Κατηγορία: ΟΜΟΡΦΙΑ

Πολύ πριν το Goop και η Gwyneth Paltrow μιλήσουν για έναν ολιστικό τρόπο ζωής με τη βοήθεια ψαγμένων προϊόντων ομορφιάς, εναλλακτικών θεραπειών και gluten free συνταγών διατροφής, είχε -ήδη στα 70’s- τεθεί στο τραπέζι της beauty κοινότητας το θέμα της σημασίας ποιοτικών, αγνών συστατικών και μιας πιο ηθικής στάσης απέναντι στον άνθρωπο, το περιβάλλον και τα ζώα. Εκείνη που είχε αναδείξει το ζήτημα ήταν η Αnita Roddick, η ιδρύτρια του The Body Shop, η αναρχική της βιομηχανίας, όπως την αποκαλούσαν. Από τις πρώτες που καταδίκασαν τις δοκιμές στα ζώα, η αφοσιωμένη ακτιβίστρια ταξίδευε συνεχώς, για να ανακαλύπτει τις πιο ιδιαίτερες ουσίες σε φυτά και λουλούδια, και στη συνέχεια έκλεινε συμφωνίες με τοπικούς παραγωγούς, στα πλαίσια του ηθικού εμπορίου με τις κοινότητες, το οποίο εισήγαγε πρώτη η εταιρεία της. Επιπλέον, η παράκληση της να επιστρέφουν οι πελάτες τα χρησιμοποιημένα μπουκαλάκια βασίστηκε αρχικά σε πρακτικούς λόγους οικονομίας, αλλά έμελλε τελικά να βάλει τις ανακυκλώσιμες συσκευασίες στο παιχνίδι μιας πρωτοποριακής οικολογικής φιλοσοφίας.

Την ίδια δεκαετία, στην άλλη άκρη της υφηλίου, συγκεκριμένα στη Μινεσότα, ο Horst Rechelbacher, ο ιδρυτής της Aveda, είχε συστήσει στο κοινό της αξίες της μάρκας: «είμαστε cruelty free. Δεν κάνουμε δοκιμές σε ζώα και δε ζητάμε από κανέναν να το κάνει για λογαριασμό μας. Τα προϊόντα μας δοκιμάζονται σε ανθρώπους. Είμαστε η πρώτη εταιρεία ομορφιάς στον κόσμο που χρησιμοποιεί 100% αιολική ενέργεια και δεν επιβαρύνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τη λειψυδρία ή άλλες προκλήσεις βιωσιμότητας. Μέρος της αποστολής μας είναι να δημιουργούμε προϊόντα υψηλής απόδοσης και φυσικής προέλευσης, που προάγουν την ευεξία των πελατών, αλλά ταυτόχρονα προστατεύουν τη γη».

Αυτό που αποτελούσε κάποτε μια φωτεινή εξαίρεση, τα τελευταία χρόνια φαίνεται να μετατρέπεται σε «χρυσό» κανόνα, ο οποίος αποφέρει μάλιστα και μεγάλα κέρδη στην μπάνκα της βιομηχανίας.

Τη νέα «ηθική» συνυπογράφουν πλέον μικρά και μεγάλα beauty brands με οικολογικές ανησυχίες.

Ανεξάρτητες εταιρείες, όπως η Tata Harper, η Drunk Elephant, η Dr. Roebuck’s, κ.α. υπηρετούν τη λεγόμενη «καθαρή» ομορφιά (clean beauty) λανσάροντας εξαιρετικά δημοφιλή προϊόντα περιποίησης αποκλειστικά με φυσικά και μη τοξικά συστατικά, χωρίς parabens, SLS-SLES, οξυβενζόνη, αλουμίνιο, φορμαλδεύδη, συνθετικά αρώματα. Αυτό που τονίζουν εμφατικά είναι ότι δεν περιέχουν καμία από τις 1.300 επικίνδυνες ουσίες που έχει απαγορέψει η Ευρωπαϊκή Ένωση, τη στιγμή που η πιο ελαστική Αμερική έχει κάνει το ίδιο μόνο για τριάντα από αυτές. Επιπλέον, υιοθετούν την vegan φιλοσοφία που αποφεύγει τη χρήση παράγωγων ζωικής προέλευσης και λέει κατηγορηματικά “όχι” στο animal testing. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο ιαπωνικός κολοσσός Shiseido εξαγόρασε έναντι 845 εκατομμυρίων δολαρίων την Drunk Elephant, μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες εταιρείες παγκοσμίως που έχει αγαπηθεί για την υψηλή ποιότητα και την αποτελεσματικότητα των προϊόντων της. Δεν μιλάμε για μια μεμονωμένη περίπτωση, καθώς όλο και περισσότερες καταξιωμένες εταιρείες αρχίζουν να προσανατολίζονται στη χρήση πρώτων υλών υψηλής φυσικής ή βιολογικής αξίας ‒πιστοποιημένης από αναγνωρισμένους φορείς‒, στην απουσία επικίνδυνων χημικών ουσιών, στη δημιουργία βιοδιασπώμενων συνθέσεων, στον σχεδιασμό ανακυκλωμένων και ανακυκλώσιμων συσκευασιών, με σκοπό να περιορίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το οικολογικό τους αποτύπωμα.

Στα σχέδια τους συγκαταλέγεται επίσης η δημιουργία βιοκληματικών εγκαταστάσεων χωρίς λιπάσματα και φάρμακα, καθώς και η κατανάλωση λιγότερης ενέργειας, διοξειδίου του άνθρακα ή νερού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αυστραλέζικη Jurlique. Στο DNA της μάρκας είναι να υιοθετεί τις βοτανικές εξελίξεις για να αξιοποιεί τις αναζωογονητικές δυνάμεις της φύσης, θέτοντας στην υπηρεσία της περιποίησης της επιδερμίδας βιολογικά, οργανικά και βιοδυναμικά συστατικά που συλλέγονται με το χέρι στο βιολογικό αγρόκτημα της στους λόφους της Νότιας Αυστραλίας.

Εμπνευσμένη από την τεχνογνωσία των βοτάνων, η Garnier Bio, της Garnier είναι μια σειρά από βιολογικές πρώτες ύλες πιστοποιημένες από τον Ecocert Greenlife, που προέρχονται από πηγές δίκαιου εμπορίου με σεβασμό στη βιοποικιλότητα.

Στην ίδια φιλοσοφία, η αμερικανική εταιρεία Love Beauty and Planet διαθέτει αποκλειστικά cruelty free, vegan και φυσικά προϊόντα σε ποσοστό από 90% και πάνω, με πιστοποίηση από τον οργανισμό Peta και την Ευρωπαϊκή Ένωση Χορτοφάγων, ενώ τα μπουκάλια της κατασκευάζονται από 100% ανακυκλώσιμα υλικά. Η μάρκα εμπνέει τους καταναλωτές «να γίνουν η αλλαγή που θέλουν να δουν στο περιβάλλον και στη ζωή τους», κάνοντας… μικρές πράξεις αγάπης στην καθημερινότητα τους, όπως η ανακύκλωση και η μείωση του πλαστικού.

Την ίδια φιλοσοφία ενστερνίζεται και η νεοαφιχθείσα στην Ελλάδα αυστραλέζικη Grown Alchemist, η οποία απευθύνεται σε άτομα που αναζητούν την ευεξία και την ομορφιά εκ των έσω με φυσικά προϊόντα και μη βλαβερά οργανικά συστατικά, που είναι φιλικά προς το περιβάλλον, δεν δοκιμάζονται σε ζώα, είναι διαπιστευμένα με ACO [Australian Certified Organic -Πιστοποίηση Οργανικών προϊόντων Αυστραλίας] και SCA [SAFE Cosmetics Australia – Ασφαλή προϊόντα Αυστραλίας] και εσωκλείονται σε ανακυκλώσιμες συσκευασίες.

Η νέα ηθική αποτελεί κομμάτι ενός ολιστικού well being που έρχεται να συνδεθεί με τις ανάγκες μιας αναδυόμενης «πράσινης» καταναλωτικής συμπεριφοράς, η οποία, χωρίς να μειώνει τις απαιτήσεις της για μια ολοκληρωμένη και αποτελεσματική ρουτίνα ομορφιάς, έχει οικολογική συνείδηση και μια έντονη ευαισθητοποίηση απέναντι στο περιβάλλον και τα ζώα. Είναι γεγονός ότι σήμερα ένα μεγάλο ποσοστό των γυναικών δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το τι ακριβώς χρησιμοποιεί για την επιδερμίδα του, ενδίδοντας όλο και περισσότερο σε μια περιποίηση απαλλαγμένη από «ύποπτα» συστατικά, ακόμα και αν δεν έχει αποδειχτεί ξεκάθαρα η ενοχή πολλών από αυτά.

Με αδιάλειπτη δίψα για ενημέρωση και βαθύτερη γνώση, πληροφορούνται για τους παράγοντες που είναι ερεθιστικοί για την επιδερμίδα και ψάχνουν εξονυχιστικά τις φόρμουλες των προϊόντων δίνοντας προτεραιότητα σε συστατικά με υψηλό δείκτη φυσικότητας, όπως η αλόη και το shea butter. Στη διάθεση τους τίθενται μάλιστα ολοκαίνουργια apps που τους βοηθάνε να τσεκάρουν εύκολα, γρήγορα και ανέξοδα. Για παράδειγμα, το Think Dirty, το Άγιο Δισκοπότηρο των εφαρμογών, παρέχει λεπτομερή αναφορά στα συστατικά ενός προϊόντος και για το αν είναι βλαβερά για τον χρήστη. Από την άλλη μεριά, το The Good Guide χρησιμοποιεί βούλες διαφορετικών χρωμάτων δίπλα σε κάθε ουσία που υποδεικνύουν το βαθμό επικινδυνότητας της. Με ένα database χιλιάδων προϊόντων το Cosmethics προβάλλει την τοξικότητα των συστατικών, προειδοποιεί για ενδεχόμενες αλλεργίες και προτείνει εναλλακτικές. Για του λόγου το αληθές, δύο εκατομμύρια προϊόντα σκανάρονται καθημερινά για να εντοπιστούν οι θρεπτικές ουσίες, καθώς και τα αντιοξειδωτικά ή ρυπογόνα στοιχεία.

H καθαρή, βιώσιμη ομορφιά εκφράζει την ανάγκη για έναν πιο φυσικό, ασφαλή και διάφανο τρόπο ζωής. Και έχει έρθει για να μείνει!

Πηγή: www.portraits.gr

Eίναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής των ημερών. Γι αυτό κι εμείς, μέσα από διαδρομές 5000 χρόνων, από τη Βαβυλώνα και την Αίγυπτο, στη Ρώμη και τη Γαλατία κι από την Καστίλη και τη Μασσαλία, στη Βιέννη, το Λονδίνο και το Σινσινάτι, ξεδιπλώνουμε την παράξενη ιστορία ενός ταπεινού αλλά σωτήριου προϊόντος υγιεινής και ομορφιάς. Του σαπουνιού… Μια λέξη , πολλοί -ετυμολογικοί-μύθοι.
H λέξη σαπούνι (soap, savon, sapone, jabon κλπ. αντίστοιχα, σε άλλες γλώσσες), προέρχεται σύμφωνα με την πιο γνωστή εκδοχή, από το μυθικό όρος Sapo που βρισκόταν, υποτίθεται, στα περίχωρα της Ρώμης και στην κορυφή του, γίνονταν θυσίες προς τους θεούς. Οι Ρωμαίες λοιπόν, μας λέει ο μύθος, ήταν οι πρώτες που παρατήρησαν ότι το λίπος των ζώων που παρασυρόταν μαζί με στάχτη από το νερό της βροχής και έπεφτε στον Τίβερη, καθάριζε καλύτερα, όχι μόνο την μπουγάδα αλλά και το δέρμα τους. Κάπως έτσι, η δυσώδης αυτή κιτρινωπή «σαπουνάδα», πήρε το όνομα του βουνού. Εμείς πάλι έχουμε τη δική μας, ελληνοκεντρική εκδοχή, που λέει ότι η Σαπφώ ήταν η πρώτη που έκανε την παρατήρηση αυτή, στη Λέσβο και ότι η ετυμολογία της λέξης σάπων προέρχεται από το όνομα της διάσημης ποιήτριας. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος πάντως, στο έργο του Historia Naturalis το 77 μ.Χ., μολονότι αναφέρει την εκδοχή του όρους Sapo, επιμένει ότι το σαπούνι είναι ανακάλυψη των Γαλατών και όχι των Ρωμαίων και ότι η λατινική λέξη sapo προέρχεται από την Κέλτικη saipo, την οποία χρησιμοποίησαν για να περιγράψουν το μείγμα ζωικού λίπους και στάχτης από φυτά με το οποίο έβαφαν κόκκινα τα μαλλιά τους!

Το σαπούνι και η προ-ιστορία του

Βαβυλώνα 2.800 π.Χ. Μια ουσία, σαν σαπούνι, σε πήλινους κυλίνδρους και οι χαραγμένες πάνω τους οδηγίες παρασκευήςτου – λίπος και στάχτη βρασμένα σε νερό- που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, μας αποκαλύπτουν ότι οι Σουμέριοι, οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής, ήταν ίσως οι πρώτοι σαπωνοποιοί. Το προϊόν αυτό χρησίμευε για το πλύσιμο του μαλλιού των προβάτων πριν τη χρήση του στην υφαντουργία, αλλά και για τον εξαγνισμό των ιερέων πριν από μια θρησκευτική τελετουργία.

Αίγυπτος 1500 π.Χ. Από τον περίφημο «ιατρικό» πάπυρο Ebers μαθαίνουμε πώς οι αρχαίοι Αιγύπτιοι συνδύαζαν φυτικά έλαια ή λίπη ζωικής προέλευσης με αλκαλικά άλατα και παρασκεύαζαν σαπούνι για τη θεραπεία δερματικών παθήσεων. Την ίδια περίπου εποχή, οι Χετταίοι έπλεναν τα χέρια τους με στάχτη από φυτά, διαλυμένη σε νερό, ενώ οι Ισραηλίτες αναμείγνυαν στάχτες και λάδι για να φτιάξουν το “borith” (εβραϊκή λέξη που απαντάται στη Βίβλο και μεταφράζεται σαν σαπούνι), ένα παχύρρευστο ζελ που χρησιμοποιούσαν στο λούσιμο των μαλλιών.

Φοινίκη 600 π.Χ. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, οι Φοίνικες έφτιαχναν κι αυτοί σαπούνι αναμειγνύοντας λίπος κατσίκας και στάχτες από κορμούς δέντρων.

Αρχαία Ρώμη. Σε αντίθεση με τους αρχαίους Έλληνες που δεν γνώριζαν το σαπούνι -καθαρίζονταν με ελαφρόπετρα, άμμο, πηλό και έλαια-, οι Ρωμαίοι, μολονότι ούτε και αυτοί το χρησιμοποιούσαν στο λουτρό τους, το γνώριζαν και μάλιστα το παρασκεύαζαν- στα ερείπια της Πομπηίας ανακαλύφθηκε εργοστάσιο σαπωνοποιίας. Τον 2^ο αιώνα μ.Χ. , ο Έλληνας γιατρός Γαληνός, αναφέρει ότι το σαπούνι που έφτιαχναν οι Γαλάτες και οι Γερμανοί με αλισίβα (αλκαλικό διάλυμα από βρασμένο βρόχινο νερό και στάχτη ξύλων) ήταν το καλύτερο για τον καθαρισμό του σώματος και των ρούχων .

Μεσαιωνική Ευρώπη. Ο Χριστιανισμός, ή πιο σωστά η Εκκλησία των πρώτων αιώνων μετά την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (το 467 μ.Χ.), θεωρούσε το λουτρό και τη χρήση σαπουνιού ειδωλολατρικά κατάλοιπα και απέτρεπε τους πιστούς από το να πλένονται… Πιστεύεται μάλιστα ότι η έλλειψη καθαριότητας συνέβαλε στην εμφάνιση τόσων επιδημιών πανώλης κατά τον Μεσαίωνα. Παρόλα αυτά, στη Νάπολη της Ιταλίας του 6^ου αιώνα βρίσκουμε μικρές συντεχνίες σαπωνοποιών και 2 αιώνες αργότερα, το σαπούνι γίνεται και πάλι απαραίτητο προϊόν προσωπικής φροντίδας για τους ευγενείς και τη βασιλική αυλή. Την ίδια εποχή, οι Βίκινγκς του Βορρά, χρησιμοποιούν σαπούνι με βάση την αλισίβα για να ξανθύνουν τα γένια τους!

Ανδαλουσία 10^ος αιώνας. Η κατάκτηση της Ιβηρικής χερσονήσου από τους Άραβες, φέρνει μαζί της μια νέα αντίληψη για την υγιεινή, αλλά και τη χρήση σαπουνιού. Οι Ισπανοί μαθαίνουν σιγά-σιγά από τους μουσουλμάνους να φροντίζουν το σώμα τους και οι Μαυριτανοί, έχοντας στη διάθεσή τους άφθονο ελαιόλαδο- η πρώτη ύλη που χρησιμοποιείται παραδοσιακά στη Μέση Ανατολή αντί του ζωικού λίπους για την παρασκευή σαπουνιού- κατασκευάζουν το πρώτο μεγάλο εργοστάσιο σαπωνοποιίας της Ευρώπης, στην Al Andalus- η σημερινή Ανδαλουσία. Στους επόμενους αιώνες, η Ισπανία γίνεται μια από τις σημαντικότερες παραγωγούς σαπουνιού. Εκεί γεννιέται και το λευκό σαπούνι της Καστίλλης (sapo castilliensis), φτιαγμένο από ελαιόλαδο και ένα διάλυμα από στάχτες φυτών αλμυρού νερού. Ένα ήπιο προϊόν, κατάλληλο για το σώμα, τα μαλλιά αλλά και για το πλύσιμο των ρούχων, που κυκλοφορεί ακόμα και σήμερα .

Χαλέπι και Σταυροφορίες. Το πράσινο σαπούνι, ένα από τα σπουδαιότερα καθαριστικά προϊόντα που φτιάχτηκαν ποτέ, έχει καταγωγή το Χαλέπι της Συρίας. Η πανάρχαια χειροποίητη συνταγή, εμπλουτισμένη αποκλειστικά με φυτικά έλαια (ελαιόλαδο και δαφνέλαιο), έφτασε στην περιοχή ακολουθώντας το Δρόμο του Μεταξιού, κατά τον 7ο και 8ο αιώνα μ.Χ. Δύο αιώνες αργότερα, οι Σταυροφόροι, ενθουσιασμένοι με αυτό το «εξωτικό» προϊόν, φέρνουν -δηλαδή κλέβουν-διάφορες συνταγές στην Ευρώπη. Μια από αυτές (θαλασσινό νερό, στάχτη και ελαιόλαδο), έγινε η βάση για το περίφημο σαπούνι Μασσαλίας – για πολλά χρόνια αποκλειστικό προνόμιο των βασιλέων και των ευγενών.

Ευρώπη 16^ος αιώνας. Η σαπωνοποιία είναι πλέον μια ανθηρή βιομηχανία, κυρίως στη Γαλλία και την Αγγλία. Η καθαριότητα γίνεται και πάλι μόδα. Η βασίλισσα Ελισσάβετ δηλώνει ότι παίρνει το μπάνιο της κάθε 4 εβδομάδες (γι’ αυτή τη συχνότητα μιλάμε βέβαια…), είτε το χρειάζεται είτε όχι , οι κυρίες της ανώτερης τάξης χρησιμοποιούν τα πανάκριβα εισαγόμενα αρωματικά σαπούνια της Καστίλλης και ένα εγχειρίδιο της εποχής με συμβουλές για το νοικοκυριό, προτείνει συνταγές για κατασκευή σπιτικού σαπουνιού. Κι αν τα φυτικά σαπούνια της Μεσογείου προορίζονται για τους ευγενείς, το πολύ πιο φτηνό σαπούνι από ζωικό λίπος ή ιχθυέλαιο (κυρίως φάλαινας) και στάχτη, παρά το μειονέκτημά του να μυρίζει τρομερά άσχημα, πουλιέται παντού. Η υπερκατανάλωση οδηγεί εντέλει στην επιβολή υψηλής φορολογίας στο σαπούνι με στόχο να προστατευθούν τα αποθέματα πρώτων υλών- για να παραχθεί η αναγκαία ποσότητα στάχτης καταστρέφονταν ολόκληρα δάση- ή και στην παντελή απαγόρευση της κυκλοφορίας του, όταν το διαθέσιμο ζωικό λίπος δεν επαρκεί πια για την κατασκευή των πολύ πιο απαραίτητων σπαρματσέτων, δηλαδή των κεριών φωτισμού. Το σαπούνι γίνεται και πάλι είδος πολυτελείας.

Ο Βασιλιάς Ήλιος και το διάταγμα. Τα σαπούνια εκείνης της εποχής είναι εξαιρετικά αλκαλικά και συχνά προκαλούν δερματικά προβλήματα και ερεθισμό. Κάτι ανάλογο φαίνεται να συνέβη και στον Λουδοβίκο 14^ο με αποτέλεσμα το 1682, να δώσει εντολή να οδηγηθούν στην γκιλοτίνα τρεις κατασκευαστές σαπουνιών που προμήθευαν την Αυλή … Μέσα στον τρόμο και την απόγνωσή τους, οι 4 εναπομείναντες σαπωνοποιοί ενώθηκαν και εφηύραν μια μέθοδο παρασκευής σαπουνιού με ηπιότερη σύνθεση. Με τη μέθοδο αυτή όμως χρειαζόταν ένας μήνας για μια και μόνο πλάκα σαπουνιού. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1688, απαγορεύτηκε με βασιλικό διάταγμα στους σαπωνοποιούς της Μασσαλίας να χρησιμοποιούν οτιδήποτε άλλο εκτός από αγνό, παρθένο ελαιόλαδο, μια απόφαση που βελτίωσε μεν την ποιότητα του προϊόντος, αύξησε όμως και το κόστος του ακόμα περισσότερο.

Βιομηχανική επανάσταση και σαπούνια με ονοματεπώνυμο. Η συνεχιζόμενη βαριά φορολογία του σαπουνιού -καταργήθηκε εντέλει στα μέσα του 19^ου αιώνα- αναγκάζει τους κατασκευαστές να αναζητήσουν εναλλακτικές μεθόδους για την παραγωγή του. Αυτή τη φορά όμως έχουν συμμάχους τους τη χημεία που μόλις έχει «ενηλικιωθεί» και την βιομηχανική επανάσταση που αντικαθιστά σταδιακά τα ανθρώπινα χέρια με μηχανήματα.. Το 1791, ο Γάλλος χημικός Νικολά Λεμπλάν κατορθώνει να παρασκευάσει καυστική σόδα από το κοινό αλάτι. Με την ευρεσιτεχνία αυτή δίνεται η δυνατότητα για μαζική παραγωγή αλισίβας που θα κάνει το σαπούνι λιγότερο ακριβό. Ο δρόμος για την βιομηχανοποιημένη παραγωγή του έχει πια ανοίξει. Την ίδια περίπου εποχή (1789) ο Άντριου Πίαρς, ένας δαιμόνιος Άγγλος κουρέας, έπειτα από πολλά πειράματα, παρουσιάζει το Pear’s soap ένα απαλό, σχεδόν διάφανο, σαπούνι, με διακριτικό λεπτό άρωμα λουλουδιών από τους Αγγλικούς κήπους. Τα προϊόντα της εταιρείας που ίδρυσε αρκετά χρόνια αργότερα, ο συνεταίρος των κληρονόμων του, Τόμας Μπάρατ και οι πρωτοποριακές διαφημιστικές καμπάνιες που τα συνόδευαν, «εκπαίδευσαν» τη Βικτωριανή Αγγλία να αγαπά και να χρησιμοποιεί το σαπούνι-έστω και αν η βασίλισσά τους δείχνει να προτιμά τα γαλλικά σαπούνια Roger&Gallet…. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το 1879 ο Χάρλεϊ Πρόκτερ -γιός του ιδρυτή της πολυεθνικής σήμερα Procter & Gamble- λανσάρει το “Ivory Soap”, ένα λευκό σαπούνι τουαλέτας, με το σλόγκαν «It floats!» καθώςο αέρας που έχει αιχμαλωτιστεί το κάνει να επιπλέει!

Πίσω στην Αγγλία πάλι, όπου τη σκυτάλη παίρνουν οι αδελφοί Ουίλιαμ και Τζέιμς Λέβερ με τη δημιουργία, το 1886, μιας μικρής βιοτεχνίας σαπουνιών με την επωνυμία “Lever Brothers” -ναι, είναι οι… παππούδες της άλλης μεγάλης πολυεθνικής, Unilever. Το Sunlight soap, που λανσάρουν γίνεται πασίγνωστο για την ποιότητά του αλλά και για τις έξυπνες διαφημίσεις του. Το 1900, οι αδελφοί Λέβερ αποφασίζουν να του αλλάξουν όνομα για να παραπέμπει όχι μόνο στο φως αλλά και στην πολυτέλεια. Το Lux, το θρυλικό σαπούνι των σταρ, έχει μόλις γεννηθεί!

Σαπούνι και μικρόβια

Σήμερα ακούγεται παρανοϊκό , όμως μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα, το σαπούνισμα και η απολύμανση των χεριών πριν και μετά από μια ιατρική πράξη δεν περνούσε ούτε σαν σκέψη από το μυαλό των γιατρών. Αγνοώντας την ύπαρξη μικροβίων –«ανακαλύφθηκαν» το 1857 από τον Λουί Παστέρ-, πίστευαν ότι οι ασθένειες μεταδίδονται από

το «μίασμα», μια δηλητηριώδη μορφή «κακού αέρα» που εκπέμπεται από την σήψη της οργανικής ύλης. Η παρέμβαση ενός Ούγγρου γιατρού, του Ίγκνατς Σέμελβαϊς ήταν αυτή που άλλαξε τα πράγματα. Το 1846, έχοντας αναλάβει τη θέση βοηθού καθηγητή στη Μαιευτική κλινική του νοσοκομείου της Βιέννης, ήρθε αντιμέτωπος με μια θλιβερή πραγματικότητα. Πάνω από το 18% των γυναικών που γεννούσαν εκεί, πέθαιναν από επιλόχειο πυρετό, ποσοστό πολύ υψηλότερο σε σχέση με τους τοκετούς που γίνονταν με τη βοήθεια μαιών. Τότε παρατήρησε ότι οι γιατροί και οι φοιτητές ιατρικής συνήθιζαν να κάνουν νεκροψίες πριν πάνε στη μαιευτική πτέρυγα- κάτι που δεν συνέβαινε με τις μαίες. Σκέφτηκε λοιπόν ότι πιθανώς κάποια «δηλητήρια», όπως τα ονόμασε, από τα πτώματα μόλυναν τις εγκύους και προκαλούσαν τον επιλόχειο πυρετό. Τότε εφάρμοσε μια αυστηρή μέθοδο απολύμανσης των χεριών σε διάλυμα χλωριούχου ασβεστίου πριν από την εξέταση εγκύων. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά: τα ποσοστά θνησιμότητας μειώθηκαν κατακόρυφα από 18,27% τον Απρίλιο σε 0,19% στο τέλος της χρονιάς! Δυστυχώς, η ιδέα του, παρά την επιτυχία της, συνάντησε την αντίσταση των μεγαλοαστών γιατρών που θεωρούσαν προσβλητική την υπόνοια ότι τα χέρια τους δεν ήταν καθαρά! Ο Σέμελβαϊς απολύθηκε και το μέτρο ατόνησε, με συνέπεια να χαθούν ακόμα αμέτρητες ζωές μέχρι να αναγνωριστεί η σπουδαιότητα των ευρημάτων του και να γενικευτεί η αντισηψία των χεριών στα νοσοκομεία…

Πηγή: skingurus.gr

Ποιος είπε ότι ενδείκνυται μόνο για smoothie;

Τώρα που μένουμε σπίτι, έχουμε χρόνο στη διάθεσή μας να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και να περιποιηθούμε το δέρμα μας, όπως του αξίζει. Εξάλλου, είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματος μας, το οποίο μας προφυλάσσει από καθημερινές εξωτερικές επιθέσεις. Κάνουμε μάσκες προσώπου, λοιπόν, που μας προσφέρουν άμεσα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα ανανέωσης και αναζωογόνησης. Αν μας έχουν τελειώσει οι έτοιμες μάσκες που υπάρχουν στο εμπόριο, δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Μπορούμε να φτιάξουμε μόνες μας με υλικά που έχουμε στο ντουλαπάκι της κουζίνας μας.

Το matcha -φύλλα πράσινου τσαγιού αλεσμένα σε σκόνη- είναι το it thing των superfoods! Εκτός από δυναμωτικό smoothie που προσφέρει φυσική αποτοξίνωση και καθαρό πνεύμα, θεωρείται και η πλουσιότερη πηγή αντιοξειδωτικών ικανή να κοντράρει το οξειδωτικό στρες. Οι ελεύθερες ρίζες που προκαλεί ευθύνονται για την αφυδάτωση, τον ανομοιόμορφο τόνο, τα μαύρα στίγματα, τις ρυτίδες, τη χαλάρωση και την αλλοίωση του κολλαγόνου! Εκτός από το να το καταναλώνουμε σαν smoothie μπορούμε να αξιοποιήσουμε το matcha ninja –ίσως το καλύτερο τσάι που κυκλοφορεί στην Ελλάδα- φτιάχνοντας την καλύτερη αντιοξειδωτική μάσκα προσώπου.

Κατάλληλη για κάθε τύπο δέρματος καθαρίζει, ενυδατώνει, καταπραϋνει, σβήνει τους πόρους, αντιμετωπίζει την ακμή, αναζωογονεί. Η face yoga expert και σύμβουλος διατροφολόγος, Αρετή Καφαντάρη μας δινει τα υλικά και μας εκμυστηρεύεται τον τρόπο να το φτιάξουμε.

Υλικά:

1 κ.γ. σκόνη matcha

2 κ.σ. γιαούρτι στραγγιστό

1/2 κ.γ. ρευστό μέλι (προεραιρετικά για όσες έχουμε ξηρά δέρματα)

Εκτέλεση:

1. Βάζουμε σε ένα μπολ το matcha ninja και ανακατεύουμε για 1᾽ .

2.  Προσθέτουμε το γιαούρτι και μιξαρουμε μέχρι να γίνει μια ομοιόμορφη πάστα.

3. Απλώνουμε με ένα πινέλο την μάσκα στο πρόσωπό μας και την αφήνουμε να δράσει για 15᾽.

 4. Ξεπλένουμε το πρόσωπό με χλιαρό νερό χωρίς να το τρίβουμε και σκουπίζουμε ταμποναριστά.

5. Συνεχίζουμε με την κρέμα προσώπου μας.

* Μπορούμε να εφαρμόζουμε την μάσκα 1-2 φορές την εβδομάδα.

Πηγή: www.athinorama.gr