Blog

Αλλαγές στο χρωματισμό

Γενικά, παρατηρούνται πιο σκούροι τόνοι δέρματος. Αυτό οφείλεται στην αντίδραση του οργανισμού, που παράγει περισσότερη (υπερμελάγχρωση) ή λιγότερη μελανίνη (υπομελάγχρωση) στην περιοχή που έχει υποστεί θεραπεία. Αυτές οι αλλαγές είναι προσωρινές και συνήθως υποχωρούν εντός 6 έως 12 μηνών μετά τη θεραπεία, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας Step to Health.

Ευαισθησία του δέρματος

Δυσφορία, όπως ερυθρότητα, πρήξιμο και ευαισθησία, είναι συνηθισμένη μετά τη συνεδρία. Μπορεί να εμφανιστούν μώλωπες και φουσκάλες. Κατά τη διάρκεια της επούλωσης, η περιοχή είναι πιο πιθανό να μολυνθεί. Καθώς συμβαίνει η φυσική διαδικασία επούλωσης, οι βλάβες αυτές θα υποχωρήσουν.

Ουλές

Εμφανίζεται σε πολύ λίγες περιπτώσεις. Για να αποφύγετε αυτό το είδος μόνιμης επιπλοκής, πρέπει να φροντίζετε το δέρμα σας μετά τη διαδικασία λέιζερ. Εάν σχηματιστούν φουσκάλες και ουλές, πρέπει να αντιμετωπιστούν κατάλληλα.

Θεραπεία αφαίρεσης τατουάζ με λέιζερ: Μια ασφαλής επιλογή

Χάρη στην τεχνολογία λέιζερ, η αφαίρεση τατουάζ είναι πλέον ασφαλής και αποτελεσματική. Τα αποτελέσματα είναι αρκετά ενδιαφέροντα και συνήθως δεν υπάρχουν σημάδια στο δέρμα μετά από αυτήν.

Το σημαντικό είναι να γίνει από εκπαιδευμένους επαγγελματίες με τον κατάλληλο εξοπλισμό.

Το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα όταν προσβληθεί από κάποιον εισβολέα, μαθαίνει και αναπτύσσει ειδική γι’ αυτόν ανοσία και διακρίνει τα στοιχεία του οργανισμού του από τα ξένα δίχως να στρέφεται εναντίον του εαυτού του.

Όταν όμως κάποιος πάσχει από ένα αυτοάνοσο νόσημα (π χ ρευματοειδής αρθρίτιδα, λύκος, διαβήτης τύπου 1, σκλήρυνση κατά πλάκας, θυρεοειδίτιδα Hashimoto), το ανοσοποιητικό του σύστημα λανθασμένα επιτίθεται εναντίον του ίδιου του σώματός του, στοχεύοντας τα κύτταρα, τους ιστούς και τα όργανά του. Στην εμφάνισή τους συμβάλλουν πολλοί παράγοντες όπως γενετικοί, περιβαλλοντικοί, ορμονικοί, νευροψυχολογικοί κα. Επιπλέον, ενδέχεται να οφείλονται σε παρατεταμένη έκθεση σε συνθήκες οξειδωτικού στρες (κάπνισμα, παχυσαρκία, υπερπρόσληψη λιπαρών από τη διατροφή κ α) ενώ πρωτοεμφανίζονται ή επιδεινώνονται μετά από κάποια λοίμωξη.

Αυτοάνοσα και αντιοξειδωτικά

Η σημασία της πρόσληψης αντιοξειδωτικών στην πρόληψη και αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων έγκειται:

στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος μειώνοντας την ευαισθησία σε λοιμώξεις και στη μείωση του οξειδωτικού στρες μέσα από την καταπολέμηση των ελευθέρων ριζών.

Ο τρόπος με τον οποίο δρουν οι αντιοξειδωτικές ουσίες είναι να μετατρέπουν τις επικίνδυνες ελεύθερες ρίζες ξανά σε ακίνδυνα χημικά μόρια. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια καθώς δεν είναι λίγες εκείνες οι μελέτες που είτε επισημαίνουν καμία αντιοξειδωτική προστασία ή έλλειψη επαρκών επιστημονικών δεδομένων ή ακόμα και σε κάποιες περιπτώσεις αρνητική δράση των αντιοξειδωτικών στον οργανισμό. Αυτή η διαπίστωση είναι ιδιαίτερη σημαντική στις μέρες μας καθώς παρατηρείται αλόγιστη χρήση συμπληρωμάτων με αντιοξειδωτικά από όλους δίχως συχνά να προηγείται διατροφική αξιολόγηση από τους ειδικούς επιστήμονες διατροφολόγους.

Η μεγαλύτερη από τη συνιστώμενη πρόσληψη αντιοξειδωτικών (δηλαδή από αυτή που πραγματικά έχει ανάγκη ένα άτομο) ενέχει τον κίνδυνο παρεμπόδισης της δράσης τους ενώ μπορεί να εμφανίσουν ακόμα και προ-οξειδωτική δράση δηλαδή να τροφοδοτήσουν αντί να αναστείλουν την παραγωγή ελεύθερων ριζών και να προκαλέσουν περαιτέρω οξειδωτική βλάβη. Με τον τρόπο αυτό, η επιπρόσθετη μη απαραίτητη υπερκατανάλωση αντιοξειδωτικών ουσιών ενδέχεται είτε να προκαλέσει γρηγορότερα την εμφάνιση ενός αυτοάνοσου νοσήματος είτε να επιδεινώσει την εξέλιξη του ήδη υπάρχοντος.

Συμπερασματικά προκύπτει ότι η κάλυψη των αναγκών σε αντιοξειδωτικά προκειμένου να εξασφαλίζεται ικανοποιητική λειτουργία του ανοσοποιητικού και να μειώνεται ο κίνδυνος ή τα συμπτώματα των αυτοάνοσων νοσημάτων, επιτυγχάνεται μέσα από τηνεπαρκή κατανάλωση φρούτων και λαχανικών στα πλαίσια του μοντέλου της Μεσογειακής διατροφής. Η χορήγηση συμπληρωμάτων αντιοξειδωτικών ενδέχεται να είναι απαραίτητη σε ειδικές ομάδες πληθυσμού μόνο και κατόπιν αξιολόγησης από εξειδικευμένους επιστήμονες ιατρούς και κλινικούς διαιτολόγους.

Δημήτρης Γρηγοράκης

Κλινικός Διαιτολόγος- Διατροφολόγος,PhD

Πηγή: dgrigorakis.gr
 

---

Η Health Editor Προτείνει:

Πριν αναφερθούμε στα όσα γνωρίζουμε σχετικά με τις αιτίες των ημικρανιών έναντι των πονοκεφάλων, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το να έχετε πονοκέφαλο δεν σημαίνει αυτόματα ότι είστε άρρωστος ή ότι έχετε μια ανεξιχνίαστη, υποκείμενη ιατρική πάθηση. Ορισμένοι παράγοντες του τρόπου ζωής και του περιβάλλοντος μπορούν συχνά να προκαλέσουν τυπικούς πονοκεφάλους, σύμφωνα με την Cleveland Clinic και την Mayo Clinic, όπως:

• Κατανάλωση αλκοόλ (ιδίως κόκκινου κρασιού) και καφεΐνης
• Κατανάλωση ορισμένων τροφίμων ή συστατικών
• Αλλαγές στον ύπνο ή έλλειψη ύπνου
• Κακή στάση του σώματος
• Παραλείψεις γευμάτων
• Στρες
• Έκθεση σε αλλεργιογόνα
• Παθητικό κάπνισμα
• Ισχυρές οσμές από οικιακές χημικές ουσίες ή αρώματα

Και είτε το πιστεύετε είτε όχι, ακόμα και η ψηλή, σφιχτή αλογοουρά σας ή η στέκα  μπορεί να είναι ο ένοχος.

Όσον αφορά τις ημικρανίες, υπάρχουν ακόμη πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Είναι σύνηθες να υπάρχει οικογενειακό ιστορικό ημικρανιών, καθώς μπορεί να κληρονομούνται, εξηγεί ο Manhart, αλλά σημειώνει επίσης ότι η συγκεκριμένη αιτία της διαταραχής παραμένει άγνωστη. Προς το παρόν, η πιο ευρέως αποδεκτή θεωρία είναι ότι οι ημικρανίες συμβαίνουν όταν ενεργοποιείται το τριγμονοαγγειακό σύστημα (το οποίο περιλαμβάνει νεύρα και αιμοφόρα αγγεία), σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας Real Simple.

Και ενώ κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, υπάρχουν συγκεκριμένες καταστάσεις που μπορούν να προκαλέσουν ημικρανίες σε κάποιον που ζει με την πάθηση. Πολλές από αυτές τις καταστάσεις συμπίπτουν με άλλους παράγοντες του τρόπου ζωής και του περιβάλλοντος που μπορεί να οδηγήσουν σε μη ημικρανικούς πονοκεφάλους: ο εμμηνορροϊκός σας κύκλος, η σοκολάτα, το τυρί, το κόκκινο κρασί, το άγχος, η έλλειψη ύπνου, η έλλειψη γευμάτων και οι αλλαγές της βαρομετρικής πίεσης.

Επιπλέον, αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι περίπου τρία στα τέσσερα άτομα που έχουν ημικρανίες είναι γυναίκες. Περισσότερες γυναίκες υποφέρουν από ημικρανίες και πονοκεφάλους λόγω ορμονικών αιτιών που σχετίζονται με τον εμμηνορροϊκό κύκλο, την εγκυμοσύνη ή τα αντισυλληπτικά χάπια. Τα οιστρογόνα, μια γυναικεία ορμόνη, ελέγχουν επίσης χημικές ουσίες στον εγκέφαλο που επηρεάζουν τις αισθήσεις του πόνου. Όταν το επίπεδο αυτής της ορμόνης αυξομειώνεται, λόγω άγχους ή ορμονικών κύκλων, μπορεί να προκαλέσει επώδυνο πονοκέφαλο ή ημικρανία.

Μέσα από την πολυετή επιστημονική μου διαδρομή έχω βρεθεί αντιμέτωπος με την άγνοια ασθενών με αυτοάνοσες διαταραχές ή με τη σύγχυση τους σχετικά με τη σημασία της διατροφικής διαχείρισης στην πάθηση τους.

Έχω διαπιστώσει αλλά και καταγράψει διάφορες ασάφειες σχετικά με το ρόλο της διατροφικής φροντίδας του ανοσοποιητικού και των αυτοάνοσων νοσημάτων. Ας καταρρίψουμε λοιπόν κάθε παρανόηση αντικαθιστώντας την με την αλήθεια.

1. Οι αυτοάνοσες διαταραχές δεν μπορούν να αντιστραφούν.

Σίγουρα, υπάρχει μια γενετική συνιστώσα στις αυτοάνοσες διαταραχές. Αλλά, όπως μας πληροφορεί το νέα πεδία της επιγενετικής, η γενετική έκφραση μπορεί να τροποποιηθεί. Για να αναπτυχθεί μια αυτοάνοση διαταραχή, πρέπει να ενεργοποιηθεί μία ειδική ομάδα γονιδίων μέσω εκλυτικών παραγόντων από το περιβάλλον σας, τη διατροφή ή την προσωπική σας κατάσταση (στρες, έλλειψη ύπνου κλπ.).

Για παράδειγμα, η «υπόθεση της υγιεινής» και η θεωρεία του «Γεωπαθητικού στρες» αποτελούν κυρίαρχες αντιλήψεις σχετικά με την περιβαλλοντική επίπτωση στην έξαρση των κρουσμάτων αυτοάνοσων παθήσεων. Το ίδιο ισχύει και για τους διατροφικούς παράγοντες.

Μέσω της διατροφής, της κατάλληλης αντιμετώπισης γαστρεντερικών διαταραχών και της μείωσης του οξειδωτικού σας στρες, μπορείτε να μεταφέρετε την εντολή στα «προβληματικά» γονίδιά σας να απενεργοποιηθούν, προστατεύοντας έτσι το «πολιορκημένο» ανοσοποιητικό σας σύστημα.

2. Τα συμπτώματά σας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς τη χρήση ισχυρών φαρμάκων.

Είναι πραγματικά λυπηρό, αλλά πολλοί επαγγελματίες υγείας απορρίπτουν τη σημασία της διατροφής ως έναν σημαντικό παράγοντα για την υγεία μας. Η ίδια η έννοια του οξειδωτικού στρες (ή της τοξικής επιβάρυνσης) είναι άγνωστη για τους περισσότερους θεραπευτές, πόσο μάλλον η δυνατότητα της αντιμετώπισης του εν λόγω φαινομένου από εκείνους που πάσχουν από αυτοάνοσες διαταραχές.

Ως αποτέλεσμα, όταν πρόκειται για την αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων, η συμβατική ιατρική διαθέτει πραγματικά μόνο ένα όπλο στο οπλοστάσιό της: τα φάρμακα.Αντί να χρησιμοποιηθεί ένα φάρμακο για την καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος, μπορείτε να επιλέξετε τρόφιμα και συμπληρώματα διατροφής ώστε να ενισχύσετε και να υποστηρίξετε το ανοσοποιητικό σας και παράλληλα να στοχεύσετε στην αποκατάσταση της σωστής γαστρεντερικής λειτουργίας. Τα φάρμακα δεν είναι η μόνη επιλογή για τη θεραπεία των αυτοάνοσων διαταραχών.

Ωστόσο, υπάρχει και η αντίθετη περίπτωση, αυτή της θυρεοειδίτιδας Hashimoto όπου δεν συστήνεται καμία φαρμακευτική αγωγή, αλλά και… διατροφική φροντίδα. Ως αποτέλεσμα επέρχεται προοδευτικά η καταστροφή του θυρεοειδούς αδένα.

3. Όταν αντιμετωπίζετε μια αυτοάνοση διαταραχή με φάρμακα, οι παρενέργειες είναι ήσσονος σημασίας.

Θα ευχόμουν αυτός ο μύθος να ήταν αλήθεια – αλλά δεν είναι. Κάποιοι θεραπευτές, προσπαθώντας να βοηθήσουν τους ασθενείς τους, είναι πιθανό να τους διαβεβαιώνουν ότι τα φάρμακά δεν θα τους προκαλέσουν παρενέργειες ή ότι οι φαρμακευτικές παρενέργειες είναι ήσσονος σημασίας.

Στην πραγματικότητα, οι παρενέργειες των φαρμάκων που χρησιμοποιούνται συχνά για τη θεραπεία αυτοάνοσων διαταραχών είναι συχνές και πολύ συνηθισμένες.

4. Η βελτίωση της πέψης και της υγείας του εντέρου δεν σχετίζεται με την εξέλιξη των αυτοάνοσων νοσημάτων.

Είναι μία άποψη που επικρατεί ανάμεσα σε πολλούς θεραπευτές: Το ανοσοποιητικό και το πεπτικό είναι δύο διαφορετικά συστήματα του σώματος που ποτέ τους δεν συγχέονται. Το πρόβλημα όμως είναι ακριβώς εδώ: Δεδομένου ότι η πλειοψηφία των λειτουργιών του ανοσοποιητικού συστήματος ξεκινάει από το έντερο, είναι απαραίτητο να επικεντρωθούμε στο γαστρεντερικό σύστημα και να αντιμετωπίσουμε τυχόν εντερική δυσλειτουργία, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα αυτοάνοσα συμπτώματα.

Για να είστε υγιείς, θα πρέπει να έχετε ένα υγιές έντερο. Και υπάρχουν χιλιάδες ασθενείς που έχουν δει το ανοσοποιητικό σύστημα να ενισχύεται – σχεδόν αμέσως – με την διατροφική φροντίδα του γαστρεντερικού συστήματος.

5. Η διατροφή χωρίς γλουτένη δεν επηρεάζει την αυτοάνοση διαταραχή.

“Χωρίς γλουτένη; Έχουμε ήδη καταναλώσει σιτάρι για χιλιάδες χρόνια, οπότε γιατί ξαφνικά καταλήξαμε ότι δεν είναι υγιεινό;” Αυτό είναι κάτι που πολλοί άνθρωποι πιστεύουν για το ρόλο της γλουτένης στην υγεία μας, και οι περισσότεροι συμβατικοί επαγγελματίες υγείας συμφωνούν.

Πείτε στον θεράποντά σας ότι ανησυχείτε για τη γλουτένη και το πιθανότερο είναι να σας απαντήσει: “Μπορείτε να κάνετε μια εξέταση αίματος και να δούμε αν έχετε κοιλιοκάκη» και «Έχετε κάποια πεπτικά προβλήματα; Όχι; Τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για τη γλουτένη”.

Η ιδέα όμως ότι η γλουτένη ενδεχομένως δεν επηρεάζει την κατάστασή σας μπορεί να είναι ένας από τους πιο διάχυτους μύθους για τις αυτοάνοσες διαταραχές.

6. Η αυτοάνοση διαταραχή σας καταδικάζει σε μια χαμηλή ποιότητα ζωής.

“Μου είπαν ότι, με την πάροδο του χρόνου, θα γίνομαι όλο και πιο αδύναμος.”

«Είπα στο γιό μου να μην μου φέρει τα εγγόνια μου. Μπορεί να γίνω χειρότερα.”

“Μερικές φορές ο πόνος γίνεται τόσο δυνατός, που δεν μπορώ να κάνω μια βόλτα με το σύζυγό μου.”

Αυτά είναι τα είδη των προβλημάτων που κάποιος με μια αυτοάνοση διαταραχή μπορεί συχνά να αντιμετωπίζει, αλλά μπορούν να είναι αναστρέψιμα. Αν ακολουθήσετε τις συμβουλές που προτείνει του βιβλίο «Αυτοάνοσα, Ανοσοποιητικό & Διατροφή» μπορεί να μην έχετε καθόλου συμπτώματα και πόνο.

7. Υπεύθυνα για τις αυτοάνοσες διαταραχές είναι τα γονίδια και όχι το περιβάλλον.

Λοιπόν, η γενετική αντιπροσωπεύει περίπου το 25% της πιθανότητας να αναπτύξετε μια αυτοάνοση διαταραχή. Αυτό σημαίνει ότι το υπόλοιπο 75% προέρχεται από το περιβάλλον. Το γεγονός αυτό προσδίδει μία πολύ αισιόδοξη προοπτική στην αντιμετώπιση των αυτοάνοσων παθήσεων. Μην γίνετε λοιπόν δέσμιος της γενετικής υποδομής σας. Όποια και αν είναι τα γονίδια με τα οποία γεννηθήκατε, έχετε τη δυνατότητα να διαχειριστείτε την αντίδραση του σώματός σας στην αυτοανοσία και να δημιουργήσετε μια ήρεμη και υγιή ζωή.

8. Το ανοσοποιητικό σας σύστημα είναι συγκεκριμένο και δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για να το υποστηρίξετε.

Οι συμβατικοί θεραπευτές προτείνουν για την αντιμετώπιση των αυτοάνοσων παθήσεων φαρμακευτική αγωγή, είτε για τη διαχείριση των συμπτωμάτων, είτε για να καταστείλουν τη δραστηριότητα του ανοσοποιητικού συστήματος. Το βιβλίο «Αυτοάνοσα, Ανοσοποιητικό & Διατροφή» παρουσιάζει τη διατροφοκεντρική αντίληψη της αντιμετώπισης των αυτοάνοσων διαταραχών, μέσω της ρύθμισης του ανοσοποιητικού συστήματος, η οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και την διατροφική φροντίδα του εντέρου. Η προσέγγισή μου είναι ριζικά διαφορετική. Χαίρομαι τόσο πολύ όταν βλέπω τους ανθρώπους που έχω συμβουλεύσει, των οποίων οι ζωές έχει αλλάξει. Θέλω να μοιραστώ αυτή την ελπίδα μαζί σας, ώστε να μπορείτε να αψηφήσετε τους μύθους που περιβάλλουν το όλο ζήτημα και να αγκαλιάσετε την υπόσχεση μίας ολοκληρωμένης προσέγγισης.

Δημήτρης Γρηγοράκης

Κλινικός Διαιτολόγος- Διατροφολόγος,PhD

1. Οι ιοί αλλάζουν συνεχώς μέσω μετάλλαξης. Οι ελαφρώς διαφορετικές μορφές ενός ιού ονομάζονται παραλλαγές.
2. Η παραλλαγή Delta είναι μια παραλλαγή του ιού που προκαλεί τον COVID-19.
3. Η παραλλαγή Delta εξαπλώνεται πιο εύκολα από άλλες παραλλαγές, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε περισσότερα κρούσματα COVID-19.
4. Η παραλλαγή Delta προκαλεί τα μισά από τα πρόσφατα κρούσματα COVID-19 στις Ηνωμένες Πολιτείες- σύμφωνα με εκτιμήσεις και πιθανότατα θα προκαλέσει περισσότερα.
5. Ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσετε την εξάπλωση του Delta είναι να εμβολιαστείτε κατά του COVID-19.
6. Τα εγκεκριμένα από τον FDA εμβόλια COVID-19 προσφέρουν προστασία κατά της Delta και άλλων παραλλαγών, σύμφωνα με το άρθρο της ιστοσελίδας Centers for Disease Control and Prevention.