Blog

Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει θιασώτες σημαντικών αλλαγών στη θεραπεία του καρκίνου προς την κατεύθυνση της εφαρμογής της Ιατρικής Ακριβείας. Ο όρος αυτός περιλαμβάνει  τη χορήγηση θεραπειών με βάση τα ιδιαίτερα κλινικά και μοριακά χαρακτηριστικά της νόσου κάθε ασθενούς. Οι δύο πυλώνες αυτής της εξέλιξης είναι η καλύτερη κατανόηση των αλλαγών που συντελούνται στα κύτταρα μας και επιφέρουν την καρκινική εξαλλαγή και η αναγνώριση των μηχανισμών με τους οποίους το ανοσοποιητικό μας σύστημα μπορεί να επιτεθεί και να καταστρέψει τα καρκινικά κύτταρα. Σε αυτή τη βάση, έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια θεραπείες που στοχεύουν εκλεκτικά τα καρκινικά κύτταρα. Τέτοιες είναι οι μικρομοριακοί αναστολείς ή μονοκλωνικά αντισώματα έναντι ενός διαρκώς αυξανόμενου αριθμού μονοπατιών που έχουν απορρυθμιστεί στο καρκινικό κύτταρο, αλλά και νέες κατηγορίες θεραπειών όπως είναι τα αντισώματα που είναι συζευγμένα με χημειοθεραπευτικά φάρμακα αλλά και τα αμφι-ειδικά αντισώματα. Επιπλέον, η ανοσοθεραπεία έχει αυξήσει σημαντικά την επιβίωση των ασθενών με διάφορα νεοπλάσματα, επανακινητοποιώντας το ανοσοποιητικό σύστημα έναντι του καρκίνου. Αυτό γίνεται κυρίως με τη μορφή ενδοφλεβίως χορηγούμενων αντισωμάτων αλλά και με κυτταρικές μορφές ανοσοθεραπείες όπως είναι τα CAR-T κύτταρα που είναι πλέον διαθέσιμα και στη χώρα μας για αιματολογικές κακοήθειες.

Όπως τονίζουν οι ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής (Νοσοκομείο Αλεξάνδρα) της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ Θάνος Δημόπουλος (Καθηγητής Θεραπευτικής – Ογκολογίας – Αιματολογίας) και Μιχάλης Λιόντος (Επίκουρος Καθηγητής Θεραπευτικής Ογκολογίας), ενώ η χημειοθεραπεία αποτελεί ακόμη θεραπευτική επιλογή για τις περισσότερες νεοπλασίες, διαπιστώνουμε καθημερινά στην κλινική μας πράξη ότι ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός ασθενών λαμβάνουν μόνο στοχεύουσες θεραπείες ή συνδυασμούς ανοσοθεραπείας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να  έχει αυξηθεί η επιβίωση των ασθενών μας και οι ανεπιθύμητες ενέργειες να είναι λιγότερες. Πραγματικά, η χρήση της ανοσοθεραπείας στη θεραπευτική αντιμετώπιση του καρκίνου αποτέλεσε μια επανάσταση καθώς για πρώτη φορά μπορέσαμε να προσφέρουμε μακροχρόνια ύφεση σε ασθενείς με μεταστατική νόσο. Βέβαια, το ποσοστό των ασθενών που ανταποκρίνεται στην ανοσοθεραπεία που χρησιμοποιούμε σήμερα, δηλαδή με τη μορφή των μονοκλωνικών αντισωμάτων που κινητοποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα έναντι του καρκίνου, δεν είναι μεγάλο. Αυτό συμβαίνει λόγω της ετερογένειας του καρκίνου και των μηχανισμών αποφυγής του ανοσοποιητικού συστήματος που έχουν αναπτύξει τα καρκινικά κύτταρα. Το τελευταίο έχει ως συνέπεια αρκετά νεοπλάσματα να θεωρούνται «ψυχρά», να μην επάγουν δηλαδή την ανάπτυξη ανοσολογικής απάντησης. Για το λόγο αυτό, η έρευνα έχει εστιαστεί εδώ και αρκετά χρόνια στην ανάπτυξη εμβολίων κατά του καρκίνου που θα επάγουν εξειδικευμένη ανοσολογική απάντηση έναντι των καρκινικών κυττάρων κάθε ασθενούς.

Η ιδέα των εμβολίων κατά του καρκίνου δεν είναι καινούρια και βασίζεται στην ικανότητα του ανοσοποιητικού μας συστήματος να αναγνωρίζει μεταλλαγμένες πρωτεΐνες του καρκινικού κυττάρου – είναι γνωστές ως νεοαντιγόνα –καταστρέφοντας τον καρκίνο. Στην πράξη βέβαια, η διέγερση του ανοσοποιητικού συστήματος είναι ατελής ή καταστέλλεται από τον ίδιο τον καρκίνο με συνέπεια την εκδήλωση της νόσου. Τα εμβόλια λοιπόν έχουν ρόλο στη θεραπευτική του καρκίνου προσπαθώντας να ενεργοποιήσουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Ήδη έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορες τεχνολογίες εμβολίων (πρωτεϊνικά, DNA, δενδριτικά) χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Μάλιστα την προηγούμενη δεκαετία είχε λάβει έγκριση δενδριτικό εμβόλιο για τον καρκίνο του προστάτη, αλλά η κλινική χρήση του ήταν εξαιρετικά περιορισμένη λόγω του δύσκολου μηχανισμού παραγωγής του και της μικρής αποτελεσματικότητάς του.

Τα τελευταία χρόνια, η τεχνολογία mRNA έχει δώσει νέα ώθηση στις προσπάθειες δημιουργίας θεραπευτικών εμβολίων για τον καρκίνο. Το mRNA είναι το μόριο που διαβάζουν τα κύτταρα μας για να παράξουν πρωτεΐνες, και άρα μπορούμε να συνθέσουμε εύκολα και γρήγορα όποιο αντιγόνο επιθυμούμε και να στρέψουμε το ανοσοποιητικό σύστημα έναντι του καρκίνου. Προφανώς, υπήρχαν τεχνικά προβλήματα που απέτρεπαν την κλινική εφαρμογή αυτής της τεχνολογίας με κυριότερο την ευαισθησία που έχει το mRNA ως μόριο, με αποτέλεσμα να απoικοδομείται ταχύτατα στο περιβάλλον. Η εφαρμογή των εμβολίων mRNA κατά τις COVID-19 απέδειξε όμως ότι πλέον η τεχνολογία αυτή είναι ώριμη για την κλινική πράξη και  μπορεί να βρει εφαρμογή σε κάθε είδος καρκίνου.

Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες mRNA εμβολίων για τον καρκίνο που αναπτύσσονται αυτή τη στιγμή. Η πρώτη αφορά εξατομικευμένα εμβόλια που αναπτύσσονται ειδικά για τα καρκινικά νεοαντιγόνα που έχει ο κάθε ασθενής. Τα εμβόλια αυτά δημιουργούνται αφού γίνει πρώτα βιοψία του όγκου και ενδελεχής ανάλυση του γονιδιώματος του. Με τη χρήση αλγορίθμων, προβλέπεται ποιες αλληλουχίες του γονιδιώματος του όγκου μπορούν να δράσουν ως νεοαντιγόνα και να διεγείρουν ανοσολογική απάντηση. Αυτές οι αλληλουχίες εισάγονται στον οργανισμό με τη χρήση mRNA εμβολίων. Η δεύτερη κατηγορία αφορά ειδικά mRNA εμβόλια για συγκεκριμένες μεταλλάξεις που διαπιστώνονται συχνά σε νεοπλάσματα και είναι γνωστό ότι μπορούν να προκαλέσουν ανοσολογική απάντηση. Η κατηγορία αυτή των εμβολίων είναι προφανές ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα για όλους τους ασθενείς που από τον μοριακό έλεγχο της νόσου θα αναγνωρισθεί η παρουσία της συγκεκριμένης μετάλλαξης.

Ήδη μια σειρά κλινικών μελετών έχουν δείξει θετικά αποτελέσματα από τη χρήση mRNA εμβολίων στον καρκίνο. Η δράση των εμβολίων αυτών φαίνεται ότι είναι καλύτερη όταν χρησιμοποιούνται ως επικουρική αγωγή μετά από χειρουργική εξαίρεση της νόσου και μάλιστα τα αποτελέσματα είναι ευνοϊκότερα σε συνδυασμό με ανοσοθεραπεία. Η πρώτη μελέτη που έδειξε αποτελεσματικότητα αφορούσε εξατομικευμένο εμβόλιο mRNA για τον καρκίνο του παγκρέατος. Ήταν μια φάσης Ι μελέτη για ασθενείς με καρκίνο παγκρέατος και τοπική νόσο για την οποία υποβλήθηκαν σε χειρουργική εξαίρεση. Η μελέτη απέδειξε ότι ένα εξατομικευμένο για κάθε ασθενή mRNA εμβόλιο μπορεί να χορηγηθεί στους ασθενείς εντός 9 εβδομάδων από το χειρουργείο. Για την ανάπτυξη των εμβολίων, οι ερευνητές ανέλυσαν το DNA του όγκου από τα χειρουργικά παρασκευάσματα των ασθενών, προσδιόρισαν τα πιθανά νεοαντιγόνα τους με τη χρήση αλγορίθμων και παρασκεύασαν mRNA εμβόλια με έως 20 διαφορετικές αλληλουχίες. Δεν διαπιστώθηκαν ιδιαίτερες ανεπιθύμητες ενέργειες από τη χορήγηση του εμβολίου. Παρότι από μια τέτοια πρώιμη μελέτη δεν μπορούν αν εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα αποτελεσματικότητας, είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι οι μισοί ασθενείς ανέπτυξαν ανοσολογική απάντηση στο εμβόλιο και αυτή διατηρούνταν ως και 2 χρόνια. Κανείς από τους 8 ασθενείς που ανταποκρίθηκαν στο εμβόλιο δεν υποτροπίασε μετά από 18 μήνες παρακολούθησης σε αντίθεση με όσους δεν εμφάνισαν ανοσολογική απάντηση και οι οποία υποτροπίασαν σε διάστημα 13 μηνών.

Σε πιο προχωρημένη φάση κλινικής ανάπτυξης βρίσκεται και ένα άλλο εξατομικευμένο εμβόλιο mRNA (mRNA-4157) που χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με ανοσοθεραπεία. Το εμβόλιο αυτό δοκιμάσθηκε μαζί με ανοσοθεραπεία σε μια φάσης ΙΙ μελέτης σε ασθενείς με μελάνωμα σταδίου ΙΙΙ/IV το οποίο είχε πλήρως εξαιρεθεί. Σε αυτή την ομάδα ασθενών, η καθιερωμένη επικουρική αγωγή είναι η χορήγηση του αντι-PD1 παράγοντα πεμπρολιζουμάμπη για 1 χρόνο. Στο πλαίσιο της μελέτης, ο συνδυασμός του εμβολίου mRNA-4157 με την πεμπρολιζουμάμπη μείωσε κατά 44% τον κίνδυνο θανάτου ή υποτροπής της νόσου έναντι της καθιερωμένης αγωγής. Με βάση τα αποτελέσματα αυτά, ο συνδυασμός αυτός δοκιμάζεται σε φάσης ΙΙΙ μελέτη και είναι πιθανό ότι η πρακτική αυτή θα αποτελέσει τη βάση θεραπευτικής αντιμετώπισης και σε άλλα νεοπλάσματα.

Κλινικά δεδομένα έχουν αρχίσει επίσης να αθροίζονται από πρώιμες μελέτες για mRNA εμβόλια που φέρουν προκαθορισμένες για όλους τους ασθενείς αλληλουχίες. Τέτοια εμβόλια δοκιμάζονται στο μελάνωμα και περιέχουν αλληλουχίες για 4 διαφορετικές πρωτεΐνες. Η φάση 1 μελέτη αυτού του εμβολίου κατέδειξε την ασφάλειά του καθώς και αποτελεσματικότητα και πλέον δοκιμάζεται σε συνδυασμό με ανοσοθεραπεία σε ασθενείς με μεταστατικό μελάνωμα που έχουν υποτροπιάσει ενώ ελάμβαναν ανοσοθεραπεία. Αντίστοιχα εμβόλια με προκαθορισμένες αλληλουχίες mRNA μελετώνται στον καρκίνο του προστάτη, των ωοθηκών, τον καρκίνο κεφαλής τραχήλου και τον καρκίνο του πνεύμονα.

Τέλος, έχει σημασία να τονιστεί ότι και άλλες τεχνολογίες δημιουργίας θεραπευτικών εμβολίων κατά του καρκίνου έχουν δείξει ενδιαφέροντα αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια. Πολύ πρόσφατα μάλιστα δημοσιεύθηκε μελέτης φάσης Ι πεπτιδικού εμβολίου έναντι συγκεκριμένων μεταλλάξεων του γονίδιου KRAS. Το εμβόλιο αυτό έχει την ιδιαιτερότητα ότι εμπεριέχει ανοσοενισχυτικό που επάγει τη συγκέντρωσή του στους λεμφαδένες και μεγιστοποιεί την ανοσολογική απάντηση. Το εμβόλιο αυτό δοκιμάσθηκε σε ασθενείς που είχαν χειρουργηθεί για καρκίνο του παγκρέατος ή παχέος εντέρου που έφερε μεταλλάξεις στο γονίδιο KRAS και μετά το χειρουργείο είχαν υψηλό κίνδυνο υποτροπής όπως καταδεικνυόταν από την παρουσία κυκλοφορούντος καρκινικού DNA (ctDNA). To 84% των ασθενών εμφάνισε ανοσολογική απάντηση στο εμβόλιο αλλά και μείωση στα επίπεδα του ctDNA, με το 24% των ασθενών να έχουν μετά τον εμβολιασμό μη ανιχνεύσιμα επίπεδα ctDNA στο αίμα. Η ανοσολογική απάντηση συνδυάστηκε με ιδιαίτερα σημαντικά αύξηση στο χρόνο ως την επανεμφάνιση της νόσου.

Όλα τα παραπάνω δεδομένα καταδεικνύουν ότι η χρήση των θεραπευτικών εμβολίων για τον καρκίνο πολύ σύντομα θα αποτελέσει ένα νέο όπλο στην αντιμετώπιση της νόσου. Τα αποτελέσματα φαίνονται ιδιαίτερα ενθαρρυντικά για τα mRNA εμβόλια σε συνδυασμό με ανοσοθεραπεία και κυρίως για τους ασθενείς που έχουν εξαιρέσιμη χειρουργικά νόσο. Η εξέλιξη βέβαια της τεχνολογίας δημιουργεί την ελπίδα ότι και άλλες μορφές εμβολίων μπορούν να έχουν όφελος σε συγκεκριμένες ομάδες ασθενών.

 

Link ιστοσελίδας: https://hub.uoa.gr/great-success-for-the-nkua-medical-school-the-first-liver-transplant-with-a-graft-from-a-relative-donor/

Η μέτρια έως σοβαρή στυτική δυσλειτουργία επηρεάζει το 5-20% των ανδρών παγκοσμίως, ενώ εκτιμάται ότι θα αφορά 322 εκατομμύρια άνδρες μέχρι το 2025. Εκτός από τις εδραιωμένες θεραπείες, τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι οι ενέσεις botox ωφελούν τους άνδρες που την εμφανίζουν, καθώς βοηθούν στη χαλάρωση των μυών, αυξάνοντας τη ροή του αίματος προς αυτό. Έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματική θεραπεία ακόμα και για εκείνους που δεν ανταποκρίνονται σε από του στόματος ή ενέσιμες αγωγές.

«Η συχνή αδυναμία επίτευξης και διατήρησης της στύσης για επιτυχή διείσδυση και ολοκλήρωση της σεξουαλικής πράξης, δηλαδή η στυτική δυσλειτουργία, έχει πολλές αιτίες, εκ των οποίων άλλες είναι οργανικές και άλλες ψυχολογικές.

Στις οργανικές περιλαμβάνονται καρδιαγγειακές παθήσεις, ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση και η υπερχοληστεριναιμία και γι’ αυτό όσοι διαπιστώνουν επιδείνωση των στύσεών τους πρέπει να σπεύδουν προς διερεύνηση της αιτίας. Μπορεί να είναι επίσης παρενέργεια φαρμακευτικής αγωγής που λαμβάνεται για άλλη πάθηση. Τότε πρέπει να επαναξιολογείται η δυνατότητα εξεύρεσης μιας εξίσου αποτελεσματικής για την πάθηση αγωγής που δεν θα προκαλεί, όμως, αδυναμία στύσης.

Το άγχος είναι άλλος ένας παράγοντας που οδηγεί στη δυσλειτουργία. Είναι, ωστόσο, πιο εύκολα διαχειρίσιμος με την εφαρμογή πρακτικών χαλάρωσης (διαλογισμός, γιόγκα) αλλά και την υιοθέτηση καθημερινής άσκησης», εξηγεί ο Χειρουργός, Ουρολόγος – Ανδρολόγος δρ Χρήστος Φλιάτουρας.

Η πρώτη επιλογή για την αντιμετώπιση της πάθησης είναι φάρμακα που λαμβάνονται από το στόμα, τα οποία όμως δεν είναι αποτελεσματικά σε όλους. Οι θεραπείες δεύτερης γραμμής, όπως οι αντλίες κενού, εκπληρώνουν τις προσδοκώμενες επιθυμίες, αλλά δεν επιτρέπουν την αυθόρμητη σεξουαλική πράξη. Επί αποτυχίας οποιασδήποτε άλλης επιλογής και για τις εξαιρετικά σοβαρές περιπτώσεις στυτικής δυσλειτουργίας υπάρχει και εκείνη της τοποθέτησης εμφυτευμάτων. Πρόκειται για μια επεμβατική πράξη που δεν είναι ακίνδυνη, όπως άλλωστε κάθε άλλη εγχείρηση, αλλά το 80% των ανδρών που προβαίνουν σε αυτή είναι ικανοποιημένοι.

 

Η ανάγκη για επιτυχημένες μεθόδους αντιμετώπισης της στυτικής δυσλειτουργίας χωρίς φάρμακα που ενέχουν κίνδυνο παρενεργειών και επεμβάσεις που καταστρέφουν εν μέρει τον φυσιολογικό μηχανισμό στύσης έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη επαναστατικών θεραπειών, όπως τα κρουστικά κύματα και τα βλαστοκύτταρα.

Τελευταία έχει διαπιστωθεί ότι μια αντιρυτιδική θεραπεία μπορεί, επίσης, να χαρίσει ξανά σεξουαλική ζωή στους άνδρες με στυτικές δυσκολίες: οι ενέσεις βοτουλινικής νευροτοξίνης (botox).

«Ο ορότυπος BoNT-A από τους 7 που υπάρχουν (ΒoNT: A, B, C1, D, E, F και G) είναι ο πιο συχνά χρησιμοποιούμενος για ιατρικούς σκοπούς. Εκτός από τη χρήση του στην αισθητική ιατρική, κυρίως για την εξάλειψη των ρυτίδων του προσώπου, εδώ και 40 χρόνια χρησιμοποιείται για τη θεραπεία διαφόρων διαταραχών των γραμμωτών και λείων μυών, όπως στραβισμός, σπαστικότητα, κινητικές διαταραχές, αχαλασία οισοφάγου, υπεριδρωσία και σύνδρομο υπερδραστήριας ουροδόχου κύστης.

Η έρευνα έχει δείξει ότι αυτή η πλέον πρόσφατη θεραπεία για τη στυτική δυσλειτουργία θα μπορούσε να ανταγωνιστεί ακόμα και το μαγικό μπλε χαπάκι, αφού οι ενέσεις της νευροτοξίνης στο πέος βελτιώνουν τις στύσεις με την προσωρινή χαλάρωση των λείων μυών στα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων του και το μπλοκάρισμα των νευρικών σημάτων που συστέλλουν τους συγκεκριμένους μύες, επιτρέποντας τη διέλευση μεγαλύτερης ποσότητας αίματος σε αυτό», διευκρινίζει ο δρ Φλιάτουρας.

Τα αποτελέσματα κλινικών δοκιμών υποδηλώνουν ότι η θεραπεία είναι αποτελεσματική, έχει καλό προφίλ ασφάλειας και είναι καλά ανεκτή από άνδρες με δύσκολα αντιμετωπίσιμη στυτική δυσλειτουργία.

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Urology ανέλυσε επτά δοκιμές, στις οποίες συμμετείχαν 362 άνδρες που έκαναν ένεση botox στη βάση του πέους τους. Από τα αποτελέσματα διαπιστώθηκε ότι βοήθησε πολλούς συμμετέχοντες να κάνουν σεξ για μια περίοδο τριών μηνών. Σύμφωνα με τους ερευνητές, το όφελος φάνηκε να υποχωρεί εντός εξαμήνου, γεγονός που τονίζει την ανάγκη επανάληψης της θεραπείας. Το BoNT-A μπορεί επομένως να μειώσει τον αριθμό των ασθενών που χρειάζονται θεραπεία δεύτερης ή τρίτης γραμμής.

 

Μια πιο πρόσφατη γαλλική μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Toxins, ασχολήθηκε με τον προσδιορισμό της συχνότητας με την οποία πρέπει να επαναλαμβάνεται η θεραπεία, την αποτελεσματικότητα των επαναλαμβανόμενων ενέσεων σε άνδρες με δύσκολα θεραπεύσιμη στυτική δυσλειτουργία, καθώς και  με τη συνέπεια της θεραπευτικής ανταπόκρισης και την ασφάλεια της διαδικασίας.

Τα ευρήματα έδειξαν ότι ένα σημαντικό ποσοστό ανδρών με δυσκολία στύσης και ανεπαρκή ανταπόκριση στις τρέχουσες φαρμακευτικές θεραπείες που ωφελούνται μετά από την πρώτη θεραπεία με την τοξίνη συνεχίζουν να παρουσιάζουν βελτίωση με την επανάληψη. Σημαντικό εύρημα είναι, επίσης, ότι οι επαναλαμβανόμενες θεραπείες είναι αποτελεσματικές και ασφαλείς. Αυτά τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι ο συγκεκριμένος τρόπος αντιμετώπισης της δυσλειτουργίας είναι μια σωστή, μακροχρόνια, πρόσθετη θεραπεία. Το  πεδίο είναι πρόσφορο και η έρευνα συνεχίζεται.

«Για τους άνδρες που η στύση τους εξαρτάται από ένα χάπι ή ένα βοήθημα χάνουν την ευκαιρία για αυθόρμητο σεξ. Επίσης, τα χάπια δεν κάνουν θαύματα σε όλους τους άνδρες με στυτική δυσλειτουργία και ορισμένοι δεν μπορούν να τα πάρουν καθόλου, για ιατρικούς λόγους.

Το Bocox, όπως λέγεται η θεραπεία με ενέσεις βοτουλινικής νευροτοξίνης, ενδεχομένως να είναι η μόνιμη ή σχεδόν μόνιμη θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας που πάντα αναζητούσαμε, αλλά και άλλων προβλημάτων, όπως η πρόωρη εκσπερμάτιση και η ελλιπής ποιότητα του οργασμού», καταλήγει ο δρ Χρήστος Φλιάτουρας.

 

Γράφει η: Σοφία Παπαγιάννη, Φαρμακοποιός

Το τσούξιμο και κάψιμο στο λαιμό, η αίσθηση δυσκολίας στην κατάποση, είναι τα πρώτα συμπτώματα ιογενούς προσβολής στη στοματοφαρυγγική κοιλότητα.

Αν αυτή δεν αντιμετωπιστεί άμεσα, τότε η ίωση θα προχωρήσει, θα προσβάλει πιθανόν το κατώτερο αναπνευστικό σύστημα, με ένταση των συμπτωμάτων, εμπύρετη εξέλιξη και αντιμετώπιση με φάρμακα, αντιβιοτικά ή οτιδήποτε κρίνει ο γιατρός, τον οποίο θα επισκεφθούμε απαραίτητα, για να προβεί σε διάγνωση και να συστήσει την κατάλληλη θεραπεία.

Εάν όμως με τα πρώτα συμπτώματα της ενόχλησης στο λαιμό δράσουμε άμεσα, με σύσταση από το φαρμακείο νέων ιατροτεχνολογικών προΐόντων που δρουν στο βλεννογόνο της στοματοφαρυγγικής κοιλότητας, αποκλείοντας την επέκταση της ίωσης και σύγχρονη ενίσχυση του ανοσοποιητικού, θα φρενάρουμε την προσβολή, θα την αντιμετωπίσουμε εν τη γενέσει της και δεν θα την αφήσουμε να εξελιχθεί και να μας αρρωστήσει.

Στοχευμένη άμεση αυτοθεραπεία για πρόληψη ή αντιμετώπιση των πρώτων συμπτωμάτων, θα… προλάβει το κακό.

Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το ποσοστό ανδρικής οστεοπόρωσης είναι ιδιαίτερα υψηλό στο γενικό πληθυσμό και δυστυχώς, αυτό το σημαντικά υψηλό ποσοστό παραμένει αδιάγνωστο, ενώ οι πάσχοντες ζητούν τη βοήθεια του ιατρού μόνο όταν η πάθηση έχει φτάσει στο τελικό στάδιο, δηλαδή στο κάταγμα. «Το κάταγμα στο ισχίο που συμβαίνει συχνά στους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους και καταλήγει συνήθως σε πολύωρα χειρουργεία, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην εκτεταμένη οστεοπόρωση», επισημαίνει ο κ. Αλέξανδρος Δασούλας Διευθυντής Ορθοπαιδικός Metropolitan Hospital. «Το ισχίο δεν σπάει όπως όλοι νομίζουν, επειδή έπεσε ο ασθενής. Το ισχίο σπάει λόγω της μεγάλης οστεοπόρωσης στην περιοχή και μετά πέφτει κάτω ο ασθενής» τονίζει.

Η μεγάλη επίπτωση στον πληθυσμό από την ανδρική οστεοπόρωση

Το 1990 στην Ευρώπη, τα κατάγματα στο ισχίο (που οφείλονταν αποκλειστικά στην οστεοπόρωση) ήταν λίγο περισσότερα από 1 εκατομμύριο για τις γυναίκες, ενώ για τους άνδρες ήταν 500.000.

Η πρόβλεψη για το 2025 είναι πάνω από 1 εκατ. περιστατικά για τους άνδρες και περίπου 3 εκατ. για τις γυναίκες.

«Το γεγονός που προβληματίζει περισσότερο είναι το ποσοστό των ανθρώπων που χάνουν την ζωή τους μετά από αυτό το κάταγμα, ανεξαρτήτως της ποιότητας της θεραπείας που θα λάβουν. Το ποσοστό στους άνδρες είναι 14,1%, ενώ στις γυναίκες είναι 5,4%. Με απλά λόγια, περισσότερες γυναίκες θα σπάσουν το ισχίο από οστεοπόρωση, αλλά το ποσοστό των ανδρών που θα χάσουν τη ζωή τους μετά από αντίστοιχο κάταγμα είναι πολύ μεγαλύτερο», προσθέτει ο ειδικός. Παράγοντες κινδύνου ανδρικής οστεοπόρωσης

Οι κατηγορίες ανδρών που κινδυνεύουν περισσότερο από οστεοπόρωση είναι οι εξής:

· Χρόνιοι καπνιστές, άτομα με χαμηλό σωματικό βάρος

· Άτομα με μεγάλη κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών

· Άτομα με χρόνια νοσήματα όπως: πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός, υπερθυρεοειδισμός, γοναδισμός, σύνδρομο Cushing, φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου, των αρθρώσεων και των πνευμόνων, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια.

· Όσοι λαμβάνουν φάρμακα όπως κορτικοστεροειδή, αντιεπιληπτικά, αντιανδρογόνα, χημειοθεραπεία.

· Άτομα με διατροφή χαμηλή σε ασβέστιο και έλλειψη βιταμίνης D.

Ποιοι άνδρες πρέπει να κάνουν μέτρηση οστικής πυκνότητας

Οι άνδρες που θα πρέπει να ελεγχθούν με μέτρηση οστικής πυκνότητας τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους είναι:

· Οι άνω των 50 ετών και κυρίως αυτοί που έχουν κάποιους από τους προαναφερόμενους παράγοντες κινδύνου.

· Όσοι έχουν ιστορικό κατάγματος, που έγινε χωρίς έντονη κίνηση, και κυρίως όσοι έχουν ιστορικό με κατάγματα των σπονδύλων που έγιναν μετά από απλές κινήσεις (π.χ. μία απλή επίκυψη και άλλες απλές καθημερινές κινήσεις).

· Όσοι πάσχουν από τις προαναφερόμενες παθήσεις στους παράγοντες κινδύνους (υπογοναδισμός υπερπαραθυρεοδεισμός κ.λπ.)

· Όσοι λαμβάνουν φάρμακα (κορτικοστεροειδή, αντιεπιληπτικά κ.λπ.).

· Όσοι έχουν κάνει ακτινογραφίες σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος και ο ιατρός διαπιστώνει οστεοπενία.

«Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι μερικές φορές –και ειδικά σε άνδρες ασθενείς– ευρήματα σε ακτινογραφίες σπονδυλικής στήλης αναφέρονται ως απλή εκφυλιστική σπονδυλοαρθροπάθεια. Αν παρατηρηθεί όμως λίγο καλύτερα μπορεί να διαπιστωθούν παραμορφώσεις των σπονδύλων που θυμίζουν οστεοπορωτικά κατάγματα», αναφέρει.

Η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη

«Όπως με την οστεοπόρωση στις γυναίκες έτσι και στους άνδρες η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Με απλές εξετάσεις μέτρησης οστικής πυκνότητας, αίματος και ούρων μπορεί να γίνει η διάγνωση πολύ πριν από τη δύσκολη στιγμή του κατάγματος. Δεν είναι λίγες οι φορές, που η ανδρική οστεοπόρωση οφείλεται σε νοσήματα όπως ο υπερπαραθυρεοειδισμός, ο υπογοναδισμός, ο υπερθυρεοειδισμός, νοσήματα δηλαδή που οι ασθενείς ανακαλύπτουν για πρώτη φορά ότι πάσχουν και φυσικά λαμβάνουν την κατάλληλη θεραπεία. Συνοψίζοντας, οι άνδρες πρέπει να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη την πρόληψη της οστεοπόρωσης. Με απλές εξετάσεις θα μπορέσουν να προλάβουν σοβαρά κατάγματα που έχουν επίπτωση ακόμη και στην ίδια τη ζωή τους», καταλήγει ο κ. Δασούλας.

Πανευρωπαϊκή έρευνα που αξιολόγησε τον συσχετισμό μεταξύ του δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) σε ενήλικες με ή χωρίς καρδιομεταβολικά νοσήματα και του κινδύνου εμφάνισης καρκίνου χρησιμοποίησε δεδομένα από τις προοπτικές μελέτες, της Βρετανικής Τράπεζας Βιολογικών Δεδομένων (UK Biobank) και της Ευρωπαϊκής Προοπτικής Έρευνας για τον Καρκίνο και τη Διατροφή (EPIC). Οι Ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής (Νοσοκομείο Αλεξάνδρα) της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Θεοδώρα Ψαλτοπούλου (Καθηγήτρια Προληπτικής Ιατρικής και Επιδημιολογίας) και Μαρία Καπαρέλου (Παθολόγος – Ογκολόγος) συνοψίζουν τα δεδομένα της μελέτης.

Ο συνολικός αριθμός συμμετεχόντων ήταν 577.343 ενήλικες χωρίς καρκίνο, διαβήτη τύπου 2 και καρδιαγγειακά νοσήματα κατά την έναρξη της μελέτης. Στην ανάλυση των δεδομένων φάνηκε ότι ο δείκτης μάζας σώματος συσχετιζόταν θετικά με τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου μεταξύ των συμμετεχόντων χωρίς καρδιομεταβολικά νοσήματα, καθώς και μεταξύ των συμμετεχόντων με διαβήτη τύπου 2, και μεταξύ των συμμετεχόντων με καρδιομεταβολικά νοσήματα.

Συμπερασματικά, ανεξαρτήτως του καρδιομεταβολικού προφίλ, μεγαλύτερες τιμές δείκτη μάζας σώματος αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου που σχετίζεται με την παχυσαρκία μεταξύ των Ευρωπαίων ενηλίκων. Η συνδυαστική αλληλεπίδραση μεταξύ παχυσαρκίας και καρδιομεταβολικών νοσημάτων υποδεικνύει ότι η πρόληψη ή η αντιμετώπιση της παχυσαρκίας θα μεταφραζόταν σε μεγαλύτερη μείωση του κινδύνου καρκίνου σε διάφορες ομάδες πληθυσμού με πάσχουν από διαφορετικές νόσους.

Η εμμηνόπαυση διαγιγνώσκεται αφού έχουν περάσει 12 μήνες χωρίς έμμηνο ρύση και σηματοδοτεί το τέλος της αναπαραγωγικής περιόδου της γυναίκας. Η εμμηνόπαυση μπορεί να συμβεί στα 40 ή στα 50 , αλλά η μέση ηλικία είναι τα 51 έτη.

Η εμμηνόπαυση είναι μια φυσική βιολογική διαδικασία. Τα σωματικά και τα συναισθηματικά συμπτώματα της εμμηνόπαυσης μπορεί να διαταράξουν τον ύπνο σας, να μειώσουν την ενέργειά σας ή να επηρεάσουν τη συναισθηματική υγεία όπως την εμφάνιση έντονου stress, άγχους και κατάθλιψης.

Κατά την εμμηνόπαυση έχουμε συμπτώματα όπως οστική απώλεια, η οποία μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο κατάγματος.

Έχουμε πτώση των οιστρογόνων που επιφέρει αλλαγές στο μεταβολισμό των λιπιδίων και της χοληστερόλης και οδηγεί σε αύξηση βάρους μεταβάλλοντας τα σημεία εναπόθεσης του λίπους, απώλεια μυϊκής μάζας. Επηρεάζεται αρνητικά η υγεία της καρδιάς, αυξάνοντας κατά πολύ τον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων. Εξάψεις, Οι νυχτερινές εφιδρώσεις μπορεί να σας ξυπνήσουν. Αλλάζει η διάθεση. Μπορεί να αισθάνεστε πιο κυκλοθυμικοί ή πιο ευερέθιστοι την περίοδο της εμμηνόπαυσης. Είναι πιθανό ότι το άγχος, οι οικογενειακές αλλαγές, όπως τα παιδιά που μεγαλώνουν ή οι ηλικιωμένοι γονείς, το ιστορικό κατάθλιψης ή το αίσθημα κόπωσης μπορεί να προκαλούν αυτές τις αλλαγές στη διάθεση.

Το πιο σημαντικό, μη αμφιλεγόμενο και απλό πράγμα που μπορεί και πρέπει να κάνει ο καθένας είναι να ασκείται.

Η άσκηση αυξάνει την καρδιοαναπνευστική λειτουργία. Εάν γίνεται τακτικά, μειώνει τους μεταβολικούς κινδύνους που σχετίζονται με τη μείωση των οιστρογόνων. Αυξάνει την HDL, μειώνει την LDL, τα τριγλυκερίδια και το ινωδογόνο. Υπάρχει ένα επιπλέον όφελος από τον μειωμένο κίνδυνο υψηλής αρτηριακής πίεσης, καρδιακών προσβολών και εγκεφαλικών επεισοδίων.

Η άσκηση μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία ελλείμματος θερμίδων και στην ελαχιστοποίηση της αύξησης βάρους στη μέση ηλικία.Αυξάνει την οστική μάζα. Η προπόνηση ενδυνάμωσης μπορεί να βοηθήσει στην αντιστάθμιση της μείωσης της οστικής πυκνότητας και στην πρόληψη της οστεοπόρωσης.Μειώνει επίσης τον πόνο στη μέση.

Έχει αποδειχθεί ότι βοηθά στη μείωση του στρες και στη βελτίωση της διάθεσης.Μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των εξάψεων κτλ.

Οι ασκήσεις που μπορούν να βοηθήσουν στην οικοδόμηση και διατήρηση της οστικής πυκνότητας και μάζας είναι οι εξής:Χορός, αερόμπικ υψηλής πρόσκρουσης, τρέξιμο/τζόκινγκ, σχοινάκι, αναρρίχηση σκάλας και αθλήματα όπως τένις, μπάσκετ, βόλεϊ ή γυμναστική.

Περπάτημα (διάδρομος/εκτός), ελλειπτικά μηχανήματα προπόνησης, μηχανήματα σκαλοπατιών και αερόμπικ χαμηλής πρόσκρουσης. Προπόνηση με βάρη ή δύναμη ή ασκήσεις προπόνησης με αντίσταση: Συμπεριλάβετέ άρση βαρών, χρήση ελαστικών λωρίδων ή μηχανών με βάρη για άσκηση, χρησιμοποιώντας απλές λειτουργικές κινήσεις όπως ορθοστασία ή άρση του σωματικού βάρους.

Ασκήσεις ποδηλασίας, κολύμβησης, διατάσεων και ευλυγισίας. Αυτά θα πρέπει να περιλαμβάνονται ως συστατικά ενός ολοκληρωμένου προγράμματος άσκησης. Αυτά από μόνα τους δεν βοηθούν στο χτίσιμο των οστών.Συμπεριλάβετε ασκήσεις που βοηθούν στην ισορροπία της στάσης και της στάσης, για παράδειγμα, Tai Chi, sports Chanbara – Spochan (Αθλητική Ιαπωνική Ξιφασκία) κτλ.