Συντάκτης: ΔΥΟ Newsroom

Με την ονομασία ιγμορίτιδα συνήθως περιγράφεται η φλεγμονή ενός ή και των δύο ιγμορείων κόλπων (ιγμόρεια άντρα) που υπάρχουν δεξιά και αριστερά από τη μύτη.

Συχνά, τα πάσχοντα άτομα χρησιμοποιούν τον όρο γενικά, αναφερόμενα στη φλεγμονή των παραρρινίων κόλπων. Οι παραρρίνιοι κόλποι είναι ένα ανατομικά καθορισμένο σύμπλεγμα κοιλοτήτων (και πόρων) γύρω από τη μύτη, που περιέχουν αέρα.

Εκτός από το ζευγάρι των ιγμορείων, υπάρχουν οι μετωπιαίοι κόλποι, οι σφηνοειδείς κόλποι και οι ηθμοειδείς κυψέλες. Όλοι οι παραρρίνιοι κόλποι συνδέονται με το εσωτερικό της μύτης μέσω μικρών στομίων. Οι λειτουργίες τους είναι να θερμαίνουν τον εισπνεόμενο αέρα, να ενισχύουν τη φωνή σαν αντηχεία και να προστατεύουν τον εγκέφαλο, σε περιπτώσεις κάκωσης του προσωπικού κρανίου.

Παρά το γεγονός ότι η ρινική κοιλότητα βρίθει μικροβίων, οι παραρρίνιοι κόλποι είναι στείροι μικροβίων, πιθανόν λόγω της παραγωγής μονοξειδίου του αζώτου (ΝΟ) και των κροσσών τους (τριχοειδείς προσεκβολές των κυττάρων του επιθηλίου).

Πού οφείλεται;

«Μπορεί να οφείλεται σε ιό (ιογενής) ή σε βακτήριο (βακτηριακή). Παράγοντες που προδιαθέτουν στην εμφάνισή της είναι: η αλλεργική/μη αλλεργική ρινίτιδα, η σκολίωση του διαφράγματος, η διόγκωση της μέσης ρινικής κόγχης, η τοπική χρήση φαρμάκων για τη μύτη, το κάπνισμα, ο σακχαρώδης διαβήτης, η κολύμβηση και οι καταδύσεις σε μολυσμένα νερά, η ορειβασία, οι οδοντικές λοιμώξεις ή κάποιοι οδοντιατρικοί χειρισμοί, ο μηχανικός αερισμός ή η διασωλήνωση, η κυστική ίνωση, κακώσεις του προσωπικού κρανίου όπως κατάγματα, η αλλεργία στην ασπιρίνη, ρινικοί πολύποδες και άσθμα (τριάδα Samter), η σαρκοείδωση, η ανοσοανεπάρκεια (κοινή ποικίλλουσα, ιατρογενής), η ανεπάρκεια IgA, το AIDS και το σύνδρομο ακίνητων κροσσών», εξηγεί ο κ. Χρήστος Γκιώνης, Διευθυντής Ωτορινολαρυγγολόγος στο Metropolitan Hospital.

Το 87% των ασθενών με κοινό κρυολόγημα στην αξονική τομογραφία βρίσκονται με οξεία (ιογενή) ιγμορίτιδα. Από αυτούς τους ασθενείς το 0,5%-2% των ενηλίκων και το 5%-13% των παιδιών παρουσιάζει στη συνέχεια ως επιπλοκή τη βακτηριακή ιγμορίτιδα. Έχει επίσης βρεθεί ότι περίπου το 60% των ασθενών με κοινό κρυολόγημα, των οποίων τα συμπτώματα δεν υποχωρούν μετά από μία εβδομάδα, έχουν θετική καλλιέργεια υγρού που έχει ληφθεί με παρακέντηση του ιγμορείου.

Τα αρχικά συμπτώματα της ιγμορίτιδας είναι αυτά του κοινού κρυολογήματος (φτέρνισμα, ρινική καταρροή, ρινική συμφόρηση, αίσθημα πίεσης στο πρόσωπο, κεφαλαλγία). Στη συνέχεια μπορεί να εκδηλωθούν: πυώδης ρινική έκκριση, οδονταλγία, πόνος ή ευαισθησία στην περιοχή των ιγμορείων, ενδεχομένως βουητό και βαρηκοΐα. Χαρακτηριστικό της βακτηριακής ιγμορίτιδας μάλιστα είναι η επιδείνωση των συμπτωμάτων αυτών μετά από μια αρχική βελτίωσή τους. Τα παιδιά παρουσιάζουν και βήχα.

«Σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να υπάρχουν συμπτώματα όπως υψηλός (>39°C) πυρετός που επιμένει, περικογχικό οίδημα (πρήξιμο γύρω από τις κόγχες των ματιών), δυνατός πόνος στο πρόσωπο ή τα δόντια της άνω γνάθου, επηρεασμός του επιπέδου συνείδησης και διπλωπία, που πρέπει να οδηγήσουν τα πάσχοντα άτομα σε αναζήτηση ιατρικής συνδρομής», επισημαίνει ο ιατρός.

Διάγνωση

Η διάγνωση είναι κατά βάση κλινική (ιστορικό & κλινική εικόνα). Ο παρακλινικός έλεγχος μπορεί να είναι: πρόσθια ρινοσκόπηση, υπερηχογράφημα ιγμορείου, ακτινογραφία παραρρινίων κόλπων και αξονική τομογραφία. Μπορεί επίσης να γίνει παρακέντηση του ιγμορείου άντρου και λήψη υγρού για καλλιέργεια ή λήψη υλικού για καλλιέργεια από τον εκφορητικό πόρο του ιγμορείου, με άκαμπτο ενδοσκόπιο.

Τύποι ιγμορίτιδας και τα χαρακτηριστικά τους

• Η οξεία ιγμορίτιδα, είναι πιθανό να εμφανιστεί ύστερα από κοινό κρυολόγημα και έχει διάρκεια μικρότερη των τεσσάρων εβδομάδων.
• Η υποξεία, έχει διάρκεια 4-12 εβδομάδες και επίμονα συμπτώματα που δυσκολεύουν την καθημερινή ζωή του ασθενούς.
• Η οξεία υποτροπιάζουσα, με 4 επεισόδια ανά έτος διάρκειας 7-10 ημερών το καθένα, που υποχωρούν πλήρως με φαρμακευτική αγωγή.
• Η χρόνια, με διάρκεια πάνω από 12 εβδομάδες, η οποία είναι πιο συχνή σε άτομα με μεγάλου βαθμού σκολίωση του ρινικού διαφράγματος, μεγάλου βαθμού υπερτροφία των ρινικών κογχών και σε άτομα με ρινικούς πολύποδες.
• Η οξεία παρόξυνση χρόνιας ιγμορίτιδας, με ξαφνικές επιδεινώσεις της χρόνιας, που υποχωρούν μετά από φαρμακευτική αγωγή

Σε όλες τις περιπτώσεις η διάγνωση της ιγμορίτιδας πρέπει να είναι εξατομικευμένη και να γίνει από εξειδικευμένο ωτορινολαρυγγολόγο, έτσι ώστε να διερευνηθεί η αιτιολογία της, να αντιμετωπιστούν τα συμπτώματά της εγκαίρως και αποτελεσματικά και να αποφευχθούν επιπλοκές που μπορεί να είναι εξαιρετικά επικίνδυνες.

Ποιες είναι οι επιπλοκές της ιγμορίτιδας;

Οι επικίνδυνες επιπλοκές της ιγμορίτιδας (που είναι πιο συχνές σε περιπτώσεις ασθενών που καθυστερούν να ζητήσουν ιατρική βοήθεια) μπορεί να είναι υποπεριοστικό απόστημα του οφθαλμικού κόγχου, οστεομυελίτιδα των οστών του κρανίου, θρόμβωση του σηραγγώδους κόλπου (νευροαγγειακό σύμπλεγμα στη βάση του κρανίου), ενδοκρανιακό απόστημα, μηνιγγίτιδα, εγκεφαλίτιδα. Στις μέρες μας, όμως, οι παραπάνω επιπλοκές δεν είναι συχνές ακριβώς γιατί οι ασθενείς, όντες πιο ενημερωμένοι, κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν, αναζητούν εγκαίρως ιατρική βοήθεια.

Ποια είναι η θεραπεία για την ιγμορίτιδα;

Η θεραπεία της ιγμορίτιδας είναι ανάλογη με τον τύπο της και την αιτία της. Περιλαμβάνει καθαρισμό της μύτης με ισότονα διαλύματα, χρήση ρινικών σπρέι και φαρμακευτική αγωγή (αναλγητικά και αντιβιοτικά). Όταν αυτή η συντηρητική θεραπεία δεν είναι αποτελεσματική (τα συμπτώματα επιδεινώνονται και εμφανίζονται επιπλοκές), πραγματοποιείται χειρουργικός καθαρισμός των παραρρινίων κόλπων, μέσω της ενδοσκοπικής χειρουργικής (FESS: Functional Endoscopic Sinus Surgery).

Κατά την ενδοσκοπική χειρουργική, γίνεται χρήση λεπτών ενδοσκοπίων, καμερών και συστήματος νευροπλοήγησης (navigator), τα οποία παρέχουν βελτιωμένη εικόνα και δίνουν τη δυνατότητα διατήρησης των φυσιολογικών δομών της μύτης, καθώς επιτυγχάνεται η αφαίρεση της παθολογίας της πάσχουσας περιοχής. Η επέμβαση δεν έχει τομές, μελάνιασμα, οιδήματα και είναι ανώδυνη, γεγονός που καθιστά τον ασθενή ικανό να επιστρέψει στις δραστηριότητές του την επόμενη κιόλας ημέρα, ακολουθώντας τις μετεγχειρητικές οδηγίες του ιατρού και αποφεύγοντας την έντονη σωματική δραστηριότητα.

Πρόληψη

«Η πρόληψη συνίσταται στην εξάλειψη κάποιων προδιαθεσικών παραγόντων όπως είναι το κάπνισμα (η διακοπή του οποίου επιβάλλεται έτσι κι αλλιώς) και στην υιοθέτηση κάποιων πρακτικών που μειώνουν την πιθανότητα εκδήλωσης ιγμορίτιδας όπως η σωστή υγιεινή του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος (π.χ. ο καθαρισμός της μύτης με ρινικές πλύσεις), η διατήρηση της φυσιολογικής υγρασίας της ρινικής κοιλότητας με καλής ποιότητας κλιματισμό του χώρου στον οποίο ζούμε ή δουλεύουμε και η αποφυγή της έκθεσής μας σε απότομες και μεγάλες αλλαγές της θερμοκρασίας. Σε περίπτωση ξαφνικής εμφάνισης συμπτωμάτων σαν και αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, η έγκαιρη επίσκεψη σε εξειδικευμένο ΩΡΛ επιβάλλεται», καταλήγει ο κ. Γκιώνης.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι είναι τα σπυράκια που συχνά αναπτύσσονται στο δέρμα των χεριών την άνοιξη και στις αρχές του καλοκαιριού, όταν αρχίζουμε να βγαίνουμε περισσότερο στον ήλιο;

Τα σπυράκια αυτά είναι πολύ συνηθισμένα αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι συνήθως οφείλονται στο πολύμορφο ερύθημα εκ φωτός.

«Πρόκειται για ένα δερματικό εξάνθημα, το οποίο εκδηλώνουν οι άνθρωποι με ευαισθησία στην υπεριώδη ακτινοβολία (UV) όταν αρχίζουν να εκτίθενται στον ήλιο ή σπανιότερα σε τεχνητή πηγή UV», εξηγεί ο Δερματολόγος – Αφροδισιολόγος Μάρκος Μιχελάκης. Ουσιαστικά είναι μία μορφή πρωτοπαθούς φωτοευαισθησίας, που παρατηρείται συνήθως την άνοιξη ή στις αρχές του καλοκαιριού. Μπορεί όμως να εμφανιστεί και αν υπάρξει αιφνίδια αύξηση στην έκθεση στον ήλιο, όπως κατά τις διακοπές σε μια ηλιόλουστη περιοχή οποιαδήποτε εποχή του χρόνου.

Μετά την πρώτη εκδήλωση, το εξάνθημα συνήθως επανεμφανίζεται κάθε χρόνο, περίπου την ίδια χρονική περίοδο. Χαρακτηριστική εκδήλωσή του είναι «το χέρι του οδηγού», δηλαδή ο καλυμμένος με σπυράκια πήχυς στο ένα χέρι των οδηγών (είναι αυτό που εκτίθεται στον ήλιο) όταν αρχίζουν να κυκλοφορούν με κοντομάνικες μπλούζες.

Ποιοι το παρουσιάζουν;

Το πολύμορφο ερύθημα εκ φωτός είναι πιο συχνό στις γυναίκες απ’ όσο στους άνδρες, συνήθως σε όσους έχουν λευκό δέρμα που καίγεται εύκολα από τον ήλιο. Η πλειονότητα των πασχόντων (το περίπου 75%) είναι γυναίκες ηλικίας 20-40 ετών. Οι υπόλοιποι πάσχοντες είναι άνδρες και ανήλικοι. Τα άτομα με ευαισθησία στον ήλιο συνήθως το εκδηλώνουν για πρώτη φορά κατά την εφηβεία ή λίγο μετά την ενηλικίωσή τους.

Πόσο συχνό είναι;

Υπολογίζεται ότι προσβάλλει το τουλάχιστον 5% του πληθυσμού στις χώρες της Μεσογείου, αλλά και ποσοστό έως 20% στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης που έχουν μειωμένη ηλιοφάνεια. Έχει επίσης αναφερθεί ότι είναι λίγο πιο συχνό στις περιοχές με μεγάλο υψόμετρο, συγκριτικά με τις παραθαλάσσιες περιοχές.

Πού οφείλεται;

Η ακριβής αιτία του δεν είναι γνωστή. Όπως προαναφέρθηκε, αναπτύσσεται σε ανθρώπους που έχουν ευαισθησία στην ηλιακή ακτινοβολία (φωτοευαισθησία) και γενικότερα στην UV, απ’ όποια πηγή κι αν προέρχεται. Μπορεί όμως να έχει και γενετική προδιάθεση.

Μερικοί ασθενείς το εκδηλώνουν όταν κάνουν φωτοθεραπεία για την αντιμετώπιση άλλων δερματοπαθειών (π.χ. της ψωρίασης ή της δερματίτιδας).

Πώς εκδηλώνεται;

Όπως υποδηλώνει η ονομασία του, μπορεί να εκδηλωθεί με πολλές μορφές (πολύμορφο) και είναι κόκκινο (ερύθημα). Συνήθως εκδηλώνεται με πυκνούς σχηματισμούς κηλίδων και βλατίδων (είναι μικρά, κόκκινα σπυράκια), που κάνουν «σκληρό» το δέρμα. Μερικές φορές αναπτύσσονται και μικροσκοπικές φυσαλίδες.

Οι βλάβες αυτές προκαλούν έντονο κνησμό. Παρατηρούνται κυρίως στα τμήματα του σώματος που είναι καλυμμένα τον χειμώνα, αλλά εκτεθειμένα στον ήλιο την άνοιξη και το καλοκαίρι. Παραδείγματα τέτοιων σημείων είναι οι πήχεις των χεριών, το πρόσθιο τμήμα του λαιμού, το άνω τμήμα του θώρακα, οι άκροι πόδες. Αντιθέτως, το εξάνθημα είναι λιγότερο συχνό στα τμήματα (π.χ. πρόσωπο, αυχένας) που μονίμως είναι εκτεθειμένα στον ήλιο.

Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, το πολύμορφο ερύθημα εκ φωτός συνοδεύεται από πυρετό, ναυτία ή/και πονοκέφαλο.

Αν και οι εκδηλώσεις του ποικίλουν από άτομο σε άτομο, η εμφάνισή του είναι συνήθως η ίδια στις υποτροπές που κάνει σε κάθε πάσχοντα.

Πόσο διαρκούν τα συμπτώματά του;

Το εξάνθημα συνήθως αναπτύσσεται μέσα σε λίγες ώρες έως και δύο ημέρες από την έκθεση στον ήλιο. Αν η έκθεση δεν επαναληφθεί, μπορεί να υποχωρήσει μέσα σε λίγες μέρες. Αν, όμως, επαναληφθεί ή το πολύμορφο ερύθημα εκ φωτός είναι σοβαρό, μπορεί να επιμείνει για χρονικό διάστημα δύο εβδομάδων ή περισσότερο. Υπάρχουν και περιπτώσεις που επιμένει για όλο το καλοκαίρι και υποχωρεί από το φθινόπωρο.

Αν ο πάσχων δεν ξύσει και δεν προκαλέσει πληγή στα σπυράκια, αυτά υποχωρούν χωρίς να αφήσουν σημάδια. Αξίζει να σημειωθεί ότι μερικοί άνθρωποι γίνονται μεγαλώνοντας λιγότερο ευαίσθητοι στον ήλιο και τελικά σταματούν να εκδηλώνουν το ετήσιο εξάνθημα.

Πώς γίνεται η διάγνωση;

Η διάγνωση βασίζεται κυρίως στην κλινική εξέταση και στη λήψη λεπτομερούς ιατρικού ιστορικού. Αν ο γιατρός θέλει να αποκλείσει το ενδεχόμενο να οφείλεται το εξάνθημα σε άλλα προβλήματα, μπορεί να ζητήσει εξειδικευμένες εργαστηριακές εξετάσεις (π.χ. εξετάσεις αίματος, επιδερμικές φωτοδοκιμασίες, βιοψία δέρματος κ.λπ.). Άλλες παθήσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν παρόμοιο εξάνθημα είναι η ηλιακή κνίδωση, ο ερυθηματώδης λύκος, η χημική φωτοδερματίτιδα (οφείλεται σε αλληλεπίδραση της UV με ορισμένα φάρμακα, καλλυντικά, αρώματα), η ερυθροποιητική πρωτοπορφυρία κ.λπ.

Πως αντιμετωπίζεται;

Συγκεκριμένη θεραπεία συνήθως δεν χρειάζεται, διότι το εξάνθημα υποχωρεί μόνο του μέσα σε δύο εβδομάδες. Όταν όμως τα συμπτώματα είναι σοβαρά, ο δερματολόγος ιατρός μπορεί να χορηγήσει αγωγή κατά του κνησμού (συνήθως κάποιο κορτικοστεροειδές για τοπική εφαρμογή ή λήψη από το στόμα). Μπορεί να χορηγήσει και κάποιο αντισταμινικό.

Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, για να αποτρέψει την εποχιακή εκδήλωση του εξανθήματος μπορεί να συστήσει προφυλακτική φωτοθεραπεία 1-2 μήνες πριν από την άνοιξη. Κατ’ αυτήν εκτίθεται το δέρμα σε χαμηλές δόσεις υπεριώδους ακτινοβολίας A ή B, για να μειωθεί η ευαισθησία του δέρματος στην UV του ηλίου.

Ποια μέτρα αυτοφροντίδας συνιστώνται;

Για να καταπραΰνουν το εξάνθημα οι ασθενείς μπορούν να εφαρμόζουν πάνω του ψυχρά επιθέματα. Καλό είναι επίσης να το προστατεύσουν από νέα έκθεση στον ήλιο. Πολύ σημαντικό είναι ακόμα να μην σπάνε τις φλύκταινες, ούτε να ξύνουν τα σπυράκια, διότι με αυτό τον τρόπο εμποδίζουν την επούλωση και αυξάνουν τον κίνδυνο μόλυνσης. Τη φλεγμονή στην προσβεβλημένη περιοχή του δέρματος μπορεί να καταπραΰνει κάποιο αντιφλεγμονώδες παυσίπονο που θα συστήσει ο θεράπων ιατρός, εφόσον δεν υπάρχει αντένδειξη. Απαραίτητη είναι η χρήση αντηλιακού με υψηλό δείκτη προστασίας, κάθε φορά που επίκειται έξοδος σε υπαίθριο χώρο. Ωστόσο καλό είναι να αποφεύγεται η έκθεση στον ήλιο το μεσημέρι.

Πότε πρέπει να απευθυνθεί ο ασθενής στον γιατρό;

Ζητήστε τη γνώμη του δερματολόγου σας εάν εμφανίσετε εξάνθημα δίχως προφανή αιτία (π.χ. μια γνωστή αλλεργία ή πρόσφατη επαφή με ένα γνωστό αλλεργιογόνο όπως το πεύκο). Το πολύμορφο ερύθημα εκ φωτός προκαλεί εξάνθημα παρόμοιο με εκείνο άλλων καταστάσεων, επομένως θέλει αξιολόγηση από έναν ειδικό για να γίνει η σωστή διάγνωση και θεραπεία.

Άμεσος έλεγχος από τον ιατρό χρειάζεται και όταν το εξάνθημα είναι εκτεταμένο, προκαλεί πόνο ή συνοδεύεται από πυρετό.

Το βρογχικό άσθμα είναι μια χρόνια φλεγμονή των αεραγωγών που οδηγεί σε στένωση των βρόγχων λόγω σύσπασης των μυών του τοιχώματος και αυξημένης παραγωγής βλέννης.

Η στένωση αυτή προκαλεί τα χαρακτηριστικά συμπτώματα του άσθματος τα οποία είναι:

1. Βήχας (συνήθως ξηρός, σπάνια παραγωγικός με κολλώδη απόχρεμψη)
2. Συριγμός (γατάκια) στο στήθος. Εμφανίζεται κατά τις βραδινές ή πρώτες πρωινές ώρες ή κατά την άσκηση
3. Δύσπνοια
4. Σφίξιμο στο θώρακα
5. Εύκολη κόπωση.

«Τα συμπτώματα αυτά συνήθως συνυπάρχουν με τον περιορισμό της εκπνευστικής ροής αέρα από τους βρόγχους που τον βλέπουμε στη σπιρομέτρηση και μπορούν να υποχωρούν αυτόματα ή μετά από την κατάλληλη θεραπεία. Τόσο τα συμπτώματα όσο και η απόφραξη των βρόγχων παρουσιάζουν διακύμανση ως προς την ένταση, τη συχνότητα, το χρόνο εμφάνισης και τη διάρκειά τους ενώ μπορεί να έχουν εποχικό χαρακτήρα ή να εμφανίζονται όλο το χρόνο», εξηγεί ο κ. Δημήτριος Βάσσος, Πνευμονολόγος – Φυματιολόγος, Επιστημονικός Συνεργάτης του νοσοκομείου Metropolitan.

Τύποι του άσθματος

Αρκετοί κλινικοί φαινότυποι του βρογχικού άσθματος έχουν αναγνωριστεί. Οι πιο συνηθισμένοι είναι:

1. Το αλλεργικό ή εξωγενές βρογχικό άσθμα. Είναι ο πιο συχνός τύπος άσθματος που αναγνωρίζεται σε παιδιά και νεαρούς ενήλικες. Σχετίζεται με την κληρονομικότητα και συνήθως συνυπάρχει και με άλλες αλλεργικές καταστάσεις όπως η αλλεργική ρινίτιδα, οι ρινικοί πολύποδες, το έκζεμα και οι αλλεργίες σε φάρμακα και φαγητά.
2. Το ενδογενές, μη-αλλεργικό άσθμα. Συνήθως εμφανίζεται στην ενήλικη ζωή, πιο συχνά σε γυναίκες και έχει σοβαρότερη πορεία και λιγότερη ανταπόκριση στη φαρμακευτική αγωγή.
3. Άσθμα στην άσκηση: Εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της άσκησης.
4. Επαγγελματικό άσθμα: Σχετίζεται με έκθεση σε υλικά στο χώρο της εργασίας. Αποτελεί περίπου το 15% – 20% των περιπτώσεων άσθματος που εμφανίζονται μετά την ενηλικίωση και απαιτεί αποφυγή έκθεσης σε ερεθιστικούς παράγοντες.
5. Νυκτερινό: Σχετιζόμενο με γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση.
6. Άσθμα και παχυσαρκία: Σχετίζεται με γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, διακρίνεται από επίμονα συμπτώματα και μειωμένη ανταπόκριση στην αγωγή.

Πώς γίνεται η διάγνωση του Βρογχικού Άσθματος

1. Συμβατό ιστορικό
Η λήψη ενός καλού ιστορικού είναι το πρώτο βήμα που θέτει την κλινική υποψία του βρογχικού άσθματος. Η εμφάνιση των συμπτωμάτων μετά από έκθεση σε ελκτικούς παράγοντες, η διακύμανσή τους κατά τη διάρκεια της ημέρας ή του έτους, η συνύπαρξη αλλεργικής ρινίτιδας ή ρινικών πολυπόδων επιβάλει την περαιτέρω διερεύνηση σε πνευμονολόγο για σπιρομέτρηση.
2. Σπιρομέτρηση
Βασική εξέταση στον έλεγχο του άσθματος είναι η σπιρομέτρηση. Είναι πολύ εύκολη και ανώδυνη εξέταση, κατά την οποία ο ασθενής εκπνέει με δύναμη μέσα στο σπιρόμετρο και έτσι εκτιμάται η αναπνευστική λειτουργία, το μέγεθος της απόφραξης των βρόγχων και η αναστρεψιμότητα της απόφραξης μετά από τη χορήγηση βρογχοδιασταλτικού φαρμάκου σε εισπνοές.
3. Δοκιμασίες πρόκλησης
Για την επιβεβαίωση της διάγνωσης σε ασθενείς που εμφανίζουν συμπτώματα και συμβατή κλινική εικόνα αλλά φυσιολογική σπιρομέτρηση, μπορούν να εφαρμοστούν δοκιμασίες πρόκλησης της αντιδραστικότητας των βρόγχων. Σε αυτές τις δοκιμασίες γίνεται εισπνοή ουσιών (μεταχολίνη, ισταμίνη, μαννιτόλη) που προκαλούν ελεγχόμενη αντίδραση των αεραγωγών που μετράται με σπιρομέτρηση.
4. Αλλεργικές δοκιμασίες
Όταν υπάρχει ιστορικό ατοπίας μπορούν να γίνουν δερματικές δοκιμασίες ή ανίχνευση των ειδικών IgE RAST στο αίμα για τον εντοπισμό υπερευαισθησίας σε συγκεκριμένους αλλεργικούς παράγοντες.
Σταδιοποίηση και θεραπεία του άσθματος
«Στόχος μετά τη διάγνωση του άσθματος είναι η επίτευξη του ελέγχου των συμπτωμάτων, η βελτίωση της ποιότητας ζωής ώστε να έχει ο ασθενής μια φυσιολογική καθημερινότητα και η αποφυγή των παροξύνσεων.
Ανάλογα με την ευκολία ή όχι με την οποία ελέγχουμε τα συμπτώματα και τις παροξύνσεις του άσθματος το χωρίζουμε σε ήπιο, μέτριο ή σοβαρό μη ελεγχόμενο άσθμα. Κάθε στάδιο απαιτεί και μεγαλύτερες δόσεις ή συνδυασμό εισπνεόμενων, από του στόματος ή και ενέσιμων παραγόντων για την επίτευξη του ελέγχου», επισημαίνει ο ιατρός.
Θεραπεία του βρογχικού άσθματος

Η θεραπεία του άσθματος περιλαμβάνει:

1. Ρυθμιστικά φάρμακα
Τα φάρμακα αυτά επιτυγχάνουν τη μείωση της φλεγμονής των αεραγωγών και προλαμβάνουν έτσι την εμφάνιση συμπτωμάτων και τις παροξύνσεις. Χορηγούνται μία έως δύο φορές την ημέρα και περιλαμβάνουν εισπνεόμενα κορτικοειδή μόνα τους ή σε συνδυασμό με Β2 διεγέρτες μακράς διάρκειας δράσης.
2. Ανακουφιστικά φάρμακα
Αυτά περιλαμβάνουν Β2 διεγέρτες ή και αντιχολινεργικά ταχείας έναρξης δράσης και χρησιμοποιούνται σαν επιπρόσθετη αγωγή για τη μείωση των συμπτωμάτων.
3. Συμπληρωματικά φάρμακα
Εάν δεν έχει επιτευχθεί καλός έλεγχος με τα παραπάνω, μπορούν να χορηγηθούν αντιχολινεργικά μακράς διάρκειας δράσης, ανταγωνιστές των λευκοτριενίων, θεοφυλλίνη και από του στόματος κορτικοειδή κυρίως για την αντιμετώπιση παροξυσμών και για μικρά χρονικά διαστήματα.
4. Μονοκλωνικά αντισώματα
Τα τελευταία χρόνια μπήκαν στη θεραπευτική φαρέτρα τα μονοκλωνικά αντισώματα και άλλαξαν το τοπίο καθώς πέτυχαν τον καλύτερο έλεγχο των συμπτωμάτων, τη μείωση των παροξύνσεων και τη μείωση της ανάγκης για κορτιζόνη από το στόμα. Τέτοια είναι για το σοβαρό επίμονο μη ελεγχόμενο αλλεργικό βρογχικό άσθμα τα αντισώματα εναντίον της IgE ανοσοσφαιρίνης (omalizumab) που χορηγείται μία ως δύο φορές το μήνα υποδόρια και τα αντισώματα για το σοβαρό ηωσινοφιλικό άσθμα, οι αναστολείς της IL-5 (mepolizumab & benralizumab), που δίνονται ανά μήνα ή δίμηνο υποδόρια.

Βρογχικό άσθμα και COVID-19
«Οι ασθενείς με μέτριο και σοβαρό βρογχικό άσθμα ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες για νόσηση από τον νέο κορωνοϊό γιατί, όπως και οποιαδήποτε ιογενής λοίμωξη, μπορεί να πυροδοτήσει μια παρόξυνση βρογχικού άσθματος. Οι ασθενείς όμως με καλά ρυθμισμένο άσθμα δεν φαίνεται να έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο νόσησης, βαριάς νόσησης, και θανάτου από COVID-19. Αντίθετα ασθενείς που χρειάστηκαν από του στόματος κορτικοειδή λόγω παρόξυνσης άσθματος είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου από αυτήν. Γι’ αυτό είναι πρωταρχικής σημασίας η συνέχιση της αγωγής για τον έλεγχο των συμπτωμάτων του άσθματος και για την αποφυγή των παροξύνσεων κατά τη διάρκεια της πανδημίας», καταλήγει ο κ. Βάσσος.