Κατηγορία: NEWS

Δεν είναι η πρώτη φορά, που με συναισθήματα απογοήτευσης και έντονου προβληματισμού, αλλά και βέβαια, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος Έλληνας πολίτης, που με ανάλογα ή και ακόμα πιο έντονα συναισθήματα, καταπιάνεται με την χρόνια αυτή μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας.

Αφορμή αυτή την φορά υπήρξε, για μένα, η συνέντευξη σε κανάλι της ΕΡΤ και μάλιστα στο δελτίο ειδήσεων, μιας νεαρής Ελληνίδας νοσηλεύτριας, που πριν από 3-4 χρόνια αποφάσισε να φύγει από τον Ευαγγελισμό, όπου εργαζόταν στo επάγγελμα της, και να μετακομίσει και να εργαστεί σε νοσοκομείο του Λονδίνου. Ο λόγος δε, για τον οποίο την κάλεσε για συνέντευξη η ΕΡΤ ήταν, ότι πριν λίγο καιρό, ανακηρύχθηκε από το νοσοκομείο της ως η νοσηλεύτρια της χρονιάς και το σπουδαιότερο, ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, την κάλεσε στην Downing Street για να την συγχαρεί!!.

Το ότι μια Ελληνίδα νοσηλεύτρια μετακόμισε στην Αγγλία, με στόχο μια καλύτερη καριέρα, ασφαλώς, δεν είναι πρωτόγνωρο ούτε καν είδηση. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες, όλων των δεξιοτήτων και επιστημών, ακολούθησαν αυτό το παράδειγμα τα τελευταία τουλάχιστον 10-12 χρόνια. Το ότι όμως ο πρωθυπουργός μιας χώρας, και μάλιστα λίγους μήνες μετά την εκλογή του, βρίσκει τον χρόνο και ακομπλεξάριστα καλεί στο πρωθυπουργικό μέγαρο να συγχαρεί μια αλλοδαπή νεαρή γυναίκα, που υπηρετεί στις δημόσιες δομές υγείας, αυτό σίγουρα είναι είδηση και παράδειγμα με πολλούς αποδέκτες. Όπως και αυτά που ανέφερε στον δημοσιογράφο παρουσιαστή του δελτίου της ΕΡΤ, χρήζουν ανάλυση και προβληματισμό, όχι μόνο των αρμόδιων φορέων αλλά και όλων ημών, που εύκολα γινόμαστε αυστηροί κριτές των χρόνιων παθογενειών της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, αλλά στην πράξη αδυνατούμε να θέσουμε « επί τον τύπον τον ύλον».

Τι είπε λοιπόν η βραβευθείσα και συμπαθέστατη Ελληνίδα νοσηλεύτρια στην συνέντευξη της; Αυτά που όλοι ξέρουμε και πολλοί από εμάς έχουν βιώσει. Με απλά λόγια, αναφέρθηκε στο γνωστό θέμα των χαμηλών αμοιβών, την συμπεριφορά των ανωτέρων της προς το κατώτερο προσωπικό, υπογραμμίζοντας εδώ, ότι στην Αγγλία, ανεξάρτητα του βαθμού και των χρόνων προϋπηρεσίας, όλοι στην εργασία τους και τα καθήκοντα είναι ίσοι και συμπεριφέρονται σαν ομάδα και όχι σαν μικροί «δικτατορίσκοι» που μοιράζουν εντολές και «βίσματα» δεξιά και αριστερά.

Και όλα αυτά, τα είπε με συστολή και σεβασμό προς τις εν Ελλάδι συναδέλφους της και μάλιστα κάτω από τις πιεστικές ερωτήσεις του παρουσιαστή, ο οποίος, και καλώς για εμένα, προσπάθησε να αναδείξει τα κακώς κείμενα των δημόσιων δομών υγείας, που αναγκάζουν χιλιάδες στελέχη να «δραπετεύουν» στο εξωτερικό ή να αποφεύγουν τα δημόσια νοσοκομεία με τα γνωστά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.

Απ’αυτά που άκουσα στην συγκεκριμένη συνέντευξη, δεν θα σταθώ στον οικονομικό παράγοντα, μολονότι, πολλοί από εσάς, θεωρείτε ότι το μεγάλο πρόβλημα του δημόσιου τομέα είναι οι χαμηλοί μισθοί. Εξαιτίας αυτών υπάρχει χαμηλή παραγωγικότητα και εξαιτίας αυτών υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε διάφορους τομείς με κυρίαρχο τον τομέα υγείας.

Αν και «υπηρέτης» της οικονομικής επιστήμης και της αξίας των αριθμών, θα διαφωνήσω με όσους έχουν αυτή την άποψη, ότι δηλαδή το κυρίαρχο πρόβλημα στην παραγωγικότητα είναι πάντα το ύψος των αμοιβών. Και για να σας πείσω, αν βέβαια σας πείσω, θα σας διηγηθώ μια επαγγελματική μου συνάντηση, κάπου στην Άπω Ανατολή με έναν συνάδελφο επιχειρηματία και μάλιστα από τους πιο επιτυχημένους διεθνώς στο χώρο του Συνεδριακού Τουρισμού.

Σε ερώτηση μου πως τα πάει με την εξεύρεση προσωπικού στην Ελβετία, που είναι η βάση του, αλλά και σε άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης που έχει υποκαταστήματα, μου απάντησε τα εξής:
Ξέρεις αγαπητέ Ζαχαρία εγώ έχω ένα τεράστιο πρόβλημα και κυρίως στην Ελβετία, διότι εκεί περιτριγυρίζομαι από φαρμακευτικές και άλλες κολοσσιαίες εταιρείες οι οποίες για να εξασφαλίσουν προσωπικό δίνουν διπλάσιους και τριπλάσιους μισθούς απ΄αυτούς που μπορώ να αντέξω εγώ. Και τι κάνεις ήταν το εύλογο ερώτημα μου. Εργάζομαι, μου απάντησε, για να φτιάχνω και να συντηρώ ένα άριστο εργασιακό περιβάλλον, επιλέγω και εκπαιδεύω τους διευθυντές μου να είναι ιδιαίτερα φιλικοί με τους υπαλλήλους, το ίδιο κάνω βέβαια και εγώ ο ίδιος, τους καλώ συχνά στο σπίτι μου και τρώμε μαζί σαν καλοί φίλοι, τους παρέχω δωρεάν εισιτήρια για ταξίδια που ούτως ή άλλως λόγω τζίρου μου παρέχουν οι αεροπορικές εταιρείες και βέβαια σε θέσεις και αυξήσεις αναβαθμίζω το προσωπικό μου με απόλυτα αξιοκρατικά κριτήρια.

Αυτά κάνω και καταφέρνω, απ΄ότι φαίνεται, να συντηρώ το προσωπικό μου, γιατί σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα είχα ούτε έναν από τους 500 που εργάζονται σήμερα στην εταιρεία μου. Έχουν περάσει από τότε 30 περίπου χρόνια, η εταιρεία του εξακολουθεί να είναι πρότυπο στον τομέα της και εγώ να θυμάμαι τα λόγια του σαν το σημαντικότερο μάθημα ακόμα και από τα πανεπιστήμια που εκπαιδεύτηκα.

Η Ελλάδα, ας μη γελιόμαστε, είναι μια οικονομικά φτωχή αν όχι πτωχευμένη χώρα που ευτυχώς που υπάρχει η Βουλγαρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν «φιγουράρουμε» τελευταίοι στους περισσότερους οικονομικούς δείκτες, όπως κατά κεφαλήν εισόδημα, ύψος ανεργίας, ύψος άμεσων ξένων επενδύσεων, διαφάνεια και αποτελεσματικότητα στην δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη, και βέβαια στην παραγωγικότητα, το Δημόσιο χρέος κλπ.

Είμαστε επισήμως φτωχοί, αφού και από τα στατιστικά ευρωπαϊκά στοιχεία 1στους 4 περίπου Έλληνες ζει στα όρια της φτώχειας, με εισοδήματα κάτω από 250€ μηνιαίως. Την ίδια όμως στιγμή, η Ελλάδα των μόλις 10,000,000 περίπου κατοίκων, φιγουράρει πρώτη παγκοσμίως σαν ναυτιλιακή δύναμη, με 6500 περίπου εμπορικά πλοία (40%περίπου του ευρωπαϊκού στόλου), μέσα στις 10 μεγαλύτερες τουριστικές χώρες του πλανήτη, με μια πολιτιστική κληρονομιά που παράγει ή θα μπορούσε να παράξει πλούτο όσο λίγες χώρες παγκοσμίως, με ανεκμετάλλευτο υπέδαφος ακόμα και σε σπάνιες γαίες, με νέους επιστήμονες που κερδίζουν διαγωνισμούς δεξιοτήτων και διαπρέπουν στο εξωτερικό, ( βλέπε την νοσηλεύτρια στην αρχή του άρθρου), την αιολική και ηλιακή ενέργεια κλπ κλπ.

Αν όλα αυτά τα στοιχεία, τα έβαζες από μόνα τους σε έναν απλό ηλεκτρονικό υπολογιστή ή ακόμα για να είμαστε πιο σύγχρονοι σε έναν επεξεργαστή τεχνητής νοημοσύνης, θα σου έβγαζαν ότι αυτός ο λαός είναι ο πιο πλούσιος και ευτυχής στον πλανήτη.
Τι ειρωνεία !!!. Κοντεύουμε να είμαστε το αντίθετο.

Αν όμως στα δεδομένα παραπάνω προσθέσουμε τα δύο στοιχεία του σημερινού μας τίτλου, δηλαδή αξιοκρατία και παραγωγικότητα, τότε μάλλον η διάγνωση που θα παίρναμε, θα ήταν πολύ κοντά στην σημερινή πραγματικότητα.

Οι κυβερνήσεις, αντί να επιλέγουν τους καλύτερους σε θέσεις κλειδιά, επιλέγουν τους δικούς τους και όχι πάντα τους καλύτερους, και οι πολίτες ανέκαθεν, με την σειρά τους, επιδιώκουν τις δημόσιες θέσεις, όχι για να πάρουν καλύτερους μισθούς, αλλά για να εξασφαλίσουν μονιμότητα, ανεξάρτητα από την παραγωγικότητα τους!.
Έτσι, ταλαιπωρούν με την αδιαφορία τους, όλους τους άλλους, που προσπαθούν για την επιβίωσης τους, μειώνουν κατά συνέπεια και την παραγωγικότητα αυτών των ανθρώπων που εξοργισμένοι «ρίχνουν τα βέλη τους» και όχι αδίκως, στους διοικούντες, και πάει λέγοντας. Σκεφτείτε το παράδειγμα του Ελβετού φίλου μου παραπάνω και κάντε την σύγκριση του εργασιακού περιβάλλοντος της εταιρείας του, με την ελληνική πραγματικότητα και ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα. Και βέβαια θα μπορούσατε να με ρωτήσετε, και ελπίζω να το κάνετε νοερά, πως μπορεί να αλλάξει αυτή η χρόνια δυστυχώς νοοτροπία και παθογένεια της αξιοκρατίας και κατά συνέπεια και της παραγωγικότητας, αυτής της κατά τα άλλα ευλογημένης χώρας.

Θα σας απαντήσω απλά:

Να προσπαθήσουμε όλοι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Ελβετού. Έστω και χωρίς ιδιαίτερους οικονομικούς πόρους να φτιάξουμε, όπως και εκείνος, το εργασιακό μας περιβάλλον, να είμαστε φιλικοί και ομαδικοί στην εργασία μας, να δεχόμαστε και να χειροκροτούμε τις αξίες και τα επιτεύγματα των συναδέλφων μας, να χαιρόμαστε με απλά πράγματα στην ζωή, όπως ένα φιλικό τραπέζι ή ένα οικονομικό ταξίδι, να αντιδρούμε αποφασιστικά στις αδιαφανείς και αντιπαραγωγικές πρακτικές των κυβερνήσεων και όχι να τρέχουμε από πίσω τους ζητώντας να βολευτούμε με κανένα ρουσφετάκι !!.

Ζητάω πολλά;

Αν θεωρείτε πως ναι, τότε λυπάμαι που θα σας το πω αλλά δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο σ’ αυτή τη χώρα και τους κατοίκους της, δηλαδή εμάς.
Αν πάλι πιστεύετε, ότι όλα αυτά, δεν είναι στη σφαίρα του ανέφικτου και ότι εμείς πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση μας, μην περιμένοντας πρώτα τους άλλους, τότε σας διαβεβαιώ ότι μπορούμε να ανοίξουμε από σήμερα σαμπάνια και ας είναι και Καΐρ.

Χρειαζόμαστε, απλά, να πιστέψουμε και να στηριχθούμε περισσότερο στις ικανότητες μας και όχι στις εύκολες λύσεις. Έχουμε αποδείξει, στην διάρκεια της ιστορίας μας, πως όταν ξεπερνάμε τον κακό εαυτό μας, μπορούμε να κάνουμε θαύματα.

Ας βάλουμε ένα τέλος στην αδιαφορία, το εγώ μας και την φυγοπονία. Θα αλλάξουν όλα για όλους μας.
Καλό φθινόπωρο.

Από πεποίθηση και εντελώς συνειδητά έχω αποφύγει μέχρι σήμερα να εμπλακώ σε κριτικές ή αν θέλετε σε κάθε λογής σχόλια, θετικά ή αρνητικά, σε όσα γράφονται και διακινούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Για τους ίδιους λόγους έχω αποφύγει να δημιουργήσω προσωπική διεύθυνση στο Facebook ή σε άλλα μέσα, περιοριζόμενος μόνο στο επαγγελματικό LinkedIn.

Αυτή τη φορά, όμως, στάθηκε αδύνατο να παραμείνω αδιάφορος μπροστά σε ένα σχεδόν μαζικό “οχετό” που εξαπολύθηκε αμέσως μετά τη λήξη της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Και τι δεν ειπώθηκε: “τσίρκο”, “πανηγύρι”, “αίσχος”, “ντροπή”, “απαράδεκτη”, “καμία σχέση με την Αθήνα 2004”. Ακόμα και ο κατά τα άλλα αξιοσέβαστος για τη δουλειά του Αρκάς, μετέτρεψε τον εμβληματικό, όχι μόνο για τους Γάλλους, πύργο του Άιφελ, σε σκηνικό τσίρκου.

Ε, λοιπόν η ντροπή είναι εξολοκλήρου πάνω σε όλους αυτούς που εξέφρασαν με αυτούς τους χαρακτηρισμούς την άποψη τους για το επίπεδο διοργάνωσης «Παρίσι 2024», τουλάχιστον για την εναρκτήρια τελετή.

Και το δικαιολογώ:

Α. Δεν χρησιμοποιείς τέτοιους χαρακτηρισμούς και κυρίως εμείς οι Έλληνες, σε μια χώρα που διοργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες και αναδεικνύει ουσιαστικά την Ελλάδα, μέσω του αρχαίου Ολυμπιακού Ύμνου, του όρκου των αθλητών και την έναρξη της παρέλασης με τον Έλληνα Σημαιοφόρο, τιμής ένεκεν, ως επικεφαλής. Υπάρχουν πιο ευπρεπείς τρόποι να εκφράσεις τις απόψεις σου. Εμείς φτάσαμε να βρίζουμε ακόμα και τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας!!

Β. Για την διοργάνωση αυτής της Έναρξης εργάστηκαν πάνω από 45.000 εθελοντές, χιλιάδες επαγγελματίες και χιλιάδες αστυνομικοί και στρατιώτες, για να μην μιλήσουμε για τα εκατομμύρια Γάλλων κατοίκων του Παρισιού, που λόγω των επιβεβλημένων, κατά την άποψη μου, μέτρων ασφαλείας δεν μπορούν να πάνε ούτε στα Super Markets. Που είναι ο σεβασμός λοιπόν προς όλους αυτούς τους ανθρώπους και της προσπάθειας που καταβάλανε; Σας θυμίζω ότι στα Ολυμπιακά ιδεώδη το κυρίαρχο στοιχείο δεν είναι η επιτυχία και η νίκη, αλλά η συμμετοχή και ο αγώνας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν έναν τεράστιο αγώνα και μάλιστα είχαν την ατυχία να τα βάλουν και με τα στοιχεία της φύσης με καταρρακτώδη βροχή για πάνω από 6-7 ώρες. Δεν τους αξίζουν λοιπόν τέτοιοι χαρακτηρισμοί ακόμα και αν η Τελετή Έναρξης δεν είχε καμία σχέση με τις προσδοκίες μας. Έδωσαν ένα τεράστιο αγώνα και μόνο γι’ αυτό αξίζουν τα συγχαρητήρια και τον σεβασμό μας.

Γ. Είναι αν μη τι άλλο αχάριστο να απευθύνεσαι με τέτοιους χαρακτηρισμούς σε μια χώρα που η δική της επανάσταση ενέπνευσε τη δική μας, αυτή του 1821, και επιπρόσθετα συνέβαλε επί του πεδίου στη διάλυση του στόλου της Τουρκίας στο Ναβαρίνο, και ενώ εμείς, ως συνήθως, είχαμε εμπλακεί σε εμφύλιο πόλεμο και σκοτώναμε ο ένας τον άλλο. Χωρίς τη συμβολή της Γαλλίας δεν ξέρω αν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε σήμερα. Τι λέτε εσείς κύριε ΑΡΚΑ γι’ αυτό; Αλλά και στη νεότερη ιστορία οι Γάλλοι στάθηκαν σχεδόν πάντα αρωγοί στα ελληνικά ζητήματα. Σας θυμίζω ότι στο πρόσφατο 2015 έβαλαν “πλάτη” για να παραμείνει η Ελλάδα στα κράτη μέλη του «ευρώ» και όχι μόνο. Και αυτά είναι μερικά μόνο στοιχεία έμπρακτης φιλίας και υποστήριξης αυτής της μεγάλης χώρας προς την Ελλάδα.

Δ. Ερχόμαστε τώρα σε αυτή καθ’ αυτήν τη διοργάνωση της Τελετής Έναρξης και μάλιστα στο θέμα της σύγκρισής της με την αντίστοιχη των Αθηνών το 2024. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω δια ζώσης εκείνη την Έναρξη και έχω προσωπική άποψη.

Ναι λοιπόν, η «Αθήνα 2024» ήταν μια μεγαλειώδης και απόλυτα επιτυχημένη διοργάνωση που στηρίχτηκε στην ανάδειξη των απίστευτων επιτευγμάτων της αρχαίας Ελλάδας και κυρίως των Αθηνών, σε όλα τα επίπεδα της επιστήμης, της πολιτικής, της ιατρικής και της φιλοσοφίας. Ωστόσο φαίνεται ότι το “ρολόι” της προόδου για την Ελλάδα σταμάτησε τον 5^ο αιώνα π.Χ. Έκτοτε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουμε τίποτα σημαντικό να επιδείξουμε.

Οι Γάλλοι αντίθετα δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα από το μακρινό π.Χ. παρελθόν τους, αλλά έχουν πάρα πολλά να δείξουν από το σύγχρονο πολιτισμό τους. Και αυτό έκαναν. Σύγχρονο χορό από νέους ανθρώπους, επίδειξη μόδας, τεχνολογία αιχμής αλλά και ισότητα και αποδοχή μεταξύ των ανθρώπων και των ιδιαιτεροτήτων τους. Νέοι, ηλικιωμένοι, χοντροί, ΛΟΑΤΚΙ και λοιπά είναι κατά τους Γάλλους απόλυτα αποδεκτοί χωρίς διαχωρισμούς. Η Γαλλία κύριοι επικριτές, είναι σήμερα η 2^η μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρώπη και μέσα στις 7 μεγαλύτερες του πλανήτη.

Η Ελλάδα στο σύγχρονο γίγνεσθαι παλεύει μεταξύ 55^ης και 60^ης θέσης. Και αυτό, γιατί εμείς μείναμε στις δάφνες του 5^ου π.Χ. αιώνα ενώ αυτοί δουλεύουν για το σήμερα και το αύριο με σεβασμό και αποδοχή όλων των ιδιαιτεροτήτων και των ατομικών δικαιωμάτων. Εμείς, να σας θυμίσω, ότι μετά την επιτυχία του “Αθήνα 2004”, ακόμα βρίζουμε την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου και τον κύριο Δημήτρη Παπαϊωάννου. Επιπρόσθετα να σας θυμίσω ότι τα τελευταία 100-200 χρόνια που οι Γάλλοι εξελίσσονται, εμείς δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια, στρέψαμε τα όπλα μας ενάντια στους ίδιους τους αδελφούς μας, και στην επανάσταση αλλά και αμέσως μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγήσαμε στην εξορία τον Βενιζέλο κατ’ επανάληψη, δώσαμε στη χούντα των συνταγματαρχών τα κλειδιά της Δημοκρατίας μας, αλλά και την ευκαιρία στους Τούρκους να εισβάλουν και να διχοτομήσουν την Κύπρο, οδηγηθήκαμε με δική μας ευθύνη στα εξευτελιστικά μνημόνια και σήμερα ακόμα “απολαμβάνουμε” το 2^ο χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, ελέω κυβέρνησης αλλά και αντιπολίτευσης, όπου εκεί σφάζονται και σήμερα για το ποιος θα πάρει την καρέκλα του αρχηγού και όχι ουσιαστικά για τα προβλήματα της χώρας και των πολιτών. Και σε όλα αυτά έχει τεράστια ευθύνη και ο Ελληνικός Λαός και όχι μόνο οι πολιτικοί του. Με απλά λόγια έχουμε τους Πολιτικούς που μας αξίζουν.

Θα περίμενα λοιπόν σαν Έλληνες να είμαστε πιο προσεκτικοί στις επικρίσεις μας, και ιδιαίτερα σε χώρες που μας έχουν στηρίξει, και περισσότερο επικριτικοί στους εαυτούς μας για το τεράστιο κενό που μας χωρίζει σήμερα από τις προηγμένες χώρες όπως η Γαλλία.

Κλείνοντας θα ήθελα προσωπικά να συγχαρώ τη Γαλλία και το γαλλικό λαό για τη συνολική διοργάνωση των 33^ων Ολυμπιακών Αγώνων και να τους ευχηθώ κάθε επιτυχία μέχρι και το τέλος των Παραολυμπιακών Αγώνων.

Τρία μόνο θέματα, θα ήθελα να επισημάνω που όμως δεν αναιρούν τα όσα προανέφερα:

 

1. Στους λόγους του Προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής και κυρίως του Προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, ενώ έγινε εκτεταμένη αναφορά για το ρόλο του De Coubertin στην αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, δεν ειπώθηκε το παραμικρό για τη γένεση των αγώνων στην Αρχαία Ελλάδα. Θεωρώ ότι ήταν μια ουσιαστική παράλειψη.
2. Δεν κατάλαβα γιατί η Αυστραλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παρέλασαν σύμφωνα με την αλφαβητική τους σειρά, όπως όλες οι άλλες αποστολές, αλλά κατ’ εξαίρεση αμέσως πριν από τη Γαλλία, που δικαιωματικά έκλεισε την παρέλαση τελευταία. Δεν καταλαβαίνω αυτή τη διάκριση. Ο Ολυμπισμός προϋποθέτει ισότητα σε όλα τα επίπεδα.
3. Και τρία ακόμα πιο σοβαρό: για να συμμετέχει στην Αρχαία Ολυμπία μια πόλη-κράτος με τους αθλητές της, απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να μην εμπλέκεται σε κάποιο πόλεμο ή να προχωρήσει σε εκεχειρία τουλάχιστον μέχρι τη λήξη των αγώνων. Και τη μεν Ρωσία, και καλώς, την απέκλεισαν οι διοργανωτές από την αρχή σχεδόν του Ρωσο-Ουκρανικού πολέμου. Το Ισραήλ όμως τι; Το ίδιο το Ισραήλ πιστεύω πως θα έπρεπε από μόνο του ή να σταματήσει τον πόλεμο στη Γάζα μέχρι τα μέσα τουλάχιστον Αυγούστου, ή να μην στείλει αθλητική αποστολή στο Παρίσι δείχνοντας έτσι σεβασμό στα Ολυμπιακά ιδεώδη. Αλλά αφού δεν το έκανε το Ισραήλ, θα έπρεπε να επέμβει με αποκλεισμό του, και η Οργανωτική και η Διεθνής Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων. Εδώ, παραβιάστηκε ένα από τα πιο ουσιώδη προαπαιτούμενα της οργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων. Κρίμα.

 

Έχω αναφερθεί αναλυτικά σε προηγούμενο άρθρο μου, πριν από 2 χρόνια, στις απόψεις μου για το φαινόμενο του πληθωρισμού και τις πραγματικές του αιτίες στην χώρα μας, που δυστυχώς εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από όλες εκείνες τις παθογένειες, μιας υπό ανάπτυξη χώρας, παρόλο που από 1981 αποτελεί μέλος και μάλιστα το 15ο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από το 2001 μέλος της ευρωζώνης, μαζί με ένα group χωρών με ώριμες και ισχυρές οικονομίες όπως η Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία κ.α .

Δεν είχα λοιπόν σκοπό να επανέλθω στο θέμα (πληθωρισμός)ωστόσο η συγκυρία των προσεχών σημαντικών γεγονότων όπως οι Ευρωεκλογές , αλλά και οι συνεχείς αντεγκλήσεις όλων των κομμάτων, στο θέμα των υπερβολικών ανατιμήσεων, με προκαλούν να ξαναθέσω τις απόψεις μου, αλλά αυτή την φορά διευρύνοντας το οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό πεδίο του αντικειμένου.

Ξεκινώντας απ’αυτό που όλοι βιώνουμε, δηλαδή την ανελέητη και καθημερινή αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, όπου η μεν κυβέρνηση υποστηρίζει ότι ο πληθωρισμός είναι κατά βάση εισερχόμενος και οφείλεται στις τελευταίες αναταράξεις (πόλεμοι Ουκρανία, Μέση Ανατολή) η δε αντιπολίτευση εστιάζει στις εσωτερικές ατέλειες της αγοράς, δηλαδή στις πρακτικές των ολιγοπωλίων και στην ανικανότητα, ακόμα και στην έλλειψη βούλησης, από πλευράς κυβέρνησης, να ελέγξει τον λεγόμενο « πληθωρισμό απληστίας».

Ποιος στα αλήθεια έχει δίκιο; ποια είναι η πραγματικότητα σε μια διαμάχη με ισχυρό πολιτικό αντίκτυπο, αλλά που διεξάγεται πάνω στις πλάτες των Ελληνικών Νοικοκυριών;

Πριν απαντήσω, ασφαλώς πάντα κατά την γνώμη μου, σ’αυτό το τόσο επίκαιρο ερώτημα, θα ήθελα να βάλω στην εξίσωση και τον επίσημο διεθνή παράγοντα, που εν πολλοίς καθορίζει τους όρους και τους στόχους που ορίζουν την έννοια του πληθωρισμού.

Σύμφωνα λοιπόν με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) αλλά και την Αμερικάνικη (FED) οποιαδήποτε αύξηση των τιμών πάνω από 2%, σε σχέση με την αντίστοιχη προηγούμενη περίοδο, θεωρείται «επικίνδυνο πληθωριστικό φαινόμενο» και αμέσως ενεργοποιούνται μηχανισμοί όπως αυξήσεις επιτοκίων, μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας των κρατών κ.α.
Το όριο του 2%, που κρίνει αν μια οικονομία είναι σε κανονικότητα ή σε πληθωριστικό περιβάλλον, με την επιβολή των παραπάνω μέτρων, κατά αρχήν θεωρώ, όπως άλλωστε και άλλοι οικονομολόγοι, ότι είναι ξεπερασμένο και αναχρονιστικό. Οι αυξήσεις των τιμών σε μια υγιή και δυναμική οικονομία είναι αναπόφευκτες και μάλιστα ευπρόσδεκτες αρκεί να συνοδεύονται από ανάλογες, αν όχι και μεγαλύτερες, αυξήσεις μισθών, αμοιβών και συντάξεων.

Για παράδειγμα, σκεφτείτε, ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, υπόσχεται συνεχείς αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ώστε να συγκλίνουμε έστω και μέχρι το 2030, με το μέσο Ευρωπαϊκό όρο.

Η αύξηση όμως σε μισθούς σημαίνει και αύξηση του κόστους παραγωγής, σε οτιδήποτε παράγεται στην χώρα .Άρα και ανάλογη αύξηση των τιμών στα προϊόντα. Κατά συνέπεια, ο πληθωρισμός, εντός ορίου, που απορρέει κυρίως από την βελτίωση του οικονομικού status των πολιτών, είναι απόλυτα ευπρόσδεκτος και το όριο του 2% είναι σχεδόν άνευ σημασίας.
Έχει σημασία, μόνο εάν οι μισθοί και οι συντάξεις παραμένουν καθηλωμένοι ή κάτω του 2%. Σε μια Ελλάδα όμως με τις χαμηλότερες αποδοχές, σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, το ζητούμενο δεν είναι το 2% στις τιμές αλλά οι υπερδιπλάσιες αυξήσεις αμοιβών έναντι του τρέχοντος πληθωρισμού.

Συμπέρασμα πρώτον: το διεθνές αποδεκτό όριο του πληθωρισμού στο 2% είναι ξεπερασμένο και πρέπει να αναθεωρηθεί προς τα πάνω και φυσικά είναι σχετικό από κράτος σε κράτος και ειδικά από οικονομία σε οικονομία. Το όριο για την Γερμανία, για παράδειγμα, είναι διαφορετικό με το όριο για την Ελλάδα, αλλά δυστυχώς η ΕΚΤ λαμβάνει υπόψιν της τις Γερμανικές ανάγκες, αυξάνει τα επιτόκια, περιορίζοντας την ανάπτυξη των μικρότερων χωρών και δυσχεραίνοντας, με την αύξηση των επιτοκίων από τις εμπορικές τράπεζες, την αποπληρωμή δανείων επιχειρήσεων και πολιτών στις λιγότερο οικονομικά ισχυρές χώρες, που συνήθως είναι και οι πλέον χρεωμένες.

Και για να ολοκληρώσω τις απόψεις μου για το θέμα της σχετικότητας του ορίου 2% του πληθωρισμού, θα αναφέρω ότι χαμηλός πληθωρισμός συνήθως, συνοδεύει μια οικονομία σε ύφεση, όπου η ζήτηση για προϊόντα, εν γένει, είναι τόσο χαμηλή που αναγκαστικά συμπιέζει το επίπεδο τιμών ακόμα και σε αρνητικά επίπεδα. Σε μια τέτοια όμως οικονομία κανείς δεν σκέπτεται να επενδύσει και είναι ο εφιάλτης κράτους και πολιτών(ανεργία). Υπάρχει βέβαια και χειρότερο σενάριο ο «Στασιμοπληθωρισμός» αλλά ας μην επεκταθούμε σε αυτό σήμερα.

Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα στην χώρα μας; και πως συνδέεται ο τίτλος αυτού του άρθρου πληθωρισμός -οικονομία-πολιτική -εκλογές ;

Ας τα πάρουμε ένα- ένα από την αρχή.Οι αυξήσεις των τιμών στην Ελλάδα ξεκίνησαν σταδιακά και δειλά με την αύξηση της δραστηριότητας και του ΑΕΠ, μετά το 2018 και αυτό ήταν φυσιολογικό, μετά από 10 χρόνια ύφεσης, που το ακαθάριστο προϊόν της χώρας μειώθηκε σχεδόν 30% ενώ μισθοί, συντάξεις και περιουσιακά στοιχεία έφτασαν σε επίπεδα φτωχοποίησης.

Η πανδημία 2019-2021, αλλά και ο πόλεμος που επακολούθησε στην Ουκρανία, είναι γεγονός, δημιούργησε συνθήκη αβεβαιότητας και δυσκολίας στην παγκόσμια διακίνηση αγαθών αλλά και αύξηση στο κόστος συντελεστών παραγωγής και ειδικά στην ενέργεια .Ως αποτέλεσμα, αυξήσεις στα τελικά προϊόντα ανάλογα και με τις ανάγκες εισαγωγών κάθε χώρας, των ευαίσθητων προϊόντων.

Η Ελλάδα, για παράδειγμα, επηρεάστηκε από την εκτόξευση των τιμών φυσικού αερίου και πετρελαίου, αλλά και από την κατακόρυφη αύξηση στα λιπάσματα λόγω Ουκρανό Ρωσικού πολέμου. Τα λιπάσματα και το ακριβό πετρέλαιο, σίγουρα ώθησαν τις τιμές των αγροτικών και όχι μονο προϊόντων σε σημαντικές αυξήσεις.

Ωστόσο πετρέλαιο, φυσικό αέριο ακόμα και λιπάσματα, ανέλπιστα πολύ σύντομα, και χωρίς να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι σχετικές κυρώσεις στην Ρωσία, επανήλθαν σχεδόν σε επίπεδα κανονικότητας . Οι τιμές όμως στα ράφια, στα βενζινάδικα και σε ένα σωρό αλλά προϊόντα δεν επανήλθαν ποτέ.

Η Ελλάδα, κάποτε πασίγνωστη για την αγροτική της παραγωγή, είναι σήμερα ακριβότερη ακόμα και στο λάδι σε όλη σχεδόν την Ευρώπη!!. Ο πληθωρισμός στο καλάθι των τροφίμων εν γένει, είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη μετά την Ισπανία!!!., τι φαινόμενο είναι αυτό; απλά αισχροκέρδεια και σίγουρα αδυναμία της κυβέρνησης να την ελέγξει.

Για να είμαστε δίκαιοι, τον τελευταίο καιρό, έχει γίνει αντιληπτό και υπάρχουν προσπάθειες επιβολής ελέγχων ακόμα και υψηλών προστίμων, θα αποδώσουν άραγε; Θα το δούμε, είναι θέμα σίγουρα πολιτικής βούλησης.
Και έτσι μπαίνουμε και στη τρίτη πλευρά της πυραμίδας. Η οικονομία αναμφισβήτητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική. Κατά την γνώμη μου δεν θα έπρεπε να είναι. Όπως και με την δικαστική εξουσία όλοι μιλάνε για την αναγκαιότητα διαχωρισμού και ανεξαρτησίας κράτους και δικαστικής αρχής αλλά όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει.

Η οικονομική επιστήμη, στηρίζεται βασικά, στα μαθηματικά, και στην συνεχή παρατήρηση δηλαδή την Στατιστική.

Και οι δύο αυτές συνιστώσες, υπηρετούν αποδεδειγμένες αλήθειες και μεγάλο βαθμό αντικειμενικότητας.

Δεν είναι τυχαίο όταν λέμε 1+1κάνουν 2 και εννοούμε το σίγουρο και το αδιαμφισβήτητο. Η πολιτική επιστήμη δεν στηρίζεται στην αδιαμφισβήτητη αλήθεια, αλλά στην σκοπιμότητα που οδηγεί σε συγκεκριμένους στόχους που μάλιστα συχνά-πυκνά αλλάζουν, ανάλογα με τους εκάστοτε επικεφαλείς και τις επιδιώξεις τους.

Όταν λοιπόν η πολιτική ή οι πολιτικοί επιβάλουν την σκοπιμότητα τους στους οικονομικούς μηχανισμούς μιας κοινωνίας τότε η στρέβλωση είναι αναπόφευκτη και όσο πιο υποκειμενική είναι αυτή η παρέμβαση τόσο πιο εκτεταμένη θα είναι και η στρέβλωση.

Με απλά λόγια, στην σημερινή πραγματικότητα και στο θέμα του πληθωρισμού: α) η κυβέρνηση έχει ή οφείλει να έχει τους μηχανισμούς ελέγχου της αισχροκέρδειας, σε όλο το φάσμα της παραγωγικής και εμπορικής διαδικασίας και β) διαθέτει το μεγάλο «όπλο» των φορολογικών συντελεστών. Ειδικά για το 2ο, είναι μια μεγάλη ευκαιρία, η ψαλίδα στην χώρα μας, μεταξύ εμμέσων και άμεσων φόρων να κλείσει αποφασιστικά.
Σε κανένα προηγμένο κράτος, οι έμμεσοι φόροι δηλαδή οι φόροι που επιβάλλονται στα προϊόντα και τις υπηρεσίες δεν υπερβαίνουν τους άμεσους δηλαδή τους φόρους εισοδήματος και κερδών.

Στην Ελλάδα οι έμμεσοι είναι σχεδόν διπλάσιοι. Στην Γερμανία, Γαλλία κ.λ.π. συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Με τους έμμεσους όμως πλήττεις τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού, με τους άμεσους πλήττεις περισσότερο τους πλέον εύπορους. Βλέπετε λοιπόν πως η πολιτική επεμβαίνει στην οικονομία και δημιουργεί κοινωνικές αδικίες στον πλυθυσμό.Η αντιπολίτευση σήμερα φωνάζει να μειωθεί ο ΦΠΑ στα τρόφιμα και να αυξηθεί η φορολογία στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι εάν μειώσει τον ΦΠΑ θα χάσει 2 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ δεν είναι σίγουρη ότι θα μειωθούν οι τιμές στα ράφια. Αντίθετα ο κος. Ιωάννης Μασούτης πρόεδρος της ΚΕΕΕ( Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων Ελλάδας) & Αντιπρόεδρος της Ένωσης Σούπερ Μάρκετ Ελλάδας, υποστηρίζει ότι πρέπει να μειωθεί ο ΦΠΑ και υπόσχεται μείωση των τιμών στα βασικά προϊόντα. Ποιος λέει την αλήθεια; εξαρτάται από ποια πλευρά της πολιτικής το αντιμετωπίζουμε. Η οικονομική επιστήμη όμως είναι ξεκάθαρη: μειώνεις τους φόρους στα προϊόντα, μειώνονται οι τιμές. Δεν μειώνονται οι τιμές… επιστρατεύεις τους μηχανισμούς ελέγχου που οφείλεις να διατηρείς και είναι ευθύνη σου, η εντιμότητα, η διαφάνεια, και η αποτελεσματικότητα τους.

Και τέλος, ό,τι θα χάσεις από την μείωση των έμμεσων αυτών φόρων, έχεις τεράστια περιθώρια να το αναπληρώσεις από την αύξηση των άμεσων φόρων και κυρίως από την πάταξη της φοροδιαφυγής που είναι και το μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό συνάμα πρόβλημα της χώρας. Και τέλος και αισίως φτάσαμε στην τέταρτη και τελευταία πλευρά της πυραμίδας: τις εκλογές.

Την ώρα που γράφουμε αυτό το άρθρο είναι μόλις 10 ημέρες πριν τις Ευρωεκλογές.

Με τι αλήθεια κριτήρια θα ψηφίσουμε τους εκπροσώπους μας στο Eυρωκοινοβούλιο; Έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει Ευρωκοινοβούλιο;

Η βουλή των Ελλήνων επι 27.
Αυτοί για τα επόμενα 5 χρόνια, θα αποφασίζουν για την οικονομική ζωή των Ελλήνων αλλά και άλλων 26 χωρών. Εμείς όμως αυτό το υποτιμάμε και φοβάμαι ότι για μια ακόμα φορά θα ψηφίσουμε τους υποψήφιους, που είναι γνωστοί από τηλεπαιχνίδια, τηλεπαρουσιάσεις, αθλητικά δρώμενα κα.
Μα θα μου πείτε τους άλλους δεν τους γνωρίζουμε.

Σωστό. Να ανοίξουμε το βιογραφικό τους και να τους μάθουμε. Αξίζει να χάσουμε μια ώρα από τον ελεύθερο χρόνο μας, και να διασφαλίσουμε όσο το δυνατόν την αποτελεσματικότερη εκπροσώπηση μας στη βουλή της Ευρώπης. Αφορά την οικονομική, πολιτική και κοινωνική μας επιβίωση για πολλά χρόνια μπροστά μας. Δεν κάνω πολιτική. Κάθε κόμμα έχει και κατάλληλους υποψηφίους και απλά εύχομαι αυτούς να έχουμε επιλέξει.
Το ίδιο και στις εθνικές εκλογές. Πάντα υπάρχουν άξιοι σε όλες τις παρατάξεις που είναι ικανοί να υπηρετήσουν την ρεαλιστική οικονομική επιστήμη και όχι την πολιτική σκοπιμότητα.

Σε διαφορετική περίπτωση μη διερωτόταστε «τι είχαν τα έρημα και ψόφησαν».

Καλό Καλοκαίρι.

Η καθημερινότητα όλων μας είναι αρκετά απαιτητική και οι περισσότεροι νιώθουμε ότι ένα μόνο εικοσιτετράωρο δε μας φτάνει. Πολλές φορές μάλιστα ευχόμαστε η μέρα να αποκτήσει παραπάνω ώρες, στις οποίες θα χωράνε όλες μας οι δραστηριότητες και υποχρεώσεις. Αυτό όμως είναι ανέφικτο και έτσι πρέπει οι ίδιοι να βρίσκουμε συνεχώς νέους τρόπους που θα μας βοηθούν να εξοικονομούμε πολύτιμο χρόνο.

Ποιοι είναι όμως αυτοί και πώς μπορούμε να τους κάνουμε μέρος της ρουτίνας μας; Σου τα περιγράφουμε όλα παρακάτω. Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε!

1.  Κάνε προετοιμασία

Είναι γεγονός ότι το κλειδί για κάθε επιτυχία είναι η προετοιμασία και αυτό φαίνεται να ισχύει για όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Για αυτόν τον λόγο σε συμβουλεύουμε να οργανώνεις εκ των προτέρων την κάθε σου ημέρα και να δημιουργείς όμορφες ρουτίνες. Ενδεικτικά λοιπόν σου προτείνουμε να προετοιμάζεις από πριν τα γεύματα της εβδομάδας, να χρησιμοποιείς έξυπνους τρόπους μαγειρέματος, όπως είναι η μαγειρική με air fryer και να αφιερώνεις 10 λεπτά καθημερινά για μικροδουλειές στο σπίτι.

Με αυτές τις συνήθειες θα κερδίζεις επιπλέον ώρες για να κάνεις αυτό που επιθυμείς και παράλληλα θα βάλεις τη ζωή σου σε τάξη. Φυσικά, είναι καλό να τονίσουμε ότι πρέπει να διαμορφώνεις την καθημερινότητα με βάση τις δικές σου ανάγκες και να την κάνεις όσο πιο λειτουργική επιθυμείς.

2.  Δημιούργησε λίστες

Οι υποχρεώσεις που συνοδεύουν την κάθε μας ημέρα είναι πραγματικά πολλές και συνήθως δημιουργούν ένα χάος. Αν βλέπεις και εσύ τον εαυτό σου σε αυτήν τη διαπίστωση, τι θα έλεγες να αρχίσεις να οργανώνεις τις δουλειές σου με τη δημιουργία λιστών; Εμείς θα λέγαμε ένα μεγάλο ναι, καθώς η συγκεκριμένη πρακτική μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητα στα ύψη.

Είτε λοιπόν προτιμάς τις ηλεκτρονικές λίστες, είτε σου αρέσει ο παραδοσιακός τρόπος με το χαρτί και το μολύβι, σε συμβουλεύουμε να υιοθετήσεις αυτήν την τεχνική οργάνωσης και σύντομα θα δεις τις ώρες της ημέρας να αυξάνονται.

3.  Επαναπροσδιόρισε τη ρουτίνα σου

Αν έχεις ήδη μία ρουτίνα, αλλά βλέπεις ότι δεν καρποφορεί και νιώθεις ότι και πάλι ο χρόνος σου είναι μειωμένος, ίσως είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να την επαναπροσδιορίσεις. Στην περίπτωση λοιπόν που παρατηρείς ότι αυτό που κάνεις μέχρι τώρα δε σε βοηθάει, άλλαξέ το και δοκίμασε διαφορετικές τακτικές.

Αν για παράδειγμα βλέπεις ότι δυσκολεύεσαι ιδιαίτερα να ολοκληρώσεις τις πρωινές σου υποχρεώσεις, μπορεί πολύ απλά να μην είσαι πρωινός τύπος και να σε διευκολύνει αν τις μεταφέρεις κάποια άλλη ώρα μέσα στην ημέρα. Βρες λοιπόν αυτό που σε αποτρέπει από την εφαρμογή της εκάστοτε ρουτίνας και κάνε τις αλλαγές που χρειάζεσαι.

4.  Αξιοποίησε την τεχνολογία

Η τεχνολογία, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει ο νούμερο ένα σύμμαχός μας και τα επιτεύγματά της συνοδεύουν κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Μπορείς λοιπόν να την εκμεταλλευτείς προς όφελός σου και να εξοικονομήσεις σημαντικό χρόνο. Πιο αναλυτικά, οι “έξυπνες” συσκευές σε βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού, με το πάτημα ενός απλού κουμπιού.

Μπορείς λοιπόν να είσαι στον χώρο της εργασίας σου και να ενεργοποιείς, όποτε το θελήσεις, την “έξυπνη” σκούπα ή το πλυντήριο στο σπίτι σου. Με αυτόν τον τρόπο θα γυρνάς καθημερινά σε ένα τακτοποιημένο σπίτι και επιπλέον θα βλέπεις τις ώρες που έχεις να διαθέσεις για πράγματα που σου αρέσουν, να αυξάνονται. Φυσικά, η τεχνολογία δεν περιορίζεται μόνο στις οικιακές εργασίες, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάθε λογής υποχρέωση, από online shopping, μέχρι και εφαρμογές που βελτιώνουν την καθημερινότητα.

Φτάνοντας στο τέλος, μόλις είδες κάποιους από τους τρόπους που σε βοηθούν να εξοικονομείς επιπλέον χρόνο στην καθημερινή σου ζωή. Διάλεξε λοιπόν αυτόν που σου ταιριάζει και φτιάξε μία πιο ευέλικτη καθημερινότητα, η οποία θα σε γεμίζει με χαρά και ευεξία. Να θυμάσαι! Ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσεις την αλλαγή!