Κατηγορία: ΥΓΕΙΑ

Ο διαβήτης τύπου 2 είναι ο πιο κοινός τύπος διαβήτη, που αντιπροσωπεύει περίπου το 90% όλων των περιπτώσεων διαβήτη.

Γενικά χαρακτηρίζεται από αντίσταση στην ινσουλίνη, όπου το σώμα δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην ινσουλίνη. Επειδή η ινσουλίνη δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα συνεχίζουν να αυξάνονται, απελευθερώνοντας περισσότερη ινσουλίνη. Για ορισμένα άτομα με διαβήτη τύπου 2, αυτό μπορεί τελικά να εξαντλήσει το πάγκρεας, με αποτέλεσμα το σώμα να παράγει όλο και λιγότερη ινσουλίνη, προκαλώντας ακόμη υψηλότερα επίπεδα σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία), σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας International Diabetes Federation (Διεθνής Συνομοσπονδία Διαβήτη).

Παράγοντες κινδύνου:

• Οικογενειακό ιστορικό διαβήτη
• Παχυσαρκία
• Ανθυγιεινή διατροφή
• Ελάχιστη σωματική άσκηση
• Αύξηση της ηλικίας
• Υψηλή πίεση
• Εθνικότητα
• Διαταραχή ανοχής στη γλυκόζη
• Ιστορικό διαβήτη κύησης
• Κακή διατροφή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Συμπτώματα διαβήτη τύπου 2

• Υπερβολική δίψα και ξηροστομία
• Συχνουρία
• Έλλειψη ενέργειας, κόπωση
• Αργή επούλωση πληγών
• Επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις στο δέρμα
• Θολή όραση
• Μούδιασμα στα χέρια και τα πόδια.

Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια ή ανύπαρκτα και έτσι τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να ζήσουν αρκετά χρόνια με την πάθηση πριν διαγνωστούν.

Διαχείριση του διαβήτη τύπου 2

Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να υιοθετήσετε έναν υγιεινό τρόπο ζωής ο  οποίος περιλαμβάνει μια υγιεινή διατροφή, τακτική σωματική δραστηριότητα,  να κόψετε το κάπνισμα και να  διατηρήσετε ενός υγιές σωματικό βάρος.  Με την πάροδο του χρόνου, ένας υγιεινός τρόπος ζωής μπορεί να μην είναι αρκετός για να διατηρήσει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα υπό έλεγχο και τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να χρειαστεί να λαμβάνουν φάρμακα. Εάν η θεραπεία με ένα μόνο φάρμακο δεν επαρκεί, μπορεί να συνταγογραφηθούν επιλογές συνδυαστικής θεραπείας.

Όταν η από του στόματος φαρμακευτική αγωγή δεν επαρκεί για τον έλεγχο των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα, τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να χρειάζονται ενέσεις ινσουλίνης.

Πρόληψη του διαβήτη τύπου 2:

Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που επηρεάζουν την ανάπτυξη του διαβήτη τύπου 2. Οι πιο σημαντικές είναι συμπεριφορές τρόπου ζωής που συνήθως συνδέονται με την αστικοποίηση. Η έρευνα δείχνει ότι η πλειονότητα των περιπτώσεων, έως και 80% σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, του διαβήτη τύπου 2, θα μπορούσε να προληφθεί μέσω της υγιεινής διατροφής και της τακτικής σωματικής δραστηριότητας. Μια υγιεινή διατροφή περιλαμβάνει τη μείωση της ποσότητας θερμίδων εάν είστε υπέρβαροι, αντικατάσταση των κορεσμένων λιπών (π.χ. κρέμα, τυρί, βούτυρο) με ακόρεστα λίπη (π.χ. αβοκάντο, ξηροί καρποί, ελαιόλαδο και φυτικά έλαια), την κατανάλωση διαιτητικών ινών (π.χ. φρούτα, λαχανικά, δημητριακά ολικής αλέσεως), την αποφυγή  του καπνίσματος, του  υπερβολικού αλκοόλ και της πρόσθετης ζάχαρης.

Η τακτική σωματική δραστηριότητα είναι απαραίτητη για να διατηρηθούν  υπό έλεγχο τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Είναι πιο αποτελεσματικό όταν περιλαμβάνει συνδυασμό τόσο αερόβιας  άσκησης (π.χ. τζόκινγκ, κολύμβησης, ποδηλασίας) όσο και προπόνηση αντιστάσεων.

Ο όρος «αρρυθμία» αναφέρεται σε οποιαδήποτε αλλαγή από την κανονική ακολουθία ηλεκτρικών παλμών. Οι ηλεκτρικοί παλμοί μπορεί να συμβούν πολύ γρήγορα, πολύ αργά ή ακανόνιστα – προκαλώντας την καρδιά να κτυπά πολύ γρήγορα, πολύ αργά ή ακανόνιστα. Όταν η καρδιά δεν χτυπά σωστά, δεν μπορεί να αντλήσει αποτελεσματικά αίμα. Όταν η καρδιά δεν αντλεί αποτελεσματικά αίμα, οι πνεύμονες, ο εγκέφαλος και όλα τα άλλα όργανα δεν μπορούν να λειτουργήσουν σωστά και μπορεί να κλείσουν ή να υποστούν βλάβη, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας American Heart Association (Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία)

Τύποι αρρυθμιών:

• Κολπική μαρμαρυγή = οι ανώτεροι καρδιακοί  κόλποι συστέλλονται ακανόνιστα
• Βραδυκαρδία = αργός καρδιακός ρυθμός
• Διαταραχές αγωγής = η καρδιά δεν κτυπά κανονικά
• Πρόωρη συστολή = πρώιμος καρδιακός παλμός
• Ταχυκαρδία = πολύ γρήγορος καρδιακός ρυθμός
• Κοιλιακή μαρμαρυγή = αποδιοργανωμένη συστολή των κάτω  κόλπων της καρδιάς

Η φυσιολογική καρδιά είναι μια ισχυρή, μυϊκή αντλία λίγο μεγαλύτερη από μια γροθιά. Αντλεί συνεχώς αίμα μέσω του κυκλοφορικού συστήματος. Κάθε μέρα ο μέσος καρδιακός παλμός (διαστέλλεται και συστέλλεται) 100.000 φορές και αντλεί περίπου 2.000 γαλόνια αίματος μέσω του σώματος. Η καρδιά ενός ανθρώπου που είναι 70 χρονών χτυπά πάνω από 2,5 δισεκατομμύρια φορές.

Ποια είναι τα συμπτώματα της αρρυθμίας;

Τα «φτερουγίσματα» ή « το τρέμουλο» σχετίζονται με κολπική μαρμαρυγή (AFib ή AF), που είναι ένας συγκεκριμένος τύπος αρρυθμίας.

Όταν οι αρρυθμίες (συμπεριλαμβανομένου του AFib) διαρκούν αρκετά, μπορεί να εμφανιστούν πιο σοβαρά συμπτώματα:

• Κόπωση ή αδυναμία
• Ζάλη
• Λιποθυμία ή σχεδόν λιποθυμία
• Γρήγορος καρδιακός παλμός
• Δύσπνοια και άγχος
• Πόνος στο στήθος ή πίεση
• Σε ακραίες περιπτώσεις, κατάρρευση και ξαφνική καρδιακή ανακοπή

Σε τι διαφέρουν τα συμπτώματα καρδιακής προσβολής;

Ο παλμός και ο αίσθημα παλμών της καρδιάς είναι ενδεικτικά σημάδια αρρυθμίας, συμπεριλαμβανομένου του AFib. Άλλα σοβαρά καρδιακά προβλήματα, όπως καρδιακή προσβολή, έχουν παρόμοια προειδοποιητικά σημάδια.  Μια καρδιακή προσβολή εμφανίζεται όταν η ροή του αίματος προς την καρδιά είναι αποκλεισμένη. Αυτό αρνείται το οξυγόνο στον καρδιακό μυ – πιθανώς καταστρέφει τον ιστό των οργάνων. Τα συμπτώματα για καρδιακή προσβολή μπορεί να ποικίλουν ευρέως, όπως τα συμπτώματα για αρρυθμία.

Μερικές καρδιακές προσβολές είναι ξαφνικές και έντονες. Αλλά οι περισσότερες καρδιακές προσβολές ξεκινούν αργά, με ήπιο πόνο ή δυσφορία. Άλλα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν:

• Δυσφορία στο στήθος ή πίεση που μπορεί να έρχεται και να φεύγει
• Δυσφορία στον πάνω κορμό , συμπεριλαμβανομένων και των δύο βραχιόνων, της πλάτης, του στομάχου, του λαιμού και της γνάθου
• Δύσπνοια, με ή χωρίς δυσφορία στο στήθος
• Κρύος ιδρώτας, ναυτία ή ζάλη
• Τα συμπτώματα καρδιακής προσβολής στις γυναίκες μπορεί να είναι ακόμη πιο λεπτά. Συχνά, όσοι πάσχουν από καρδιακή προσβολή – άνδρες και γυναίκες – δεν είναι σίγουροι τι συμβαίνει και περιμένουν αρκετή ώρα πριν λάβουν βοήθεια

 

 

Τι να κάνετε όταν κάποιος λιποθυμήσει;

Η λιποθυμία προκαλείται συνήθως από αλλαγές στο κυκλοφορικό και νευρικό σύστημα που προκαλούν μείωση της ποσότητας αίματος, σακχάρου ή οξυγόνου που φτάνει στον εγκέφαλο, σύμφωνα με το Ercare (Signature Care Emergency Center).

Η διακοπή της παροχής αίματος στον εγκέφαλο προκαλεί στο άτομο απώλεια αισθήσεων  και κατάρρευση. Μόλις βρεθεί το άτομο σε αυτή την  θέση, η παροχή αίματος του εγκεφάλου συνήθως συνεχίζει την ροή του και το άτομο ξαναβρίσκει  τις αισθήσεις του μετά από μερικά λεπτά.

Τις περισσότερες φορές η λιποθυμία δεν αποτελεί ένδειξη σοβαρής υποκείμενης κατάστασης, αν και είναι πιθανόν οπότε δεν πρέπει να το πάρουμε αψήφιστα, ειδικά εάν δεν υπάρχει προφανής λόγος για την απώλεια  αισθήσεων.

Τι προκαλεί την λιποθυμία;

Υπεραερισμός: Ο υπεραερισμός (γρήγορη αναπνοή) προκαλεί μείωση του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα. Ο υπεραερισμός μπορεί να συμβεί εάν ένα άτομο είναι εξαιρετικά αγχωμένο, έχει υπερβολικό στρες ή είναι σε κατάσταση σοκ.         

Χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Τα χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα μπορεί να προκληθούν από πολλά διαφορετικά πράγματα, όπως το να μην τρώτε φαγητό για μεγάλο χρονικό διάστημα (ή να κάνετε δίαιτα). Επίσης κινδυνεύουν τα άτομα με διαβήτη που λαμβάνουν ινσουλίνη ή άλλα φάρμακα. Εάν δεν τρώνε αρκετά ή παίρνουν πάρα πολλά φάρμακα, τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους μπορεί να μειωθούν αρκετά χαμηλά για να τους φέρουν σε σημείο να λιποθυμήσουν.

Είστε έγκυος. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το σώμα χρειάζεται περισσότερα υγρά, έτσι είναι εύκολο για τις έγκυες γυναίκες να αφυδατωθούν. Υπάρχουν επίσης αλλαγές στο σώμα, συμπεριλαμβανομένων των ορμονικών αλλαγών και των αλλαγών στο κυκλοφορικό σύστημα. Επίσης, καθώς μεγαλώνει η μήτρα μπορεί να μπλοκάρει εν μέρει μεγαλύτερα αιμοφόρα αγγεία και να μειώσει την ποσότητα αίματος που φτάνει στον εγκέφαλο.

Έχετε αναιμία. Η αναιμία σημαίνει ότι έχετε λιγότερα ερυθρά αιμοσφαίρια από το φυσιολογικό και αυτό θα μειώσει την ποσότητα οξυγόνου στην παροχή αίματος που παραδίδεται στον εγκέφαλο. Μια κοινή αιτία αναιμίας είναι η έλλειψη σιδήρου.

Άλλοι παράγοντες.  Το να βρίσκεστε σε δωμάτια με χαμηλό αερισμό, να ασκείστε  όταν έχει υπερβολική ζέστη, να μην πίνετε αρκετό νερό ή να είστε πολύ πεινασμένοι μπορεί να προκαλέσουν την λιποθυμία. Επίσης, το να σηκωθείτε πολύ γρήγορα αφού καθίσετε για μεγάλο χρονικό διάστημα ή απλώς να σταθείτε για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να σας κάνει να λιποθυμήσετε.

Συναισθηματικό στρες. Ο ξαφνικός φόβος, το σοκ, το άγχος ή ο πόνος επηρεάζουν το νευρικό σύστημα του σώματος και μπορεί να προκαλέσουν πτώση της αρτηριακής πίεσης, η οποία οδηγεί σε λιποθυμία.

Πως θα καταλάβετε αν κάποιος είναι έτοιμος να λιποθυμήσει;

Υπάρχουν μερικά σημάδια που πρέπει να προσέξετε, τα οποία μπορεί να υποδηλώνουν ότι ένα άτομο αντιμετωπίζει συμπτώματα που μπορεί να οδηγήσουν σε λιποθυμία. Αυτά περιλαμβάνουν:

• Ο ασθενής έχει ναυτία
• Χασμουριέται  συχνά
• Νιώθει ανήσυχος
• Έχει ζαλάδες
• Το δέρμα του είναι χλωμό και δροσερό
• Νιώθει σφίξιμο στο στήθος
• Έχει αίσθημα παλμών

Τι να κάνετε όταν κάποιος λιποθυμά;

Εάν νιώθετε  εσείς ή κάποιος άλλος το αίσθημα ότι θα λιποθυμήσετε θα πρέπει να κάτσετε ή να ξαπλώσετε κάπου αμέσως.  Εάν κάθεστε, τοποθετήστε το κεφάλι σας  ανάμεσα στα γόνατα. Όλες αυτές οι θέσεις βοηθούν το αίμα να ρέει εύκολα στον εγκέφαλο, καθώς η καρδιά δεν λειτουργεί πλέον ενάντια στη βαρύτητα.

Εάν δείτε κάποιον να  λιποθυμάει, ξαπλώστε το άτομο ανάσκελα και βεβαιωθείτε ότι αναπνέει.  Εάν είναι δυνατόν, σηκώστε τα πόδια του ατόμου πάνω από το επίπεδο της καρδιάς για να βοηθήσετε τη ροή του αίματος στον εγκέφαλο.

• Χαλαρώστε όλα τα στενά ρούχα όπως γιακά ή ζώνες
• Εάν το άτομο δεν αναπνέει, ξεκινήστε τη πνευμονική ανάνηψη  (CPR). Ζητήστε από κάποιον να καλέσει ένα ασθενοφόρο
• Συνεχίστε με CPR (Cardio Pulmonary Resuscitation – καρδιοπνευμονική ανάνηψη) μέχρι να φτάσει η βοήθεια
• Όταν ένα άτομο  ξανά αποκτήσει τις αισθήσεις του αφήστε το να ξεκουραστεί και μην το αφήσετε να σηκωθεί  ή να κάτσει καθιστός
•   Εάν είναι διαβητικοί και έχουν χάσει ένα γεύμα, δίνοντάς τους μια σκληρή καραμέλα ή γλυκό για να πιπιλίζουν θα βοηθήσουν να αυξήσουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους
•   Βεβαιωθείτε ότι το άτομο που έχει λιποθυμήσει δεν κάνει απότομες κινήσεις ή έχει ασυνήθιστους μυϊκούς σπασμούς

Τι να ΜΗΝ κάνετε όταν κάποιος λιποθυμά

• Δεν πρέπει να χαστουκίσετε κάποιον που λιποθύμησε
• Δεν πρέπει να ταρακουνήσετε κάποιον που λιποθύμησε
• Δεν πρέπει να ρίξετε νερό πάνω τους
• Δεν πρέπει να τους φωνάξετε
• Δεν πρέπει να τους κουνήσετε
• Δεν πρέπει να τοποθετήσετε ένα μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι τους
• Δεν πρέπει να τους βάλετε να καθίσουν ή να σηκωθούν

Καταστάσεις όπως η επιληψία, η υπογλυκαιμία, η καρδιακή ανακοπή, η απώλεια αίματος ή οι ακανόνιστοι καρδιακοί παλμοί, που είναι σοβαρές, μπορούν να προκαλέσουν λιποθυμία. Εάν εσείς ή κάποιος που γνωρίζετε έχετε ένα λιποθυμικό επεισόδιο που δεν μπορείτε να εξηγήσετε, ζητήστε τη συμβουλή ενός γιατρού.

 

 

Ο καρκίνος της ουροδόχου κύστης είναι ένας κοινός τύπος καρκίνου που ξεκινά στα κύτταρα της ουροδόχου κύστης. Η ουροδόχος κύστη είναι ένα κοίλο μυϊκό όργανο στην κάτω κοιλιακή χώρα που αποθηκεύει ούρα. Ο καρκίνος της ουροδόχου κύστης ξεκινά πιο συχνά στα κύτταρα (ουροθηλιακά κύτταρα) που ευθυγραμμίζουν το εσωτερικό της ουροδόχου κύστης. Τα ουροθηλιακά κύτταρα βρίσκονται επίσης στα νεφρά σας και στους σωλήνες (ουρητήρες) που συνδέουν τα νεφρά με την ουροδόχο κύστη. Ο καρκίνος του ουροθηλίου μπορεί επίσης να εμφανιστεί στα νεφρά και στους ουρητήρες, αλλά είναι πολύ πιο συχνός στην ουροδόχο κύστη. Οι περισσότεροι καρκίνοι της ουροδόχου κύστης διαγιγνώσκονται σε πρώιμο στάδιο, όταν ο καρκίνος είναι εξαιρετικά θεραπεύσιμος. Αλλά ακόμη και οι καρκίνοι της ουροδόχου κύστης σε πρώιμο στάδιο μπορούν να επανέλθουν μετά από επιτυχημένη θεραπεία. Για αυτόν τον λόγο, τα άτομα με καρκίνο της ουροδόχου κύστης συνήθως χρειάζονται παρακολούθηση για χρόνια μετά τη θεραπεία για να προλάβουν καρκίνο της ουροδόχου κύστης που επαναλαμβάνεται, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας Mayo Clinic of USA.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

• Αίμα στα ούρα (αιματουρία), το οποίο μπορεί να προκαλέσει τα ούρα να φαίνονται έντονα ή σκούρα κόκκινα, αν και μερικές φορές τα ούρα εμφανίζονται φυσιολογικά και το αίμα ανιχνεύεται σε εργαστηριακό τεστ
• Συχνουρία
• Επώδυνη ούρηση
• Πόνος στην πλάτη

Πότε να επισκεφτείτε τον γιατρό σας;

Εάν παρατηρήσετε ότι έχετε διαφορετικό χρώμα στα ούρα και ανησυχείτε ότι μπορεί να περιέχουν αίμα, κλείστε ραντεβού με το γιατρό σας για να το ελέγξετε. Επίσης, κλείστε ραντεβού με το γιατρό σας εάν έχετε άλλα σημάδια ή συμπτώματα που σας ανησυχούν.

Ποια είναι τα αίτια που το προκαλούν;

Ο καρκίνος της ουροδόχου κύστης ξεκινά όταν τα κύτταρα στην ουροδόχο κύστη αναπτύσσουν αλλαγές (μεταλλάξεις) στο DNA τους. Το DNA ενός κυττάρου περιέχει οδηγίες που λένε στο κύτταρο τι να κάνει. Οι αλλαγές λένε στο κύτταρο να πολλαπλασιάζεται γρήγορα και να συνεχίζει να ζει όταν πεθαίνουν υγιή κύτταρα. Τα ανώμαλα κύτταρα σχηματίζουν έναν όγκο που μπορεί να εισβάλει και να καταστρέψει τον κανονικό ιστό του σώματος. Με τον καιρό, τα ανώμαλα κύτταρα μπορούν να διασπαστούν και να εξαπλωθούν (μετάσταση)  σε άλλα σημεία του σώματος.

Τύποι καρκίνου ουροδόχου κύστης:

Ουροθηλιακό καρκίνωμα. Το καρκίνωμα του ουροθηλίου, που προηγουμένως ονομαζόταν μεταβατικό καρκίνωμα των κυττάρων, εμφανίζεται στα κύτταρα που ευθυγραμμίζουν το εσωτερικό της ουροδόχου κύστης. Τα ουροθηλιακά κύτταρα διογκώνονται όταν η κύστη σας είναι γεμάτη και συστέλλονται όταν η κύστη σας είναι άδεια. Αυτά τα ίδια κύτταρα ευθυγραμμίζουν το εσωτερικό των ουρητήρων και της ουρήθρας, και καρκίνοι μπορούν να σχηματιστούν και σε αυτά τα μέρη.

Καρκίνωμα πλακωδών κυττάρων. Το καρκίνωμα των πλακωδών κυττάρων σχετίζεται με χρόνιο ερεθισμό της ουροδόχου κύστης – για παράδειγμα, από λοίμωξη ή από μακροχρόνια χρήση καθετήρα ούρων. Είναι πιο συχνή σε μέρη του κόσμου όπου μια συγκεκριμένη παρασιτική λοίμωξη (σχιστοσωμίαση) είναι μια κοινή αιτία λοιμώξεων της ουροδόχου κύστης.

Αδενοκαρκίνωμα. Το αδενοκαρκίνωμα ξεκινά σε κύτταρα που αποτελούν τους αδένες που εκκρίνουν βλέννα στην ουροδόχο κύστη. Το αδενοκαρκίνωμα της ουροδόχου κύστης είναι πολύ σπάνιο.

Επικίνδυνοι παράγοντες:

• Αύξηση της ηλικίας. κίνδυνος καρκίνου της ουροδόχου κύστης αυξάνεται καθώς μεγαλώνετε. Αν και μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία, οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν διαγνωστεί με καρκίνο της ουροδόχου κύστης είναι ηλικίας άνω των 55
• Είστε άντρας. Οι άνδρες είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν καρκίνο της ουροδόχου κύστης από ότι οι γυναίκες
• Έκθεση σε ορισμένα χημικά. Τα νεφρά σας διαδραματίζουν βασικό ρόλο στο φιλτράρισμα επιβλαβών χημικών ουσιών από την κυκλοφορία του αίματός σας και στη μεταφορά τους στην ουροδόχο κύστη. Εξαιτίας αυτού, πιστεύεται ότι η ύπαρξη ορισμένων χημικών ουσιών μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο καρκίνου της ουροδόχου κύστης. Οι χημικές ουσίες που συνδέονται με τον κίνδυνο καρκίνου της ουροδόχου κύστης περιλαμβάνουν το αρσενικό και τις χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή βαφών, καουτσούκ, δέρματος, υφασμάτων και προϊόντων βαφής.
• Προηγούμενη θεραπεία για τον καρκίνο. Η θεραπεία με το αντικαρκινικό φάρμακο κυκλοφωσφαμίδη αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου της ουροδόχου κύστης. Τα άτομα που έλαβαν ακτινοθεραπεία με στόχο τη λεκάνη για προηγούμενο καρκίνο έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου της ουροδόχου κύστης.
• Χρόνια φλεγμονή της ουροδόχου κύστης.
• Χρόνιες ή επαναλαμβανόμενες ουρολοιμώξεις ή φλεγμονές (κυστίτιδα), όπως μπορεί να συμβούν με τη μακροχρόνια χρήση ουροκαθετήρα, μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου της πλακώδους κύστης. Σε ορισμένες περιοχές του κόσμου, το καρκίνωμα των πλακωδών κυττάρων συνδέεται με χρόνια φλεγμονή της ουροδόχου κύστης που προκαλείται από την παρασιτική λοίμωξη γνωστή ως σχιστοσωμία.
• Προσωπικό ή οικογενειακό ιστορικό καρκίνου. Εάν είχατε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, είναι πιο πιθανό να το ξανά πάθετε. Εάν ένας από τους συγγενείς του αίματος σας – γονέας, αδελφός ή παιδί – έχει ιστορικό καρκίνου της ουροδόχου κύστης, μπορεί να έχετε αυξημένο κίνδυνο για την ασθένεια, αν και είναι σπάνιο να εμφανιστεί καρκίνος της ουροδόχου κύστης σε οικογένειες. Ένα οικογενειακό ιστορικό συνδρόμου Lynch, επίσης γνωστό ως κληρονομικός καρκίνος του παχέος εντέρου (HNPCC), μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο καρκίνου στο ουροποιητικό σύστημα, καθώς και στο κόλον, τη μήτρα, τις ωοθήκες και άλλα όργανα.

Πως μπορεί να προληφθεί;

• Μην καπνίζετε. Εάν δεν καπνίζετε, μην ξεκινήσετε. Εάν καπνίζετε, μιλήστε με το γιατρό σας σχετικά με ένα σχέδιο που θα σας βοηθήσει να σταματήσετε. Οι ομάδες υποστήριξης, τα φάρμακα και άλλες μέθοδοι μπορεί να σας βοηθήσουν να σταματήσετε.
• Προσέξτε τις χημικές ουσίες. Εάν εργάζεστε με χημικά, ακολουθήστε όλες τις οδηγίες ασφαλείας για να αποφύγετε την έκθεση.
• Επιλέξτε μια ποικιλία φρούτων και λαχανικών. Επιλέξτε μια διατροφή πλούσια σε μια ποικιλία από πολύχρωμα φρούτα και λαχανικά. Τα αντιοξειδωτικά στα φρούτα και τα λαχανικά μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση του κινδύνου καρκίνου.

Τα μισά από τα καρκινικά κύτταρα που εμφανίζονται στο αίμα  είναι λεμφώματα ή καρκίνοι του λεμφικού συστήματος. Το λεμφικό σύστημα αποτελείται από τους λεμφαδένες στο λαιμό, την μασχάλη, τη βουβωνική χώρα, το στήθος και την κοιλιά – απομακρύνει τα υπερβολικά υγρά από το σώμα σας και παράγει ανοσοκύτταρα.  Τα μη φυσιολογικά λεμφοκύτταρα, ένας τύπος λευκών αιμοσφαιρίων που καταπολεμά τη μόλυνση, γίνονται κύτταρα λεμφώματος, τα οποία πολλαπλασιάζονται και συλλέγονται στους λεμφαδένες σας. Με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα καρκινικά κύτταρα επηρεάζουν το ανοσοποιητικό σας σύστημα.

Τα λεμφώματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: λέμφωμα Hodgkin και λέμφωμα μη Hodgkin. Περίπου το  12%  των ατόμων με λέμφωμα έχουν λέμφωμα Hodgkin. Λόγω της πρωτοποριακής έρευνας, αυτή η κάποτε θανατηφόρα διάγνωση έχει μετατραπεί σε θεραπευμένη. Τα περισσότερα λεμφώματα εκτός Hodgkin είναι λεμφώματα Β-κυττάρων και είτε αναπτύσσονται γρήγορα (υψηλού βαθμού) είτε αργά (χαμηλού βαθμού). Υπάρχουν πάνω από δώδεκα τύποι λεμφωμάτων μη-Hodgkin Β-κυττάρων. Τα υπόλοιπα είναι λεμφώματα Τ-κυττάρων, που πήραν το όνομά τους από διαφορετικά καρκινικά λευκά αιμοσφαίρια ή λεμφοκύτταρα. Σύμφωνα με το  άρθρο της ιστοσελίδας,  American Society of Hematology (Αμερικανική Αιματολογική Εταιρεία).

Ποιοι άνθρωποι είναι σε περισσότερο κίνδυνο;

Οι ακριβείς αιτίες του λεμφώματος παραμένουν άγνωστες. Ωστόσο, οι ακόλουθοι παράγοντες αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου:

• Μεγαλύτερες ηλικίες
• Το αρσενικό φύλο
• Οι καυκάσιοι
• Εάν έχετε κάποια αυτοάνοση ασθένεια
• HIV / AIDS
• Διατροφή με υψηλή περιεκτικότητα σε κρέατα και λιπαρά
• Έκθεση σε ορισμένα φυτοφάρμακα

Ποια είναι τα συμπτώματα του λεμφώματος;

• Πρησμένοι λεμφαδένες στο λαιμό, στις μασχάλες ή στη βουβωνική χώρα
• Πυρετός
• Αδυναμία και κόπωση
• Απώλεια βάρους
• Εφίδρωση
• Δυσκολία αναπνοής ή πόνος στο στήθος
• Φαγούρα στο δέρμα
• Εξανθήματα

Πως αντιμετωπίζεται το λέμφωμα;

Ο γιατρός σας θα πραγματοποιήσει βιοψία λεμφαδένων για τη διάγνωση του λεμφώματος. Στη συνέχεια διεξάγονται πρόσθετες εξετάσεις για τον προσδιορισμό του σταδίου (έκταση) του λεμφώματος, συμπεριλαμβανομένων εξετάσεων αίματος, βιοψιών μυελού των οστών και εξετάσεων απεικόνισης, όπως αξονική τομογραφία ή PET σάρωση. Οι εξετάσεις απεικόνισης δείχνουν εάν το λέμφωμα έχει εξαπλωθεί σε άλλα μέρη του σώματός σας, όπως η σπλήνα και οι πνεύμονες. Οι αποφάσεις σχετικά με τη θεραπεία καθορίζονται από τον γιατρό σας, ο οποίος θα λάβει υπόψη την ηλικία σας, τη γενική υγεία και το στάδιο και τον τύπο του λεμφώματος. Το λέμφωμα Hodgkin είναι ένας από τους πιο θεραπεύσιμους τύπους καρκίνου.

Οι επιλογές θεραπείας περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

• Χημειοθεραπεία
• Χημειοθεραπεία και ακτινοβολία που στοχεύει άμεσα το λέμφωμα
• Βιολογικές θεραπείες, όπως αντισώματα, απευθύνονται σε κύτταρα λεμφώματος
• Μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων
• Για ορισμένους ασθενείς, η συμμετοχή σε μια κλινική δοκιμή παρέχει πρόσβαση σε πειραματικές θεραπείες. Εάν έχετε διαγνωστεί με λέμφωμα, μιλήστε με το γιατρό σας για το εάν η συμμετοχή σε μια κλινική δοκιμή είναι κατάλληλη για εσάς.

Προλαμβάνεται το λέμφωμα;

Επειδή η αιτία του λεμφώματος παραμένει άγνωστη, δεν υπάρχει πραγματικός τρόπος για την πρόληψή του. Ωστόσο, εάν πιστεύετε ότι ενδέχεται να εμφανίζετε σημάδια λεμφώματος, η επίγνωση των παραγόντων κινδύνου και των συμπτωμάτων και η συζήτηση με το γιατρό σας είναι κρίσιμα για την έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό εάν έχετε οικογενειακό ιστορικό λεμφώματος να αναζητήσετε συμπτώματα και να  μοιραστείτε το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό σας με το γιατρό σας.

Εάν υποψιάζεστε ότι έχετε ή κινδυνεύετε για λέμφωμα, μιλήστε με το γιατρό σας σχετικά με την ανίχνευση και τη θεραπεία. Ανάλογα με τη φυσική σας κατάσταση, τη γενετική και το ιατρικό ιστορικό, μπορεί να παραπεμφθείτε σε αιματολόγο.

 

 

Μια νέα κλινική μελέτη που παρουσιάστηκε την περασμένη Παρασκευή στο Διεθνές και Πανευρωπαϊκό συνέδριο κατά της Παχυσαρκίας (ECOICO 2020) που διεξήχθη διαδικτυακά (λόγω πανδημίας αν και ήταν προγραμματισμένο να λάβει χώρα στο Δουβλίνο) κατέδειξε την θετική επίδραση της συμπληρωματικής χορήγησης βιταμίνης D3 στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας.

«Τα αποτελέσματα της τυχαιοποιημένης, ελεγχόμενης με εικονικό σκεύασμα, διπλά τυφλής μελέτης που διεξήχθη στην Ευρωκλινική Αθηνών, καταδεικνύουν πως η συμπληρωματική χορήγηση 3000 IUχοληκαλσιφερόλης (βιταμίνη D3) σε μορφή στοματικού σπρέι, σε παχύσαρκα άτομα που υπεβλήθησαν σε συγκεκριμένη δίαιτα αδυνατίσματος, οδήγησε μέσα σε 3 μήνες όχι μόνο στην απόλυτη αποκατάσταση των επιπέδων της 25OHD αλλά και στη μεγαλύτερη απώλεια βάρους και σωματικού λίπους σε σχέση με εκείνο το γκρουπ παχύσαρκων που έλαβαν το placebo και δεν αποκατέστησαν τα επίπεδα της βιταμίνης D» τόνισε ο Kλινικός Διαιτολόγος – Διατροφολόγος Δρ Κωνσταντίνος Ξένος, ο οποίος παρουσίασε την κλινική μελέτη στο συνέδριο.

«Τα παχύσαρκα άτομα που έλαβαν βιταμίνη D έχασαν στο 3μηνο παρακολούθησης 2% περισσότερο σωματικό λίπος από τα παχύσαρκα άτομα που έλαβαν το placebo» συνέχισε ο δρ Ξένος.

«Μέχρι σήμερα οι 2 μεγάλες δημοσιευμένες ανασκοπήσεις και μετα-αναλύσεις που υπάρχουν, καταλήγουν σε διφορούμενα αποτελέσματα ως προς την επίδραση της βιταμίνης D στο αδυνάτισμα, με την 1^η (Metabolism. 2019 Mar;92:193-205) να μην δείχνει κάποια θετική έκβαση ενώ η 2^η (Medicina Kaunas. 2019 Jul 12;55(7):368) καταλήγει σε θετικά αποτελέσματα, με δόσεις όμως βιταμίνης D πολύ μεγαλύτερες από ότι στην 1^η μελέτη. Όπως και να έχει το τοπίο δεν είναι ξεκάθαρο και περισσότερες κλινικές μελέτες, ακόμη μεγαλύτερης διάρκειας, απαιτούνται μέχρι να καταλήξουμε σε απολύτως σαφή συμπεράσματα. Το μόνο σίγουρο μέχρι σήμερα είναι πως η παχυσαρκία συσχετίζεται ισχυρά με την υποβιταμίνωση σε D» ανέφερε ο δρ Ξένος. 

Στη μελέτη έλαβαν μέρος 125 παχύσαρκα άτομα από τα οποία ελήφθη και δείγμα DNA προκειμένου να διαπιστωθεί αν η συμπληρωματική χορήγηση βιταμίνης D3 κατά την εφαρμογή δίαιτας αδυνατίσματος, διαφοροποιεί την έκβαση στην απώλεια βάρους σε σχέση με συγκεκριμένους πολυμορφισμούς γονιδίων (γενετικές «μεταλλάξεις»). Ακόμη διερευνήθηκε αν αυτοί οι πολυμορφισμοί οδηγούν σε διαφορές στην απώλεια σωματικού λίπους και βάρους ασχέτως λήψης βιταμίνης D.

«Ανάμεσα στα παχύσαρκα άτομα που έλαβαν βιταμίνη D3, διερευνώντας τον πολυμορφισμό rs1042713 του γονιδίου ADRB2 βρήκαμε μεγαλύτερη μείωση του σωματικού λίπους για τους ομοζυγώτες ΑΑ σε σχέση με τους ετεροζυγώτες. Επίσης ανάμεσα στους συμμετέχοντες που έλαβαν το εικονικό σκεύασμα, διερευνώντας τον πολυμορφισμό rs1544410 του γονιδίου VDR διαπιστώσαμε μεγαλύτερη μείωση στον δείκτη μάζας σώματος για τους ομοζυγώτες ΑΑ σε σχέση με τους ομοζυγώτες GG» κατέληξε ο δρ Ξένος.

Σε ερώτηση που του τέθηκε στο πλαίσιο του συνεδρίου για το αν και κατά πόσο η απώλεια βάρους οδήγησε σε βελτίωση της υποβιταμίνωσης D ο γνωστός διαιτολόγος απάντησε «στη μελέτη μας η απώλεια σωματικού βάρους οδήγησε από μόνη της σε στατιστικά σημαντική αύξηση των επιπέδων της 25OHD, όμως σε κλινικό επίπεδο αυτή η αύξηση είναι μικρή και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποκαταστήσει τα επίπεδα της 25OHD σε άτομα με έλλειψη ή ανεπάρκεια, χωρίς τη συμπληρωματική χορήγηση βιταμίνης D3». 

Η βιταμίνη D φαίνεται να διαδραματίζει ρόλο έναντι της παχυσαρκίας μέσα από μια σειρά επιδράσεων στην ινσουλίνη και στους υποδοχείς της αλλά και σε κυτταροκίνες που εμφανίζονται σε υψηλά επίπεδα στα παχύσαρκα άτομα.

Επιμέλεια: Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας

 

 

---

Η Health Editor Προτείνει:

 

Η ιστοσελίδα που εγκαινίασε πρόσφατα η βιοφαρμακευτική εταιρεία Sanofi, αποτελεί μία νέα πηγή αναλυτικής πληροφόρησης για την Ατοπική Δερματίτιδα, μία χρόνια, φλεγμονώδη δερματική νόσο από την οποία πάσχουν χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα. «Τι προκαλεί την Ατοπική Δερματίτιδα;», «Τι άλλο μπορώ να κάνω για να τη διαχειρίζομαι καλύτερα;», «Πώς μπορώ να καταλάβω ποιοι είναι οι εκλυτικοί παράγοντες της πάθησής μου;» Σε αυτές και πολλές άλλες ερωτήσεις και προβληματισμούς των ατόμων που πάσχουν από Ατοπική Δερματίτιδα, βρίσκουν απαντήσεις οι επισκέπτες της ιστοσελίδας www.atopicderma.gr.

Όπως τονίστηκε κατά τη διάρκεια Συνέντευξης Τύπου για την παρουσίαση της ιστοσελίδας, ο κνησμός, ο πόνος και τα εξανθήματα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της νόσου, αλλά δυστυχώς, όχι τα μοναδικά. Στην πραγματικότητα, είναι τα ορατά σημάδια μιας υποκείμενης φλεγμονής με αιτίες ακόμη άγνωστες. Μερικοί από τους παράγοντες που φαίνεται να εμπλέκονται είναι ανοσολογικοί και περιβαλλοντικοί, καθώς και η γενετική προδιάθεση. Επομένως, η Ατοπική Δερματίτιδα είναι μια ανοσολογική πάθηση,  χρόνια, με εξάρσεις και υφέσεις και όχι απλά μια δερματοπάθεια, όπως μπορεί να θεωρείται. Για αυτό και το βασικό μήνυμα της ιστοσελίδας www.atopicderma.gr είναι: η κατανόηση της υποκείμενης φλεγμονής είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της νόσου.

Στο πλαίσιο αυτό, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης προβλήθηκε ένα σύντομο video με τίτλο «Οι μεγάλες αλήθειες κρύβονται κάτω από την επιφάνεια. Έτσι και εδώ, το μυστικό… κρύβεται από κάτω», στο οποίο η γνωστή ηθοποιός Ντορέττα Παπαδημητρίου παρουσιάζει την αιτιολογία και την πολύπλευρη επίπτωση της μέτριας έως σοβαρής Ατοπικής Δερματίτιδας στην καθημερινότητα των ασθενών.

«Μέσα από την ιστοσελίδα www.atopicderma.gr οι άνθρωποι που ζουν με την Ατοπική Δερματίτιδα μαθαίνουν τι μπορεί πραγματικά να συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια του δέρματός τους και μπορούν να βρουν απαντήσεις για το πως να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τη νόσο σε συνεργασία με τον ειδικό ιατρό. Χαίρομαι ιδιαίτερα που συμμετέχω στην αξιόλογη αυτή πρωτοβουλία» δήλωσε η κυρία Παπαδημητρίου.

Επιμέλεια: Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας

 

 

 

Η φράση «εγώ παίρνω μια ασπιρινούλα την ημέρα για να προλάβω ένα καρδιακό επεισόδιο» υπήρξε όχι μόνο δημοφιλής ώστε να ακολουθείται αβίαστα από υγιή άτομα μέσης ηλικίας αλλά και υποστηριζόταν από παλαιότερες οδηγίες των καρδιολόγων. Και όμως, σήμερα, μια τέτοια πρακτική αμφισβητείται ως προς την ωφελιμότητά της. Τι ισχύει τελικά;

«Κατ’ αρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η συζήτηση που ακολουθεί δεν σχετίζεται με τη χρήση της ασπιρίνης από ασθενείς που έχουν εγκατεστημένη καρδιαγγειακή νόσο. Εδώ τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα: η ασπιρίνη (και γενικά η αντιαιμοπεταλιακή αγωγή) είναι απαραίτητη θεραπεία μετά από έμφραγμα, ασταθή στηθάγχη, τοποθέτηση ενδοστεφανιαίου στεντ, επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης καθώς και μετά από ορισμένα είδη εγκεφαλικού επεισοδίου. Σε αυτές τις περιπτώσεις η καθημερινή χρήση μικρής δόσης ασπιρίνης μειώνει την πιθανότητα εμφάνισης νέου επεισοδίου και συνιστάται εκτός αν υπάρχουν αντενδείξεις. Η μικρή πιθανότητα εμφάνισης αιμορραγικών επιπλοκών, κυρίως γαστρορραγίας, υπερ-αντισταθμίζεται από το όφελος» επισημαίνει ο Καρδιολόγος Αθανάσιος Πιπιλής, Διευθυντής Α’ Καρδιολογικής Κλινικής ΥΓΕΙΑ.

Τι ισχύει για υγιή άτομα;

«Η κατάσταση» εξηγεί ο κ. Πιπιλής,  «διαφέρει όταν πρόκειται για υγιή άτομα χωρίς γνωστή καρδιαγγειακή νόσο. Ο κίνδυνος να εκδηλώσει ένα άτομο, που δεν έχει ήδη νοσήσει από αθηρωματική νόσο, ένα καρδιακό επεισόδιο την επόμενη 10ετία διαφέρει ανάλογα με την ύπαρξη ή μη παραγόντων κινδύνου. Περισσότερο κινδυνεύει κάποιος που καπνίζει, που έχει υψηλή χοληστερόλη, υψηλή πίεση, σάκχαρο, κοιλιακή παχυσαρκία, οικογενειακό ιστορικό. Ανάλογα με τον συνδυασμό των παραπάνω παραγόντων κινδύνου και ανάλογα με την ηλικία και το φύλο ο μελλοντικός κίνδυνος μπορεί να είναι μικρός (κάτω από 5% στην επόμενη δεκαετία) έως μεγάλος (πάνω από 20%). Υπάρχουν στατιστικά μοντέλα στην Ευρώπη και την Αμερική που υπολογίζουν τον κίνδυνο αυτό και κατατάσσουν το κάθε άτομο σε κατηγορία χαμηλού, μέσου ή υψηλού κινδύνου.

Φυσικά, σε μερικούς από τους παράγοντες κινδύνου, όπως την ηλικία ή την κληρονομικότητα δεν μπορεί κανείς να παρέμβει. Όμως στους άλλους όχι μόνο μπορεί να παρέμβει αλλά και να αναμένει μείωση του μελλοντικού κινδύνου. Υπάρχουν αδιάσειστα επιστημονικά δεδομένα για το όφελος της διακοπής του καπνίσματος, του ελέγχου της αρτηριακής υπέρτασης, την μείωση της χοληστερόλης (ιδίως με τις στατίνες), της απώλειας βάρους, της άσκησης. Μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω;

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι αν η λήψη ασπιρίνης προληπτικά θα μπορούσε να αποτρέψει ένα μελλοντικό επεισόδιο. Πρόσφατα συμπληρώθηκαν τρεις σημαντικές μελέτες πάνω στο θέμα αυτό. Ένας μεγάλος αριθμός ασυμπτωματικών ατόμων που είχαν διαβήτη, ή ηλικία μεγαλύτερη των 70 ετών ή είχαν υψηλό υπολογιζόμενο κίνδυνο λόγω παρουσίας παραγόντων κινδύνου συμπεριλήφθηκαν στις 3 μελέτες. Οι μισοί, με τυχαία επιλογή, έλαβαν για αρκετά χρόνια μια ασπιρίνη την ημέρα και οι άλλοι μισοί εικονικό φάρμακο (placebo). Tα αποτελέσματα συμπλήρωσαν κενά προηγούμενων παλαιών μελετών (όπως η μελέτη των Βρετανών ιατρών ή των Αμερικανίδων νοσηλευτριών) που είχαν διεξαχθεί σε εποχές που η ρύθμιση των άλλων παραγόντων κινδύνου δεν ήταν τόσο καλή. Έτσι, έχει προκύψει μια πολύ μεγάλη βάση δεδομένων για τον ακριβή ρόλο της ασπιρίνης στην πρόληψη».

Γνωρίζουμε  λοιπόν σήμερα ότι η λήψη ασπιρίνης από υγιή άτομα:

1. Δεν επηρεάζει καθόλου ούτε την ολική και καρδιαγγειακή θνητότητα, ούτε τα θανατηφόρα εμφράγματα.
2. Μειώνει ελαφρώς τα μη θανατηφόρα εμφράγματα (ιδίως στους άνδρες). Για κάθε 1.000 άτομα που θα λάβουν ασπιρίνη για μια 10ετία θα υπάρξουν 5 λιγότερα εμφράγματα.
3. Μειώνει ελαφρώς τα ισχαιμικά αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια αλλά όχι τον συνολικό αριθμό των εγκεφαλικών (καθώς υπάρχουν τα αιμορραγικά εγκεφαλικά που αυξάνονται λίγο με την ασπιρίνη ή τα εμβολικά εγκεφαλικά που δεν επηρεάζονται από αυτήν).
4. Αυξάνει τις μείζονες αιμορραγίες, κυρίως από το γαστρεντερικό. Για κάθε 1.000 άτομα που θα λάβουν ασπιρίνη για μια 10ετία θα υπάρξουν 7 περισσότερες αιμορραγίες.

«Επομένως» σημειώνει ο κ. Πιπιλής  «ένα μικρό σχετικά όφελος στην πρόληψη μη θανατηφόρου καρδιακού επεισοδίου θα πρέπει να σταθμιστεί με τον επίσης μικρό κίνδυνο να προκληθεί μια σημαντική αιμορραγία. Οι μελέτες έδειξαν ότι η αναλογία οφέλους προς τον κίνδυνο είναι ευνοϊκότερη όταν το υποψήφιο άτομο για λήψη ασπιρίνης έχει πολλούς παράγοντες κινδύνου για στεφανιαία νόσο και άρα κατατάσσεται σε ομάδα υψηλού κινδύνου σύμφωνα με τα μοντέλα πρόβλεψης που αναφέρθηκαν πιο πάνω».

Οι τρέχουσες συστάσεις της Ευρωπαϊκής Καρδιολογικής Εταιρείας (ESC) στο θέμα αυτό είναι σαφείς: «Ασπιρίνη δεν συνιστάται σε άτομα χωρίς καρδιαγγειακή νόσο λόγω του κινδύνου αιμορραγίας», εξηγώντας στην συνέχεια ποια άτομα θα αποκόμιζαν ενδεχόμενο όφελος. Με την διατύπωση αυτή τονίζεται η επικινδυνότητα στην αδιάκριτη λήψη ασπιρίνης από τον καθένα.

Οι Αμερικανικές οδηγίες (AHA/ACC) είναι και αυτές σύμφωνες: «χαμηλή δόση ασπιρίνης θα μπορούσε να δοθεί προληπτικά σε επιλεγμένα άτομα 40-70 ετών που έχουν υψηλό καρδιαγγειακό κίνδυνο αλλά μικρό κίνδυνο αιμορραγίας». Σε λίγο διαφορετική διατύπωση η Ομάδα Εργασίας για την Πρόληψη των ΗΠΑ (USPSTF) προτείνει: «μικρή καθημερινή δόση ασπιρίνης συνιστάται για πρόληψη καρδιαγγειακής νόσου σε άτομα 50-59 ετών που έχουν 10ετή κίνδυνο για καρδιακή νόσο >10%, έχουν μικρό κίνδυνο αιμορραγίας, και είναι πρόθυμα να λάβουν καθημερινά την ασπιρίνη για 10 έτη.  Για άτομα 60-69 ετών η απόφαση πρέπει να εξατομικεύεται, ενώ για άτομα κάτω των 50 ή άνω των 70 ετών τα δεδομένα δεν επαρκούν για να υπάρξει κάποια τεκμηριωμένη σύσταση».

«Το συμπέρασμα είναι ότι η απόφαση για την λήψη ασπιρίνης προφυλακτικά από υγιή άτομα πρέπει να εξατομικεύεται. Άτομα με πολύ υψηλό κίνδυνο αγγειακών προβλημάτων μάλλον ωφελούνται αρκεί όμως να έχουν μικρό κίνδυνο εμφάνισης αιμορραγίας (κάτι που δεν είναι εύκολο να υπολογισθεί). Χρειάζεται εκτενής συζήτηση μεταξύ καρδιολόγου και ενδιαφερομένου ατόμου για λήψη κοινής απόφασης για την χορήγηση ή όχι «ασπιρινούλας». Και αυτό γιατί το όφελος δεν είναι πάντα μεγαλύτερο από τον κίνδυνο» καταλήγει ο κ. Πιπιλής.

Επιμέλεια: Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας

Πώς είναι όταν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις κοινωνικές και επαγγελματικές σου υποχρεώσεις; Πως είναι να μην μπορείς να αντέξεις τον οξύ πόνο, τις οσμές και τον θόρυβο, να μην μπορείς να βιώσεις απλά πράγματα στην καθημερινότητά σου; Ο λόγος για την ημικρανία, η οποία απασχολεί 1 στους 7 ανθρώπους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας που πραγματοποίησε ο Σύλλογος Ασθενών με Ημικρανία και Κεφαλαλγία Ελλάδος, με αφορμή την Ευρωπαϊκή Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την Ημικρανία, το 35% των πασχόντων χάνει 1-2 μέρες από τη δουλειά του, το 10% χάνει 3-5 μέρες το μήνα και το 6% πάνω από 5 μέρες κάθε μήνα από τη δουλειά του. Επίσης, το 94% δηλώνει πως έχει μειωμένη απόδοση τουλάχιστον για 1-2 μέρες το μήνα στην εργασία του. Οι περισσότεροι ημικρανικοί διστάζουν να μιλήσουν και να βρουν κατανόηση από το κοινωνικό ή εργασιακό τους περιβάλλον, είτε επειδή θεωρούν ότι αυτό θα υποβαθμίσει το εργασιακό τους προφίλ, είτε διότι θεωρούν ότι οι άλλοι δε θα τους καταλάβουν. Η έρευνα διεξάχθηκε διαδικτυακά και έλαβαν μέρος 2105 ασθενείς.

Η ημικρανία είναι μια εξουθενωτική νευρολογική νόσος που σχετίζεται συνήθως με δυνατή κεφαλαλγία, η οποία περιορίζει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα των ατόμων να πραγματοποιούν τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Απασχολεί άτομα κάθε ηλικίας, άντρες και γυναίκες, με την συντριπτική πλειοψηφία όμως, σύμφωνα με την έρευνα, σε ποσοστό 92,45%, να αφορά τις γυναίκες.

Το βασικό πρόβλημα με την ημικρανία είναι ότι πρόκειται για μια νόσο πολύ υποτιμημένη και υπάρχει ελλιπής ενημέρωση για την βαρύτητα της νόσου, τόσο στο ευρύ κοινό και τους ασθενείς, όσο και στην Πολιτεία. Η κοινή αντίληψη για την ημικρανία είναι ότι αφορά απλά σε έναν έντονο πονοκέφαλο, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια νευρολογική πάθηση που χρήζει εξειδικευμένης θεραπείας, ανέφερε η κα Κατερίνα Κουρούδη, μέλος του Συλλόγου και της ομάδας σύνταξης της έρευνας. Και ενώ το 70,84% των συμμετεχόντων στην έρευνα, δήλωσε ότι υποφέρει από ημικρανία πάνω από 10 χρόνια και το 50,70% έχει πάει στα Επείγοντα νοσοκομείου λόγω σοβαρής κρίσης, ωστόσο το 60,90% δήλωσε ότι έχει πάνω από ένα χρόνο να επισκεφθεί τον γιατρό του για να λάβει εξειδικευμένη βοήθεια.

Το 65.94% νιώθει ότι χάνει τη ζωή του πονώντας, το 55.87% ότι έχει άγχος για την επόμενη κρίση, ενώ το 24.53% έχει την ανάγκη να κρύψει την ημικρανία από τους άλλους, σημείο που δείχνει το στίγμα που συνοδεύει ακόμη και σήμερα την ημικρανία. Άξιο αναφοράς είναι ότι το 1 στους 4 συμμετέχοντες στην έρευνα θεωρεί ότι η πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα είχαν αρνητική επίδραση στη πάθησή τους. Επίσης, οι μισοί συμμετέχοντες (ποσοστά κοντά στο 50%) δήλωσαν πως νιώθουν άγχος, αβοήθητοι ή και απογοητευμένοι από τη ζωή τους με  την ημικρανία, σύμφωνα πάντα με την πρόσφατη έρευνα, τόνισε ο κος Κωνσταντίνος Μπίλιας, Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Ασθενών με Ημικρανία και Κεφαλαλγία Ελλάδος.

Ο ασθενής πρέπει να αισθάνεται ότι μπορεί να μιλήσει ανοικτά για την εμπειρία του και βρίσκοντας την κατανόηση και την υποστήριξη που χρειάζεται, να μπορέσει να μειώσει την επιβάρυνση της νόσου στη ζωή του. Πολλοί ασθενείς αισθάνονται ότι δεν έχουν τον έλεγχο της ζωής τους, μία αίσθηση που αναπόφευκτα προκαλεί άγχος και αισθήματα απομόνωσης και απογοήτευσης,  τόνισε η κα Λία Μπάρμπα, Ταμίας του Συλλόγου.

Ο νευρολόγος και Επιστημονικός Σύμβουλος του Συλλόγου Μανώλης Δερμιτζάκης, Διδάκτωρ Τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ, σχολίασε ότι τα αποτελέσματα της έρευνας του Συλλόγου δείχνουν ότι  η ημικρανία υπάρχει και στην παιδική ηλικία και μάλιστα ανέφερε ότι επιδημιολογικές μελέτες δείχνουν ότι το 5% των παιδιών πάσχουν από ημικρανία, που σημαίνει ότι σε κάθε σχολική τάξη υπάρχει τουλάχιστον ένα παιδί με ημικρανία. Ο γιατρός τόνισε ότι σε πολλές περιπτώσεις γίνεται λάθος χειρισμός στην αντιμετώπιση της ημικρανίας, και όπως έδειξε και η έρευνα, 1 στους 3 ημικρανικούς «αρκείται» στην κατάχρηση απλά παυσίπονων, που βέβαια μακροπρόθεσμα επιδεινώνει την ημικρανία του και την γενική κατάσταση της υγείας του.

Οι υπάρχουσες θεραπευτικές επιλογές διακρίνονται σε δυο κατηγορίες, επεσήμανε ο νευρολόγος Δρ. Μιχάλης, Βικελής, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, Επιστημονικός Σύμβουλος  του Συλλόγου. Εκείνες που χορηγούνται κατά τη διάρκεια μιας κρίσης ημικρανίας και εκείνες που λαμβάνονται προληπτικά προκειμένου να μειωθεί η συχνότητα και η βαρύτητα των επεισοδίων. Οι προληπτικές θεραπείες χορηγούνται συνήθως για μεγάλα χρονικά διαστήματα και έχουν ένδειξη όταν οι ημικρανίες εμφανίζονται αρκετές μέρες το μήνα. Ο Δρ. Βικελής θεωρεί ότι αποτελεσματική λύση για την ημικρανία είναι η νέα θεραπεία με τα ειδικά μονοκλωνικά αντισώματα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας σημαντικό ποσοστό όσων τα δοκίμασε έχει δει θετικά αποτελέσματα, πολύ καλύτερο έναντι όσων έχουν δοκιμάσει άλλες θεραπείες (τουλάχιστον 65% ευχαριστημένοι ασθενείς έναντι 35-40% με τις συμβατικές θεραπείες). Ένας προβληματισμός για τις νέες θεραπείες είναι η μικρή εμπειρία με αυτές, μια και κυκλοφόρησαν στο εμπόριο στην Ελλάδα μόλις πέρυσι. Ωστόσο, εμπειρία υπάρχει. «Έχουμε ήδη από την περίοδο των κλινικών μελετών εμπειρία, άρα μιλάμε για εμπειρία τουλάχιστον 4 ετών με τα συγκεκριμένα φάρμακα και η συνολική αποτίμηση είναι πολύ θετική»,τόνισε ο Δρ. Βικελής.

Και οι δύο ειδικοί συμφώνησαν ότι τα μονοκλωνικά αντισώματα είναι η πρώτη απόλυτα εξειδικευμένη θεραπεία για την πρόληψη της ημικρανίας, η οποία έχει ήπιες παρενέργειες, χορηγείται μόνο μια φορά το μήνα και τα έως τώρα αποτελέσματα της είναι παραπάνω από εντυπωσιακά.”

Ο Σύλλογος, στο πλαίσιο της ενημέρωσης των πασχόντων αλλά  και της ευαισθητοποίησης του ευρέως κοινού για τις αρνητικές επιπτώσεις της ημικρανίας και της κεφαλαλγίας, έχει προγραμματίσει ποικίλες δράσεις οι οποίες τελούν υπό την ευγενική υποστήριξη των εταιρειών Allergan, Novartis, RB και Specifar (A Teva Company).

Επιμέλεια: Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας

 

Μεγάλη αύξηση της γυναικομαστίας έχουμε την τελευταία δεκαετία, σε εφήβους και  άνδρες στις δυτικές κοινωνίες, με αποτέλεσμα το 40% του ανδρικού πληθυσμού να αντιμετωπίζει πρόβλημα!

Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο και σε πολλές χώρες αποτελεί ταμπού για τους άνδρες που αποφεύγουν να πάνε στο γιατρό. Σε πολλές περιπτώσεις οι άνδρες αισθάνονται μειωμένη αυτοπεποίθηση, διακόπτουν τις αθλητικές τους δραστηριότητες, τα μπάνια τους καλοκαιρινούς μήνες  και προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημα μέσα στα φαρδιά ρούχα.

Αρκετές φορές η ανδρική γυναικομαστία μπορεί να οδηγήσει και σε μια γενικότερη κοινωνική απόσυρση και απομόνωση, όπως και στη διακοπή ερωτικών σχέσεων!

Όλα αυτά συμβαίνουν δυστυχώς όταν σήμερα η πλαστική χειρουργική αντιμετωπίζει το πρόβλημα δίνοντας οριστική λύση με άριστα και άμεσα αποτελέσματα.

«Πράγματι άμεση, οριστική και αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα της γυναικομαστίας δίνει πλέον η πλαστική χειρουργική καθώς η επέμβαση για την αντιμετώπιση της είναι ακίνδυνη, στην πλειονότητα των περιστατικών δεν απαιτείται παραμονή στο νοσοκομείο ή ο άνδρας παραμένει μια ημέρα» αναφέρει  ο πλαστικός χειρουργός Ανδρέας Γραββάνης, Δ/ντής Πλαστικής Επανορθωτικής και Αισθητικής Χειρουργικής του Νοσοκομείου Μετροπόλιταν.

 

ΑΙΤΙΑ ΑΝΔΡΙΚΗΣ  ΓΥΝΑΙΚΟΜΑΣΤΙΑΣ

Η αιτιολογία της ανδρικής γυναικομαστίας στο μεγαλύτερο ποσοστό της είναι ιδιοπαθής, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις όπου εμπλέκονται ορμονικά ή φαρμακευτικά αίτια, όπως χρήση αναβολικών, κάπνισμα μαριχουάνας κ.λπ., επίσης κληρονομικότητα και  παχυσαρκία.Ένας ακόμη παράγοντας που έχει ενοχοποιηθεί για την αύξηση του μαστού στους άνδρες είναι η καθημερινή κατανάλωση αλκοόλ σε μεγάλες ποσότητες.

Σύμφωνα με στοιχεία επιστημονικών μελετών το πρόβλημα της γυναικομαστίας συνοδεύεται αναπόφευκτα από συναισθήματα:

Δυσαρέσκειας,

Νευρικότητας,

Άγχους,

Αμηχανίας

Ανασφάλειας.

Επηρεάζει δε  με αρνητικό τρόπο: Τη διάθεση, τη συμπεριφορά, τη σχέση με το άλλο φύλο, τη σχέση των μπαμπάδων με τα παιδιά τους και κυρίως με τα αγόρια τους, την κοινωνικότητα, την αίσθηση της ταυτότητας του άνδρα.

Χωρίς υπερβολή πολλοί είναι εκείνοι οι άνδρες που πιστεύουν, σύμφωνα με τους πλαστικούς χειρουργούς, ότι το πρόβλημα της γυναικομαστίας αποτελεί τον «εχθρό» της αρρενωπότητάς τους. Συνιστά το αντίστοιχο πρόβλημα που έχουν πολλές γυναίκες με την κυτταρίτιδα.

 

ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΔΙΝΕΙ Η ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ

Μπορεί το πρόβλημα της γυναικομαστίας να είναι κυρίως ιδιοπαθές, ωστόσο, πριν από την επέμβαση χρειάζεται ένα πρωτόκολλο εργαστηριακών εξετάσεων, το οποίο ο πλαστικός χειρουργός πρέπει να συστήσει στον υποψήφιο, για τον έλεγχο των σχετικών ορμονών.

Η επέμβαση για την αντιμετώπιση της γυναικομαστίας δίνει οριστική λύση σε όλα τα παραπάνω προβλήματα : «Η διαδικασία συνίσταται στην μείωση του υπερτροφικού ανδρικού μαστού με λιποαναρρόφηση και στην αφαίρεση της περίσσειας του μαζικού αδένα μέσω μιας μικροσκοπικής τομής στη θηλαία άλω. Εάν πρόκειται για μεγαλύτερου βαθμού γυναικομαστίαμε συνύπαρξη περίσσειας δέρματος, συνήθως χρειάζεται κι αφαίρεση δέρματος, με το κατά δυνατόν λιγότερο εμφανείς ουλές», εξηγεί ο κ. Γραββάνης.

Η χειρουργική επέμβαση πραγματοποιείται με γενική αναισθησία και η διάρκειά της είναι 1-2 ώρες, ενώ συνήθως δίνεται εξιτήριο την ίδιαμέρα. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι μικρός κι αντιμετωπίζεται εύκολα με απλά παυσίπονα. Η επάνοδος στις επαγγελματικές και κοινωνικές δραστηριότητες γίνεται μέσα στην πρώτη εβδομάδα, με μόνο περιορισμό τη χρήση ενός ειδικού εφαρμοστού «γιλέκου» για λίγες εβδομάδες.

Η πλαστική χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση της γυναικομαστίας βρίσκεται στη 10^η θέση παγκοσμίως, μεταξύ των αισθητικών επεμβάσεων, με περίπου 200.000 επεμβάσεις το χρόνο.

 

ΠΟΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ

Οι καλύτεροι υποψήφιοι για επέμβαση γυναικομαστίας είναι:

• Άνδρες των οποίων η κατάσταση δεν μπορεί να διορθωθεί με εναλλακτικές ιατρικές θεραπείες
• Υγιή άτομα που δεν έχουν απειλητική για τη ζωή ασθένεια ή ιατρικές παθήσεις, που μπορεί να βλάψουν την επούλωση
• Μη καπνιστές και μη χρήστες ναρκωτικών
• Άνδρες με θετική προοπτική και συγκεκριμένους στόχους για τη βελτίωση των φυσικών συμπτωμάτων της γυναικομαστίας
• Άνδρες που είναι σωματικά υγιείς και έχουν σχετικά φυσιολογικό βάρος
• Άνδρες που έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες
• Άνδρες των οποίων η ανάπτυξη μαστού έχει σταθεροποιηθεί
• Άνδρες που ενοχλούνται από την αίσθηση, ότι το στήθος τους είναι πολύ μεγάλο

Οι έφηβοι μπορούν να ωφεληθούν από τη χειρουργική επέμβαση, παρόλο που ενδέχεται να χρειαστούν δευτερογενείς διαδικασίες στο μέλλον, εάν η ανάπτυξη του μαστού συνεχίσει.

Επιμέλεια: Νεκταρία Καρακώστα, Δημοσιογράφος Υγείας