Κατηγορία: ΥΓΕΙΑ

Επικίνδυνη κρίνεται από τους ειδικούς η κατανάλωση αλκοόλ το καλοκαίρι, αφού μπορεί να γίνει αιτία εμφάνισης δερματικών νόσων και επιδείνωσης των υφιστάμενων.

Η δροσιστική μπίρα και το απολαυστικό κοκτέιλ ειδικά κάτω από τον ήλιο μπορεί να βλάψουν το δέρμα. Πέρα από την αφυδάτωση που προκαλεί το αλκοόλ ευθύνεται για ταχύτερη πρόκληση ηλιακών εγκαυμάτων, αυξάνοντας τον κίνδυνο εμφάνισης απειλητικών για τη ζωή καρκίνων του δέρματος, όπως το μελάνωμα.

Είναι γνωστό ότι η υπεριώδης ακτινοβολία διαταράσσει την ομοιόσταση του δέρματος με πολλαπλούς μηχανισμούς. Οι επιπτώσεις δεν περιορίζονται απλώς σε ένα κοκκίνισμα του δέρματος, αλλά σε αυτές περιλαμβάνονται και τα ηλιακά εγκαύματα, η μείωση των αντιοξειδωτικών, η βλάβη του DNA και η εξασθένιση της ικανότητας του δέρματος να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις επιθέσεις που δέχεται.

Οι επιπτώσεις είναι ακόμα χειρότερες όταν πίνουμε αλκοόλ ενόσω εκτιθέμεθα στον ήλιο. Μελέτες δείχνουν ότι η επίδρασή του είναι επιβλαβής και δοσοεξαρτώμενη, γεγονός που καθιστά τη σοβαρότητα των ηλιακών εγκαυμάτων ακόμη πιο επικίνδυνη από εκείνη που προκύπτει όταν απέχουμε από το αλκοόλ», προειδοποιεί ο  Δερματολόγος – Αφροδισιολόγος δρ Χρήστος Στάμου.

Το αλκοόλ είναι μια τοξίνη σχεδόν χωρίς καμία θρεπτική αξία που προκαλεί πολλά προβλήματα στον οργανισμό. Επιδεινώνει τη λειτουργία του ήπατος, έχει αρνητική επίπτωση στο ανοσοποιητικό, προκαλεί ορμονικές διαταραχές, κυτταρικές βλάβες και προβλήματα ινσουλίνης, τα οποία επηρεάζουν την ποιότητα, την εμφάνιση και τη γήρανση του δέρματος.

Είναι, επίσης, διουρητικό και μπορεί να οδηγήσει σε αφυδάτωση, έχοντας επιπτώσεις στα κύτταρα του δέρματος, το οποίο γίνεται ξηρό, θαμπό και εμφανίζει λεπτές γραμμές και ρυτίδες.

Αρκετά από τα ποτά που πίνουμε το καλοκαίρι έχουν συχνά και υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη. Το κρασί, τη μπίρα και τα κοκτέιλ ο οργανισμός τα επεξεργάζεται όπως και την απλή ζάχαρη, αφού όλα την περιέχουν σε διαφορετικές ποσότητες. Η ζάχαρη προάγει τη φλεγμονή (αυξάνοντας την έκκριση ινσουλίνης, η οποία έχει αρνητική επίδραση στην ανισορροπία των ορμονών οδηγώντας σε δερματικά προβλήματα), καταστρέφει τις ίνες κολλαγόνου και ελαστίνης και αδρανοποιεί τα φυσικά αντιοξειδωτικά του δέρματος.

Επιπλέον, το αλκοόλ διαταράσσει το μικροβίωμα του εντέρου, το οποίο φυσιολογικά συμβάλλει στη ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος και στην αντιμετώπιση φλεγμονωδών δερματικών παθήσεων όπως το έκζεμα.

Φυσικά, το αλκοόλ δεν χρειάζεται να συνδυαστεί με τον ήλιο για να προκαλέσει προβλήματα στο δέρμα, ιδιαίτερα στα άτομα που κάνουν κατάχρηση. Τα ποσοστά αποδεικνύουν την έκταση του προβλήματος: έως και το 43% των ανδρών και το 33% των γυναικών εμφανίζουν δερματικές εκδηλώσεις όταν πίνουν περισσότερο από τις συστάσεις των ειδικών.

 

Ενδεικτικά, η κατάχρηση αλκοόλ προκαλεί:

• Τελαγγειεκτασίες – Τα αραχνοειδή αγγειώματα είναι οι πιο συχνές τελαγγειεκτασίες που παρατηρούνται σε συνδυασμό με ηπατική νόσο.
• Ερύθημα – Το κοκκίνισμα, ιδιαίτερα οξύ, εμφανίζεται παροδικά ως διάχυτο ερύθημα στο πρόσωπο, το λαιμό και το άνω τμήμα των χεριών των ατόμων που κάνουν κατάχρηση αλκοόλ.
• Κνησμό – Ο κνησμός είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης ηπατοχολικής νόσου που αποδίδεται στο αλκοόλ και μπορεί να εμφανιστεί σε όλο το σώμα ή να είναι εντοπισμένος στις παλάμες και τα πέλματα.
• Υπερμελάγχρωση – Το αλκοόλ μπορεί να προκαλέσει μελαγχρωματικές αλλοιώσεις στο εκτιθέμενο στον ήλιο δέρμα λόγω της υπερβολικής παραγωγής μελανίνης, οι οποίες ωστόσο είναι αναστρέψιμες.
• Κνίδωση – Κνίδωση λόγω πόσης αλκοόλ έχει αναφερθεί σε πολλές περιπτώσεις. Εντός 10 λεπτών μπορεί να αναπτυχθούν ερυθηματώδεις οιδηματώδεις πλάκες στο άνω μέρος του κορμού και στα άκρα. Είναι επίσης πιθανό να εμφανιστούν κνησμός και αναφυλαξία.
• Αλλαγές στα μαλλιά – Η χρόνια κατάχρηση αλκοόλ προκαλεί τριχόπτωση και αραίωση των μαλλιών μέσω τόσο της διατροφικής ανεπάρκειας όσο και των ορμονικών ανισορροπιών.
• Δερματικές λοιμώξεις – Το αλκοόλ μεταβάλλει τις τοπικές άμυνες του δέρματος. Έχει παρατηρηθεί ότι όσοι κάνουν κατάχρηση αλκοόλ εμφανίζουν συχνότερα και μεγαλύτερης σοβαρότητας δερματικές λοιμώξεις, ιδίως από Staphylococcus aureus.
• Ψωρίαση – Η κατάχρηση αλκοόλ έχει ενοχοποιηθεί για την ανάπτυξη και την επιδείνωση της ψωρίασης και τα στοιχεία που το επιβεβαιώνουν όλο και πληθαίνουν. Το αλκοόλ μπορεί επίσης να έχει κακή επίδραση στην επιτυχή θεραπεία της ψωρίασης, ενδεχομένως μέσω της μείωσης της αποτελεσματικότητας των αντιψωριασικών θεραπειών ή της μειωμένης θεραπευτικής συμμόρφωσης.
• Σμηγματορροϊκή δερματίτιδα – Τα στοιχεία δείχνουν ότι η σμηγματορροϊκή δερματίτιδα εμφανίζεται δύο φορές συχνότερα σε άτομα που κάνουν κατάχρηση αλκοόλ, σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Οι ασθενείς με ελλείψεις θρεπτικών συστατικών ή προχωρημένη ηπατική νόσο προσβάλλονται περισσότερο.
• Ροδόχρου ακμή – Η κατανάλωση αλκοόλ αποτελεί σημαντικό παράγοντα επιδείνωσης αλλά και ανάπτυξης ροδόχρου ακμής. Η αυξημένη σοβαρότητα της νόσου έχει συνδεθεί με την κατανάλωση πολλών αλκοολούχων ποτών σε σύντομο χρονικό διάστημα. Έχει βρεθεί ότι η κατανάλωση αλκοόλ από 1 έως 4 γραμμάρια την ημέρα αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου στις γυναίκες.
• Καρκίνο του δέρματος – Η κατανάλωση αλκοόλ αυξάνει τις πιθανότητες καρκίνου. Μεταξύ των καρκίνων που προκαλεί περιλαμβάνεται και εκείνος του δέρματος. Μια μελέτη ανέφερε ότι η κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να μειώσει άμεσα την  ικανότητα του δέρματος να εξουδετερώνει τη βλάβη από τις ελεύθερες ρίζες που προκαλούνται από την υπεριώδη ακτινοβολία. Η ίδια μελέτη ανέφερε επίσης ότι τα άτομα έχουν αυξημένο κίνδυνο ηλιακών εγκαυμάτων.

Η κατανάλωση αλκοόλ κάτω από τον ήλιο απορρυθμίζει το ανοσοποιητικό σύστημα, προκαλεί περισσότερες βλάβες σε κυτταρικό επίπεδο και αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του δέρματος. Και δυστυχώς δεν χρειάζονται πολλά ποτά για να προκύψουν αυτές οι αρνητικές συνέπειες.

Οποιαδήποτε αλλαγή εμφανιστεί στο δέρμα, θα πρέπει να ελέγχεται από έμπειρο δερματολόγο, αφού η έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχούς θεραπείας», καταλήγει ο δρ Στάμου.

 

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, επιστήμονες σε όλο τον κόσμο έχουν διερευνήσει πώς η υπεριώδης ακτινοβολία (UVR) επηρεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα.

Αλλά σήμερα αυξάνονται τα στοιχεία υπέρ της πολλαπλής ανοσοενεργοποίησης και συστηματικής αντίδρασης του οργανισμού (Nat Rev Immunol. 2019 Nov).

Ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα, είναι η επαγόμενη από την υπεριώδη ακτινοβολία ανοσοκαταστολή, μια ελαττωματική ανοσοαπόκριση που προκαλείται από την υπεριώδη ακτινοβολία που επηρεάζει πρώτα το δέρμα και μετά ολόκληρο το σώμα.

Η υπεριώδης ακτινοβολία οδηγεί σε μια σύνθετη αλληλουχία γεγονότων στο δέρμα που δημιουργεί ποικίλες φλεγμονώδεις αλλαγές ανάλογα με τον στόχο.

Αυτές οι ανοσολογικές διεργασίες εκδηλώνονται ως: υπεραιμία, υπεραλγησία και φλεγμονή, τα οποία μπορεί να προκύψουν από την έκθεση σε διαφορετικά μήκη κύματος UV», αναφέρει η κ. Ελένη Κομνηνού, Ρευματολόγος Διευθύντρια Κλινικής Αυτοάνοσων Ρευματικών Παθήσεων στο Μetropolitan General.

Η υπεριώδης ακτινοβολία καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα με πολλούς τρόπους:

• Αναστέλλει την παρουσίαση αντιγόνου
• Διεγείρει την απελευθέρωση ανοσοκατασταλτικών κυτοκινών
• Διεγείρει τη δημιουργία T-λεμφοκυττάρων του ρυθμιστικού υποτύπου (T- reg).
• Το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής στρέφεται προς τα ρυθμιστικά Τ-λεμφοκύτταρα που είναι υπεύθυνα για την τοπική και συστηματική ανοσοκατασταλτική απόκριση υπό την επίδραση του ηλιακού φωτός.
• Ο ρόλος των ρυθμιστικών Τ-κυττάρων σε αυτοάνοσα νοσήματα έχει μελετηθεί καλά σε ασθενείς με Συστηματικό Ερυθηματώδη Λύκο (ΣΕΛ).
• Ο κύριος μοριακός στόχος για την επαγόμενη από την υπεριώδη ακτινοβολία ανοσοκαταστολή είναι η βλάβη του DNA που προκαλείται από την υπεριώδη ακτινοβολία.

Ποια υπεριώδης ακτινοβολία μπορεί να αποδυναμώσει το ανοσοποιητικό σύστημα;

Γενικά, τα μεγαλύτερα μήκη κύματος, όπως η UVA, η οποία έχει αποδειχθεί ότι έχει θεραπευτική δυνατότητα σε ασθενείς με ΣΕΛ, διεισδύουν πιο βαθιά στο δέρμα, φτάνοντας στο χόριο, ενώ η UVB απορροφάται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα κερατινοκύτταρα της επιδερμίδας. Η UVC σπάνια φτάνει στο δέρμα καθώς απορροφάται κυρίως από το ατμοσφαιρικό όζον.

Αυτοάνοσα και υπεριώδης ακτινοβολία

Ειδικότερα, όσον αφορά στα αυτοάνοσα νοσήματα, τα οποία εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από περιβαλλοντικούς παράγοντες, η ευαισθησία στην υπεριώδη ακτινοβολία (φωτοευαισθησία) είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό πολλών από αυτά, συμπεριλαμβανομένου του συστηματικού και δερματικού ερυθηματώδους λύκου (SLE και CLE, αντίστοιχα), της δερματομυοσίτιδας και περιστασιακά του συνδρόμου Sjögren.

Η αναφερόμενη συχνότητα φωτοευαισθησίας φτάνει έως και 93% σε ασθενείς με λύκο, ανάλογα με την υποκείμενη παθολογία της νόσου, προτείνεται να είναι περίπου 50% στη δερματομυοσίτιδα και είναι ελάχιστα τεκμηριωμένη, αλλά αναφέρεται στο σύνδρομο Sjögren.

«Οι ασθενείς με αυτά τα νοσήματα μπορεί να εκδηλώσουν ποικίλες δερματικές αντιδράσεις, όπως ερύθημα, φλεγμονώδεις βλάβες έως μέτριες εκθέσεις και σοβαρή φλεγμονή του δέρματος και εξάρσεις συστηματικής νόσου (ειδικά στον ΣΕΛ) σε μεγαλύτερες εκθέσεις.

Επιστημονικά δεδομένα και δεδομένα αναφοράς περιστατικών υποστηρίζουν μια σχέση μεταξύ της έκθεσης σε UVB και της πρόκλησης εξάρσεων συστηματικής νόσου σε ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα.

Η επιδημιολογική έρευνα δείχνει μια αναλογική αλληλεξάρτηση γεωγραφικού πλάτους και επικράτηση αυτοάνοσων ασθενειών όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας (MS), ο ινσουλινοεξαρτώμενος σακχαρώδης διαβήτης (IDDM) και η ρευματοειδής αρθρίτιδα (RA). Σε αυτή τη βάση εδραιώνεται μια υπόθεση ότι η υπεριώδης ακτινοβολία είναι ένας παράγοντας κινδύνου για ΣΔ», επισημαίνει η ειδικός.

Μια κροατική επιδημιολογική μελέτη για τη συστημική σκλήρυνση (SSc) έδωσε αποτελέσματα σύμφωνα με την υπόθεση ότι υπάρχει υψηλότερος επιπολασμός της SSc στις μεσογειακές περιοχές της Κροατίας.

Τέτοιες ανακαλύψεις ενθάρρυναν περαιτέρω μελέτες που διαπίστωσαν ότι όχι μόνο τα ρυθμιστικά Τ-κύτταρα είναι υπεύθυνα για μια συστηματική ανοσοτροποποιητική απόκριση, αλλά ότι εμπλέκεται ένα πολύπλοκο διαδραστικό δίκτυο ανοσοκυττάρων και μεσολαβητών όπως κυτοκίνες, νευροπεπτίδια κ.ά.

Συμπερασματικά

«Τα σημερινά ευρήματα απαιτούν συνεχή έρευνα σχετικά με τη σημασία της UVR στον επιπολασμό αυτοάνοσων νοσημάτων και στην ανοσοπαθοφυσιολογία.

Τέλος, είναι απαραίτητο να γίνει διάκριση εάν η υπεριώδης ακτινοβολία είναι προστατευτικός παράγοντας για ορισμένα αυτοάνοσα νοσήματα ή παράγοντας κινδύνου για την επαγωγή τους», καταλήγει η κ. Κομνηνού.

Με το καλοκαίρι να έχει ήδη ξεκινήσει, τα παιδιά συμμετέχουν περισσότερο χρόνο σε αθλητικές ή άλλες υπαίθριες δραστηριότητες. Είναι απαραίτητο λοιπόν να δώσετε σημασία στην πρόληψη των τραυματισμών ενώ ταυτόχρονα να ενθαρρύνετε το ενδιαφέρον τους για δραστηριότητες που δεν περιλαμβάνουν χρόνο οθόνης!

Το γεγονός είναι ότι τα ατυχήματα μπορούν να συμβούν σχεδόν οπουδήποτε – σε μια παιδική χαρά, παίζοντας σε ένα πάρκο ή καθώς κάνουν ποδήλατο σε ένα δρόμο της γειτονιάς.
Αν και πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν, είναι επίσης επιτακτική ανάγκη να αναγνωρίσουμε ότι τα παιδιά συνήθως δεν έχουν την εμπειρία ή τη γνώση για να λάβουν τις πιο ασφαλείς αποφάσεις. Για να μετριάσουμε ή τουλάχιστον να περιορίσουμε τον κίνδυνο τραυματισμών, μπορείτε να λάβετε προληπτικά μέτρα ώστε να δημιουργήσετε ασφαλέστερα περιβάλλοντα για τα παιδιά καθώς συμμετέχουν σε υπαίθριες ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Και σε περίπτωση μικροτραυματισμών να είστε σε θέση να παρέχετε την κατάλληλη φροντίδα.

Παιδικές χαρές
Τα παιδιά πρέπει να παίζουν με τον εξοπλισμό της παιδικής χαράς που είναι κατάλληλο για την ηλικία τους και οι γονείς ή συνοδοί τους να ακολουθούν τις οδηγίες που είναι αναρτημένες στην παιδική χαρά. Παρόλα αυτά, συχνά ενδέχεται να συμβούν μικροτραυματισμοί, μώλωπες και κοψίματα.

Οδήγηση ποδηλάτων και πατινιών
Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάστε για τα ποδήλατα, σκούτερ και άλλα παιχνίδια οδήγησης είναι η χρήση κράνους και ο κατάλληλος εξοπλισμός ασφαλείας. Ελέγξτε τους περιορισμούς/απαιτήσεις ύψους και βάρους για το ποδήλατο ή το σκούτερ για να βεβαιωθείτε ότι είναι το κατάλληλο μέγεθος για το παιδί σας.
Τα μικρότερα παιδιά που οδηγούν θα πρέπει να επιτηρούνται ανά πάσα στιγμή και να οδηγούν μόνο σε κλειστούς χώρους.
Οι πιο συνηθισμένοι τραυματισμοί περιλαμβάνουν κοψίματα και γδαρσίματα στους αγκώνες και τα γόνατα.

Skateboarding & Longboarding
Το Skateboard και το Longboard είναι επίσης δημοφιλείς ψυχαγωγικές δραστηριότητες μεταξύ των παιδιών και των εφήβων. Είτε το παιδί σας κάνει μια «στροφή» στο skateboard του ή χάσει την ισορροπία του ενώ στέκεται ακίνητο πάνω από ένα longboard, μπορεί να προκληθούν τραυματισμοί.
Εάν το παιδί σας βιώσει έναν τραυματισμό ενώ συμμετέχει σε μία από αυτές ή σε οποιαδήποτε άλλη υπαίθρια δραστηριότητα αναψυχής, θα πρέπει να γνωρίζετε πως να παρέχετε σωστά την φροντίδα των τραυμάτων.

Πώς φροντίζετε την πληγή:
-ασκείτε πίεση στην περιοχή χρησιμοποιώντας μια καθαρή γάζα για να αποτρέψετε την αιμορραγία
-καθαρίζετε την πληγή χρησιμοποιώντας τρεχούμενο νερό ώστε να φύγουν τυχόν σκόνες
-εφόσον η περιοχή έχει καθαριστεί καλά, εφαρμόζεται ειδικό φαρμακευτικό προϊόν που θα αποτρέψει τυχόν μικροβιακή μόλυνση και θα βοηθήσει την επούλωση
– μπορείτε να τοποθετήσετε γάζα ή αυτοκόλλητο επίδεσμο, τα οποία πρέπει να αλλάζετε συχνά.

Το τσίμπημά τους είναι επώδυνο λόγω της νευροτοξίνης. Μέσω των κνιδοκυττάρων, εκτοξεύουν μικροσκοπικά ακόντια που περιέχουν τοξίνες, οι οποίες προκαλούν από έναν απλό ερεθισμό, φλεγμονή και κνησμό μέχρι και αλλεργικό σοκ ή, σε ακραίες περιπτώσεις, εμετό, ναυτία. Οι συγκεκριμένες μέδουσες έχουν καφέ χρώμα, όταν είναι σε μικρότερο μέγεθος, ενώ στα έντεκα-δώδεκα εκατοστά γίνονται μωβ.

Επομένως, καλό θα είναι, όταν βρισκόμαστε στην παραλία:

• αν βλέπουμε μεγάλες ποσότητες από πλαγκτόν ή υπάρχει έντονο πρόβλημα με τις μωβ μέδουσες να μην επιλέγουμε να κολυμπήσουμε σε αυτήν την παραλία
• να ενημερωνόμαστε για τον καιρό και τους ανέμους και να πηγαίνουμε σε παραλίες όπου οι άνεμοι φυσάνε αντίθετα.   (π.χ. αν η παραλία έχει θέα προς τον Νότο πρέπει οι άνεμοι να ξεκινούν από τον Βορρά, ώστε ο κυματισμός που δημιουργείται να τις διώχνει μακριά από τις παραλίες). Μια καλή ιστοσελίδα για να αντλήσουμε τέτοιες χρήσιμες πληροφορίες είναι το windy.com
• να έχουμε πάντα στη διάθεσή μας τα απαραίτητα για την αντιμετώπισή τους (αναφέρονται αναλυτικά πιο κάτω)
• σε περίπτωση που μας τσιμπήσει μια μέδουσα, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε αμέσως με παγωμένο νερό και όχι αμμωνία  (βλ. οδηγίες)
• δεν πρέπει, για κανέναν λόγο, να βγάζουμε τις μέδουσες έξω για να τις θάψουμε στην άμμο, λόγω του ότι υπάρχει πιθανότητα κάποιος να πατήσει έστω και τυχαία κάποια νηματοκύστη αλλά επίσης είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός των μεδουσών που δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα με αυτόν τον τρόπο
• αν δούμε οποιαδήποτε μέδουσα, καλό θα είναι να την τραβήξουμε φωτογραφία και να ανεβάσουμε την καταγραφή στο inaturalist.org  Με αυτό τον τρόπο οι καταγραφές είναι στη διάθεση τόσο των ερευνητών, όσο και των δημοσιογράφων για να τις μελετήσουν ή να ενημερώσουν την κοινή γνώμη αντιστοίχως.

Kit Πρώτων Βοηθειών για Τσίμπημα από Μωβ Μέδουσα (Pelagia Noctiluca) 

Πρέπει να περιλαμβάνει

Ένα τσιμπιδάκι φρυδιών

Μία πλαστική κάρτα (πχ παλαιά πιστωτική)

Ένα πλαστικό κυπελάκι στο μέγεθος του ουροσυλλέκτη, το οποίο γεμίζουμε με  μαγειρική σόδα μέχρι την μέση

Αντισταμινικά χάπια

Κορτιζονούχα κρέμα (πχ. fucicort)

Στιγμιαία Παγοκομπρέσα  (αν ανοίξετε και ανακινήσετε το σακουλάκι γίνεται πάγος)

Αντισηπτικά μαντηλάκια.

Πρώτες Βοήθειες μετά από Τσίμπημα Μωβ Μέδουσας  

Αναλυτικά τα βήματα φροντίδας:

1. Πλένουμε προσεκτικά την περιοχή του τσιμπήματος με θαλασσινό νερό, χωρίς να την τρίβουμε.
2. Αν έχουμε τη δυνατότητα, εφαρμόζουμε ένα μίγμα θαλασσινού νερού και μαγειρικής σόδας (σε αναλογία 1:1) για δύο λεπτά, ώστε να σταματήσει οποιαδήποτε επιπλέον έκκριση δηλητηρίου από πιθανά υπολείμματα κυττάρων πλοκαμιών που έχουν μείνει στο δέρμα.
3. Χρησιμοποιούμε μια πλαστική τραπεζική κάρτα (και όχι τα χέρια μας) για να αφαιρέσουμε το μείγμα της μαγειρικής σόδας από το δέρμα μας καθώς και οποιαδήποτε τυχόν υπολείμματα .
4. Εφαρμόζουμε πάγο ή ξηρό πάγο πάνω στο τσίμπημα για 5-15 λεπτά. Ο πάγος, θα πρέπει να είναι μέσα σε σακούλα ή κάποιο άλλο περίβλημα, όπως ένα ύφασμα ή μπλουζάκι.
5. Βάζουμε κορτιζονούχα αλοιφή ή ψεκάζουμε με κορτιζονούχα λοσιόν σε μορφή spray που ανακουφίζει και καταπραΰνει ερεθισμούς από τσούχτρες και μέδουσες.
6. Ελέγχουμε αν υποχώρησε ο πόνος και ξαναβάζουμε πάγο για άλλα 5-15 λεπτά σε περίπτωση που το κρίνουμε αναγκαίο.
7. Αν ο πόνος επιμένει, συμβουλευόμαστε έναν γιατρό ή φαρμακοποιό προκειμένου να μας συνταγογραφήσει παυσίπονα ή αντιφλεγμονώδεις κρέμες
8. ΔΕΝ τυλίγουμε το σημείο τσιμπήματος σφιχτά με επιδέσμους, ΔΕΝ χρησιμοποιειούμε ξύδι, ΟΥΤΕ γλυκό νερό, ΟΥΤΕ οινόπνευμα, ΟΥΤΕ αμμωνία.

Πηγή: Ελληνικό Παρατηρητήριο Βιοποικιλότητας Biodiversity GR

Συμπτώματα από Επαφή με Μέδουσα – ΠΡΟΣΟΧΗ δεν χρειάζεται πανικός!

Τα συμπτώματα μετά από επαφή – κέντρισμα μέδουσας περιλαμβάνουν:

• Πόνο σαν κάψιμο, πολλές φορές έντονο κοκκίνισμα του δέρματος και σε μερικές περιπτώσεις εμφάνιση σε μέρος του δέρματος σας του αποτυπώματος της μέδουσας που σας κέντρισε.
• Ναυτία
• Πτώση πίεσης
• Ταχυκαρδία​
• Κεφαλαλγία
• Εμετό
• Διάρροια
• Σπασμό των βρόγχων
• Δύσπνοια

Στη σπάνια περίπτωση που τα συμπτωμάτων πάρουν συστηματικό χαρακτήρα όπως : υπόταση , βρόγχο φωνής , εισπνευστικό συριγμό, γενικευμένο αγγειοοίδημα – εκτεταμένο κνιδωτικό εξάνθημα ,διαταραχές επιπέδου επικοινωνίας – συνείδησης , έμετο είναι επιβεβλημένη η ΑΜΕΣΗ διακομιδή του ασθενούς στο νοσοκομείο.

Πώς Εξηγείται η Έξαρση της εμφάνισης Μεδουσών στις Ελληνικές Θάλασσες;

Είναι ένα φαινόμενο το οποίο επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια και επεκτείνεται σε περισσότερες περιοχές της χώρας μας.  Επηρεάζεται από τις υψηλές θερμοκρασίες που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια κατά τον μήνα Μάιο και έχει ως αποτέλεσμα την παράταση του αναπαραγωγικού  κύκλου των μεδουσών που κάποιος θα περίμενε να γίνεται τους μήνες Ιούλιο – Αύγουστο.

Επιπλέον, λόγω της κλιματικής αλλαγής η θερμοκρασία των υδάτων έχει αυξηθεί πολύ, ακόμα και πριν ακόμη τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτός είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας ο οποίος συμβάλλει στην πληθυσμιακή έκρηξη, η οποία παρατηρείται το τελευταίο διάστημα. Επίσης, το γεγονός ότι εμφανίστηκαν τώρα στις ακτές οφείλεται και στο ότι την περίοδο του Μαΐου δεν υπάρχει κυματική δράση και επικρατεί νηνεμία.

Ένας άλλος σοβαρός παράγοντας είναι η υπεραλίευση, απόρροια της οποίας είναι η μείωση των θαλάσσιων θηρευτών όπως των τόνων, οι ξιφιών, των δελφινιών και των θαλάσσιων χελώνων. Συγκεκριμένα, θηρευτές των μεδουσών είναι η δερματοχελώνα, η χελώνα καρέτα καρέτα, ο τόνος, ο ξιφίας και το φεγγαρόψαρο. Η παρέμβαση του ανθρώπου στα οικοσυστήματα τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει σημαντικές αλλαγές, μία εκ των οποίων είναι η πληθυσμιακή έκρηξη των μεδουσών.

Ελπίζουμε ότι η αλλαγή του καιρού και η έντονη κυματική δράση θα περιορίσει το φαινόμενο, έστω παροδικά. Προφανώς θα έχουμε πληθυσμιακές εκρήξεις κατά τη διάρκεια του Αυγούστου. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι αν η περιβαλλοντική καταστροφή και οι ανθρωπογενείς επεμβάσεις συνεχιστούν, οι μέδουσες θα συνεχίσουν να μας απασχολούν προκαλώντας σημαντικά προβλήματα τους καλοκαιρινούς μήνες.

 

Γράφει η Άννα Τροβά

Ψυχολόγος MSc, Υπ. Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

Αναλύτρια Ομάδας, Θεραπεύτρια Ζεύγους & Οικογένειας, Μέλος Επιστημονικής Επιτροπής ΕΛ.Ε.Τ.ΕΜ

H εμμηνόπαυση είναι η χρονική περίοδος κατά την οποία διακόπτεται στη γυναίκα οριστικά η ωορρηξία και η έμμηνη ρήση μετά από 12 συνεχείς μήνες αμηνόρροιας χωρίς άλλη εμφανή αιτία. Η εμμηνόπαυση εμφανίζεται φυσιολογικά μεταξύ 45 και 55 ετών. Κατά μέσο όρο οι γυναίκες στην Ελλάδα μπαίνουμε στην εμμηνόπαυση στα 52 μας χρόνια. Υπάρχει ωστόσο και η πρώιμη εμμηνόπαυση όπου η έλευση της τοποθετείται χρονικά ακόμα και σε ηλικία κάτω των 40 ετών (περίπου 1 στις 1000 γυναίκες).

H εμμηνόπαυση προκύπτει από την φυσιολογική διαδικασία γήρανσης όπου ο οργανισμός μειώνει την παραγωγή ορμονών σχετικών με την αναπαραγωγική διαδικασία, την πρώιμη εμμηνόπαυση (πρόωρη ωοθηκική ανεπάρκεια), την υστερεκτομή, την ακτινοθεραπεία ή τη χημειοθεραπεία. Μια χρονική περίοδος 5-10 ετών (κλιμακτήριος), προηγείται και έπεται της εμμηνόπαυσης.

Η εμμηνόπαυση σηματοδοτεί το τέλος της αναπαραγωγικής ηλικίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου οι γυναίκες βιώνουν διάφορες σωματικές και ψυχολογικές αλλαγές λόγω των μειωμένων επιπέδων οιστρογόνων.

Εμμηνόπαυση και συντροφικές σχέσεις

Οι γυναίκες νιώθουν άβολα να μιλήσουν με το σύντροφό τους για την εμμηνόπαυση επειδή θεωρούν ότι μεγαλώνουν ηλικιακά και απειλείται η γυναικεία τους υπόσταση. Η εμμηνόπαυση σηματοδοτεί το τέλος της θηλυκότητας και της νεότητας για μεγάλο αριθμό γυναικών.

Αλλαγές στη διάθεση, στον ύπνο και στις νοητικές λειτουργίες εμφανίζονται συχνά σε αυτή τη χρονική περίοδο. Αυτές οι αλλαγές μπορεί να οδηγούν σε μειωμένη αυτοεκτίμηση και φτωχή εικόνα εαυτού. Καταθλιπτική διάθεση ή κυκλοθυμία και άγχος είναι κοινά κατά τη μετάβαση στην εμμηνόπαυση και οι γυναίκες με ιστορικό διαταραχών διάθεσης ή στρεσσογόνα γεγονότα ζωής στην πρώιμη παιδική ηλικία, είναι περισσότερο ευάλωτες. Η μείωση των οιστρογόνων συνδέεται επίσης με την εμφάνιση κατάθλιψης, η οποία όμως συνδέεται και με την απώλεια της αναπαραγωγικής ικανότητας. Ωστόσο η φυσική εμμηνόπαυση δε φαίνεται να αυξάνει τις πιθανότητες οι γυναίκες να πάθουν κατάθλιψη.

Επιπλέον, τα μειωμένα οιστρογόνα, η ψυχική και σωματική κούραση, οι διαταραχές στη διάθεση, ο φόβος και το στρες μπορεί να επηρεάσουν την επιθυμία για σεξουαλική επαφή. Πολλές γυναίκες νιώθουν λιγότερο ελκυστικές ή λιγότερο ικανοποιημένες με το σώμα τους (μπορεί και ο σύντροφος να επιδίδεται σε αρνητική κριτική για το σώμα). Επίσης, η εικόνα εαυτού μπορεί να αλλάζει επειδή υπάρχει τάση αύξησης του βάρους λόγω του χαμηλού μεταβολισμού. Η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών μπορεί να μειώνεται ή αυτές να γίνονται μόνο για να ικανοποιηθεί ο σύντροφος, στάση που συνάδει με κοινωνικοπολιτιστικές αντιλήψεις για το ρόλο της γυναίκας. Αυτό προκαλεί απογοήτευση, ενοχή, σεξουαλική και ψυχική απομάκρυνση στο ζευγάρι, ειδικά αν πριν την εμμηνόπαυση υπήρχε ικανοποιητική σεξουαλική ζωή.

Εξάλλου, η σεξουαλική επαφή για τις γυναίκες μέσης ηλικίας είναι λιγότερο μια σωματική πράξη και περισσότερο έκφραση σύνδεσης και εγγύτητας (St. Peter, 1997). Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες σε ευτυχισμένους γάμους έχουν μεγαλύτερη επιθυμία για σεξουαλική επαφή, αυξημένη διέγερση και μεγαλύτερη σεξουαλική ικανοποίηση (Hurlbert & Apt., 1994). Σύμφωνα με τον Mansfield και τους συνεργάτες του (1998), οι γυναίκες στην περιεμμηνόπαυση επιθυμούν περισσότερο πάθος, ρομαντισμό, στοργή, δημιουργικότητα και επικοινωνία στη σεξουαλική τους ζωή. Η καλή σχέση με το σύντροφο, η αφοσίωση του, η σεξουαλική επαγρύπνηση και η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας επηρεάζουν θετικά τη σεξουαλική λειτουργία.

Η μέση ηλικία είναι επίσης μια περίοδος που οι γυναίκες καλούνται να επαναπροσδιορίσουν το ρόλο τους ως κόρες, σύζυγοι και μητέρες. Οι γονείς πεθαίνουν, οι σύζυγοι αρρωσταίνουν, τα παιδιά ενηλικιώνονται. Έτσι, οι γυναίκες παθαίνουν κατάθλιψη επειδή χάνουν τους ρόλους στους οποίους έχουν επενδύσει περισσότερο συναισθηματικά.

Η έρευνα δείχνει ότι άντρες είναι λιγότερο πληροφορημένοι για την εμμηνόπαυση και ότι δεν την αντιλαμβάνονται ως βιοψυχοκοινωνική διαδικασία, ενώ μπορεί να είναι πιο ευάλωτοι σε μη ακριβή πολιτιστικά στερεότυπα. Αυτό το κενό στην πληροφόρηση (που πρέπει να περιλαμβάνει τη βιοιατρική και κοινωνικοπολιτιστική ενημέρωση) μπορεί να δημιουργεί διάσταση στη σχέση μεταξύ των συντρόφων για θέματα υγείας, αλλά και σεξουαλικά θέματα.

Το βασικότερο συναίσθημα των συντρόφων είναι ότι η σύντροφος τους έχει εκνευρισμό και κούραση, απομακρύνεται από εκείνους και τους αποκλείει από όσα συμβαίνουν σε αυτή την απαιτητική για εκείνη περίοδο. Σύμφωνα με ερευνητικά δεδομένα από 169 έγγαμα ζευγάρια, η στάση των συζύγων ως προς την εμμηνόπαυση είναι πιο αρνητική σε σχέση με τις συζύγους. Επίσης, οι γυναίκες ανέφεραν σημαντικά περισσότερα συμπτώματα σε σχέση με αυτά που πίστευαν οι σύζυγοι ότι βιώνουν οι γυναίκες τους.

Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι και η αντρική σεξουαλική επιθυμία επηρεάζεται λόγω της μείωσης των επιπέδων τεστοστερόνης στη μέση ηλικία, όπως και η απόδοση, γεγονός που ενδέχεται να κάνει πίο περίπλοκη τη στάση απέναντι στη σύντροφο. Επίσης, μπορεί να υπάρχουν σεξουαλικά προβλήματα, η σοβαρότητα των οποίων να επιδρά στη σεξουαλική λειτουργία. Επιπλέον, μπορεί να υπάρχουν και προβλήματα υγείας (υπέρταση, νεφρική ανεπάρκεια) τα οποία επίσης επηρεάζουν την απόδοση. Γεγονότα ζωής που προκαλούν άγχος στους συντρόφους, όπως εργασιακά ή οικονομικά προβλήματα, είναι πιθανό να εμποδίζουν τη διαθεσιμότητα και τη θέληση τους να είναι υποστηρικτικοί στη σύντροφό τους.

Η γυναίκα μπορεί να νιώθει παραμελημένη και μόνη και ένας σύντροφος που δεν κατανοεί όλες αυτές τις αλλαγές που συνδέονται με την εμμηνόπαυση επιτείνει την αίσθηση ότι δεν είναι επιθυμητή. Η γνώση για τις ορμονικές και συναισθηματικές αλλαγές που συνδέονται με την εμμηνόπαυση καθιστά το σύντροφο περισσότερο έτοιμο να κατανοήσει την κατάσταση της συντρόφου του και να της συμπαρασταθεί.

 Αντιμετώπιση 

Τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης επηρεάζουν την κοινωνική, επαγγελματική και προσωπική ζωή της γυναίκας, καθώς και την ψυχική της υγεία. Ανάλογα λοιπόν με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε γυναίκας αυτή η περίοδος βιώνεται διαφορετικά και μπορεί να γίνει σύσταση για:

• Λήψη φαρμακευτικής αγωγής ή και συμπληρωμάτων βιταμινών
• Αντιμετώπιση της κολπικής ξηρότητας με κολπικές κρέμες και λιπαντικά
• Αλλαγές στον τρόπο ζωής (σωματική άσκηση, ξεκούραση, διακοπή καπνίσματος, μείωση αλκοόλ)
• Δυνητικά σωματικά προβλήματα υγείας  (καρκίνος του τραχήλου της μήτρας, καρκίνος του ενδημητρίου) πρέπει να συζητιούνται (ο χρόνος έναρξης της περιεμμηνόπαυσης και της εμμηνόπαυσης συνδέεται με ορμονικές αλλαγές που μπορεί να επηρεάσουν την μακροχρόνια πιθανότητα για εμφάνιση χρόνιων ασθενειών)
• Αλλαγή στερεοτυπικών αντιλήψεων αναφορικά με την εμμηνόπαυση και τη σεξουαλικότητα
• Ενίσχυση της ειλικρινούς επικοινωνίας, της κατανόησης και  της συμπαράστασης μεταξύ των συντρόφων
• Σχεδιασμός και υποστήριξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των γυναικών στην εμμηνόπαυση και τον περιορισμό της σεξουαλικής δυσλειτουργίας, τη διόρθωση αρνητικών στάσεων και συναισθημάτων
• Σχεδιασμός και υποστήριξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων για συζύγους σχετικά με την υγεία στην εμμηνόπαυση
• Αντιμετώπιση των ψυχολογικών επιπτώσεων με ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες
• Συμμετοχή σε ομάδες υποστήριξης. Οι γυναίκες θα βοηθηθούν να εκφράσουν το πένθος για όλα όσα νιώθουν ότι χάνουν εξαιτίας της εμμηνόπαυσης

Να θυμάστε:

Η μέση ηλικία αναγνωρίζεται ως σημαντικό στάδιο της ανάπτυξης και η εμμηνόπαυση αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά θέματα αναπαραγωγικής υγείας για τις γυναίκες. Η πληρέστερη κατανόηση των αλλαγών που βιώνουν οι γυναίκες λόγω της εμμηνόπαυσης συντελεί στην καλύτερη συναισθηματική τους στήριξη, η οποία βελτιώνει την ποιότητα των συντροφικών τους σχέσεων.

Οι αντιλήψεις και οι στάσεις των συντρόφων για την εμμηνόπαυση επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό την ποιότητα ζωής των γυναικών. Επομένως, η αλλαγή στερεοτυπικών αντιλήψεων, θα βοηθήσει τις γυναίκες και τις οικογένειές τους να προετοιμαστούν για πιο ομαλή μετάβαση στο στάδιο της εμμηνόπαυσης, ώστε να εξασφαλιστεί η συντροφική, συζυγική και η οικογενειακή αρμονία.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Hadassah της Ιερουσαλήμ, ο νευροεπιστήμονας Hagai Bergman ανακάλυψε μια περιοχή στον εγκέφαλο η οποία υπερλειτουργούσε στα άτομα με Πάρκινσον. Ο ερευνητής (καθηγητής σήμερα) παρατήρησε ότι μεταβάλλοντας την ηλεκτρική δραστηριότητα στην περιοχή αυτή βελτιωνόταν η λειτουργία της.
«Το 2001, ο αμερικανικός οργανισμός FDA (Food & Drug Administration) έδωσε έγκριση για την εφαρμογή μιας μεθόδου θεραπείας της Πάρκινσον που βασιζόταν στην ανακάλυψη του Hagai Bergman. Επρόκειτο για την εμφύτευση ηλεκτροδίων που προκαλούσαν ηλεκτρική διέγερση στη συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου. Η μέθοδος ονομάστηκε DBS (Deep Brain Stimulation – Εν τω βάθει Εγκεφαλική Διέγερση) και η πρώτη επίσημη εφαρμογή της έγινε το 2003 με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα για τον ασθενή που υπεβλήθη στην επέμβαση από τον καθηγητή Alim Benabid στην Grenoble της Γαλλίας.

Στη συνέχεια η μέθοδος άρχισε να εφαρμόζεται ευρύτερα σε ασθενείς με Πάρκινσον, στους οποίους η φαρμακευτική θεραπεία δεν είχε αποτελέσματα και, έτσι, άρχισε να εδραιώνεται στις ΗΠΑ», αναφέρει ο κ. Νικόλαος Χαλιάσος, Διευθυντής Νευροχειρουργός στο Metropolitan Hospital.
Τα επιτυχή αποτελέσματα ώθησαν τους νευροχειρουργούς, σε όλο πλέον τον κόσμο, να αρχίσουν όχι μόνο να εφαρμόζουν τη συγκεκριμένη μέθοδο αλλά και να διερευνήσουν την εφαρμογή της σε σχέση με άλλες παθήσεις όπως η δυστονία (κινητική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από ακούσιες συσπάσεις των μυών), η επιληψία, η ψυχαναγκαστική διαταραχή, οι διαταραχές επιπέδου συνείδησης και άλλα ψυχιατρικά σύνδρομα και εθισμοί. Η επιτυχία της μεθόδου ήταν ανάλογη σε όλα τα παραπάνω προβλήματα.

Το Metropolitan Hospital, πρωτοπορώντας για άλλη μια φορά στην Ελλάδα, ξεκίνησε την εφαρμογή της μεθόδου το 2013, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία σε ασθενείς με Πάρκινσον ή επιληψία για τους οποίους η φαρμακευτική θεραπεία δεν λειτουργούσε ή είχε εξαντλήσει τις δυνατότητές της.

Τι είναι η εν τω βάθει Εγκεφαλική Διέγερση (DBS)

Η εν τω βάθει εγκεφαλική διέγερση (DBS) είναι η μόνη επεμβατική θεραπεία για τη νόσο Πάρκινσον. Πρόκειται για μια νευροχειρουργική επέμβαση κατά την οποία, μέσω μικρών οπών στο κρανίο, εμφυτεύονται μικροσκοπικά ηλεκτρόδια σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου (πυρήνες-στόχοι), με σκοπό τη διέγερσή τους για την αντιμετώπιση ιδιαίτερων νευρολογικών και ψυχιατρικών καταστάσεων. Τα ηλεκτρόδια αυτά συνδέονται με καλώδια που κάνουν, κάτω από το δέρμα, μια διαδρομή που ξεκινάει πίσω από το αυτί και τελειώνει στον θώρακα κάτω από την κλείδα, σε έναν νευροδιεγέρτη που εμφυτεύεται στην περιοχή, επίσης κάτω από το δέρμα. Ο νευροδιεγέρτης είναι ένας ηλεκτρονικός βηματοδότης (όμοιος με αυτόν της καρδιάς), ο οποίος παράγει ηλεκτρικές ώσεις που, μέσω των καλωδίων, φτάνουν στα εμφυτευμένα ηλεκτρόδια και αλλάζουν τα νευρικά σήματα που δημιουργούν το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Σε ποιους ασθενείς μπορεί να εφαρμοστεί η μέθοδος DBS;

Για να διαπιστωθεί αν ο ασθενής θα ωφεληθεί από την τοποθέτηση νευροδιεγέρτη απαιτείται λεπτομερής έλεγχος ο οποίος περιλαμβάνει:

• Νευρολογική εξέταση και λήψη ιστορικού
• Διενέργεια δοκιμασίας LDOPA: κατά τη δοκιμασία αυτή ο ασθενής διακόπτει την αγωγή του το μεσημέρι της παραμονής της εξέτασης και για 12 ώρες.

Το επόμενο πρωί εξετάζεται στη χειρότερη κινητική κατάσταση OFF (best OFF). Στη συνέχεια του δίδεται μια συγκεκριμένη ποσότητα ντοπαμίνης και εξετάζεται στην καλύτερη κινητική κατάσταση ΟΝ (best ON). Για να είναι κατάλληλος για την εμφύτευση νευροδιεγέρτη θα πρέπει η βελτίωση από το καλύτερο OFF στο καλύτερο ΟΝ να είναι πάνω από 30%. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο ασθενής μετά την επέμβαση αναμένει να βρίσκεται σε αυτή την καλύτερη κινητική κατάσταση ON (best ON) καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας χωρίς διακυμάνσεις όπως η υπερκινησία ή η ακινησία. Η δοκιμασία διαρκεί περίπου 2-4 ώρες.

• Νευροψυχολογικό έλεγχο ανώτερων νοητικών λειτουργιών και ψυχικής σφαίρας από νευροψυχολόγο-ψυχίατρο
• Διενέργεια μαγνητικής τομογραφίας εγκεφάλου MRI.

Γενικά όμως η εφαρμογή της μεθόδου DBS θα πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν πιο νωρίς σε σχέση με την έναρξη της νόσου και πάντως πολύ πριν το τελικό στάδιό της, έτσι ώστε να αποφεύγονται οι πτώσεις, τα κατάγματα, ο κλινοστατισμός και η αναπηρία, και να επιτυγχάνεται η ανεξαρτητοποίηση του ασθενή και της οικογένειάς του. Η κατάλληλη στιγμή για να συμβεί αυτό είναι όταν ο ασθενής έχει κάποιο από τα παρακάτω συμπτώματα:

• Σοβαρή δυσκολία στις καθημερινές δραστηριότητες εξαιτίας της νόσου λόγω υπερκινησιών ή συχνών διακυμάνσεων μεταξύ περιόδων ΟΝ και OFF
• Καλή δράση της ντοπαμίνης στα κινητικά συμπτώματα
• Συχνή χρήση ντοπαμίνης (τέσσερις ή περισσότερες φορές ημερησίως)
• Απουσία ψυχικών νοσημάτων ή σοβαρής άνοιας
• Υποστηρικτικό περιβάλλον
• Βιολογική ηλικία μέχρι 70 ετών.

«Τότε, η μέθοδος DBS επιτυγχάνει κάτι εκπληκτικό: «γυρνάει τη νόσο 10 χρόνια πίσω» όπως λέγεται. Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, προσφέρει βελτίωση κατά μέσο όρο 73% των κινητικών συμπτωμάτων, 58% μείωση της φαρμακευτικής αγωγής και 67% των δυσκινησιών. Ας σημειωθεί ότι η δοκιμασία LDOPA (LDOPA TEST) που προηγείται της επέμβασης, επιτρέπει σε ασθενή και ιατρό να γνωρίζουν το ποσοστό βελτίωσης που θα προκύψει με την επέμβαση, ενώ η διάρκεια των αποτελεσμάτων αυτής είναι τουλάχιστον δέκα έτη. Δέκα έτη ανεξαρτησίας για τον ασθενή αλλά και για τα οικεία του άτομα», επισημαίνει ο ιατρός.

Η επέμβαση

Η επέμβαση DBS περιλαμβάνει δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση ο ασθενής βρίσκεται σε ήπια καταστολή, δηλαδή δεν αισθάνεται πόνο και παράλληλα μπορεί να συνομιλεί με τον νευροχειρουργό και να απαντάει στις ερωτήσεις του. Σε αυτή τη φάση τοποθετούνται τα ηλεκτρόδια στην περιοχή του εγκεφάλου που έχει επιλεγεί, μέσω μικρών οπών στο κρανίο του ασθενούς.

Η εμφύτευση γίνεται από τον νευροχειρουργό με τη βοήθεια του νευρολόγου. Στη συνέχεια επαληθεύεται η σωστή λειτουργία των ηλεκτροδίων και ο ασθενής υποβάλλεται πλέον σε γενική αναισθησία, τοποθετείται ο νευροδιεγέρτης/βηματοδότης και συνδέονται τα ηλεκτρόδια με αυτόν. Η διάρκεια και των δύο φάσεων της επέμβασης είναι περίπου 4 ώρες. Ο ασθενής μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι του από την επόμενη ημέρα.

Η επιτυχία της επέμβασης, η κατάκτηση δηλαδή του ποσοστού βελτίωσης που έχει προσδιοριστεί με τη δοκιμασία LDOPA, εξαρτάται απόλυτα από: το στάδιο της νόσου (σύμφωνα με την μελέτη EARLYSTIM -2013-, «όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά»), τη σωστή επιλογή του ασθενούς, την επιτυχημένη τοποθέτηση των ηλεκτροδίων, τη ρύθμιση των παραμέτρων του νευροδιεγέρτη και τη συμμόρφωση του ασθενούς στις οδηγίες των ιατρών.

Μετά την επέμβαση

Η διάρκεια νοσηλείας κυμαίνεται, ανάλογα με τη βαρύτητα της νόσου και την ηλικία του ασθενούς, από 2 έως 3 ημέρες. Για να φύγει ο ασθενής από το κέντρο νοσηλείας πρέπει να μπορεί να κινείται με άνεση, χωρίς κινητικές διακυμάνσεις και αυτόνομα.

Για χρονικό διάστημα τριών μηνών μετά την επέμβαση πραγματοποιούνται από τον νευρολόγο ρυθμίσεις των παραμέτρων του νευροδιεγέρτη. Η κάθε συνεδρία ρύθμισης διαρκεί 1-2 ώρες και γίνεται κάθε 4 εβδομάδες. Μετά το εξάμηνο η παρακολούθηση γίνεται ετήσια.

Επιπλοκές

«Οι επιπλοκές της επέμβασης DBS είναι ελάχιστες και συνήθως αναστρέψιμες υπό την προϋπόθεση ότι αυτή έχει σχεδιαστεί από έμπειρο νευροχειρουργό, σε ένα κέντρο με σύγχρονο εξοπλισμό και διαπιστευμένο για τη συγκεκριμένη επέμβαση όπως η Μονάδα Νόσου Πάρκινσον του Metropolitan Hospital», καταλήγει ο κ. Χαλιάσος.

Μετά από 44 χρόνια εφαρμογής της, η εξωσωματική γονιμοποίηση, έχει καθιερωθεί πλέον ως μία ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.
Ωστόσο παραμένουν ζωντανοι κάποιοι μύθοι, που συχνά καθυστερούν ή ακόμα και αποτρέπουν τα υπογόνιμα ζευγάρια από το να απευθυνθούν σε ειδικούς ή τα οδηγούν σε επιλογές που δεν βασίζονται στα πραγματικά δεδομένα. Ο δρ Χάρης Χηνιάδης, Γυναικολόγος Αναπαραγωγής, Αντιπρόεδρος της ΥΓΕΙΑ IVF Εμβρυογένεσις, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Νοσοκομείου Μητέρα και συνιδρυτής του Μη Κερδοσκοπικού Σωματείου Υποβοήθησης της Αναπαραγωγής Be-Live, απαριθμεί τους πιο διαδεδομένους από αυτούς.

Μύθος #1. Με την εξωσωματική μπορώ να μείνω έγκυος σε οποιαδήποτε ηλικία.
Αλήθεια: Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος υποβοήθησης της αναπαραγωγής και αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα υπογονιμότητας. Παρόλα αυτά, καθώς αυξάνεται η ηλικία μιας γυναίκας, δυστυχώς μειώνεται η ποιότητα των ωαρίων της. Κατά συνέπεια, το να νομίζει μια γυναίκα ότι θα κάνει μια εξωσωματική στα 40 της και θα μείνει εύκολα έγκυος είναι λάθος. Η σωστή αντιμετώπιση είναι μια γυναίκα που θέλει να κάνει παιδιά να ολοκληρώσει την οικογένειά της μέχρι την ηλικία των 35 ετών.

Μύθος #2. Αν έχω υπογονιμότητα και χαλαρώσω ψυχολογικά, δεν θα χρειαστώ εξωσωματική γονιμοποίηση.
Αλήθεια: Τις περισσότερες φορές, όταν υπάρχει πρόβλημα αναπαραγωγής, οφείλεται σε συγκεκριμένα αίτια, τα οποία απαιτούν ιατρική αντιμετώπιση. Δυστυχώς το στρες παίζει πάρα πολύ μικρό ρόλο στην αναπαραγωγή. Κατά συνέπεια, το να περιμένει μια γυναίκα να χαλαρώσει προκειμένου να μείνει έγκυος κοστίζει πολύτιμο χρόνο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων αναπαραγωγής που μπορεί να έχει η ίδια ή/και ο σύντροφός της.

Μύθος #3. Η εξωσωματική γονιμοποίηση δεν πετυχαίνει ποτέ με την πρώτη.
Αλήθεια: Πλέον θεωρείται ότι, για γυναίκες κάτω των 35 ετών, η πιθανότητα επιτυχίας με την πρώτη προσπάθεια, σε καλά κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης, υπερβαίνει το 60%. Κατά συνέπεια, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Επιπλέον, τα ποσοστά αυτά αυξάνονται συνολικά με την δεύτερη ή, αν χρειαστεί, και με την τρίτη προσπάθεια.

Μύθος #4. Τα φάρμακα της εξωσωματικής αυξάνουν τις πιθανότητες για καρκίνο του μαστού.
Αλήθεια: Είναι πλέον αποδεδειγμένο με εκατοντάδες μελέτες σε χιλιάδες γυναίκες ότι τα φάρμακα που χορηγούνται στην εξωσωματική γονιμοποίηση δεν προκαλούν καρκίνο του μαστού ή των ωοθηκών. Επιπλέον, έχει αποδειχθεί ότι οι ορμόνες που παράγονται από τον πλακούντα κατά τη διάρκεια της κύησης είναι αυτές που αυξάνουν την πιθανότητα για τις παραπάνω κακοήθειες. Τρανή απόδειξη είναι το γεγονός ότι σε γυναίκες που είχαν ορμονοεξαρτώμενο καρκίνο του μαστού χρησιμοποιούνται σχεδόν τα ίδια φάρμακα που χρησιμοποιούνται καθημερινά σε όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση.

Μύθος #5. Η δωρεά ωαρίων μπορεί να γίνει μόνο σε γυναίκες που έχουν περίοδο.
Αλήθεια: Οποιαδήποτε γυναίκα έχει μία φυσιολογική μήτρα, με περίοδο ή χωρίς, είναι κατάλληλη για αποδοχή δωρεάς ωαρίων ή δωρεάς εμβρύων. Κατά συνέπεια, η περίοδος δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εμφύτευση του εμβρύου στη μήτρα.

Μύθος #6. Γυναίκες με πολυκυστικές ωοθήκες έχουν υπογονιμότητα.
Αλήθεια: Η πλειονότητα των γυναικών που έχουν πολυκυστικές ωοθήκες έχουν φυσιολογική περίοδο, δηλαδή, κάθε 28-35 ημέρες. Όλες αυτές οι γυναίκες έχουν στην πραγματικότητα αυξημένη γονιμότητα, λόγω του ότι διαθέτουν πάρα πολλά ωοθυλάκια στις ωοθήκες τους. Στις ασθενείς οι οποίες δεν έχουν περίοδο έχουμε τη δυνατότητα, με εύκολο τρόπο, να διεγείρουμε τις ωοθήκες τους και να πάρουμε ωάρια. Στην πραγματικότητα δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι γυναίκες που έχουν πολυκυστικές ωοθήκες είναι υπεργόνιμες και όχι υπογόνιμες.

Μύθος #7. Μπορώ να κάνω όσους φυσικούς κύκλους χρειάζονται για να μείνω έγκυος.
Αλήθεια: Αν μια γυναίκα μετά από αρκετές προσπάθειες, με φυσικό κύκλο ή με φάρμακα, δεν επιτύχει εγκυμοσύνη, είναι σωστό να συζητήσει με τον ιατρό της τα πραγματικά αίτια της αποτυχίας και να μην συνεχίσει να κάνει κύκλους εξωσωματικής γονιμοποίησης περιμένοντας ένα διαφορετικό αποτέλεσμα χωρίς να αλλάζει τίποτε. Φυσικός κύκλος γίνεται κατά τεκμήριο σε γυναίκες οι οποίες δεν έχουν αρκετά ωάρια. Όταν αυτό συμβαίνει, είναι πολύ πιθανόν το πρόβλημα να έγκειται σε αυτά, δηλαδή στην ποιότητα τους. Σε πολλές περιπτώσεις η μόνη λύση είναι η δωρεά ωαρίων.

Μύθος #8. Τα έμβρυα επηρεάζονται από την κατάψυξή τους και χάνουν βαθμούς ποιότητας.
Αλήθεια: Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι τα έμβρυα όταν καταψύχονται δεν αλλοιώνονται. Αντίθετα, μελέτες αποδεικνύουν, εδώ και πολλά χρόνια, ότι η μεταφορά εμβρύων μετά από κατάψυξη τους σε μια μήτρα που δεν έχει επηρεαστεί από την ορμονική διέγερση της θεραπείας με εξωσωματική, έχει καλύτερα αποτελέσματα.

Μύθος #9. Μετά την εμβρυομεταφορά η γυναίκα πρέπει να μείνει ακίνητη για 15 ημέρες.
Αλήθεια: Ο μύθος αυτός έχει καταρριφθεί. Πλέον η εμβρυομεταφορά γίνεται σχεδόν πάντα στο στάδιο της βλαστοκύστης, δηλαδή την ημέρα που γίνεται και η εμφύτευση του εμβρύου στη μήτρα. Κατά συνέπεια το διάστημα κατά το οποίο μια γυναίκα πρέπει να είναι προσεκτική έχει μειωθεί κατά πολύ και δεν χρειάζονται ακραίες συστάσεις, οι οποίες δεν αυξάνουν την πιθανότητα επιτυχίας. Τέσσερις – πέντε ημέρες προσοχής είναι τις περισσότερες φορές αρκετές.

Μύθος #10. Με την εξωσωματική γονιμοποίηση μπορώ να ελέγξω τα πάντα για τα έμβρυα μου.
Αλήθεια: Με την προεμφυτευτική διάγνωση και τη βιοψία των εμβρύων έχουμε πλέον σημαντικές πληροφορίες όσον αφορά στα χρωμοσώματα ή, αν χρειαστεί, και στα γονίδια τους. Παρόλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι με τις μεθόδους αυτές, όπως και αργότερα με την αμνιοπαρακέντηση, μπορούμε να ελέγξουμε ένα έμβρυο και να πιστοποιήσουμε ότι είναι 100% υγιές. Ωστόσο, η χρήση της μεθόδου αυτής είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό εργαλείο που αυξάνει την πιθανότητα επιτυχίας ή/και διαγιγνώσκει σημαντικά προβλήματα των εμβρύων, τα οποία δεν επιτρέπουν την επιτυχία και την επίτευξη εγκυμοσύνης.

Μύθος #11. Πρέπει οπωσδήποτε να πάρω πολλά φάρμακα για να μείνω έγκυος.
Αλήθεια: Η λήψη βιταμινών από τη γυναίκα δεν αυξάνει την πιθανότητα επιτυχίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος φυσικός ή με διατροφή ή με φάρμακα, να βελτιώσουμε την ποιότητα των ωαρίων μιας γυναίκας και να αυξήσουμε την επιτυχία της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Παρόλα αυτά ένας υγιεινός τρόπος ζωής, χωρίς κάπνισμα και με γυμναστική, είναι σίγουρο ότι αποτελεί μία εξαιρετική βάση για την επιτυχή έκβαση της προσπάθειας με εξωσωματική γονιμοποίηση.

Μύθος #12. Καλύτερα να κάνω δίδυμα με την πρώτη για να μην υποβληθώ ξανά σε εξωσωματική.
Αλήθεια: Παρότι η δίδυμη κύηση για πολλά ζευγάρια φαίνεται μια εξαιρετική λύση, είναι ένα γεγονός το οποίο αυξάνει τις πιθανότητες επιπλοκής κατά τη διάρκεια της κύησης, όπως για παράδειγμα προωρότητα, κάτι το οποίο δεν είναι επιθυμητό. Όταν μεταφέρουμε στη μήτρα μιας γυναίκας παραπάνω από ένα έμβρυο το κάνουμε για να αυξήσουμε τις πιθανότητες επιτυχίας της προσπάθειας και όχι γιατί επιδιώκουμε δίδυμη κύηση.

Μύθος #13. Το βάρος της μητέρας δεν παίζει ρόλο στην επιτυχία της εξωσωματικής.
Αλήθεια: Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι το αυξημένο σωματικό βάρος έχει αρνητικό αντίκτυπο σε όλα τα στάδια αντιμετώπισης της υπογονιμότητας, αλλά και κατά τη διάρκεια της κύησης. Χρειαζόμαστε περισσότερα φάρμακα, έχουμε μικρότερη παραγωγή ωαρίων, μικρότερες πιθανότητες εμφύτευσης του εμβρύου στη μήτρα, αυξημένες πιθανότητες αποβολής και σημαντικά αυξημένες πιθανότητες επιπλοκών κατά τη διάρκεια της κύησης.

Μύθος #14. Για την εξωσωματική γονιμοποίηση πρέπει να παραμείνω στο νοσοκομείο για μερικές μέρες και όλη διαδικασία διαρκεί πάνω από μήνα.
Αλήθεια: Η εξωσωματική γονιμοποίηση έχει απλουστευθεί πάρα πολύ ως διαδικασία. Πλέον, οι θεραπείες διαρκούν κατά μέσο όρο 10 με 12 ημέρες. Με την σύγχρονη τεχνολογία μπορούμε να παρακολουθούμε γυναίκες από μακριά κατά τη διάρκεια της διέγερσής τους και να έρχονται στο κέντρο εξωσωματικής μόνο για την ωοληψία και την εμβρυομεταφορά. Αυτό μειώνει πάρα πολύ το χρόνο θεραπείας και τις επισκέψεις που πρέπει να κάνει μια γυναίκα στο γυναικολόγο της. Φυσικά, δεν χρειάζεται να παραμείνει στο νοσοκομείο καμιά ημέρα.

Μύθος #15. Όλες οι μονάδες εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι το ίδιο αποτελεσματικές.
Αλήθεια: Κάθε μονάδα εξωσωματικής γονιμοποίησης βασίζεται κυρίως στο εμβρυολογικό της εργαστήριο και τους εμβρυολόγους που το στελεχώνουν και εφαρμόζουν τη μέθοδο. Τα σύγχρονα μηχανήματα καθαρισμού αέρα και παρακολούθησης της εξέλιξης των εμβρύων, κατά τη διάρκεια των πέντε ημερών και μέχρι να εμφυτευτούν στη μήτρα, είναι πολύ ακριβά, απαιτούν ακριβά καλλιεργητικά υλικά και ενδελεχή συντήρηση. Ως αποτέλεσμα, μικρές μονάδες εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουν στις τεχνολογικές και οικονομικές αυτές απαιτήσεις, πράγμα το οποίο δυστυχώς έχει αντίκτυπο στην ποιότητα των εμβρύων. Το ότι μια μονάδα εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι μεγάλη κτηριακά δεν σημαίνει, βέβαια, ότι πληρούνται όλες αυτές οι προϋποθέσεις. Ένα ζευγάρι πριν αποφασίσει να εμπιστευθεί την τύχη του σε ένα κέντρο εξωσωματικής πρέπει να κάνει σοβαρή έρευνα αγοράς και να ενημερωθεί πλήρως.

Ο ήλιος έχει ευεργετικές επιδράσεις αλλά και καταστροφικές συνέπειες. “Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, μαθαίνουμε να προστατεύουμε το δέρμα από τις υπεριώδεις ακτίνες του. Τελικά, δίνουμε έμφαση στην τήρηση των οδηγιών για ασφαλή έκθεση του στις ακτίνες του ήλιου και ξεχνάμε να φροντίζουμε το τριχωτό του κεφαλιού και τα μαλλιά μας, παρότι με την πάροδο του χρόνου διαπιστώνουμε ότι βλάπτει και τις ίνες της τρίχας. Πράγματι, η ξηρότητα, η μειωμένη αντοχή, η τραχιά υφή, η απώλεια του χρώματος, η μειωμένη λάμψη και ελαστικότητα και η ευθραυστότητα είναι μερικές μόνο συνέπειες της έκθεσής τους στον ήλιο”, επισημαίνει ο Δερματολόγος – Αφροδισιολόγος δρ Χρήστος Στάμου.

“Το τριχωτό της κεφαλής είναι εξίσου πιθανό να υποστεί εγκαύματα, όπως οποιαδήποτε άλλη περιοχή του δέρματος, με τις ίδιες επικίνδυνες για την υγεία και την ζωή συνέπειες. Ιδιαίτερα ευαίσθητες είναι οι περιοχές όπου υπάρχει αραίωση των μαλλιών ή απώλειά τους, αλλά και το σύνολο του κεφαλιού στα άτομα που το ξυρίζουν. Ο χρόνος που χρειάζεται ο ήλιος για να προκαλέσει βλάβες στο απροστάτευτο δέρμα του κεφαλιού είναι λιγότερος από 15 λεπτά”, προσθέτει.

Πιο συγκεκριμένα, η χρόνια φλεγμονή που προκαλείται στο δέρμα από την υπεριώδη ακτινοβολία ασκεί έμμεσες βλαβερές επιδράσεις στην ανάπτυξη της τρίχας. Η ακτινοβολία UVB είναι η κύρια ακτινοβολία που ευθύνεται για την απώλεια πρωτεϊνών της τρίχας. Μπορεί να προκαλέσει απόπτωση στον ανώτερο θύλακά της και να ασκήσει είτε διεγερτικές είτε ανασταλτικές επιδράσεις, ανάλογα με το μήκος κύματος. Έχει διαπιστωθεί, για παράδειγμα ότι η αποδόμηση των πρωτεϊνών της τρίχας προκαλείται από μήκη κύματος 254-400 nm. Η ακτινοβολία UVA είναι αυτή που ευθύνεται για τις αλλαγές στο χρώμα, ανεξάρτητα από τον τύπο της τρίχας. Οι χρωματικές αλλαγές εξαρτώνται από τον τύπο της τρίχας και είναι πιο έντονες στα ανοιχτόχρωμα μαλλιά.

Μια μελέτη έδειξε ότι οι υψηλές ή/και χαμηλές δόσεις UVA+UVB προκαλούν οξειδωτική βλάβη του DNA και κυτταροτοξικότητα στα τριχοθυλάκια. Επιπλέον, μειώνουν τον πολλαπλασιασμό και προάγουν την απόπτωση των κερατινοκυττάρων του έξω ελύτρου της ρίζας του τριχοθυλακίου και της μήτρας της τρίχας, και διεγείρουν το στάδιο του καταγόνου (μια από τις τρεις φάσεις ανάπτυξης της τρίχας, κατά την οποία τα μαλλιά σταματούν να αναπτύσσονται και ετοιμάζονται να πέσουν). Η βλάβη του τριχοθυλακίου είναι πιο σοβαρή όταν η υπεριώδης ακτινοβολία είναι υψηλή και φθάνει και στα βαθύτερα διαμερίσματά του.

Ο ήλιος, όμως, δεν επιδρά μόνο στις τρίχες αλλά και στο τριχωτό του κεφαλιού. Οι ασθενείς συχνά αναφέρουν επιδείνωση στον ήλιο ή επαναλαμβανόμενα επεισόδια ηλιακού εγκαύματος στο τριχωτό. Στις φωτοευαίσθητες δερματοπάθειες που εντοπίζονται σε αυτό περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, το ενδογενές έκζεμα που επιδεινώνεται από το φως, η δερματομυοσίτιδα και ο δερματικός ερυθηματώδης λύκος. Επιπλέον, η ροδόχρου ακμή του τριχωτού της κεφαλής επηρεάζει τους ανθρώπους που έχουν φαλάκρα ή πολύ αραιά μαλλιά.

“Ο ήλιος είναι σημαντικός για την υγεία μας. Η βιταμίνη D είναι ένα απαραίτητο συστατικό που συνθέτει το σώμα μας κυρίως μέσω της έκθεσης στον ήλιο. Διεγείρει την ανάπτυξη των κυττάρων και διατηρεί το δέρμα μας υγιές. Είναι τόσο σημαντική για το δέρμα και τα μαλλιά που η έλλειψή της μπορεί να προκαλέσει απώλειά τους. Όλα αυτά τα οφέλη επιτυγχάνονται με περιορισμένη έκθεση στον ήλιο, ιδανικά μεταξύ 10 και 30 λεπτών την ημέρα.

Ενώ όμως οι μικρές δόσεις υπεριώδους ακτινοβολίας μπορεί να αποδειχθούν πολύ χρήσιμες, η υπερβολική έκθεση μπορεί να προκαλέσει ηλιακά εγκαύματα, τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια των οποίων μπορεί να γίνουν αιτία ανάπτυξης δερματικού καρκίνου ακόμα και στο τριχωτό της κεφαλής”, επισημαίνει ο δρ Στάμου και δίνει τις συμβουλές του για την προστασία των μαλλιών που έχουν υποστεί βλάβες από τον ήλιο:

• Καλύπτετε τα μαλλιά και το κεφάλι όταν βρίσκεστε έξω με ένα καπέλο με φαρδύ γείσο ή ένα μαντήλι
• Αγοράστε ένα σπρέι αντηλιακής προστασίας που είναι ειδικά σχεδιασμένο για να προστατεύει τα μαλλιά και το κεφάλι, χωρίς να λιπαίνει τα μαλλιά
• Αλλάζετε τακτικά τη χωρίστρα, ώστε ο ήλιος να μην χτυπά ποτέ σε μια περιοχή του τριχωτού της κεφαλής για πολύ ώρα
• Ενισχύστε την υγρασία. Βοηθήστε στην αναδόμηση των ξηρών και κατεστραμμένων από τον ήλιο μαλλιών χρησιμοποιώντας λάδι ή μάσκες μαλλιών.

“Μην ξεχνάτε να προστατεύετε σωστά το δέρμα σας από τις υπεριώδεις ακτίνες UV όταν βρίσκεστε σε εξωτερικούς χώρους για πολύ ώρα, χρησιμοποιώντας αντηλιακό και κατάλληλο ρουχισμό”, καταλήγει ο δρ Χρήστος Στάμου.

Οι ουρολοιμώξεις είναι πιο συχνές το καλοκαίρι εξαιτίας μιας πληθώρας παραγόντων που έχουν σχέση με τα μπάνια στη θάλασσα, τα βρεγμένα μαγιό που μένουν πάνω στο σώμα, το ότι μπορεί να ξαπλώσουμε στην άμμο ή σε ξαπλώστρα χωρίς καθαρή πετσέτα, τις συχνότερες σεξουαλικές επαφές και γενικά τη χαλάρωση των μέτρων υγιεινής που συνοδεύει τη ραστώνη των διακοπών.

«Στατιστικά, η κυστίτιδα αντιπροσωπεύει το 90% των λοιμώξεων του ουροποιητικού συστήματος, με τη βακτηριακή λοίμωξη να αποτελεί τη συνηθέστερη αιτία της, γεγονός το οποίο έχει άμεση συσχέτιση με τη γυναικεία ανατομία, που καθιστά τις γυναίκες πιο επιρρεπείς σε τέτοιες λοιμώξεις», εξηγεί ο κ. Γιώργος Σακελλαρίου, Ουρολόγος, Συν-διευθυντής Β’ Ουρολογικής Κλινικής του Metropolitan General.

Αίτια και παράγοντες κινδύνου

Παρότι η κυστίτιδα συνήθως αντιμετωπίζεται από τις περισσότερες γυναίκες σαν μια σοβαρή ενόχληση, και όχι σαν μια απειλητική πάθηση, σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη στους νεφρούς και να καταστεί ύπουλη απειλή για την υγεία. Όταν η κυστίτιδα έχει βακτηριακή αιτιολογία, οφείλεται κυρίως στην είσοδο μικροβίων μέσω της ουρήθρας στην ουροδόχο κύστη.
«Πέρα από την πλημμελή ατομική υγιεινή και τις ορμονικές διαταραχές, κατά την εμμηνόπαυση αλλά και στην εγκυμοσύνη που καθιστούν τις γυναίκες πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση κυστίτιδας, ενοχοποιείται η κολύμβηση σε μη καθαρά νερά, η χρήση κοινόχρηστων τουαλετών αλλά και οι λανθασμένες συνήθειες κατά τη χρήση τουαλέτας, ο τρόπος ζωής (αμελούμε να ουρήσουμε όποτε νιώθουμε την ανάγκη, φοράμε πολύ στενά ρούχα κι εσώρουχα) και οι σεξουαλικές επαφές», τονίζει ο κ. Σακελλαρίου.

Η σεξουαλική επαφή συχνά αναφέρεται ως αιτιολογικός παράγοντας υπεύθυνος για την εμφάνιση κυστίτιδας λόγω της τριβής που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του σεξ. Η χρήση μεθόδων αντισύλληψης όπως σπερματοκτόνα και διαφράγματα, αποτελούν επίσης συχνά αιτία κυστίτιδας. Φυσικά, οι σεξουαλικές επαφές αποτελούν ζωτικό «κομμάτι» της ζωής των ενηλίκων και δεν υπάρχει καμία διάθεση εκ μέρους της επιστημονικής κοινότητας να «ενοχοποιηθεί» το σεξ για οτιδήποτε. Ωστόσο καλές πρακτικές όπως το ντους μετά το σεξ και η κατανάλωση νερού ώστε οι γυναίκες να ουρούν μετά από αυτό, βοηθούν στη μείωση του κινδύνου.

Πώς υποψιαζόμαστε μια κυστίτιδα

Η κυστίτιδα εκδηλώνεται με έντονη ανάγκη για ούρηση, αίσθημα καύσου κατά τη διάρκειά της, συχνουρία με μικρή ποσότητα ούρων, αιματουρία, δυσοσμία στα ούρα και πόνο χαμηλά στην κοιλιά.

Για τη μείωση του κινδύνου εμφάνισης μιας κυστίτιδας συστήνεται:

• Η κατανάλωση πολλών υγρών (νερού κατά προτίμηση)
• Η σωστή διατροφή με άφθονα φρούτα και λαχανικά που έχουν αντιοξειδωτική δράση
• Η καλή σωματική υγιεινή
• Να μην αναβάλλουμε την ούρηση
• Το πλύσιμο της γενετικής περιοχής μετά το σεξ
• Να μην κολυμπάμε σε αμφίβολης καθαρότητας νερά
• Να φοράμε άνετα ρούχα κι εσώρουχα, από βαμβακερό ύφασμα που αναπνέει
• Να χρησιμοποιούμε δική μας καθαρή πετσέτα στην παραλία, στην άμμο και την ξαπλώστρα
• Να μη χρησιμοποιούμε κοινόχρηστες τουαλέτες και κατά τη χρήση της, το σκούπισμα να έχει κατεύθυνση από μπροστά προς τα πίσω και όχι ανάποδα -γιατί υπάρχει κίνδυνος μεταφοράς μικροβίων από την περιοχή του πρωκτού.

«Τα αντιοξειδωτικά συμπληρώματα με κόκκινα φρούτα του δάσους (acai berries, cranberries, μύρτιλα), βοηθούν στη μείωση του κινδύνου ενώ τα άτομα με διαβήτη πρέπει να γνωρίζουν ότι αν το σάκχαρό τους είναι αρρύθμιστο, τότε κινδυνεύουν περισσότερο από κυστίτιδες/ουρολοιμώξεις. Αν ο σύντροφος σας πάθει λοίμωξη του ουροποιητικού, πρέπει να αποφεύγονται οι σεξουαλικές επαφές μέχρι να ολοκληρωθεί η θεραπεία γιατί αλλιώς δημιουργείται “κύκλος” μετάδοσης», καταλήγει ο κ. Σακελλαρίου.

Για τους περισσότερους – και ειδικά για τα παιδιά – το καλοκαίρι είναι συνώνυμο της ξεγνοιασιάς. Μπάνια στη θάλασσα και στην πισίνα, παιχνίδι στην άμμο, παγωτά. Για κάποιους, όμως, είναι μια εποχή, όπου προκύπτουν κάποια προβλήματα υγείας, που τους χαλάνε τις διακοπές και εν τέλει και τη διάθεση.

Είναι οι μολύνσεις σε μύτη, αυτιά και λαιμό, πολύ συχνές τώρα το καλοκαίρι, που μπορεί να εμφανιστούν σε μικρούς και μεγάλους και να τους ταλαιπωρήσουν, ενίοτε και επί μακρόν.
«Κάθε καλοκαίρι είθισται να αλλάζουμε κάποια πράγματα στον τρόπο ζωής μας, ειδικά στο κομμάτι της διατροφής και της άσκησης – αλλαγές που αφήνουν ενίοτε το αποτύπωμά τους και στον οργανισμό μας. Τα ωτορινολαρυγγολογικά προβλήματα, όπως οι ωτίτιδες, οι ιγμορίτιδες και η αλλεργική ρινίτιδα, είναι μερικά από αυτά, που εκδηλώνονται αυτήν την περίοδο, και τα οποία χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το αυτί είναι το όργανο, που επηρεάζεται περισσότερο το καλοκαίρι. Αυτό συμβαίνει λόγω της αυξημένης υγρασίας, τόσο από τα πολλά λουσίματα εξαιτίας της ζέστης, όσο και από το μπάνιο στη θάλασσα και στην πισίνα», εξηγεί η Χειρουργός Ωτορινολαρυγγολόγος Κεφαλής και Τραχήλου, ΠαιδοΩΡΛ, επιστημονική συνεργάτης του Νοσοκομείου ΥΓΕΙΑ-ΜΗΤΕΡΑ Ανατολή Παταρίδου.

Και προσθέτει: «Για παράδειγμα το λεγόμενο αυτί του κολυμβητή, γνωστό και ως ωτίτιδα, είναι μια συχνή κατάσταση, που οφείλεται σε φλεγμονή (η περιοχή κοκκινίζει και πρήζεται, μπορεί να υπάρχει έκκριση υγρού, κνησμός και πόνος) στον έξω ακουστικό πόρο. Η συχνή έκθεση στο νερό κάνει τον έξω ακουστικό πόρο ευάλωτο σε φλεγμονές, γιατί δημιουργεί ένα υγρό περιβάλλον, το οποίο λατρεύουν τα βακτήρια. Το νερό «παγιδεύεται» στον έξω ακουστικό πόρο και δεν ρέει έξω. Συχνά οφείλεται και στο κερί του αυτιού. Το αυτί του κολυμβητή είναι πολύ πιθανό να εμφανιστεί μετά από κολύμπι σε λίμνη ή σε ποτάμι».

Μολύνσεις σε μύτη και αυτιά το καλοκαίρι
Ένα άλλο πρόβλημα, που μπορεί να παρατηρηθεί αυτό το διάστημα, είναι οι αλλεργίες στη μύτη, ειδικά στα παιδιά. Είναι μια κατάσταση, που ονομάζεται δυσλειτουργία της λεγόμενης ευσταχιανής σάλπιγγας, που ορισμένες φορές είναι ιδιαίτερα επώδυνη. Ο ειδικός ιατρός μόνο μπορεί να προτείνει τρόπους αντιμετώπισης.

«Μιας και μιλάμε για αλλεργίες, δεν πρέπει να παραλείψουμε την αλλεργική ρινίτιδα. Η αλλεργική ρινίτιδα μπορεί να εμφανίσει έξαρση τώρα το καλοκαίρι ενώ πιο επιρρεπή είναι τα ευάλωτα άτομα. Αυτό οφείλεται στις αλλαγές, που κάνουμε στην καθημερινότητά μας, ειδικά κατά την περίοδο των διακοπών, όπως αναφέραμε και παραπάνω. Η μεγάλη κατανάλωση αλατιού προκαλεί κατακράτηση υγρών και είναι επιβαρυντική για το αναπνευστικό σύστημα, ενώ τα χημικά συστατικά ορισμένων επεξεργασμένων τροφίμων είναι πολλές φορές εκλυτικοί παράγοντες για την εμφάνιση αλλεργικής ρινίτιδας ή για την πρόκληση μιας κρίσης, σε ασθενείς με γνωστό ιστορικό», υπογραμμίζει η κα Παταρίδου.

«Αυτό, που πρέπει να κάνουμε, είναι να ακολουθούμε τους κανόνες της μεσογειακής διατροφής, αποφεύγοντας τις τεχνητές/επεξεργασμένες τροφές. Η μεσογειακή διατροφή, με την κατανάλωση φρέσκων φρούτων και λαχανικών, λειτουργεί ευεργετικά στο αναπνευστικό σύστημα και συνολικά, βέβαια, σε όλον τον οργανισμό», επισημαίνει η ειδικός.
Ένα άλλο συχνό ωτορινολαρυγγολογικό πρόβλημα του καλοκαιριού είναι η ιγμορίτιδα. Η ιγμορίτιδα μπορεί να οφείλεται σε μόλυνση από το κολύμπι σε μολυσμένα νερά, αλλά και στις καταδύσεις με ανοιχτή μύτη ή και στη συνεχή έκθεση στον αέρα των κλιματιστικών στους κλειστούς χώρους.

Σε περίπτωση που κάποιος έχει ρινική συμφόρηση («μπούκωμα»), καταρροή (συνάχι), πονοκέφαλο, πυώδεις εκκρίσεις, διαταραχές στην όσφρηση και βήχα, είναι πολύ πιθανό να έχει ιγμορίτιδα.
«Πρέπει, λοιπόν, να απευθυνθεί άμεσα στον ωτορινολαρυγγολόγο, για να τον εξετάσει και για να του χορηγήσει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, προκειμένου και να ανακουφιστεί από τα συμπτώματα και να μπλοκάρει την ιγμορίτιδα και να μην επηρεάσει τα μάτια ή τους βρόγχους.

Πολύ συχνά η ιγμορίτιδα γίνεται χρόνια, ταλαιπωρώντας σε συνεχή βάση τον πάσχοντα, ακριβώς επειδή δεν πήγε έγκαιρα στον ιατρό, ώστε να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα», λέει η χειρουργός ωτορινολαρυγγολόγος κεφαλής – τραχήλου.

Τι μπορούμε να κάνουμε
Η ειδικός δίνει κάποιες πρακτικές συμβουλές, για να αποφύγουμε, όσο γίνεται, τέτοιου είδους προβλήματα τώρα το καλοκαίρι.
• Να πάτε εγκαίρως, πριν από τα μπάνια σας, στον ωτορινολαρυγγολόγο, για καθαρισμό της κυψελίδας από τα αυτιά σας, αν έχετε αυξημένη παραγωγή.
• Φροντίστε να κρατάτε τα αυτιά σας όσο το δυνατόν πιο στεγνά και μην βάζετε σε αυτά μπατονέτες, μολύβια, συνδετήρες, τα νύχια σας ή τα κλειδιά σας για να τα καθαρίσετε. Δεν αφαιρείται έτσι η κυψελίδα, μην προσπαθήσετε να αφαιρέσετε το κερί του αυτιού σας μόνοι σας.
• Εάν έχετε πόνο στο αυτί, αιμορραγία από το αυτί ή ξαφνική απώλεια ακοής, απευθυνθείτε σε έναν ωτορινολαρυγγολόγο άμεσα για αξιολόγηση.
• Μην κάνετε μπάνιο σε βρώμικες θάλασσες ή πισίνες.
• Μην χρησιμοποιείτε αντιβιοτικές σταγόνες για τα αυτιά ή για τη μύτη χωρίς τη συμβουλή του ωτορινολαρυγγολόγου.
• Να καλύπτετε τα αυτιά σας όταν λούζεστε, ιδιαίτερα αν έχετε δερματίτιδα ή διάτρηση τυμπάνου.