατρό.

Συμπερασματικά, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο ήλιος είναι πηγή ζωής και καλό είναι να τον έχουμε πάντα φίλο μας, προλαμβάνοντας τις ανεπιθύμητες επιδράσεις του. Η ενημέρωση και η πρόληψη μπορούν να μας γλιτώσουν από σοβαρές βλάβες και να μας επιτρέψουν να χαρούμε ξέγνοιαστα τις στιγμές χαλάρωσης που όλοι δικαιούμαστε.

Επιμέλεια Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας

Το καλοκαίρι για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ταυτισμένο με τις διακοπές. Θάλασσα, σπορ, εκδρομές, διασκέδαση, χαλάρωση και ό,τι άλλο μας αποφορτίζει, μας φτιάχνει τη διάθεση και μας δίνει χαρά και αντοχές για τη συνέχεια. Όλα τα παραπάνω μπορούν να τα χαρούν και τα διαβητικά άτομα, χωρίς να στερηθούν κάτι σημαντικό. Πώς; Με λίγη «ακραία» προσοχή.

Ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί τη σύγχρονη μεταβολική μάστιγα που απειλεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού  ̶  περίπου 11% σήμερα στην Ελλάδα, ενώ στο μέλλον θα απειλεί ακόμα περισσότερα άτομα. Το γεγονός καθίσταται σημαντικότερο αν σκεφτεί κανείς πως τριπλάσιος αριθμός ατόμων είναι ήδη σε προδιαβήτη και δεν το γνωρίζουν καν.

Ο μεγάλος φόβος για τους ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη αλλά και σε ένα μικρότερο ποσοστό και για τα άτομα με προδιαβήτη είναι οι επιπλοκές. Καρδιά, αγγεία, εγκέφαλος, μάτια, στοματική κοιλότητα, νεφρά, πόδια και ιδιαιτέρως πέλματα επηρεάζονται από τον σακχαρώδη διαβήτη, τονίζει η κ. Αικατερίνη Τρικκαλινού Παθολόγος-Διαβητολόγος, Επιμελήτρια Διαβητολογικού κέντρου του Metropolitan Hospital.

Φυσικά, ο κάθε ασθενής είναι μοναδικός. Σε κάθε άτομο με διαβήτη δρα συνδυαστικά με αυτόν ένα σύνολο παραγόντων κινδύνου, όπως το κάπνισμα, η παχυσαρκία, η φλεβική ανεπάρκεια, οι αρτηριακές στενώσεις, η καθιστική ζωή, η στεφανιαία νόσος ή η καρδιακή ανεπάρκεια, η νεφρική ανεπάρκεια, η πολύωρη εργασιακή απασχόληση, ο αστικός, εν γένει, τρόπος ζωής, καθιστώντας το ευάλωτο σε κάποιες νοσηρές καταστάσεις.

Ένα μεγάλο μέρος της φροντίδας από τους θεράποντες ιατρούς αλλά και μέγας φόβος των ασθενών με διαβήτη είναι οι επιπλοκές που αφορούν τα κάτω άκρα. Κυρίως η διαβητική αγγειοπάθεια και η διαβητική περιφερική νευροπάθεια που προδιαθέτουν (λόγω κακής αιμάτωσης και μειωμένης ή και πλήρους απουσίας αίσθησης στα πόδια) στη δημιουργία χρόνιων βλαβών στο άκρο.

Διαβήτης και κάτω άκρα

Είναι αλήθεια πως τα πόδια των ασθενών με διαβήτη χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα. Το δέρμα των ατόμων με διαβήτη συνήθως αφυδατώνεται περισσότερο από ό,τι του υπόλοιπου πληθυσμού και αυτό το καθιστά λιγότερο ανθεκτικό τόσο σε καταπόνηση, τριβή, ρωγμές όσο και σε προσβολή από λοιμογόνους παράγοντες (μικρόβια και μύκητες). Επίσης, συχνά συνυπάρχουν με τον διαβήτη και παχυσαρκία και φλεβική ανεπάρκεια, άρα οίδημα των κάτω άκρων περισσότερο έκδηλο τους καλοκαιρινούς μήνες. Ακόμα, εξαιτίας του αυξημένου βάρους που έχει η πλειονότητα των συγκεκριμένων ασθενών, του καπνίσματος, αλλά και άλλων παραγόντων όπως η ανατομική κατασκευή του ποδιού (πλατυποδία, κοιλοποδία, πτώσεις μεταταρσίων, ιδιαίτερα δυσλειτουργικός τρόπος βαδίσματος) και φυσικά τα ακατάλληλα ή και βλαβερά υποδήματα δημιουργούνται σκληρίες, ή και κάλοι, ή ακόμα και ανατομικές ανωμαλίες όπως ο βλαισός μέγα δάκτυλος και οι εφιππεύσεις («καβάλημα») δακτύλων (από μακροχρόνια και πολύωρη χρήση πολύ στενών και μυτερών υποδημάτων). Είναι αναγκαία, επομένως, η καθημερινή υγιεινή και η ενυδάτωση των άκρων ποδών των ασθενών με διαβήτη καθώς και η κατάλληλη και προσεκτική επιλογή υποδημάτων που όχι μόνο δεν θα βλάπτουν την υγεία των πελμάτων αλλά θα τα προστατεύουν από τριβή, δημιουργία φυσαλίδων, ελκών, κάλων αλλά και πιθανούς τραυματισμούς. Αυτή η φροντίδα και η σπουδή για τα πόδια οφείλει να αυξάνεται κατά τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες.

Πόδια και καλοκαίρι

Το καλοκαίρι είναι για πολλούς η καλύτερη περίοδος του χρόνου, πολύχρωμη και ηλιόλουστη, γεμάτη ξενοιασιά και λιγότερες φροντίδες, με επισκέψεις σε ακρογιαλιές και θάλασσα ή εξορμήσεις στα βουνά.
Όμως, είναι και η εποχή που ερχόμαστε σε στενότερη επαφή με τη φύση και το υγρό στοιχείο, επαφή που προκαλεί συχνότερα από άλλες εποχές αναπάντεχα γεγονότα και τραυματισμούς που αφορούν κυριότερα τα άκρα. Αρκετά, δε, συχνά τα κάτω άκρα. Οι βλάβες σε πόδια και πέλματα είναι στην πλειονότητα τους εύκολα θεραπεύσιμες. Στην περίπτωση, όμως, των ανθρώπων που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη η επούλωση δεν είναι πάντα εύκολη και το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα θετικό. Δεν είναι, δυστυχώς, λίγα τα περιστατικά ασθενών οι οποίοι ταλαιπωρούνται με μακροχρόνια και δύσκολα θεραπεύσιμα έλκη εξαιτίας μιας ίσως και στιγμιαίας απερισκεψίας.

Το καλοκαίρι τα πόδια είναι περισσότερο εκτεθειμένα και απροστάτευτα από ότι τον χειμώνα. Και αυτό γιατί αυτή την εποχή επιζητούμε όλοι δροσιά και ελευθερία, φοράμε ελαφριά ρούχα και υποδήματα. Χρησιμοποιούμε συχνά πέδιλα ανοιχτά, πέδιλα που φέρουν μεταλλικά διακοσμητικά εξαρτήματα, δερμάτινους ιμάντες και διακοσμητικούς κόμπους, σκληρές, μικρές και άβολες επιφάνειες στήριξης των πελμάτων καθώς και πέδιλα με πολύ χαμηλό ύψος (σανδάλια) ή με μεγάλο ύψος (πλατφόρμες και ψηλοτάκουνα υποδήματα), τα οποία εύκολα μπορούν να τραυματίσουν και να δημιουργήσουν φυσαλίδες και έλκη στα πόδια καθώς και κόπωση και τραυματισμούς ακόμη και στα γόνατα, στα ισχία και στη σπονδυλική στήλη. Χρησιμοποιούμε, ακόμα, σαγιονάρες με διαχωριστικό δίχαλο ανάμεσα στα δάκτυλα που μπορεί να σχίσει το δέρμα και να δημιουργήσει μεσοδακτύλια ρωγμή και έλκος. Ακόμα δεν είναι λίγα τα άτομα που αρέσκονται να περπατούν στο σπίτι ή και έξω από αυτό (στην παραλία και τη θάλασσα) χωρίς καθόλου υποδήματα. Όμως, το κάθε δάπεδο, όσο και αν νομίζουμε ότι είναι ασφαλές και λείο, εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για τα άτομα με διαβήτη, ιδιαίτερα αν υπάρχουν και συννοσηρότητες όπως αυτές που προαναφέρθηκαν (διαβητική νευροπάθεια, αγγειοπάθεια, κάπνισμα, παχυσαρκία, μακροχρόνιος σακχαρώδης διαβήτης ιδιαιτέρως αρρύθμιστος).

Διαβήτης και πόδια το καλοκαίρι

Το καλοκαίρι, όπως άλλωστε και τον υπόλοιπο χρόνο τα άτομα με διαβήτη είναι αναγκαίο να φροντίζουν καθημερινά την υγιεινή των ποδιών τους με ποδόλουτρο (σε σκεύος που θα χρησιμοποιείται μόνο για τη συγκεκριμένη χρήση) με χλιαρό νερό (νερό με θερμοκρασία τέτοια που να γίνεται ανεκτή από τον αγκώνα του ασθενούς) και ουδέτερο σαπούνι, για είκοσι λεπτά περίπου. Κατόπιν, καλό είναι να γίνεται αφαίρεση του σκληρού δέρματος ήπια χωρίς μεταλλικές ράσπες και λεπίδες ή νυστεράκια. Ποτέ δεν πρέπει οι ασθενείς να χρησιμοποιούν τα προαναφερθέντα μεταλλικά αντικείμενα ή χημικές ουσίες για την απομάκρυνση των σκληριών, γιατί μπορεί να προκληθεί βλάβη (ρωγμή, έλκος ή έγκαυμα) στο δέρμα του πέλματος. Στη συνέχεια αφαιρείται το σαπούνι με άφθονο χλιαρό νερό και σκουπίζεται το πέλμα σχολαστικά με καθαρή πετσέτα. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται στην περιοχή ανάμεσα στα δάκτυλα για να μην παραμείνει υγρασία, η οποία ευνοεί την ανάπτυξη μυκητίασης και αυτή με τη σειρά της ευνοεί τη δημιουργία λοιμώξεων. Τέλος, είναι πολύ χρήσιμο για την υγεία του δέρματος του κάτω άκρου να χρησιμοποιείται μια ενυδατική κρέμα σε όλη την έκταση του ποδιού εκτός από την περιοχή των δακτύλων. Δεν χρησιμοποιούμε ποτέ κρέμα ανάμεσα στα δάκτυλα για να μην αναπτυχθεί υγρασία και επομένως μυκητιάσεις. Επίσης, χρειάζεται προσοχή στην επιλογή της ενυδατικής κρέμας. Καλό είναι να μη χρησιμοποιούνται ελαιώδη σκευάσματα προκειμένου να αποφευχθεί ολισθηρότητα στη βάδιση και πιθανή πτώση και τραυματισμός.
Επιπλέον, μεγάλη προσοχή, όπως προαναφέρθηκε, πρέπει να δίνεται στα υποδήματα, τα οποία οφείλουν να έχουν το κατάλληλο μέγεθος, ούτε μικρότερο, ούτε μεγαλύτερο, να έχουν μαλακή βάση στήριξης, αν είναι δυνατόν αντικραδασμική κατασκευή χωρίς πρόσθετα αιχμηρά διακοσμητικά που μπορεί να τραυματίσουν ή δερμάτινους ιμάντες και κόμπους που αφήνουν αποτύπωμα στο δέρμα. Το ύψος του υποδήματος είναι ουσιώδες για την υγεία όχι μόνο του πέλματος αλλά ολόκληρου του σκελετού. Το ιδανικό ύψος των υποδημάτων είναι περίπου τρείς με τέσσερις πόντους, που σημαίνει ούτε τελείως επίπεδα, ούτε όμως και πολύ ψηλά υποδήματα που «στρεσάρουν» οστά, αρθρώσεις και μαλακά μόρια του πέλματος. Χρήσιμο επίσης είναι να αποφεύγονται διαχωριστικά δακτύλων (όπως στις σαγιονάρες), ενώ απαραίτητο είναι να έχουν επαρκές ύψος σόλας (όχι λεπτό όπως τα κλασικά δερμάτινα σανδάλια) ώστε να προστατεύουν από τραυματισμούς κατά τη βάδιση: από γυαλί, μέταλλο, αναμμένο τσιγάρο στο δρόμο ή πρόσκρουση των δακτύλων στο πλάι του πεζοδρομίου. Οι ασθενείς με διαβητική νευροπάθεια ή και διαβητική αγγειοπάθεια καλό είναι να αποφεύγουν τα απλά ανοικτά πέδιλα και να προτιμούν είτε τα κλειστά υποδήματα επαρκούς φάρδους και βάθους χωρίς ραφές, είτε ειδικά υποδήματα για διαβήτη, κατασκευασμένα σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες του πέλματος του κάθε ατόμου. Εξίσου σημαντική είναι η χρήση βαμβακερών καλτσών, κατά προτίμηση χωρίς ραφές.
Εννοείται πως για τα άτομα με διαβήτη είναι απαγορευμένη η βάδιση χωρίς υποδήματα παντού, εντός του σπιτιού ή, ακόμα χειρότερα, στην παραλία και τη θάλασσα. Στο δάπεδο του σπιτιού μπορεί κάποιες φορές να βρεθούν αιχμηρά αντικείμενα (βελόνες, καρφίτσες, σπασμένα γυαλιά) ή μολυσματικά αντικείμενα (όπως τρίχες κατοικίδιων). Η παραλία αποτελεί το καλοκαίρι μια καυτή επιφάνεια, στην οποία αν τολμήσει να βαδίσει το άτομο με διαβήτη κινδυνεύει με σοβαρότατο έγκαυμα, που θα χρειαστεί μήνες αποχής από την εργασία και σημαντική ταλαιπωρία και κόστος για να επουλωθεί. Επιπλέον, η παραλία, δυστυχώς, έχει και μεταλλικά δοχεία σχισμένα σαν λεπίδες, σκουριασμένα μέταλλα, γυαλιά, πλαστικά, αιχμηρές πέτρες, βράχους και βότσαλα, «λόγχες» από κλαδιά και ξύλα, καθώς και πεταμένα υπολείμματα τσιγάρων τα οποία δυνητικά μπορεί να τραυματίσουν ένα εκτεθειμένο πόδι. Μέσα δε στη θάλασσα, εκτός από τα προαναφερθέντα, υπάρχουν τοξικά φυτά, σπασμένα όστρακα, καθώς και αγκάθια ψαριών. Είναι επιβεβλημένο, συνεπώς, να χρησιμοποιούνται υποδήματα πάντα: και στην παραλία και μέσα στη θάλασσα κατά τη διάρκεια της κολύμβησης και, μάλιστα, όχι σαγιονάρες αλλά κανονικά υποδήματα με κούμπωμα, που κρατούν σταθερό και προστατευμένο το πέλμα.

Ένα ακόμα σημείο προσοχής για τα κάτω άκρα είναι η έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία, που πρέπει να αποφεύγεται για να μην προκληθεί κάποιο έγκαυμα ή επιδείνωση πιθανώς συνυπάρχουσας φλεβικής ανεπάρκειας. Εννοείται ότι η προστασία από τον ήλιο αφορά και όλο το σώμα, καθώς τα εγκαύματα δεν είναι επιθυμητά, ενώ η χρήση προστατευτικών γυαλιών και καπέλου επιβάλλονται όλες τις ώρες και για όλες τις ηλικίες.

Τέλος, μετά το θαλάσσιο μπάνιο καλό είναι να ακολουθεί καθαρισμός με νερό βρύσης, καθώς το αλάτι όταν παραμένει επί μακρόν στο δέρμα το αφυδατώνει και το ερεθίζει.

Τα κάτω άκρα φέρουν το βάρος όλου του σώματος των διαβητικών ασθενών. Ταλαιπωρούνται και τραυματίζονται. Συνεπώς χρειάζονται καθημερινή, ιδιαίτερη περιποίηση, περισσότερο το καλοκαίρι για να συνεχίσει αυτό να είναι η εποχή της χαράς και της ελευθερίας ψυχής και σώματος.

Επιμέλεια Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας

Με νέα οδηγία του, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά ιβουπροφαίνη, ασπιρίνη και αντισταμινικά  για την αντιμετώπιση των συχνών, ήπιων, ανεπιθύμητων ενεργειών  του εμβολίου κατά της COVID-19.

Ωστόσο, εάν οι ανεπιθύμητες ενέργειες  είναι ανησυχητικές ή δεν εξασθενίσουν μετά από μερικές ημέρες, θα πρέπει ο πάσχων να επικοινωνήσει με τον γιατρό του ή το εμβολιαστικό κέντρο.

Εκτός από τη λήψη των προαναφερόμενων φαρμάκων, ο πάσχων μπορεί

• Να χρησιμοποιήσει παγοκύστη ή δροσερό υγρό πανί για να μειώσει την ερυθρότητα, τον πόνο ή/και το πρήξιμο στο σημείο της ένεσης
• Να κάνει ένα δροσερό μπάνιο που είναι καταπραϋντικό

Να πίνει συχνά υγρά για 1-2 ημέρες μετά τη λήψη του εμβολίου

Η νέα αυτή οδηγία  καταδεικνύει ότι η  Ιβουπροφαίνη:

• Μπορεί να δοθεί από τον ιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας ως απλό αναλγητικό για την αντιμετώπιση των ήπιων, ανεπιθύμητων ενεργειών  του εμβολίου κατά της COVID-19, με τη βεβαιότητα ότι το φάρμακο είναι αποτελεσματικό, με ικανοποιητικό προφίλ ασφαλείας.
• Πρέπει να γίνει και πάλι  φάρμακο πρώτης επιλογής όσον αφορά τη χρήση αναλγητικών πρώτης γραμμής.

Oι ασθενείς με ορισμένες παθήσεις όπως πεπτικό έλκος ή χρόνια νεφρική νόσο μπορεί να χρειαστεί να λάβουν ορισμένες προφυλάξεις κατά τη λήψη αυτών των φαρμάκων και πρέπει να συμβουλευτούν τον γιατρό τους πριν τη λήψη τους.

Σύμφωνα με τον Δρ. Στάθη Σκληρό, Πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Έρευνας και Εκπαίδευσης στην ΠΦΥ και Δ/ντή του Κ.Υ. Νεμέας δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τα μέτρα προφύλαξης και τους  κανόνες υγιεινής για να προστατευτούμε από την COVID -19 ακόμη και αν έχουμε εμβολιαστεί:

• Φοράμε Μάσκα
• Πλένουμε τα χέρια μας
• Κρατάμε τις αποστάσεις
• Καλυπτόμαστε όταν φταρνιζόμαστε
• Αερίζουμε τους χώρους

Επιμέλεια Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας

Φανταστείτε μια κατάσταση όπου η περίοδός σας έχει μόλις τελειώσει και μέσα σε διάστημα μόλις 10 ημερών, αρχίζετε πάλι να αιμορραγείτε. Ρωτήσαμε τη Δρ Bilsi Mittal, γυναικολόγο στο νοσοκομείο Wockhardt της Βομβάης, και μας έδωσε τις απαντήσεις που χρειαζόμασταν, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας Health Shots.

Μπορεί να είστε έγκυος

Εάν η γυναίκα βρίσκεται στην αναπαραγωγική της ηλικία, τότε υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να αιμορραγεί επειδή είναι έγκυος. Η διαλείπουσα αιμορραγία συμβαίνει στην εγκυμοσύνη και είναι απολύτως φυσιολογική.

Μπορεί να έχετε Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών

Ναι, αν αντιμετωπίζετε σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών τότε υπάρχει πιθανότητα να έχετε περίοδο δύο φορές μέσα στο μήνα. Το Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών αφορά την ορμονική ανισορροπία και οι ορμόνες έχουν άμεση επίπτωση στην περίοδό σας. Όχι μόνο δύο περίοδοι σε ένα μήνα, αλλά και καθόλου περίοδος μπορεί επίσης να είναι μια κατάσταση για ορισμένες κυρίες. Κατά καιρούς, όταν υπάρχει αύξηση βάρους λόγω της διαταραχής, τότε αυτό επηρεάζει επίσης τον κύκλο ωορρηξίας και ως εκ τούτου παρατηρείται αιμορραγία.

Μπορεί να έχετε πολύποδες ή ινομυώματα

Η Dr Mittal προτείνει ότι τα ινομυώματα μπορεί να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο εδώ. Όταν είτε πολύποδες είτε ινομυώματα σχηματίζονται κατά μήκος της επένδυσης της μήτρας, τότε μπορεί να επηρεάσουν τον κύκλο της περιόδου.

 Ο θυρεοειδής σας δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε

Σε ορισμένες από τις ασθενείς μου έχω δει ότι ο θυρεοειδής τους δεν λειτουργεί σωστά και εξαιτίας αυτού υπάρχει μια σημαντική ορμονική ανισορροπία στον οργανισμό τους, εξαιτίας της οποίας έχουν δύο περιόδους σε ένα μήνα”, λέει ο Dr Mittal.

Μπορεί να παραλείψατε μια δόση των αντισυλληπτικών σας χαπιών

Τα αντισυλληπτικά χάπια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ορμόνες σύμφωνα με την Dr Mittal. Λέει: Αν μια γυναίκα τα παίρνει τακτικά και της ξέφυγε τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ορμονική διαταραχή στο σώμα της και να παρουσιαστεί αιμορραγία.

Μπορεί να έχετε κάποια μόλυνση στην ευαίσθητη περιοχή

Λοιπόν, αυτή η αιμορραγία μπορεί να μην είναι εμμηνορροϊκή αιμορραγία, αλλά αν ο τράχηλός σας είναι ανθυγιεινός ή έχετε προκαρκινική ανάπτυξη στην ευαίσθητη περιοχή, τότε υπάρχουν πιθανότητες αιμορραγίας.

Μπορεί να σας έχει χτυπήσει μια προεμμηνόπαυση

Σύμφωνα με τον γυναικολόγο μας, αυτό παρατηρείται σε γυναίκες που είναι πάνω από 40 ετών και είναι απολύτως φυσιολογικό. Η συχνή αιμορραγία είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο στις γυναίκες που φτάνουν στην εμμηνόπαυση.

Υπερβολικό άγχος

Συμβαίνει κυρίως με τις νεαρές γυναίκες στις μέρες μας. Λόγω της έντονης εργασιακής τους ζωής, οι ορμόνες τους πάνε περίπατο. Επιπλέον, οι ανθυγιεινές συνήθειες χειροτερεύουν την περίπτωσή τους, οδηγώντας σε δύο περιόδους μέσα σε ένα μήνα. Αλλά αυτό είναι φυσιολογικό μόνο όταν συμβαίνει μία ή δύο φορές. Αν είναι συχνό, τότε πρέπει να πάνε και να μιλήσουν στο γιατρό τους.

Μπορεί να γυμνάζεστε πολύ σκληρά

Η άσκηση του σώματός μας πέρα από τις δυνατότητές του θα έχει πάντα επιπτώσεις και μία από αυτές είναι η εμφάνιση δύο περιόδων μέσα σε ένα μήνα. Η έντονη άσκηση και η δίαιτα συντριβής είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε στην αναπαραγωγική σας υγεία. Θα πρέπει πάντα να είναι μια σταδιακή διαδικασία και να είναι ισορροπημένη, ώστε το σώμα σας να μπορεί να προσαρμοστεί.

 Μπορεί να ταξιδεύετε πάρα πολύ

Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο, όπως η αλλαγή του καιρού, οι διατροφικές συνήθειες, το μοτίβο ύπνου, τα επίπεδα άγχους κ.λπ. Όλα αυτά διαταράσσουν την ορμονική σας ισορροπία – ως εκ τούτου μπορεί να καταλήξετε να αιμορραγείτε δύο φορές μέσα σε ένα μήνα.

Η αιτία της γαστροπάρεσης είναι συνήθως άγνωστη. Ορισμένες φορές είναι επιπλοκή του διαβήτη, και ορισμένοι άνθρωποι αναπτύσσουν γαστροπάρεση μετά από χειρουργική επέμβαση. Ορισμένα φάρμακα, όπως τα οπιοειδή παυσίπονα, ορισμένα αντικαταθλιπτικά και τα φάρμακα υψηλής αρτηριακής πίεσης και τα φάρμακα για αλλεργίες, μπορεί να οδηγήσουν σε αργή γαστρική κένωση και να προκαλέσουν παρόμοια συμπτώματα. Για τα άτομα που έχουν ήδη γαστροπάρεση, αυτά τα φάρμακα μπορεί να επιδεινώσουν την κατάστασή τους, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας Well Being Center.

Συμπτώματα

Τα σημεία και συμπτώματα της γαστροπάρεσης περιλαμβάνουν:

• Ναυτία
• Φούσκωμα της κοιλιάς
• Κοιλιακό άλγος
• Αίσθημα πληρότητας μετά την κατανάλωση λίγων μόνο μπουκιών
• Εμετός από άπεπτη τροφή που καταναλώθηκε λίγες ώρες νωρίτερα
• Οξική παλινδρόμηση
• Αλλαγές στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα
• Έλλειψη όρεξης
• Απώλεια βάρους και υποσιτισμός

Αιτίες

Δεν είναι πάντα σαφές τι οδηγεί σε γαστροπάρεση, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να προκληθεί από βλάβη σε ένα νεύρο που ελέγχει τους μύες του στομάχου (πνευμονογαστρικό νεύρο).

Το πνευμονογαστρικό νεύρο συμβάλλει στη διαχείριση των πολύπλοκων διεργασιών στο πεπτικό σας σύστημα, συμπεριλαμβανομένου του σήματος που δίνει στους μύες του στομάχου σας να συστέλλονται και να σπρώχνουν την τροφή στο λεπτό έντερο. Ένα κατεστραμμένο πνευμονογαστρικό νεύρο δεν μπορεί να στείλει κανονικά σήματα στους μυς του στομάχου σας. Αυτό μπορεί να προκαλέσει την παραμονή της τροφής στο στομάχι σας για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αντί να μετακινηθεί στο λεπτό έντερό σας για να χωνευτεί.

Το πνευμονογαστρικό νεύρο και οι κλάδοι του μπορεί να υποστούν βλάβη από ασθένειες, όπως ο διαβήτης, ή από χειρουργική επέμβαση στο στομάχι ή στο λεπτό έντερο.

Παράγοντες που μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο γαστροπάρεσης:

• Διαβήτης
• Κοιλιακή ή οισοφαγική χειρουργική επέμβαση
• Λοίμωξη, συνήθως από ιό
• Ορισμένα φάρμακα που επιβραδύνουν τον ρυθμό κένωσης του στομάχου, όπως τα ναρκωτικά παυσίπονα
• Σκληροδερμία – μια ασθένεια του συνδετικού ιστού
• Ασθένειες του νευρικού συστήματος, όπως η νόσος του Πάρκινσον ή η σκλήρυνση κατά πλάκας
• Υπολειτουργία του θυρεοειδούς (υποθυρεοειδισμός)

Πιθανότατα γνωρίζετε ήδη ότι η παραγωγή σπογγώδους κολλαγόνου από το σώμα – το υλικό που κάνει το δέρμα σφριγηλό  μειώνεται με την ηλικία. Αυτό όμως που εκπλήσσει τους περισσότερους ανθρώπους είναι ότι η απώλεια κολλαγόνου επεκτείνεται και στον κόλπο, αφήνοντάς τον λιγότερο ελαστικό. Ομοίως, άλλες ανησυχίες για τη γήρανση του δέρματος, όπως η ξηρότητα, ο αποχρωματισμός και η αυξημένη ευαισθησία, γίνονται πιο ενοχλητικές και στην περιοχή του μπικίνι, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας Shape.

Καθώς μεγαλώνετε, παράγετε λιγότερα οιστρογόνα τα οποία εξασφαλίζουν την υγεία του κόλπου, λέει η Karyn Eilber, M.D., ουρολόγος στην Καλιφόρνια που ειδικεύεται στην ιατρική της γυναικείας πυέλου. Χωρίς αρκετά οιστρογόνα, οι περιοχές του κόλπου και του αιδοίου γίνονται πιο ξηρές, το δέρμα εκεί λεπταίνει και ερεθίζεται πιο εύκολα και τα επίπεδα pH μπορεί να γίνουν ανισόρροπα, οδηγώντας σε περισσότερες μολύνσεις από ζυμώσεις και βακτήρια. Η γήρανση μπορεί επίσης να επηρεάσει τον τόνο του δέρματος στην περιοχή του αιδοίου.

Παρόλο που όλες αυτές οι αλλαγές είναι απολύτως φυσιολογικές και εντάξει, μπορεί να αισθάνεστε λίγο αμήχανα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η περιοχή!

Ξηρότητα κόλπου

Η σταδιακή πτώση των οιστρογόνων που συνήθως συμβαίνει από την δεκαετία των 40 μπορεί να καταστήσει την περιοχή του κόλπου  τόσο το εξωτερικό αιδοίο όσο και τον κολπικό σωλήνα αισθητά ξηρότερη.

Έλλειψη ελαστικότητας

Πολλές γυναίκες από τα  40 τους  παραπονιούνται ότι το σεξ είναι επώδυνο. Ενώ η έλλειψη υγρασίας είναι ένας ένοχος, η κύρια αιτία είναι κάτι που ονομάζεται κολπική ατροφία, μια κατάσταση κατά την οποία, λόγω της απώλειας κολλαγόνου, τα κολπικά τοιχώματα γίνονται λεπτότερα και ο κόλπος σκληραίνει και σφίγγει, λέει η Cindy Barshop, ιδιοκτήτρια του VSpot, ενός ιατρικού spa για την υγεία του κόλπου στη Νέα Υόρκη και τη Φιλαδέλφεια. Αυτή η απώλεια της ελαστικότητας του κολπικού σωλήνα μπορεί να κάνει το σεξ (καθώς και το φλεγμονώδες δέρμα μετά το σεξ) πολύ άβολο.

Η απώλεια κολλαγόνου μπορεί επίσης να αφήσει μόνιμα χαλαρό οποιοδήποτε δέρμα που τεντώθηκε κατά τον τοκετό. Το κολπικό δέρμα των νεότερων γυναικών συνήθως επανέρχεται έξι μήνες μετά τον τοκετό. Αλλά αν γίνετε στα μαμά 40 και κάτι, η απώλεια κολλαγόνου που σχετίζεται με την ηλικία μπορεί να σημαίνει ότι αυτό που έγινε χαλαρό παραμένει χαλαρό, λέει η Dr. Eilber.

Ερεθισμός

Η γήρανση του δέρματος και η ανισορροπία του pH που προκαλείται από την ταλάντευση των επιπέδων οιστρογόνων μπορεί να προκαλέσει ευαισθητοποιημένο δέρμα, μολύνσεις από βακτήρια και υπερμελάγχρωση.

Κυκλοφορούν ειδικές αλοιφές που επαναφέρουν στην περιοχή την φυσική ελαστικότητα.

Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι η άσκηση μπορεί να σας κάνει να πεινάτε περισσότερο, οπότε μπορεί να τρώνε περισσότερο κατά τη διάρκεια των επόμενων γευμάτων. Αλλά για το τυπικό άτομο, οι μεμονωμένες συνεδρίες άσκησης μέτριας έως υψηλής έντασης στη γη (όπως το τρέξιμο, η άσκηση με αντιστάσεις και η ποδηλασία με διαλείποντα σπριντ) έχει αποδειχθεί ότι μειώνουν προσωρινά την όρεξη και δεν οδηγούν συνήθως σε αυξημένη πρόσληψη τροφής την ίδια ημέρα, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας The conversation.

Αλλά στα 15 χρόνια που η ομάδα μας ερευνά την άσκηση και τις επιπτώσεις της στην όρεξη, μια συγκεκριμένη ερώτηση που μας κάνουν συχνά είναι γιατί το κολύμπι σας κάνει να πεινάτε;. Μέχρι σήμερα, αυτή η ανεκδοτολογική ερώτηση δεν έχει ελεγχθεί σε μια αυστηρά σχεδιασμένη πειραματική μελέτη. Ως εκ τούτου, αποφασίσαμε να συγκρίνουμε τις επιδράσεις της κολύμβησης σε σχέση με την ποδηλασία και την ανάπαυση (έλεγχος). Διαπιστώσαμε ότι η όρεξη και η πρόσληψη τροφής αυξήθηκαν μετά την κολύμβηση τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες.

Προσλάβαμε 32 υγιείς ενήλικες κάτω των 40 ετών (17 άνδρες και 15 γυναίκες) που μπορούσαν να κολυμπήσουν και να κάνουν ποδήλατο σε επίπεδο αναψυχής  και όχι σε επίπεδο ελίτ. Κανένας από τους συμμετέχοντες δεν ήταν παχύσαρκος. Και επειδή ο εμμηνορροϊκός κύκλος μπορεί να επηρεάσει την όρεξη, βεβαιωθήκαμε ότι οι γυναίκες συμμετέχουσες γυμνάζονταν στο ίδιο μέρος του κύκλου τους κάθε μήνα και ότι δεν ήταν έγκυες. Οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν και τις τρεις δοκιμές (κολύμβηση, ποδηλασία ή ξεκούραση) με τυχαία σειρά, με διαφορά τουλάχιστον τεσσάρων ημερών, έτσι ώστε να μην παραμένουν πλέον οι επιδράσεις της προηγούμενης δοκιμής.

Οι συνεδρίες κολύμβησης και ποδηλασίας χωρίστηκαν σε έξι διαστήματα, καθένα από τα οποία διαρκούσε οκτώ λεπτά με δύο λεπτά ανάπαυσης μεταξύ των διαστημάτων. Αντισταθμίσαμε την προσπάθεια και των δύο περιόδων άσκησης χρησιμοποιώντας μια κλίμακα αξιολόγησης της αντιλαμβανόμενης προσπάθειας και ζητήσαμε από όλους τους συμμετέχοντες να ασκηθούν σε επίπεδο 15, το οποίο αντιστοιχούσε σε “δύσκολο”, τόσο για την κολύμβηση όσο και για την ποδηλασία.

Τριάντα λεπτά μετά την άσκηση – και στον αντίστοιχο χρόνο στη δοκιμή ανάπαυσης – οι συμμετέχοντες είχαν τη δυνατότητα να φάνε όσα ζυμαρικά ήθελαν μέχρι να χορτάσουν άνετα και να ικανοποιηθούν. Διαπιστώσαμε ότι οι συμμετέχοντες έτρωγαν περισσότερο κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας κολύμβησης, η οποία κατά μέσο όρο ήταν κατά 142 kcal περισσότερη από ό,τι στη δοκιμασία ελέγχου. Αυτό ισοδυναμεί με ένα πακέτο πατατάκια των 25 γρ. ή δύο μπισκότα digestive.

Οι συμμετέχοντες ένιωθαν επίσης πιο πεινασμένοι μετά τη δοκιμή κολύμβησης και ένιωθαν ότι μπορούσαν να φάνε περισσότερο στο επόμενο γεύμα. Και παρόλο που οι συμμετέχοντες έφαγαν επίσης περισσότερο μετά την ποδηλασία (94 kcal κατά μέσο όρο) σε σύγκριση με τη δοκιμή ελέγχου, η διαφορά αυτή ήταν πολύ μικρή για να είναι στατιστικά σημαντική. Όταν συνυπολογίσαμε την ενέργεια που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της κολύμβησης και της ποδηλασίας, οι συμμετέχοντες εξακολουθούσαν να έχουν ενεργειακό έλλειμμα και στις δύο δοκιμές άσκησης σε σύγκριση με τη δοκιμή ελέγχου, αλλά το έλλειμμα ήταν μεγαλύτερο μετά την ποδηλασία.

Όταν εξετάσαμε αν υπήρχαν διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, οι απαντήσεις τους ήταν οι ίδιες. Αυτό είναι σημαντικό επειδή μερικές φορές προτείνεται ότι για τις γυναίκες η άσκηση δεν είναι τόσο αποτελεσματική για τη διαχείριση του βάρους, επειδή οι γυναίκες συχνά καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια κατά τη διάρκεια της άσκησης.

Ο λόγος για αυτή την επίδραση της κολύμβησης που διεγείρει την όρεξη δεν είναι κατανοητός. Ένας πιθανός λόγος σχετίζεται με την προτεινόμενη σχέση μεταξύ της θερμοκρασίας (συγκεκριμένα της απώλειας θερμότητας του σώματος) και της πρόσληψης τροφής. Σε ψυχρότερες θερμοκρασίες, η πρόσληψη τροφής μπορεί να αυξηθεί ως μηχανισμός για την παραγωγή θερμότητας του σώματος μέσω της θερμογένεσης που σχετίζεται με τη διατροφή. Η θερμογένεση είναι η διαδικασία του οργανισμού να χρησιμοποιεί ενέργεια για την παραγωγή θερμότητας του σώματος. Παρά το γεγονός ότι η κολύμβηση θα παρήγαγε θερμότητα του σώματος κατά τη διάρκεια του πειράματός μας, η εμβάπτιση στο δροσερό νερό θα οδηγούσε πιθανότατα σε συνολική απώλεια θερμότητας του σώματος. Απαιτούνται περαιτέρω ερευνητικές μελέτες στην κολύμβηση για να επιβεβαιωθεί αυτό.

Είναι επίσης πιθανό ότι οι αλλαγές στα εγκεφαλικά σήματα και στους νευροδιαβιβαστές (χημικές ουσίες που μεταφέρουν μηνύματα μεταξύ των νευρικών κυττάρων) μπορεί να είναι ένας παράγοντας που αυξάνει την όρεξη. Αυτό είναι εύλογο επειδή υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με την όρεξη και την ανταμοιβή, ενώ μη ομοιοστατικοί παράγοντες (όπως η κατανάλωση φαγητού για ευχαρίστηση ή το κίνητρο για κατανάλωση ορισμένων τροφίμων έναντι άλλων) μπορούν επίσης να επηρεάσουν την όρεξη και τη διατροφική συμπεριφορά. Αλλά απαιτούνται λεπτομερείς μελέτες απεικόνισης του εγκεφάλου για να αντιμετωπιστεί αυτό.

Μελέτες έχουν δείξει ότι η κολύμβηση μπορεί να μην είναι τόσο αποτελεσματική όσο άλλα είδη άσκησης για τη διαχείριση του βάρους. Τα ευρήματά μας προσδίδουν προκαταρκτική υποστήριξη σε αυτό, λόγω της αύξησης της πείνας και της πρόσληψης τροφής μετά τη συνεδρία κολύμβησης. Χρειάζονται όμως μελέτες παρακολούθησης για να εξεταστούν πιο παρατεταμένες επιδράσεις της κολύμβησης στην όρεξη και το ενεργειακό ισοζύγιο.

Η κολύμβηση, όπως και κάθε μορφή σωματικής δραστηριότητας, είναι απολύτως ζωτικής σημασίας ως μέρος ενός υγιεινού τρόπου ζωής λόγω των πολλών συναφών οφελών για την υγεία. Αυτά περιλαμβάνουν τη βελτίωση της αρτηριακής πίεσης, της χοληστερόλης και του ελέγχου της γλυκόζης, τα οποία μειώνουν τον κίνδυνο διαβήτη τύπου 2 και καρδιακών παθήσεων. Αλλά για όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κολύμβηση για να χάσουν βάρος, είναι σημαντικό να έχουν επίγνωση των πιθανών αυξήσεων της όρεξης και της πρόσληψης τροφής.

Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι η άσκηση μπορεί να σας κάνει να πεινάτε περισσότερο, οπότε μπορεί να τρώνε περισσότερο κατά τη διάρκεια των επόμενων γευμάτων. Αλλά για το τυπικό άτομο, οι μεμονωμένες συνεδρίες άσκησης μέτριας έως υψηλής έντασης στη γη (όπως το τρέξιμο, η άσκηση με αντιστάσεις και η ποδηλασία με διαλείποντα σπριντ) έχει αποδειχθεί ότι μειώνουν προσωρινά την όρεξη και δεν οδηγούν συνήθως σε αυξημένη πρόσληψη τροφής την ίδια ημέρα, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας The conversation.

Αλλά στα 15 χρόνια που η ομάδα μας ερευνά την άσκηση και τις επιπτώσεις της στην όρεξη, μια συγκεκριμένη ερώτηση που μας κάνουν συχνά είναι γιατί το κολύμπι σας κάνει να πεινάτε;. Μέχρι σήμερα, αυτή η ανεκδοτολογική ερώτηση δεν έχει ελεγχθεί σε μια αυστηρά σχεδιασμένη πειραματική μελέτη. Ως εκ τούτου, αποφασίσαμε να συγκρίνουμε τις επιδράσεις της κολύμβησης σε σχέση με την ποδηλασία και την ανάπαυση (έλεγχος). Διαπιστώσαμε ότι η όρεξη και η πρόσληψη τροφής αυξήθηκαν μετά την κολύμβηση τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες.

Προσλάβαμε 32 υγιείς ενήλικες κάτω των 40 ετών (17 άνδρες και 15 γυναίκες) που μπορούσαν να κολυμπήσουν και να κάνουν ποδήλατο σε επίπεδο αναψυχής  και όχι σε επίπεδο ελίτ. Κανένας από τους συμμετέχοντες δεν ήταν παχύσαρκος. Και επειδή ο εμμηνορροϊκός κύκλος μπορεί να επηρεάσει την όρεξη, βεβαιωθήκαμε ότι οι γυναίκες συμμετέχουσες γυμνάζονταν στο ίδιο μέρος του κύκλου τους κάθε μήνα και ότι δεν ήταν έγκυες. Οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν και τις τρεις δοκιμές (κολύμβηση, ποδηλασία ή ξεκούραση) με τυχαία σειρά, με διαφορά τουλάχιστον τεσσάρων ημερών, έτσι ώστε να μην παραμένουν πλέον οι επιδράσεις της προηγούμενης δοκιμής.

Οι συνεδρίες κολύμβησης και ποδηλασίας χωρίστηκαν σε έξι διαστήματα, καθένα από τα οποία διαρκούσε οκτώ λεπτά με δύο λεπτά ανάπαυσης μεταξύ των διαστημάτων. Αντισταθμίσαμε την προσπάθεια και των δύο περιόδων άσκησης χρησιμοποιώντας μια κλίμακα αξιολόγησης της αντιλαμβανόμενης προσπάθειας και ζητήσαμε από όλους τους συμμετέχοντες να ασκηθούν σε επίπεδο 15, το οποίο αντιστοιχούσε σε “δύσκολο”, τόσο για την κολύμβηση όσο και για την ποδηλασία.

Τριάντα λεπτά μετά την άσκηση – και στον αντίστοιχο χρόνο στη δοκιμή ανάπαυσης – οι συμμετέχοντες είχαν τη δυνατότητα να φάνε όσα ζυμαρικά ήθελαν μέχρι να χορτάσουν άνετα και να ικανοποιηθούν. Διαπιστώσαμε ότι οι συμμετέχοντες έτρωγαν περισσότερο κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας κολύμβησης, η οποία κατά μέσο όρο ήταν κατά 142 kcal περισσότερη από ό,τι στη δοκιμασία ελέγχου. Αυτό ισοδυναμεί με ένα πακέτο πατατάκια των 25 γρ. ή δύο μπισκότα digestive.

Οι συμμετέχοντες ένιωθαν επίσης πιο πεινασμένοι μετά τη δοκιμή κολύμβησης και ένιωθαν ότι μπορούσαν να φάνε περισσότερο στο επόμενο γεύμα. Και παρόλο που οι συμμετέχοντες έφαγαν επίσης περισσότερο μετά την ποδηλασία (94 kcal κατά μέσο όρο) σε σύγκριση με τη δοκιμή ελέγχου, η διαφορά αυτή ήταν πολύ μικρή για να είναι στατιστικά σημαντική. Όταν συνυπολογίσαμε την ενέργεια που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της κολύμβησης και της ποδηλασίας, οι συμμετέχοντες εξακολουθούσαν να έχουν ενεργειακό έλλειμμα και στις δύο δοκιμές άσκησης σε σύγκριση με τη δοκιμή ελέγχου, αλλά το έλλειμμα ήταν μεγαλύτερο μετά την ποδηλασία.

Όταν εξετάσαμε αν υπήρχαν διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, οι απαντήσεις τους ήταν οι ίδιες. Αυτό είναι σημαντικό επειδή μερικές φορές προτείνεται ότι για τις γυναίκες η άσκηση δεν είναι τόσο αποτελεσματική για τη διαχείριση του βάρους, επειδή οι γυναίκες συχνά καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια κατά τη διάρκεια της άσκησης.

Ο λόγος για αυτή την επίδραση της κολύμβησης που διεγείρει την όρεξη δεν είναι κατανοητός. Ένας πιθανός λόγος σχετίζεται με την προτεινόμενη σχέση μεταξύ της θερμοκρασίας (συγκεκριμένα της απώλειας θερμότητας του σώματος) και της πρόσληψης τροφής. Σε ψυχρότερες θερμοκρασίες, η πρόσληψη τροφής μπορεί να αυξηθεί ως μηχανισμός για την παραγωγή θερμότητας του σώματος μέσω της θερμογένεσης που σχετίζεται με τη διατροφή. Η θερμογένεση είναι η διαδικασία του οργανισμού να χρησιμοποιεί ενέργεια για την παραγωγή θερμότητας του σώματος. Παρά το γεγονός ότι η κολύμβηση θα παρήγαγε θερμότητα του σώματος κατά τη διάρκεια του πειράματός μας, η εμβάπτιση στο δροσερό νερό θα οδηγούσε πιθανότατα σε συνολική απώλεια θερμότητας του σώματος. Απαιτούνται περαιτέρω ερευνητικές μελέτες στην κολύμβηση για να επιβεβαιωθεί αυτό.

Είναι επίσης πιθανό ότι οι αλλαγές στα εγκεφαλικά σήματα και στους νευροδιαβιβαστές (χημικές ουσίες που μεταφέρουν μηνύματα μεταξύ των νευρικών κυττάρων) μπορεί να είναι ένας παράγοντας που αυξάνει την όρεξη. Αυτό είναι εύλογο επειδή υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με την όρεξη και την ανταμοιβή, ενώ μη ομοιοστατικοί παράγοντες (όπως η κατανάλωση φαγητού για ευχαρίστηση ή το κίνητρο για κατανάλωση ορισμένων τροφίμων έναντι άλλων) μπορούν επίσης να επηρεάσουν την όρεξη και τη διατροφική συμπεριφορά. Αλλά απαιτούνται λεπτομερείς μελέτες απεικόνισης του εγκεφάλου για να αντιμετωπιστεί αυτό.

Μελέτες έχουν δείξει ότι η κολύμβηση μπορεί να μην είναι τόσο αποτελεσματική όσο άλλα είδη άσκησης για τη διαχείριση του βάρους. Τα ευρήματά μας προσδίδουν προκαταρκτική υποστήριξη σε αυτό, λόγω της αύξησης της πείνας και της πρόσληψης τροφής μετά τη συνεδρία κολύμβησης. Χρειάζονται όμως μελέτες παρακολούθησης για να εξεταστούν πιο παρατεταμένες επιδράσεις της κολύμβησης στην όρεξη και το ενεργειακό ισοζύγιο.

Η κολύμβηση, όπως και κάθε μορφή σωματικής δραστηριότητας, είναι απολύτως ζωτικής σημασίας ως μέρος ενός υγιεινού τρόπου ζωής λόγω των πολλών συναφών οφελών για την υγεία. Αυτά περιλαμβάνουν τη βελτίωση της αρτηριακής πίεσης, της χοληστερόλης και του ελέγχου της γλυκόζης, τα οποία μειώνουν τον κίνδυνο διαβήτη τύπου 2 και καρδιακών παθήσεων. Αλλά για όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κολύμβηση για να χάσουν βάρος, είναι σημαντικό να έχουν επίγνωση των πιθανών αυξήσεων της όρεξης και της πρόσληψης τροφής.

Όταν κάνει ζέστη, το σώμα σας ιδρώνει για να σας κρατήσει δροσερούς. Ο ιδρώτας βγαίνει στην επιφάνεια του δέρματός σας. Καθώς εξατμίζεται, αρχίζετε να αισθάνεστε πιο δροσεροί, σύμφωνα με το Houston Methodist. Όταν έχει υγρασία έξω, είναι πιο δύσκολο για τον ιδρώτα στην επιφάνεια του δέρματός σας να εξατμιστεί, επειδή ο αέρας είναι ήδη κορεσμένος με υγρασία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι συχνά λένε ότι δεν είναι η ζέστη αλλά η υγρασία που κάνει ανυπόφορο το να βρίσκεστε έξω μια ζεστή μέρα – αν και τα δύο παίζουν ρόλο στην υπερθέρμανση του σώματός σας, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας Everyday Health.

Η ακραία ζέστη είναι επικίνδυνη – και μερικές φορές θανατηφόρα

Οι ηλικιωμένοι, τα μικρά παιδιά και τα άτομα με ψυχικές ασθένειες και χρόνιες παθήσεις όπως οι καρδιοπάθειες διατρέχουν τον υψηλότερο κίνδυνο, αναφέρει το Κέντρo Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, ενώ οι αθλητές, οι εργαζόμενοι σε εξωτερικούς χώρους και τα άτομα των κοινοτήτων των μαύρων, των ιθαγενών και των έγχρωμων είναι ιδιαίτερα ευάλωτα.

Οι άνδρες ιδρώνουν περισσότερο από τις γυναίκες

Ενώ οι γυναίκες έχουν περισσότερους ιδρωτοποιούς αδένες από τους άνδρες, σύμφωνα με την Εθνική Βιβλιοθήκη Ιατρικής των ΗΠΑ, οι ιδρωτοποιοί αδένες των ανδρών είναι πιο ενεργοί, με αποτέλεσμα να ιδρώνουν περισσότερο από τις γυναίκες. Όσο περισσότερο ιδρώνετε, τόσο πιο εύκολα μπορεί να αφυδατωθείτε, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε άλλα προβλήματα υγείας.

Έχετε έως και 4 εκατομμύρια ιδρωτοποιούς αδένες στο σώμα σας

Αυτό είναι σύμφωνα με τη Διεθνή Εταιρεία Υπερίδρωσης. Υπάρχουν δύο τύποι ιδρωτοποιών αδένων: οι εκκρινείς και οι αποκρινείς. Και οι δύο παράγουν υγρά. Η περιοχή του εγκεφάλου που είναι γνωστή ως υποθάλαμος ελέγχει τη θερμοκρασία του σώματός σας ρυθμίζοντας την παραγωγή ιδρώτα και τη ροή του αίματος στο δέρμα. Η οσμή που σχετίζεται με τον ιδρώτα προέρχεται από τους αποκρινείς αδένες που βρίσκονται στις μασχάλες και στην περιοχή των γεννητικών οργάνων- ο ιδρώτας από αυτούς τους αδένες παράγει οσμή όταν έρχεται σε επαφή με βακτήρια στο δέρμα

Η θερμική εξάντληση συμβαίνει όταν το σώμα σας υπερθερμαίνεται

Τα προειδοποιητικά σημάδια της θερμικής εξάντλησης περιλαμβάνουν: ζάλη, ναυτία, έμετο, κόπωση, έντονη εφίδρωση και πονοκέφαλο, σημειώνει το Κέντρo Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων.  Για την αντιμετώπιση της θερμικής εξάντλησης, μετακινηθείτε σε δροσερό μέρος, πιείτε πολύ νερό και απολαύστε ένα δροσερό μπάνιο ή χρησιμοποιήστε δροσερές κομπρέσες.

Η υπερθέρμανση μπορεί να οδηγήσει σε θερμοπληξία, μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση

Η θερμοπληξία μπορεί να συμβεί όταν η θερμοκρασία του σώματός σας φτάσει τουλάχιστον τους 40 βαθμούς σε αυτό το σημείο, το σώμα σας χάνει την ικανότητα να ρυθμίζει μόνο του τη θερμοκρασία, σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Οικογενειακών Ιατρών. Τα σημάδια της θερμοπληξίας περιλαμβάνουν μυϊκές κράμπες, γρήγορο καρδιακό παλμό, έμετο, έξαψη του δέρματος, πονοκέφαλο, διανοητική σύγχυση και επιληπτικές κρίσεις, σύμφωνα με το Κέντρo Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων. Όπως και με τη θερμική εξάντληση, κάποιος που βιώνει θερμοπληξία θα πρέπει να μεταφερθεί σε δροσερότερο μέρος και να του δοθεί ένα μπάνιο με δροσερό νερό ή κομπρέσες.

Μπορείτε να προστατευτείτε από θερμοπληξία παραμένοντας ενυδατωμένοι

Σε ακραία ζέστη, είναι καλύτερο να αποφεύγετε την καφεΐνη και το αλκοόλ, συμβουλεύει η Αμερικανική Ακαδημία Οικογενειακών Ιατρών. Φορέστε φαρδιά ρούχα που επιτρέπουν στον αέρα να κυκλοφορεί γύρω σας καθώς γυμνάζεστε και αποφύγετε την άσκηση σε εξωτερικούς χώρους κατά τη διάρκεια του πιο ζεστού μέρους της ημέρας, που είναι συχνά από τις 11 π.μ. έως τις 6 μ.μ. Αντ’ αυτού, προγραμματίστε την προπόνησή σας όσο το δυνατόν πιο κοντά στην ανατολή ή τη δύση του ήλιου.

Τα βρέφη και τα μικρά παιδιά διατρέχουν υψηλό κίνδυνο ασθενειών που σχετίζονται με τη ζέστη

Δεν μπορούν να ελέγξουν το περιβάλλον τους (αν αφεθούν σε ένα δωμάτιο που κάνει ζέστη, για παράδειγμα), έχουν υψηλό μεταβολικό ρυθμό, πράγμα που σημαίνει ότι το σώμα τους παράγει συνεχώς θερμότητα, και δεν είναι σε θέση να ιδρώνουν τόσο πολύ όσο οι ενήλικες. Ποτέ μην αφήνετε ένα παιδί σε σταθμευμένο αυτοκίνητο, ακόμη και με ανοιχτά παράθυρα.

Ορισμένες ομάδες ενηλίκων διατρέχουν επίσης αυξημένο κίνδυνο ασθένειας από την ακραία ζέστη

Αυτό περιλαμβάνει όσους είναι νοσηρά παχύσαρκοι, τους ηλικιωμένους και τα άτομα που είναι ακίνητα. Τα άτομα με διαβήτη μπορεί επίσης να είναι ευαίσθητα στη ζέστη, λέει ο Matthew Corcoran, MD, CDCES, ο οποίος είναι ο ιατρικός διευθυντής της θυγατρικής του Joslin Diabetes Center στο Atlanticare στο Egg Harbor Township του New Jersey. Εάν έχετε διαβήτη και αφυδατωθείτε από τη ζέστη, αυτό μπορεί να επηρεάσει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα σας, λέει ο Δρ Corcoran. Φροντίστε να κρατάτε την ινσουλίνη και άλλα φάρμακα για τον διαβήτη μακριά από τη ζέστη, καθώς οι υψηλές θερμοκρασίες μπορεί να τα καταστρέψουν, προσθέτει. Τα άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας μπορεί να διαπιστώσουν ότι τα συμπτώματά τους επιδεινώνονται όταν κάνει ζέστη. Όταν η ζέστη ανεβάζει τη θερμοκρασία του σώματος ενός ατόμου, γίνεται πιο δύσκολο για το κεντρικό νευρικό σύστημα να λειτουργήσει σωστά.

Ορισμένα φάρμακα μπορεί να σας θέσουν σε αυξημένο κίνδυνο θερμοπληξίας

Σε αυτά περιλαμβάνονται ορισμένα είδη φαρμάκων για αλλεργίες και αντιισταμινικά, φάρμακα για την αρτηριακή πίεση και την καρδιά, διουρητικά, καθαρτικά, αντικαταθλιπτικά και φάρμακα για επιληπτικές κρίσεις. Μιλήστε με το γιατρό σας για το ποιες προφυλάξεις είναι σημαντικές εάν παίρνετε κάποιο από αυτά.

Περίπου το 3 % του πληθυσμού έχει μια κατάσταση υγείας που προκαλεί υπερβολική εφίδρωση

Ονομάζεται υπεριδρωσία, η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από υπερδραστήριους ιδρωτοποιούς αδένες, οι οποίοι προκαλούν άφθονη εφίδρωση, σύμφωνα με το Κέντρο Διαταραχών Ιδρώτα στο Johns Hopkins Medicine. Αυτή η πάθηση υγείας μπορεί να είναι κληρονομική ή να προκαλείται από άλλες παθήσεις ή φάρμακα και μπορεί να εμφανιστεί χωρίς να υπάρχει έναυσμα από τη ζέστη. Οι θεραπείες για την υπεριδρωσία περιλαμβάνουν φάρμακα από το στόμα και τοπικά φάρμακα, ενέσεις Botox και μια διαδικασία που χρησιμοποιεί ηλεκτρισμό για να απενεργοποιήσει τους ιδρωτοποιούς αδένες. Εάν αυτές οι θεραπείες δεν είναι αποτελεσματικές, μπορείτε να συζητήσετε με το γιατρό σας χειρουργικές επιλογές.

Σε κάθε περίπτωση σημαντικής εφίδρωσης φροντίστε την ενυδάτωση του οργανισμού και την ισορροπία των ηλεκτρολυτών. Ρωτήστε τον γιατρό σας ή τον φαρμακοποιό σας.