Δ.Υ.Ο Magazine cms

Κατηγορία: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

  • Υπομονή – μια παρεξηγημένη δεξιότητα!

    Υπομονή – μια παρεξηγημένη δεξιότητα!

    Σοφία Ανδρεοπούλου, MSc, Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος

    Δεν σας κρύβω ότι πάντα αντιπαθούσα την υπομονή.
    Εκ φύσεως είμαι ανυπόμονο άτομο και όταν άκουγα κάποιον να μου λέει «κάνε υπομονή», μόνο που δεν έβαζα τις φωνές. Εκείνη την εποχή, για μένα «κάνω υπομονή» σήμαινε «περιμένω παθητικά να συμβεί κάτι που θέλω να συμβεί» – και αυτό μου ήταν αδύνατο να το αντέξω. Η έμφυτη τάση μου πάντα ήταν να παίρνω τα πράγματα στα χέρια μου και να κάνω ενεργητικά ό,τι μπορώ για να πετύχω αυτό που θέλω, και όχι να κάθομαι παθητικά και να το περιμένω να γίνει από μόνο του.  Μέσα στο μυαλό μου, η υπομονή συνδεόταν με την παθητικότητα, τη δουλικότητα, την μιζέρια.

    Και προφανώς δεν είμαι μόνο εγώ ανυπόμονη. Η υπομονή ως ιδιότητα δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην εποχή μας. Σήμερα κυριαρχεί μια στάση ανυπομονησίας του τύπου «θέλω αυτό και πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ». Ο τρόπος που λειτουργεί το διαδίκτυο ενισχύει την ανυπομονησία αυτή και έχουμε όλοι συνηθίσει να γίνονται όλα γρήγορα: γρήγορα δημιουργούνται σχέσεις, γρήγορα διαλύονται σχέσεις, γρήγορα στήνονται δουλειές, γρήγορα καταρρέουν δουλειές, γρήγορα αποκτώνται χρήματα, γρήγορα χάνονται χρήματα. Όλα γίνονται γρήγορα, επιπόλαια, και επιφανειακά – και ίσως γι’ αυτό συχνά δεν έχουν ποιότητα και διάρκεια.

    Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, έχω αρχίσει να βλέπω λίγο διαφορετικά την υπομονή. Σε αυτό έχει συμβάλλει πολύ η δουλειά μου με οικογένειες. Καθημερινά βλέπω ανυπόμονους, αγχωμένους γονείς που βιώνουν πολύ αρνητικά τις αναμενόμενες δυσκολίες ή δυσλειτουργίες των παιδιών τους. Και όλο και πιο συχνά πιάνω τον εαυτό μου να τους λέει «κάντε υπομονή – το παιδί θέλει τον χρόνο του!»

    Αυτή η συνειδητοποίηση, πώς όλα «θέλουν τον χρόνο τους» είναι που με έχει κάνει να βλέπω πιο θετικά την υπομονή. Η αλήθεια είναι πως πράγματι όλα –οι σχέσεις, οι δουλειές, τα παιδιά, ακόμα και η κοινωνική πρόοδος και η ωρίμανση της κοινωνίας μας- όλα θέλουν τον χρόνο τους. Η επιθυμία μας να γίνει κάτι, η προσπάθεια που πιθανώς καταβάλλουμε, δεν φτάνουν. Χρειάζεται και ο κατάλληλος χρόνος. Κι αυτό σημαίνει πρώτα απ’ όλα η υπομονή.

    Υπομονή για μένα σημαίνει ότι δίνω σε μένα ή στους άλλους τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε σε κάποιο στάδιο, για να πετύχουμε κάποιο στόχο. Υπομονή σημαίνει ότι κατανοώ πως τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή εκτυλίσσονται σταδιακά, με βήματα, και πως χρειάζεται να σεβαστώ τον ρυθμό κάθε ανθρώπου, κάθε σχέσης, κάθε κατάστασης αν θέλω να υπάρξει εξέλιξη.

    Υπομονή σημαίνει επίσης ότι έχω καλή στάση ενώ περιμένω/προσπαθώ να γίνει κάτι. Δεν απογοητεύομαι, θυμώνω, ξεσπάω – αντίθετα, διατηρώ την ψυχραιμία μου, τη συγκέντρωσή μου, και τη θετική μου στάση. Αποδέχομαι το γεγονός ότι δεν μπορεί πάντα να γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλω όταν τα θέλω, και ότι αυτό δεν είναι καταστροφή. Αντέχω την προσωρινή ματαίωση ή αναβολή, διατηρώντας την ελπίδα ότι μελλοντικά η κατάσταση θα βελτιωθεί και πιθανώς ο στόχος θα επιτευχθεί.

    Αντίθετα μάλιστα με την εντύπωση που είχα εγώ παλιότερα, ότι η υπομονή είναι παθητικότητα, φαίνεται πως η υπομονή κάνει τους ανθρώπους περισσότερο ενεργητικούς. Και αυτό επειδή ο άνθρωπος που δεν έχει υπομονή βιώνει πολύ αρνητικά το γεγονός πως δεν γίνεται αυτό που θέλει όταν το θέλει – επομένως, δαπανά πολλή ψυχική ενέργεια για να διαχειριστεί αυτή την αρνητική συναισθηματική κατάσταση και έτσι δεν έχει την ενέργεια που απαιτείται για να συνεχίσει να προσπαθεί. Αντίθετα, το άτομο που έχει υπομονή, αντιμετωπίζει καλύτερα την δυσάρεστη κατάσταση που βιώνει, και επομένως έχει περισσότερη ψυχική ενέργεια για να προσπαθήσει να την αλλάξει.

    Επιπλέον, φαίνεται πως η υπομονή έχει θετικά αποτελέσματα στην υγεία μας. Προφανώς, αν έχω θετική στάση όταν δεν συμβαίνει αυτό που θέλω να συμβεί, βιώνω λιγότερο άγχος και αρνητικά συναισθήματα και επομένως και λιγότερα σωματικά προβλήματα. Πράγματι, διάφορες έρευνες συνδέουν την υπομονή με λιγότερες πιθανότητες για ψυχοσωματικά συμπτώματα, καλύτερη σωματική υγεία, και μεγαλύτερη ψυχική ευεξία.

    Παράλληλα, η υπομονή μειώνει τις πιθανότητες να πάρουμε βεβιασμένες αποφάσεις και να κάνουμε ενέργειες για τις οποίες θα μετανιώσουμε αργότερα. Η υπομονή μας δίνει τον χρόνο να επεξεργαστούμε ψύχραιμα την κατάσταση και να επιλέξουμε πιο συνειδητά και ορθολογικά πώς θα προχωρήσουμε τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον προσωπικό στίβο.

    Πραγματικά, η υπομονή είναι πολύτιμη τόσο στη δουλειά όσο και στις σχέσεις. Στο γραφείο μου βλέπω συχνά ζευγάρια που μαλώνουν διαρκώς, γονείς που τσακώνονται με τα παιδιά τους, οικογένειες που βασανίζονται – και πολλές φορές, τα προβλήματα τους δεν είναι τόσο σοβαρά, είναι πράγματα που θα μπορούσαν να βελτιωθούν. Ωστόσο, δεν βελτιώνονται επειδή οι εμπλεκόμενοι απαιτούν η βελτίωση να γίνει ΤΩΡΑ.

    «Δεν έχω άλλη υπομονή», λένε συχνά. «Και η υπομονή έχει τα όρια της».

    Ασφαλώς, αυτό ισχύει. Η υπομονή από μόνη της δεν φτάνει για να βελτιωθεί τίποτα. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», έλεγαν οι αρχαίοι. Προφανώς δεν κάθομαι και περιμένω ότι με έναν μαγικό τρόπο θα γίνουν όλα όπως τα θέλω. Δίνω τον χρόνο και παράλληλα ενεργώ. Η υπομονή προσφέρει το υπέδαφος, το περιβάλλον που χρειάζεται για να βλαστίσει ο καρπός της προσπάθειας.

    Και όταν η προσπάθεια βλαστίσει, τότε θα μπορώ να απολαύσω περισσότερο τον καρπό της επειδή θα έχω δουλέψει αλλά και θα έχω περιμένει γι’ αυτό. «Η υπομονή είναι πικρή αλλά ο καρπός της είναι γλυκός», όπως έλεγε και ο φιλόσοφος Ζαν-Ζακ Ρουσσώ.

  • Φιλοξενούμενος στις διακοπές…

    Φιλοξενούμενος στις διακοπές…

    Έρη Κεχαγιά
    Συμβουλευτική & Ψυχοθεραπεία,
    Ευρωπαϊκή Πιστοποίηση Ψυχοθεραπείας (ECP),
    Μ.Α. Συμβουλευτικής Ψυχολογίας Πανεπιστημίου KEELE Αγγλίας
    www.psychiki-ygeia.gr

    Η περίοδος των διακοπών για κάποιους, σημαίνει πως έχουν την ευκαιρία να φιλοξενηθούν, κάτι ιδιαίτερα εκτιμητέο, ειδικότερα σε καιρούς όπου τα οικονομικά είναι σφιχτά.

    Τονίζεται η σημασία που έχει η φιλοξενία να δίνεται «από καρδιάς» και να προσφέρεται αβίαστα, όπως επίσης η σημασία του να συν-κατασκευάζουμε “τοπία συνύπαρξης” με τους άλλους, και του να χαιρόμαστε από κοινού, όπως συμβαίνει στη φιλοξενία.
    Οι σχέσεις φιλοξενούμενου-οικοδεσπότη, στον σύγχρονο κόσμο, ποικίλλουν, ανάλογα με την τοποθεσία, τις αντιλήψεις του οικοδεσπότη και του επισκέπτη, τις εμπειρίες τους, την κουλτούρα τους, το χαρακτήρα τους και τις εικόνες ζωής που έχει λάβει ο καθένας τους.
    Η φιλοξενία παραπέμπει σε μια θετική σχέση μεταξύ του οικοδεσπότη και του φιλοξενούμενου και ειδικά στην Ελλάδα συνδέεται με συγκεκριμένες θετικές ποιότητες των Ελλήνων, όπως η καλοσύνη, η ζεστασιά, η διασκέδαση, η κοινωνικότητα, αλλά και με το θεωρούμενο «ελληνικό φιλότιμο».

    Σημαίνει το καλωσόρισμα του επισκέπτη και την παροχή κάποιας μορφής άνεσης προς αυτόν, ώστε να νιώσει σαν το σπίτι του, σαν “ένα σπίτι, μακριά από το σπίτι του”.

    Χαρακτηριστικό της σχέσης αυτής είναι το μοίρασμα, το οποίο είναι κύριο συστατικό των κοινωνικών σχέσεων.
    Αφορά στην επιθυμία διασύνδεσης και ανοίγματος προς τον άλλον.

    Οι πράξεις φιλοξενίας (ανταλλαγές αγαθών, φαγητού, ύπνου, υπηρεσιών σε συμβολικό και υλικό επίπεδο)
    δημιουργούν δεσμούς μέσα από τους οποίους, οι ξένοι μετατρέπονται σε οικείους, οι εχθροί σε φίλους, οι φίλοι σε καλύτερους φίλους, οι “ξένοι” σε ντόπιους.

     

    ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ
    Η φιλοξενία διακοπών είναι μια πραγματική τέχνη.
    Θα μπορούσαμε να προσομοιάσουμε τη σχέση οικοδεσπότη-φιλοξενούμενου, σα μία σχέση “γονεϊκή” όπου υπάρχει από την πλευρά του οικοδεσπότη η “μητρική” φροντίδα, η έγνοια, το νοιάξιμο, οι παροχές, η καθοδήγηση, οι πληροφορίες και οι συμβουλές, η συναισθηματική επικοινωνία, τα θετικά συναισθήματα ή ακόμη και η αγάπη, το μοίρασμα ενός προσωπικού χώρου, η κοινή χρήση υλικών και αντικειμένων, ή το να είναι κάποιος “εκεί” για οποιοδήποτε πρόβλημα παρουσιαστεί κατά τη διάρκεια της διαμονής.
    π.χ. παραχώρηση στον φιλοξενούμενο του κρεββατιού του οικοδεσπότη, κ.ά.
    Το να είναι κάποιος, καλός οικοδεσπότης, δεν είναι καθόλου εύκολο, καθώς όχι σπάνια καλείται να ξεπεράσει τον εαυτό του όπως και καθημερινές του συνήθειες, για χάρη της ευχαρίστησης των άλλων.
    Π.χ. Αν ο ίδιος έχει κακή διάθεση, καλείται να μη το δείξει.
    Δε νοείται επίσης ένας οικοδεσπότης να οργανώσει παιχνίδια και ψυχαγωγίες στα οποία ο ίδιος θα φαίνεται υπέροχος και ο καλεσμένος του – αδέξιος. Ή δε θα ξεκινήσει μια αφήγηση ή ιστορία για τον εαυτό του, τις υποθέσεις του, ή τη δουλειά του, χωρίς να σκεφθεί, αν αυτά ενδιαφέρουν τους φιλοξενούμενούς του.
    Το σπίτι ωστόσο, είναι μια βασική πρωταρχική περιοχή για κάθε άνθρωπο, όπου κάποιος απολαμβάνει υψηλό βαθμό προσωπικού ελέγχου και λειτουργεί σύμφωνα με πολύ εξατομικευμένες ρουτίνες και τελετουργίες.
    Είναι ένα μέρος όπου μπορεί κάποιος να αποσύρει προσωρινά το “κοινωνικό” του προφίλ και να χαλαρώσει ως ο “ιδιωτικός” εαυτός του.
    Έτσι, οι επισκέπτες-φιλοξενούμενοι μπορεί να δημιουργήσουν στον οικοδεσπότη, την αίσθηση των “εισβολέων” στο “έδαφός” του, ειδικά αν ο οικοδεσπότης δεν απολαμβάνει μια στενή σχέση με τον φιλοξενούμενό του – και ξαφνικά πρέπει να μοιραστεί τον ιδιωτικό του χώρο, με τις ρουτίνες του να διαταράσσονται.
    Είναι φυσικό άρα, οι ισορροπίες στη σχέση οικοδεσπότη-φιλοξενούμενου, να απαιτούν συνεχή προσαρμογή, συνεργασία, εκτεταμένη έκθεση του δημόσιου εαυτού και ως εκ τούτου, να καταναλώνουν πνευματική και ψυχική ενέργεια.

     

    ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΣ
    Η διαμονή στο σπίτι ενός φίλου στις διακοπές, σίγουρα μπορεί να εξελιχθεί σε μια διασκεδαστική εμπειρία, που γεμίζει χαρά τον φιλοξενούμενο, καθώς αυτός αναζητά μία ζεστή ατμόσφαιρα, κάποια φροντίδα και το να νοιώσει καλοδεχούμενος ως ένδειξη της αποδοχής στο πρόσωπό του και της εκτίμησης που του έχουν οι άλλοι ως οικοδεσπότες. Σίγουρα τα λόγια εκ μέρους του οικοδεσπότη:
    “Σας σκεφτόμασταν. Θυμόμασταν που μας είχατε πει ότι σας άρεσε “αυτό” και νιώθουμε χαρά να σας το προσφέρουμε. Σας περιμέναμε. Έχετε αξία για εμάς. Σας τιμούμε όπως μας τιμάτε κι εσείς.” κάνουν τον φιλοξενούμενο να νιώθει αναγνώριση και του δημιουργούν ευχάριστες προσδοκίες που γαληνεύουν την ψυχή του και τις όποιες δυσκολίες του.
    Από την άλλη όμως, η διαμονή στο σπίτι φίλου, μπορεί να προκαλέσει άγχος όπως και ανησυχία για το αν θα είναι καλός φιλοξενούμενος, καθώς θα βρεθεί εκτός του προσωπικού του χώρου και καθώς του ίδιου η επιδίωξη ως φιλοξενούμενος θα είναι να διασφαλίσει και τη δική του άνεση και ηρεμία.
    Όμως η εθιμοτυπία των επισκεπτών επιβάλλει και απαιτήσεις.
    Π.χ. να είμαστε ακριβείς και συνεπείς και να μην αργούμε.
    Οι καθυστερημένοι επισκέπτες δείχνουν αυτόματα την ασέβεια τους όχι μόνο προς τον οικοδεσπότη, αλλά και προς άλλους ενδεχομένως φιλοξενούμενους επισκέπτες που αναγκάζονται να τους περιμένουν.
    Τήρηση του χρυσού κανόνα “When in Rome”!
    Χρειάζεται δηλαδή, να τακτοποιούμε το χώρο που μας έχει παρασχεθεί, να επιδεικνύουμε διακριτικότητα και σεβασμό στους κανόνες, τις ρουτίνες και τα τελετουργικά του “ξένου” σπιτιού, εφαρμόζοντας και τον έτερο κανόνα του
    “πώς τολμάς!”
    Οι άνθρωποι αγχώνονται όταν οι επισκέπτες που έρχονται στο σπίτι τους, επικρίνουν την πολιτική, τη διατροφή ή τις συνήθειες διαβίωσής τους, γι’ αυτό χρειάζεται να προσέχουμε τι λέμε. Ακόμη και οι «χρήσιμες» προτάσεις μας μπορεί να θεωρηθούν ως κριτική.
    Να μην ξεχνάμε και την περίφημη φράση του Βενιαμίν Φραγκλίνου: «Ο επισκέπτης είναι σαν το ψάρι. Μετά από τρεις μέρες αρχίζει να βρωμάει!».
    Οπότε λοιπόν να μην ξεπερνάμε ένα λελογισμένο όριο αριθμού ημερών παραμονής.
    Γενικά, η σωστή διαχείριση της υποδοχής μας ως φιλοξενούμενοι, θα καταστήσει λιγότερο πιθανό, να δημιουργηθεί στον οικοδεσπότη η κρυφή διακαώς επιθυμία “να του αδειάσουμε τη γωνιά”, ή να ορκιστεί «ποτέ ξανά», στη σκέψη της επόμενης ευκαιρίας επιστροφής μας.
    Είναι όμορφο τέλος, να επιδείξουμε ιδιαίτερη ευγένεια και ευγνωμοσύνη απέναντι στον οικοδεσπότη κάνοντάς του ένα ωραίο δώρο. Επίσης, είναι όμορφο να διατηρήσουμε τους δεσμούς μαζί με τους ανθρώπους που μας προσέφεραν το χώρο τους και να φροντίσουμε να ενημερωνόμαστε για τα νέα τους σε κάθε ευκαιρία.
    Το να σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους μέσα από την προσωπική αλληλεπίδραση, βρίσκεται πάνω από όλες τις απολαύσεις της ζωής, βάσει της γνωστής κλίμακας του Maslow, Ιεραρχίας των Αναγκών του Ανθρώπου κατά σειρά προτεραιότητας.

  • Γιατί το παιδί μου ζητά συνεχώς λιχουδιές;

    Γιατί το παιδί μου ζητά συνεχώς λιχουδιές;

    Θαλής Παναγιώτου

    Διατροφολόγος- Πτυχιούχος του Canterbury University in England με μεταπτυχιακές σπουδές στην αθλητική διατροφή.
    Περισσότερες Πληροφορίες: https://allazwdiatrofi.gr/

    Πολλοί γονείς ανησυχούν έντονα για την τάση των παιδιών τους να καταναλώνουν γλυκά ή γενικότερα επεξεργασμένα τρόφιμα όπως πατατάκια. Το μυστικό είναι να μην αρνούνται την κατανάλωση τέτοιων τροφών για να μην νιώσει το παιδί τη στέρηση και ψύχραιμα να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Τις απαντήσεις δίνει ο συνεργάτης μας Διατροφολόγος Θαλής Παναγιώτου.

    Ιδιαίτερα από την ηλικία που τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ακόμα περισσότερα και να έχουν πρόσβαση μόνα τους σε διάφορα τρόφιμα, ξεκινά η αγωνία των γονέων για το τι ακριβώς θα επιλέξουν να καταναλώσουν. Η αλήθεια είναι πως εάν το παιδί ζητά έντονα από τους γονείς λιχουδιές, είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση η οποία χρήζει και ιδιαίτερης αντιμετώπισης.

    Ο στόχος είναι να μη ζητάει το παιδί συνεχώς λιχουδιές

    Ο στόχος σου θα πρέπει να είναι η πρόληψη και όχι η αντιμετώπιση. Δηλαδή, το πως θα καταφέρεις το παιδί σου να μη σου ζητάει συνεχώς λιχουδιές και όχι το πως θα αντιμετωπίσεις την κατάσταση όταν ζητήσει. Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν ζητήσει, η κατάσταση είναι πλέον πολύ πιο δύσκολη. Δεν θα πρέπει όμως να τα παρατήσεις! Εστίασε στο πως θα προλάβεις αυτή τη διατροφική συμπεριφορά. Εάν σου ζητήσει τη λιχουδιά και του αρνηθείς, άθελά σου δημιουργείς αίσθημα στέρησης ενώ εάν σου ζητήσει και την προσφέρεις, εάν αυτό γίνεται επαναλαμβανόμενα, βλάπτεις την υγεία του.

    Σταμάτα να ψάχνεις ποιος ευθύνεται για αυτή τη διατροφική συμπεριφορά

    Η παγίδα στην οποία “πέφτουν” εύκολα οι γονείς σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η επίμονη προσπάθεια να καταλάβουν ποιος και τι φταίει για όλη την κατάσταση. Η πραγματικότητα είναι πως δεν έχει σημασία το τι ακριβώς φταίει αλλά το τι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί έγκαιρα και όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα για το ίδιο το παιδί.

    Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργηθεί λόγω συνδυασμού παραγόντων, τους οποίους θα προσπαθήσουμε να δούμε παρακάτω, και δεν ευθύνεται αποκλειστικά ένας παράγοντας. Αυτό που θα ήθελα να ξέρεις ως γονιός είναι πως ακόμα και να έχεις κάνει λάθη στη διαχείριση αυτή, τα έχεις κάνει άθελά σου. Συνεπώς, σημασία έχει να ενημερωθείς έγκυρα από τους κατάλληλους ειδικούς, να αποκτήσεις τις γνώσεις και τις δεξιότητες ώστε να το αντιμετωπίσεις από εδώ και πέρα.

    Απευθύνσου σε έναν ειδικό για τη διατροφή και τη ψυχολογία του παιδιού!

    Είμαστε πολύ τυχεροί που στις μέρες που ζούμε η τεχνολογία, η γνώση και η Επιστήμη έχουν προχωρήσει τόσο πολύ. Μη διστάζεις να αποταθείς σε έναν ειδικό για να σε συμβουλεύσει όταν αισθάνεσαι πως το έχεις ανάγκη, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ό,τι πιο πολύτιμο έχεις δηλαδή το παιδί σου! Ένας ειδικός, και ιδανικά μια σειρά από συνεδρίες με έναν εξειδικευμένο διαιτολόγο διατροφολόγο και με έναν ψυχολόγο, θα σου λύσουν τα χέρια. Θα πάρεις όλες τις απαντήσεις που χρειάζεσαι, έτσι ώστε να αντιμετωπίσεις το θέμα με τον ιδανικό τρόπο.

    Κατανόησε τις διατροφικές ανάγκες του παιδί σου! 

    Ως γονέας, οφείλεις να κατανοήσεις γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Το παιδί σου δεν ευθύνεται που έχει την τάση να ζητάει συνεχώς λιχουδιές. Για κάποιους λόγους έχει οδηγηθεί σε αυτό. Μάλιστα, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο το ορμονικό του προφίλ και η γενετική του προδιάθεση να ευνοούν αυτή την ροπή προς τις λιχουδιές.

    Εάν βλέπεις ότι όλο αυτό γίνεται σε ακραίο βαθμό, τότε θα πρέπει να το διερευνήσεις και ιατρικά. Θα πρέπει να διασταυρώσεις ότι δεν υποβόσκει κάποιο θέμα υγείας. Έπειτα, τα παιδιά στις μέρες μας βομβαρδίζονται από διαφημίσεις και έχουν υπερβολικά πολλά ερεθίσματα. Οπότε, η διαμόρφωση μιας υγιούς σχέσης με το φαγητό είναι αρκετά δύσκολη αλλά ταυτόχρονα πολύ σημαντική.

    Απενοχοποίησε τα γλυκά, τις λιχουδιές και άλλες τροφές

    Όπως ανέφερα πιο πάνω, η πιο σωστή λύση σε όλο αυτό που συζητάμε είναι οι εξατομικευμένες διατροφικές συμβουλές  για τα παιδιά ανάλογα με την ηλιακή και αναπτυξιακή φάση από κάποιον ειδικό όπως τον Διαιτολόγο. Ωστόσο, ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο είναι εσύ ο ίδιος να πάψεις να ενοχοποιείς διάφορα τρόφιμα.

    Εάν εσύ περνάς το μήνυμα στο παιδί σου πως συγκεκριμένα τρόφιμα, όπως για παράδειγμα η σοκολάτα, είναι “ένοχα” ή “κακά”, τότε και το παιδί σου θα τα βλέπει έτσι και θα επιθυμεί να τα καταναλώσει ακόμα περισσότερο.

    Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο στις μέρες μας πως η “δαιμονοποίηση” των τροφίμων και η δημιουργία κλίματος πως συγκεκριμένα τρόφιμα είναι κακά, απαγορευμένα, παχαίνουν κ.ά, δημιουργεί τύψεις στα παιδιά μετά την κατανάλωσή τους και ταυτόχρονα αυξάνει την επιθυμία τους για αυτά.

    Προσπάθησε να είσαι χαλαρός γύρω από τα τρόφιμα και να αντιδράς για όλα το ίδιο. Τα τρόφιμα είναι απλώς τρόφιμα και τίποτα παραπάνω. Μη δίνεις υπερβολικά μεγάλη αξία ή δύναμη σε συγκεκριμένα τρόφιμα.

    Θα πίστευες ποτέ ότι θα μπορούσες να φτιάξεις τα πιο υγιεινά και νόστιμα energy balls με κακάο, χωρίς ζάχαρη και χωρίς ψήσιμο, τα οποία θα μπορεί να καταναλώνει το παιδί σου όταν σου ζητήσει λιχουδιά;

    Η σωστή διατροφική  συμπεριφορά από τους γονείς είναι το κλειδί

    Άσε το παιδί σου να σε μιμηθεί! Αυτή είναι η πιο παλιά, η πιο δοκιμασμένη και πιο σίγουρη διατροφική στρατηγική για το παιδί σου. Φυσικά, μην περιμένεις άμεσα ορατά αποτελέσματα. Ωστόσο, σε βάθος χρόνου είναι σχεδόν βέβαιο πως θα αναγνωρίσεις τις δικές σου συνήθειες στο παιδί σου.

    Εάν εσύ γυμνάζεσαι και αγαπάς την γυμναστική, πιθανότατα θα το κάνει και το παιδί σου. Εάν εσύ μισείς τα φρούτα και τα λαχανικά, κάνεις αστεία γύρω από αυτό και δεν τα τρως ποτέ, πιθανότατα θα το κάνει και το παιδί σου. Υιοθέτησε εσύ πρώτος, τις  διατροφικές συνήθειες που θέλεις να υιοθετήσει το παιδί σου.

    Όταν παρατηρείς ότι το παιδί σου, ζητάει συνεχώς λιχουδιές, δες το θέμα πολύ σοβαρά. Εάν αυτό συμβαίνει έντονα και επαναλαμβανόμενα, πάρε συμβουλές από τους κατάλληλους ειδικούς, ιατρούς, ψυχολόγους και διαιτολόγους ώστε να διασφαλίσεις ότι δεν υποβόσκει κάποιο ιατρικό ζήτημα και ότι θα λάβεις τις κατάλληλες, εξατομικευμένες συμβουλές για την αντιμετώπιση του θέματος. Σε γενικές γραμμές, προσπάθησε να μην ενοχοποιείς διάφορα τρόφιμα και υιοθέτησε εσύ ο ίδιος πιο υγιεινές διατροφικές συνήθειες που θέλεις να αποκτήσει το παιδί σου.

  • Το χιούμορ είναι η καλύτερη άμυνα!

    Το χιούμορ είναι η καλύτερη άμυνα!

    Σοφία Ανδρεοπούλου, MSc

    Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος

    Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για το χιούμορ και το γέλιο και όλοι οι ειδικοί επιμένουν ότι το «γέλιο μακραίνει τη ζωή», «το γέλιο κάνει καλό στην υγεία», «το γέλιο δένει τις σχέσεις». Πραγματικά πολλά είναι τα ευρήματα ερευνών που δείχνουν την αξία του γέλιου για την υγεία, την ευζωία, και τις σχέσεις μας. Και σίγουρα το γέλιο είναι επιβεβλημένο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου πρέπει να δείχνουμε πάντα γελαστοί και ευτυχισμένοι. Κι όμως – ενώ όλο και περισσότερο παριστάνουμε ότι γελάμε, τελικά μας είναι πολύ δύσκολο να δούμε την καθημερινότητά μας και τον εαυτό μας με χιούμορ.

    Γιατί άλλο πράγμα είναι το χιούμορ και άλλο το γέλιο. Το γέλιο είναι μια εξωτερική συμπεριφορά, ένα σύνολο από κινήσεις του σώματος – ενώ το χιούμορ είναι μια εσωτερική στάση, ένα σύνολο από σκέψεις, μια νοοτροπία. Το ένα μπορεί να συνδέεται με το άλλο αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να έχω χιούμορ αλλά να μην γελάω συχνά, και το αντίστροφο, μπορεί να γελάω συχνά αλλά να μην έχω χιούμορ.

    Έχω χιούμορ δεν σημαίνει απλώς ότι μπορώ εύκολα να πω ένα αστείο με το οποίο θα γελάσουν οι άλλοι ή να γελάσω με τα αστεία που λένε οι άλλοι. Έχω χιούμορ σημαίνει ότι δεν παίρνω υπερβολικά σοβαρά τον εαυτό μου και τα πράγματα που συμβαίνουν σε μένα ή στους άλλους. Ότι διατηρώ μια κάποια απόσταση που μου επιτρέπει να βλέπω τις καθημερινές καταστάσεις «από ψηλά», να βλέπω τη «μεγαλύτερη εικόνα». Ότι μπορώ να δω και τη λιγότερο άσχημη πλευρά, ότι μπορώ ίσως να δω ακόμα και κάτι πιο ευχάριστο ή θετικό εκεί που άλλοι θα έβλεπαν μόνο κάτι δυσάρεστο.

    Έχω χιούμορ σημαίνει ότι μπορώ κάνω απροσδόκητες συνδέσεις και συσχετισμούς, ότι μπορώ να δω τα πράγματα από μια ασυνήθιστη οπτική γωνία. Οι συνδέσεις αυτές μπορεί να οδηγήσουν σε κάποιο αστείο με το οποίο θα γελάσω ή θα προκαλέσω το γέλιο των άλλων – αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί εσωτερικά μόνο να δω τα πράγματα χιουμοριστικά – και ποτέ να μην πω κανένα αστείο και ποτέ να μη γελάσει κανείς. Όμως το χιούμορ θα με έχει βοηθήσει να αμυνθώ ψυχολογικά όταν τα πράγματα είναι δύσκολα.

    Κι όμως, ενώ το χιούμορ είναι τόσο σπουδαίο, δεν έχουμε ελληνική λέξη για την έννοια «χιούμορ» και χρησιμοποιούμε την αγγλική λέξη γραμμένη με ελληνικά γράμματα! Το καταπληκτικό δε είναι ότι η λέξη «χιούμορ» συνδέεται εννοιολογικά με τη λέξη «χυμός» και τη θεωρία του Ιπποκράτη για τους τέσσερις χυμούς τους σώματος (χολή, φλέγμα, μέλαινα χολή, αίμα) και τις τέσσερις κράσεις του ανθρώπου. Στα λατινικά, η λέξη (h)umor σήμαινε εκτός από το υγρό, την υγρασία, το χυμό, και τη διάθεση. Είναι δε ενδιαφέρον ότι στα αγγλικά χρησιμοποιούνται διάφορες λέξεις που συνδέονται με το χιούμορ οι οποίες έχουν ελληνική ρίζα: satire (σάτυρα), sarcasm (σαρκασμός), sardonic (σαρδόνιος), comic (κωμικός), comedy (κωμωδία), irony (ειρωνία), euthemy (ευθυμία).

    Έχω την αίσθηση ότι ίσως ένας λόγος που δεν έχουμε ελληνική λέξη για το «χιούμορ» να είναι ότι γενικά ως λαός μάλλον δεν διαθέτουμε και πολύ. Παρότι βέβαια αυτό δεν μπορώ να το στηρίξω επιστημονικά (μια που δεν μπορεί να μετρηθεί το χιούμορ), έχω την εντύπωση ότι σε γενικές γραμμές, γελάμε συχνά αλλά δεν διαθέτουμε χιούμορ. Κι αυτό νομίζω ότι συμβαίνει επειδή παίρνουμε υπερβολικά σοβαρά τον εαυτό μας. Μας είναι έτσι πολύ δύσκολο να πάρουμε την απαραίτητη απόσταση από εμάς και από αυτό που μας συμβαίνει για να δούμε τα πράγματα με χιούμορ.

    Γιατί πράγματι – για να δεις τη ζωή με χιούμορ χρειάζεται να μην παίρνεις τρομερά σοβαρά το κάθετι. Αν κάθε πράγμα που συμβαίνει το βλέπουμε τεράστιο, αν διαφορετική γνώμη των άλλων τη βλέπουμε σαν προσβολή, αν θιγόμαστε με το παραμικρό σχόλιο, αν καταρρέουμε με την παραμικρή αναποδιά – ε, τότε βέβαια δεν μπορούμε να έχουμε χιούμορ.

    Το χιούμορ προϋποθέτει ότι θα πάρουμε κάποια απόσταση από την κατάσταση, θα δούμε αυτό που μας συμβαίνει μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, και θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε πόσο σοβαρό είναι. Με δύο λόγια, δεν θα γίνουμε χάλια για κάτι που δεν είναι και τόσο σοβαρό. Ουσιαστικά, το χιούμορ μας βοηθάει να μην παίρνουμε τα πάντα πολύ βαριά, να βλέπουμε τη διασκεδαστική πλευρά τους, να σκεφτόμαστε με πιο πρωτότυπους τρόπους. Να βγάζουμε κάτι καλό από κάτι κακό.

    Θυμάμαι ένα περιστατικό με έναν πολύ γνωστό ψυχολόγο που μιλούσε σε ένα συνέδριο. Καθώς ετοιμαζόταν να ανεβεί στο βήμα και να πάρει το μικρόφωνο για να μιλήσει μπροστά σε διακόσιους συναδέλφους του που καραδοκούσαν να βρουν ένα λάθος στην παρουσίασή του για την ψυχική ανθεκτικότητα (γιατί δυστυχώς αυτό συμβαίνει συχνά στα συνέδρια), ο καημένος παραπάτησε και σωριάστηκε φαρδύς πλατύς στο πάτωμα! Ένα επιφώνημα αγωνίας απλώθηκε στην αίθουσα. Αυτός είναι ένας από τους χειρότερους εφιάλτες κάθε ομιλητή!

    Ο τύπος αυτός όμως, το γύρισε υπερ του. Σηκώθηκε και είπε: «Ανησυχήσατε; Δεν ήθελα να σας τρομάξω – ήθελα μόνο να δείξω τι σημαίνει ψυχική ανθεκτικότητα στην πράξη! Πέφτεις αλλά πάντα ξανασηκώνεσαι!»

    Αυτό για μένα ήταν εξαιρετικό παράδειγμα του χιούμορ, άσχετα αν γέλασαν ή δεν γέλασαν όσοι το άκουσαν. Στον ψυχολόγο αυτό συνέβη κάτι άσχημο. Και όμως κατάφερε να μην το πάρει τρομερά βαριά. Κατάφερε να το αντιμετωπίσει με ψυχραιμία – και ταυτόχρονα, κατάφερε να το δει με απροσδόκητο τρόπο: όχι σαν κάτι άσχημο που του συνέβη αλλά σαν κάτι που θα μπορούσε να αξιοποιήσει. Το συνέδεσε με το θέμα για το οποίο επρόκειτο να μιλήσει και έτσι ένιωσε ότι ελέγχει την κατάσταση. Προφανώς, οι περισσότεροι στο κοινό κατάλαβαν ότι δεν το είχε κάνει σκόπιμα – αλλά θαύμασαν την αντίδρασή του και στη συνέχεια τον αντιμετώπισαν με μεγαλύτερη συμπάθεια. Τι χιούμορ αποδείχτηκε η καλύτερη άμυνα για εκείνον!

     

  • Ο φόβος της οικειότητας

    Ο φόβος της οικειότητας

    Όταν ρωτάω τους ανθρώπους που έρχονται στο γραφείο μου ποιοι είναι οι μεγαλύτεροί τους φόβοι, πολύ συχνά, εκτός από την αρρώστια και την απώλεια, μου απαντούν και «η μοναξιά». Ο φόβος ότι μπορεί να μείνουμε μόνοι, να μην έχουμε ουσιαστικές σχέσεις, να νιώθουμε ότι κανείς δεν μας καταλαβαίνει και δεν νοιάζεται για εμάς είναι τεράστιος φόβος. Το οξύμωρο όμως είναι ότι ενώ φοβόμαστε τη μοναξιά, συχνά φοβόμαστε επίσης και την οικειότητα – πράγμα που τελικά μας οδηγεί στη μοναξιά!

    Το να φοβόμαστε τη μοναξιά είναι λογικό: είμαστε από τη φύση μας ζώα αγέλης, κοινωνικά όντα, έχουμε μάθει να επιβιώνουμε μέσα στην ομάδα, και είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας η ανάγκη να έχουμε σχέσεις. Ακόμα και πολύ κλειστοί, εσωστρεφείς άνθρωποι που δείχνουν ότι προτιμούν την απομόνωση, έχουν ανάγκη από μια έστω σχέση. Πληθώρα ερευνών στηρίζουν την αξία των σχέσεων για την επιβίωσή μας: οι άνθρωποι που έχουν καλύτερες σχέσεις, έχουν καλύτερη υγεία, καλύτερη ποιότητα ζωής, καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση, ακόμα και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής! Οι σχέσεις μας είναι απαραίτητες.

    Πώς γίνεται λοιπόν, ενώ έχουμε ανάγκη τις σχέσεις, ενώ τις επιθυμούμε και τις επιδιώκουμε, ταυτόχρονα να φοβόμαστε την οικειότητα – να φοβόμαστε να βρεθούμε πολύ κοντά σε κάποιον άλλο άνθρωπο; Γιατί άραγε η εγγύτητα που μας φαίνεται τόσο επιθυμητή, ταυτόχρονα μας τρομάζει τόσο;

    Η αλήθεια είναι ότι πίσω από τον φόβο της οικειότητας κρύβονται πολλοί άλλοι φόβοι.

    • Ο φόβος της έκθεσης: φοβόμαστε ότι αν έρθουμε πολύ κοντά με το άλλο άτομο, θα «εκτεθούμε», θα δείξουμε πλευρές του εαυτού μας ή της ζωής μας για τις οποίες πιθανώς ντρεπόμαστε.
    • Ο φόβος της απόρριψης: φοβόμαστε ότι αν αφήσουμε το άλλο άτομο να μας πλησιάσει πολύ, θα δει ποιοι πραγματικά είμαστε – και τότε θα μας απορρίψει.
    • Ο φόβος της εγκατάλειψης: φοβόμαστε ότι το άλλο άτομο θα μας εγκαταλείψει και τότε θα υποφέρουμε.
    • Ο φόβος να χάσουμε τον εαυτό μας: φοβόμαστε ότι η εγγύτητα με το άλλο άτομο θα μας κάνει να εξαρτηθούμε από εκείνο και να «χάσουμε» τα όρια της δικής μας προσωπικότητας.

    Πραγματικά το να είμαστε κοντά με έναν άλλο άνθρωπο, να τον/την εμπιστευόμαστε και να μοιραζόμαστε μαζί του/της την πραγματικότητά μας είναι πράγματι τρομακτικό για όλους μας. Έτσι ενδέχεται να καταλήξουμε να λειτουργούμε πολύ επιφανειακά στις σχέσεις μας και να αποφεύγουμε την οικειότητα με διάφορους τρόπους όπως:

    • Απορρίπτουμε εμείς πρώτοι τον άλλο βρίσκοντας του διαρκώς λάθη και μειονεκτήματα
    • Δημιουργούμε απόσταση με διαρκείς διαφωνίες και καυγάδες
    • Διατηρούμε πολύ επιφανειακό επίπεδο επικοινωνίας
    • Λέμε ψέματα ή δικαιολογίες
    • Δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας
    • Υπονομεύουμε τη σχέση κάνοντας πράγματα που θα απομακρύνουν τον άλλο
    • Μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν ή σε κάποια εμμονή
    • Ασχολούμαστε δυσανάλογα πολύ με τη δουλειά, τα παιδιά, ή τα χόμπι μας σε σημείο που αποκλείεται η οικειότητα με τον άλλο
    • Αναπτύσσουμε κάποια εξάρτηση (πχ. νακρωτικά, αλκοόλ).
    • Αναπτύσσουμε ασυνείδητα προβλήματα υγείας που θα μας εμποδίσουν να έρθουμε κοντά με το άλλο άτομο

    Όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι ασυνείδητοι μηχανισμοί άμυνας και αυτοπροστασίας που όμως τελικά δεν μας προστατεύουν – απλώς μας εμποδίζουν να έρθουμε κοντά με τους άλλους ανθρώπους, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να εξελιχθούμε. Είναι αλήθεια ότι η οικειότητα έχει ρίσκο – αλλά μια ζωή χωρίς οικειότητα δεν αξίζει τον κόπο.

     

    Αντί να προσπαθούμε λοιπόν να την αποφύγουμε με κάθε τρόπο, θα ήταν καλύτερο να αναγνωρίσουμε τους φόβους μας και να δουλέψουμε πάνω σε αυτούς. Να προσπαθήσουμε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση μας ώστε να μην μας πληγώνει τόσο η πιθανότητα μιας απόρριψης. Να ενισχύσουμε την ψυχική ανθεκτικότητά μας ώστε να μην καταρρεύσουμε αν κάτι δεν πάει καλά στη σχέση. Να ενισχύσουμε την αίσθηση του εαυτού μας ώστε να μην «χαθούμε» μέσα στη σχέση. Πολύ βοηθητικό επίσης είναι να μοιραστούμε τους φόβους μας με τους ανθρώπους γύρω μας – το πιθανότερο είναι ότι κι εκείνοι έχουν ανάλογους φόβους. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι να το πάρουμε απόφαση ότι δεν θα αφήσουμε κανένα φόβο να μας εμποδίσει να ζήσουμε. Η ζωή είναι μια περιπέτεια και εννέχει ρίσκα – αλλά αξίζει τον κόπο να παίρνουμε αυτά τα ρίσκα για να ζούμε μια πιο γεμάτη ζωή.

     

  • Διατροφή στις πανελλαδικές Οδηγός για τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα

    Διατροφή στις πανελλαδικές Οδηγός για τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα

    Μελίνα Τσαγκατάκη – Τσιρίγγα, MSc, Κλινική Διαιτολόγος – Διατροφολόγος, Επιστημονική συνεργάτης Βιοκλινικής Αθηνών, Επιστημονική συνεργάτης Bioiatriki+ Nutrition, Αθήνα, Όμιλος ΒΙΟΙΑΤΡΙΚΗ .

    Η διατροφή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη συγκέντρωση, απόδοση και ενέργεια, πόσο μάλλον την περίοδο των Πανελλήνιων εξετάσεων. Μπορεί να γίνει πολύ σημαντικός σύμμαχός των μαθητών σε όλη την διάρκεια των διαγωνισμάτων, ώστε να αποδώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι καλές διατροφικές επιλογές συμβάλλουν:

    • στα καλύτερα επίπεδα συγκέντρωσης
    • στην μέγιστη απόδοση
    • σε σταθερά επίπεδα ενέργειας όλη την ημέρα
    • στην καλύτερη λειτουργία του εγκεφάλου
    • στην καλύτερη διαχείριση νέων πληροφοριών

    Τα βασικότερα στοιχεία της διατροφής που πρέπει να προσέξετε την περίοδο των εξετάσεων για τα παιδιά είναι:

    • Η επαρκής ενυδάτωση

    Είναι πολύ σημαντική η επαρκής κατανάλωση υγρών καθημερινά. Η κύρια πηγή υγρών πρέπει να είναι το νερό. Καλό είναι να αποφεύγονται τα αναψυκτικά με υψηλά ποσοστά ζάχαρης και να προτιμώνται φυσικά αφεψήματα ή smoothies φρέσκων φρούτων. Καλό είναι επίσης να αποφεύγονται και τα ενεργειακά ποτά που περιέχουν μεγάλες ποσότητες καφεΐνης, συντηρητικών και έχουν πολύ χαμηλή θρεπτική αξία. Οι μαθητές μπορούν να καταναλώνουν καφέ, αλλά με μέτρο, χωρίς να ξεπερνούν τους 1-2 καφέδες καθημερινά.

    • Η προτίμηση θρεπτικών σνακ

    Τα σνακ ενδιάμεσα από τα γεύματα μπορούν αν δώσουν την απαραίτητη ενέργεια αλλά και πολύτιμα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται κάθε παιδί στο Λύκειο. Μερικοί θρεπτικοί και νόστιμοι συνδυασμοί είναι:

    • Ξηροί καρποί με ένα φρούτο ή με ένα κομμάτι τυρί
    • Βούτυρο ξηρών καρπών με φρούτο ή σε μία φρυγανιά/κράκερ ολικής άλεσης
    • Γιαούρτι με φρούτο, ή με δημητριακά ολικής άλεσης, ή με ξηρούς καρπούς
    • Σπιτικά σνακ (μπάρες / κέικ / μπισκότα) με φρούτα και δημητριακά ολικής άλεσης
    • Η κατανάλωση ισορροπημένων γευμάτων

    Τα κύρια γεύματα καλό είναι να ακολουθούν τον κανόνα του πιάτου, δηλαδή ½ λαχανικά, ¼ πρωτεΐνη (τυρί, αυγό, γιαούρτι, όσπρια, κοτόπουλο, κρέας, ψάρι κ.α.) και το άλλο ¼ υδατάνθρακες (δημητριακά, ψωμί, πατάτα, ρύζι, μακαρόνια κ.α.). Εντάξτε τα λαχανικά σε όλα τα γεύματα των παιδιών, είτε ως σαλάτα (ωμή ή μαγειρεμένη), είτε μέσα στο φαγητό (π.χ. κρέας με πατάτες και ανάμεικτα λαχανικά στο φούρνο). Αποφύγετε το τηγάνισμα και υιοθετήστε πιο υγιεινούς τρόπους μαγειρέματος στο σπίτι, κάτι που ωφελεί όλη την οικογένεια.

    • Η προτίμηση πιάτων με αγαπημένες γεύσεις

    Τις δύο εβδομάδες των εξετάσεων δε χρειάζεται να πιέσετε τα παιδιά να φάνε φαγητά που δεν τους αρέσουν. Ρωτήστε τα ποια φαγητά προτιμούν και κάντε τους το χατίρι ετοιμάζοντάς τα. Έτσι, τα παιδιά δεν θα παραλείψουν κάποιο γεύμα επειδή δεν τους αρέσει το φαγητό και δεν θα στραφούν σε επιλογές τύπου fast food.

    • Η αποφυγή της νηστείας

    Καλό είναι τα παιδιά να μην μένουν νηστικά για πολλές ώρες, καθώς αυτό μπορεί να μειώσει την απόδοση και την ενέργειά τους. Προτρέψτε τα να αφουγκραστούν το σώμα τους και το αίσθημα της πείνας. Καλό είναι να καταναλώνουν όσα γεύματα τους εξυπηρετούν, ώστε και να μην πεινάνε αλλά ούτε να προσλαμβάνουν παραπάνω τροφή από όση χρειάζονται, κάτι που μπορεί να τους προκαλέσει υπνηλία και λήθαργο. Η ενσυνείδητη κατανάλωση γευμάτων είναι το κλειδί.

    • Η κατανάλωση πρωινού πριν την εξέταση

    Ένα θρεπτικό πρωινό πριν την εξέταση είναι απαραίτητο. Θα εξασφαλίσει ενέργεια και απόδοση στο 100%.

    • Για όσους προτιμούν αλμυρά πρωινά: Προτιμήστε ένα τοστ ή κουλούρι ή αραβική ή τορτίγια με τυρί ή αυγό και λαχανικά.
    • Για όσους επιλέγουν γλυκές γεύσεις: Επιλέξτε μία βάση, όπως ψωμί ή γιαούρτι ή γάλα, και συμπληρώστε την με δημητριακά ολικής άλεσης, σπόρους, ξηρούς καρπούς ή το βούτυρο αυτών, μέλι ή ταχίνι και φρούτα.
    • Η κατανάλωση φαγητού απ’ έξω με φειδώ

    Η κατανάλωση φαγητού απ’ έξω, είτε στο ίδιο το μαγαζί είτε μέσω delivery δεν είναι κάτι απαγορευτικό, αρκεί να γίνεται με φειδώ. Το φαγητό απ’ έξω πρέπει να είναι συμπληρωματικό του σπιτικού φαγητού και όχι αντίστροφα. Επιπλέον, οι επιλογές που κάνουμε όταν τρώμε delivery είτε σε κάποιο εστιατόριο έχουν σημασία. Μπορούμε, για παράδειγμα, να επιλέξουμε κάποιο ψητό κρέας ή ψάρι ή κοτόπουλο με μη-τηγανητό συνοδευτικό και σαλάτα ή ένα πιο υγιεινό σουβλάκι με καλαμάκι κοτόπουλο, λαχανικά και γιαούρτι.

    • Η σωματική δραστηριότητα

    Η γυμναστική κατά τη διάρκεια των εξετάσεων σίγουρα δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα των υποψηφίων. Θα είναι όμως ωφέλιμο εάν μπορούν να βρουν χρόνο να ασκηθούν (χωρίς να εξαντληθούν). Δε χρειάζεται έντονη άσκηση. Το περπάτημα σε ένα πάρκο της γειτονιάς ή ακόμα και γύρω από το τετράγωνο ή όποια άλλη μορφή άσκησης είναι εύκολη και οικεία συμβάλλει στο να «καθαρίσει» το μυαλό ώστε στη συνέχεια να συγκεντρωθεί καλύτερα. Επιπλέον, μορφές άσκησης όπως π.χ. πιλάτες ή γιόγκα που εμπεριέχουν πολλές διατάσεις βοηθούν τα παιδιά να «ξεπιαστούν» από τις πολλές ώρες διαβάσματος. Τέλος, η άσκηση μπορεί να συμβάλλει θετικά στη διαχείριση και μείωση του άγχους.

    Η περίοδος των εξετάσεων είναι σίγουρα μια αρκετά πιεστική περίοδος. Οι διατροφικές επιλογές την περίοδο αυτή δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο ή πηγή επιπρόσθετου άγχους. Με σωστό προγραμματισμό και ισορροπημένα γεύματα, η διατροφή μπορεί να αποβεί το καλύτερο εφόδιο ώστε να έχετε και τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

    Πηγές:

  • Πώς οι ψυχικά υγιείς κοινότητες μπορούν να μας κάνουν να ευημερήσουμε

    Πώς οι ψυχικά υγιείς κοινότητες μπορούν να μας κάνουν να ευημερήσουμε

    Συνδιοργανωμένη από τους Ευρωβουλευτές Στέλιο Κυμπουρόπουλο (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), István Ujhelyi (Σοσιαλιστές και Δημοκράτες) και Soraya Rodriguez (Renew Europe), η εκδήλωση της 24ης Μαΐου αποτέλεσε το επίκεντρο της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Ψυχικής Υγείας, με τίτλο «Πώς οι ψυχικά υγιείς κοινότητες μπορούν να μας κάνουν να ευημερήσουμε». 

     

    Στόχος της συγκεκριμένης Εκδήλωσης ήταν να αναδείξουμε τους τρόπους με τους οποίους οι σύγχρονες κοινότητες, όπως το σχολείο, το εργασιακό περιβάλλον, η οικογένεια και οι κοινοτικές δομές μπορούν να αξιοποιηθούν ως αρωγοί της σωστής πληροφόρησης, της πρόληψης, της πρώιμης διάγνωσης, της ολιστικής θεραπευτικής υποστήριξης και εν τέλει, της ουσιαστικής αποδοχής των προβλημάτων ψυχικής υγείας από ολόκληρη την κοινωνία, μακριά από το στίγμα, τις διακρίσεις και τα στερεότυπα, που παλαιότερα συνόδευαν την ψυχική νόσο.

    Στην εκδήλωση παρουσιάστηκαν αναλυτικά πρακτικές και πολιτικές σε διαφορετικούς τύπους κοινοτήτων (π.χ. στην εργασία, στα σχολεία και σε άλλα εκπαιδευτικά περιβάλλοντα, στο σπίτι και ιδιωτικά), όπου εντοπίστηκαν τα κενά και οι προσκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν. 

     

    Ως μέλος του Συνασπισμού για την Ψυχική Υγεία και την ευημερία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καθώς και της Συμμαχίας για την Ψυχική Υγεία, ο Ψυχίατρος και Ευρωβουλευτής του ΕΛΚ Στέλιος Κυμπουρόπουλος, τόνισε ότι «η ψυχική υγεία είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και τυγχάνει ζωτικής σημασίας τόσο για την προσωπική και κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη όσο και για την κοινότητα. Χρειαζόμαστε δράσεις κοινωνικής πολιτικής που θα εξαλείψουν τις διακρίσεις σε κάθε κοινωνική δομή, ώστε καθένας μας να αισθάνεται ασφαλής και αισιόδοξος για το μέλλον ».

     

    Εν γένει, οι ομιλητές υπογράμμισαν τον σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν οι κοινότητες στην ψυχική υγεία των ανθρώπων, διευκρινίζοντας ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορούν να εγείρουν φραγμούς και να ενισχύσουν τον αποκλεισμό, ενώ σε άλλες επιτρέπουν στους ανθρώπους να ευημερούν χωρίς στίγμα ή διακρίσεις. Οι Ευρωβουλευτές István Ujhelyi και Soraya Rodriguez, υπογράμμισαν την ανάγκη να σπάσει το ταμπού της ψυχικής υγείας και να ενθαρρυνθεί ο ανοικτός διάλογος.

     

    Η συγκεκριμένη εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο των ευρύτερων ενεργειών του Στέλιου Κυμπουρόπουλου Ευρωβουλευτή και σκιώδη εισηγητή για το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα της «Έκθεσης-Πρωτοβουλίας για την Ψυχική Υγεία». Σημειώνεται ότι η εν λόγω Έκθεση αναμένεται να αποτελέσει το θεμέλιο και για την επερχόμενη πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ψυχική Υγεία τον Ιούνιο του 2023.

    Η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Ψυχικής Υγείας αποτελεί μια πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση σχετικά με τη σημασία της ψυχικής υγείας στην καθημερινή μας ζωή, και διοργανώνεται από τη μεγαλύτερη ανεξάρτητη ΜΚΟ ψυχικής υγείας της Ευρώπης, τη Mental Health Europe (MHE). Φέτος, η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Ευαισθητοποίησης για την Ψυχική Υγεία, πραγματοποιείται από τις 22 Μαΐου έως τις 28 Μαΐου 2023.

     

    Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας αυτής λαμβάνουν χώρα δράσεις με δυνατότητα φυσικής παρουσίας ή διαδικτυακά, που δίνουν την ευκαιρία σε όλους να μοιραστούν τις προσωπικές τους ιστορίες για τους τρόπους αντιμετώπισης δυσκολιών σε περιόδους κρίσης και γενικά να τονίσουν την ανάγκη δημιουργίας δράσεων σχετικά με την ψυχική υγεία. 

     

  • Επιτυχημένη Επικοινωνία Μέρος ΙΙ Σοφία Ανδρεοπούλου, MSc Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος

    Επιτυχημένη Επικοινωνία Μέρος ΙΙ Σοφία Ανδρεοπούλου, MSc Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος

    Στο άρθρο με τίτλο «Επιτυχημένη Επικοινωνία Μέρος Ι», ορίσαμε την επιτυχημένη επικοινωνία ως μια διαδικασία κατά την οποία γίνεται ορθή και ολοκληρωμένη μετάδοση και λήψη ενός μηνύματος. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι το μήνυμα που θέλω να μεταδώσω εγώ (ο πομπός) το αντιλαμβάνεται όπως το εννοώ ο συνομιλητής μου (ο δέκτης). Θέλω να πω «είμαι έξαλλη γιατί άργησες» και ο συνομιλητής μου ακούει «η Σοφία είναι έξαλλη γιατί άργησα». Αυτή είναι μια επιτυχημένη επικοινωνία.

    Δυστυχώς, φαίνεται πως η επιτυχημένη επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη και συχνά στις σχέσεις μας δημιουργούνται προβλήματα επικοινωνίας: στέλνουμε μπερδεμένα ή αντιφατικά μηνύματα, παρερμηνεύουμε τα μηνύματα που μας στέλνει ο άλλος, ή/και στέλνουμε μηνύματα για τα οποία αργότερα μετανιώνουμε. Η κακή επικοινωνία οδηγεί σε παρεξηγήσεις, σε καυγάδες, χειροτερεύει την ποιότητα των σχέσεών μας και μας βυθίζει στη μοναξιά.

    Το καλό νέο που έχω για εσάς σήμερα είναι ότι ο τρόπος που επικοινωνούμε μπορεί σχετικά εύκολα να βελτιωθεί. Δεν απαιτεί χρόνια ψυχοθεραπείας, ούτε ατελείωτα σεμινάρια και εκπαιδεύσεις. Απαιτεί μόνο να πάρουμε την συνειδητή απόφαση να βελτιώσουμε τον τρόπο με τον οποίο μιλάμε στους άλλους και τον τρόπο με τον οποίο τους ακούμε. Να το βάλουμε σαν στόχο και να κάνουμε συγκεκριμένα βήματα για να το πετύχουμε.

    Το πρώτο βήμα είναι να αναλάβουμε την προσωπική μας ευθύνη για να επικοινωνούμε με καλό τρόπο – άσχετα πώς λειτουργεί ο συνομιλητής μας. Αυτό πρακτικά σημαίνει «τέρμα οι δικαιολογίες». Δεν θα λέμε πια «παρασύρθηκα από  εκείνον που μου φώναζε και τον έβρισα». Ακόμα κι αν ο άλλος φέρεται λάθος, εμείς πρέπει να προσπαθούμε να φερόμαστε σωστά. Να λειτουργούμε ως ενήλικες που αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά τους.

    Το δεύτερο βήμα είναι να σεβόμαστε τον συνομιλητή μας και το δικαίωμα του να εκφράζει την άποψή του. Μιλάμε συνέχεια για αποδοχή της διαφορετικότητας αλλά στην καθημερινότητά μας δεν αποδεχόμαστε πραγματικά την διαφορετική άποψη των άλλων. Πόσο συχνά δεν θιγόμαστε, απογοητευόμαστε, θυμώνουμε, καυγαδίζουμε με τους συνομιλητές μας μόνο και μόνο επειδή έχουμε διαφορετικές απόψεις; Και δεν είναι τελείως παράλογο αυτό. Γιατί να ενοχληθώ από τη διαφορετική άποψη του άλλου;

    Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές εμπειρίες και είναι λογικό να βλέπουμε διαφορετικά τα πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ένας από εμάς έχει άδικο και ο άλλος δίκιο. Σημαίνει απλώς ότι βλέπουμε κάτι από άλλη οπτική γωνία και πιθανώς καταλήγουμε σε διαφορετικό συμπέρασμα. Πρέπει να μάθουμε να αντέχουμε τα διαφορετικά αυτά συμπεράσματα, τις διαφορετικές απόψεις και ιδέες αν θέλουμε να ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία.

    Σημαντικό βήμα επίσης είναι να αλλάξουμε την στοχοθεσία μας: να μην έχουμε σαν στόχο να «νικήσουμε» τον άλλο στη συζήτηση. Όσο εστιάζουμε στο να δείξουμε πόσο δίκιο έχουμε, τόσο χάνουμε την επαφή με τον συνομιλητή μας και η επικοινωνία μας γίνεται όλο και χειρότερη. Στην επιτυχημένη επικοινωνία, ο στόχος είναι να μεταδοθεί και να ληφθεί σωστά ένα μήνυμα, και όχι να φανεί το δίκιο του ενός και το άδικο του άλλου. Στόχος μας δεν είναι να επικρατήσουμε αλλά να τον/την βοηθήσουμε να μας καταλάβει, και να τον/την καταλάβουμε εμείς.

    Τα βήματα αυτά είναι απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να βελτιώσουμε τον τρόπο που επικοινωνούμε. Πέρα από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι πολύ σημαντικό να αποφεύγουμε κάποιες κακές συνήθειες που δυσκολεύουν πολύ την επικοινωνία, όπως:

    Τι να μην κάνουμε:

    • Να μην κάνουμε αυθαίρετες ερμηνείες (πχ. «το λες αυτό επειδή κατά βάθος….,»). Το πιθανότερο είναι πως η ερμηνεία μας δεν είναι σωστή, αλλά ακόμα κι αν είναι, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να δημιουργήσουμε άσχημο κλίμα και ο άλλος να πάρει αμυντική στάση
    • Να μην γενικεύουμε και να μην χρησιμοποιούμε μειωτικές εκφράσεις όπως: πάντα, ποτέ, δεν ξέρεις εσύ, δεν καταλαβαίνεις, εγώ ξέρω, εγώ θα σου πω, κα.
    • Να μην κολλάμε ταμπέλες στον άλλο: είσαι τεμπέλης, είσαι φανατικός, είσαι πουλημένος, είσαι πρόβατο, κα.
    • Να μην κάνουμε κριτική στον άλλον και ιδιαίτερα στα συναισθήματά του (πχ. «είναι παράλογο να αισθάνεσαι μόνη…»).
    • Να μην απαντάμε με ερωτήσεις ή με υπεκφυγές. Η επιτυχημένη επικοινωνία απαιτεί να πάρουμε θέση και να αναλάβουμε την ευθύνη για τη θέση αυτή.
    • Να μη διακόπτουμε. Δίνουμε στον συνομιλητή μας τον χρόνο να εκφραστεί και στον εαυτό μας τον χρόνο να τον κατανοήσουμε.

     

    Παράλληλα, βοηθάει πολύ να ακολουθούμε κάποιες καλές συνήθειες που συμβάλλουν στην επιτυχημένη  επικοινωνίας όπως:

    Τι να κάνουμε;                                    

    • Να εκφράζουμε την άποψή μας ή την επιθυμία μας στο πρώτο ενικό σαν προσωπική μας θέση και όχι σαν μια ευρύτερα αποδεκτή αλήθεια (πχ. «πιστεύω ότι ισχύει αυτό» και όχι «αυτό ισχύει»).
    • Να εκφραζόμαστε με μετριοπάθεια χωρίς υπερβολές και εντυπωσιασμούς.
    • Να εστιάζουμε σε ένα συγκεκριμένο θέμα και να μιλάμε γι’ αυτό χωρίς να πολυλογούμε.
    • Να ακούμε προσεκτικά τον συνομιλητή μας με πρόθεση να τον/την κατανοήσουμε.
    • Να βεβαιωνόμαστε ότι έχουμε καταλάβει καλά αυτό που λέει είτε επαναλαμβάνοντας αυτό που είπε, είτε κάνοντάς του διευκρινιστικές ερωτήσεις (πχ. «εννοείς ότι…»).

    Φυσικά, για να σταματήσουμε κάποιες κακές συνήθειες και να αποκτήσουμε κάποιες καλές χρειάζεται προσπάθεια και επανάληψη. Βοηθάει να γράψουμε ή να τυπώσουμε τη σχετική λίστα και να την κοιτάζουμε συχνά. Επίσης βοηθάει να κάνουμε αυτοκριτική μετά από μια συζήτηση/επικοινωνία για να εντοπίζουμε τι λάθη κάναμε και τι μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερα. Μπορούμε επίσης να μοιραστούμε τις σκέψεις αυτές με τα άτομα με τα οποία πιο συχνά συνομιλούμε για να προσπαθήσουμε μαζί να βελτιώσουμε την επικοινωνία μας. Χρειάζεται δουλειά – αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο!

     

     

  • Επιτυχημένη Επικοινωνία Μέρος Ι

    Επιτυχημένη Επικοινωνία Μέρος Ι

    Η επικοινωνία είναι μια λέξη που ακούγεται διαρκώς από τα χείλη όλων. Φαίνεται πως η επικοινωνία μας απασχολεί πολύ: όπου κι αν κοιτάξεις, θα βρεις άρθρα, βιβλία, webinars, σεμινάρια, διαλέξεις. Δεκάδες αναλύσεις, συμβουλές και προτάσεις για τη βελτίωση της επικοινωνίας. Κι ωστόσο, ενώ όλοι επιδιώκουμε διαρκώς να επικοινωνούμε με τους άλλους, φαίνεται πως συχνά νιώθουμε ότι η επικοινωνία μας αποτυγχάνει. Συχνά νιώθουμε ότι οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν.

    «Μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαίνουμε», λέμε όταν νιώθουμε πως το άτομο με το οποίο μιλάμε δεν έχει κατανοήσει αυτό που θέλουμε να πούμε. Και πολύ συχνά πράγματι ενώ μιλάμε και μιλάμε και μιλάμε, τελικά νιώθουμε πως δεν έχουμε «ακουστεί», πως δεν μας έχουν καταλάβει – ή πως εμείς δεν καταλαβαίνουμε τους άλλους. Η έλλειψη επικοινωνίας μας κάνει να νιώθουμε μόνοι και ενίοτε αδικημένοι.

    Πράγματι, η επικοινωνία, η επιτυχημένη επικοινωνία είναι εξαιρετικά σημαντική. Μόνο μέσα από την επιτυχημένη επικοινωνία μπορούμε να νιώσουμε πιο κοντά με τους άλλους ανθρώπους, να χτίσουμε γερές σχέσεις, να συνεργαστούμε, να βρούμε λύσεις. Χωρίς επιτυχημένη επικοινωνία δεν κατανοούμε ο ένας τον άλλο, απομακρυνόμαστε, νιώθουμε μόνοι και παρεξηγημένοι.

    Ωστόσο, παρότι ασχολούμαστε διαρκώς με την επικοινωνία, συχνά δεν κατανοούμε τι σημαίνει και τελικά ως έννοια είναι μάλλον παρεξηγημένη. Συνήθως η επικοινωνία ταυτίζεται με την συμφωνία και με τις αρμονικές σχέσεις. «Δεν επικοινωνούμε» λένε πολλές φορές κάποιοι για το/η σύντροφό τους. «Διαρκώς καυγαδίζουμε». Αλλά αν είμαστε και οι δυο θυμωμένοι, είναι καλή επικοινωνία το να καυγαδίσουμε!

    Θεωρητικά, ως επικοινωνία ορίζουμε τη μετάδοση από τον πομπό και τη λήψη από τον δέκτη ενός μηνύματος που γίνεται αντιληπτό από τον δέκτη με τον ίδιο τρόπο που το εννοεί ο πομπός. Συνεπώς, επιτυχημένη είναι η επικοινωνία στην οποία γίνεται ορθή και ολοκληρωμένη μετάδοση και λήψη ενός μηνύματος. Ουσιαστικά, επιτυχημένη ή λειτουργική επικοινωνία είναι όταν εγώ εκφράζω κάτι και εσύ το αντιλαμβάνεσαι όπως το εννοώ. Για παράδειγμα, εκφράζω ότι έχω θυμώσει μαζί σου γιατί δεν πλήρωσες τον λογαριασμό κι εσύ καταλαβαίνεις ότι έχω θυμώσει μαζί σου γιατί δεν πλήρωσες τον λογαριασμό.

    Επομένως, η επικοινωνία δεν ταυτίζεται με τη συμφωνία. Δύο άνθρωποι δεν επικοινωνούν επιτυχημένα αν συμφωνούν αλλά αν καταλαβαίνουν καθένας το μήνυμα που μεταδίδει ο άλλος. Ωστόσο, μπορεί να μη συμφωνούν με το μήνυμα που έχω καταλάβει, οπότε μέσα από την επιτυχημένη επικοινωνία τους απλώς θα διαπιστώσουν πως τελικά δεν συμφωνούν. «Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε» όπως λέγεται καμιά φορά.

    Παράλληλα, η επιτυχημένη επικοινωνία δεν ταυτίζεται με την λεγόμενη «πολιτισμένη» συζήτηση (με ήρεμους τόνους, καλούς τρόπους, κλπ). Επιτυχημένη επικοινωνία μπορεί να υπάρξει και μέσα σε κακό κλίμα, με φωνές, με καυγά, κλπ. με την έννοια ότι κάθε εμπλεκόμενος μεταδίδει το μήνυμα ότι έχει θυμώσει και ο άλλος το αντιλαμβάνεται έτσι. Ασφαλώς οι φωνές δεν βοηθούν κανένα να κατανοήσει το μήνυμα του άλλου και επομένως δεν ενδείκνυνται για καλή επικοινωνία. Ωστόσο, η εκδήλωση θυμού από το ένα άτομο γίνεται αντιληπτή ως εκδήλωση θυμού από το άλλο – επομένως οι δύο έχουν επικοινωνήσει.

    Βέβαια, πρέπει να τονιστεί ότι επικοινωνία μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους: με τα λόγια, με τις εκφράσεις του προσώπου, με τις κινήσεις του σώματος, με συμβολικές πράξεις, κλπ. Αν, για παράδειγμα έχω θυμώσει με κάποιον, μπορεί να του μιλήσω ανοιχτά για το θυμό μου, να «κατεβάσω μούτρα», να κρατάω απόσταση από εκείνον ή να μην τον αγγίζω, μην του κάνω κάποιο χατίρι, κλπ. Με όλους αυτούς τους τρόπους μεταδίδω το μήνυμα ότι είμαι θυμωμένη.

    Συνήθως λειτουργούν ταυτόχρονα διάφορα επίπεδα επικοινωνίας. Λέω, για παράδειγμα, στον άντρα μου «σ’αγαπώ» με λέξεις, ταυτόχρονα παίρνω μια τρυφερή έκφραση στο πρόσωπό μου, τον αγκαλιάζω, και μετά πηγαίνω και του φτιάχνω φαγητό. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχει μια θαυμάσια επικοινωνία επειδή προφανώς ο άντρας μου παίρνει το μήνυμα ότι τον αγαπάω επειδή του το δείχνω σε διάφορα επίπεδα: με λόγια, με εκφράσεις, με χειρονομίες, με πράξεις.

    Το πρόβλημα είναι όταν το ένα επίπεδο στέλνει διαφορετικό μήνυμα από το άλλο – όταν το ένα επίπεδο στέλνει το μήνυμα «σ’ αγαπώ» και το άλλο στέλνει το μήνυμα «δεν σε αντέχω». Στις περιπτώσεις αυτές δημιουργείται σύγχυση και δυσκολεύεται η επικοινωνία γιατί το άλλο άτομο (ο δέκτης) δεν ξέρει σε ποιο επίπεδο να ανταποκριθεί και δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει ποιο είναι τελικά το μήνυμα που του στέλνει ο πομπός.

    Η σύγχυση αυτή συνδέεται με μια συνηθισμένη συμπεριφορά που ονομάζεται παθητική επιθετικότητα: ένα άτομο είναι θυμωμένο αλλά αντί να εκφράσει καθαρά τον θυμό του/της, το κρύβει κάτω από ένα επιφανειακά θετικό μήνυμα που μπερδεύει τον άλλο. Έτσι η επιθετικότητα που κανονικά θα εκδήλωνε βγαίνει με έναν παθητικό τρόπο. Αυτό ωστόσο δημιουργεί μεγάλη σύγχυση που επιδεινώνει πολύ τη σχέση.

    Κλασικό παράδειγμα είναι η γυναίκα που νιώθει μόνιμα ένα παράπονο γιατί έχει φορτωθεί πολλές υποχρεώσεις και θεωρεί ότι ο άντρας της δεν τη βοηθάει, οπότε όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ συστηματικά «ξεχνάει» να του πάρει τα αγαπημένα του μπισκότα. Στο παράδειγμα αυτό, η γυναίκα νιώθει παράπονο και θυμό αλλά αντί να το εκφράσει ανοιχτά, το «κρύβει» κάτω από τη θετική πράξη ότι πηγαίνει για ψώνια – ωστόσο, εκφράζει έμμεσα τον θυμό της με το να ξεχνάει αυτό που θα ευχαριστούσε τον άντρα της. Ο άντρας της έτσι μπερδεύεται: νιώθει άσχημα γιατί εκείνη δεν τον σκέφτεται, αλλά δεν μπορεί και να θυμώσει μαζί της αφού έχει κάνει τόσο κόπο για τα ψώνια. Κι έτσι βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο όπου ό,τι και να κάνει θα είναι χαμένος. Αν της πει «γιατί δεν μου πήρες μπισκότα;» εκείνη θα αντιδράσει: «δεν φτάνει που κουβαλάω τόσες σακούλες, θα μου την πεις κι από πάνω;» Οπότε θα καταλήξουν σε καυγά. Αν πάλι επιλέξει να μην της πει τίποτα, τότε η κατάσταση δεν θα διορθωθεί γιατί η γυναίκα θα συνεχίσει να λειτουργεί με παθητική επιθετικότητα.

    Όμως, αυτή η μπερδεμένη αλληλεπίδραση, μόνο κακό κάνει στη σχέση τους. Καθένας βουλιάζει στα δικά του συναισθήματα, κανείς δεν καταλαβαίνει τον άλλο, κανένα πρόβλημα δεν λύνεται – και τελικά τα άτομα απομακρύνονται και ψυχραίνονται.

    Αν, λοιπόν, θέλουμε να χτίζουμε ουσιαστικές σχέσεις και να διορθώνουμε τα πράγματα που δεν πηγαίνουν καλά, είναι απαραίτητο να μάθουμε να επικοινωνούμε αληθινά και λειτουργικά. Τα «μυστικά» της επιτυχημένης επικοινωνίας θα τα μοιραστούμε σε επόμενο άρθρο με τίτλο: Επιτυχημένη Επικοινωνία Μέρος ΙΙ.

  • Στυτική δυσλειτουργία & κατάθλιψη

    Στυτική δυσλειτουργία & κατάθλιψη

    Στενή έχει αποδειχθεί ότι είναι η σχέση μεταξύ της στυτικής δυσλειτουργίας και της κακής ψυχολογίας. Οι μελέτες δείχνουν ότι η κατάθλιψη και το άγχος αποτελούν παράγοντες που οδηγούν στην εμφάνιση του προβλήματος, αλλά και η ίδια η γίνεται πολλές φορές αιτία ανάπτυξης των συγκεκριμένων ψυχικών καταστάσεων.

    Oλοένα και νεότεροι ενήλικες καλούνται πλέον να διαχειριστούν τη στυτική δυσλειτουργία και το ψυχολογικό βάρος που τη συνοδεύει.

    Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Journal of Sexual Medicine εξέτασε τις διαγνώσεις κατάθλιψης και άγχους σε 181.402 ασθενείς, ηλικίας 18-40 ετών, με στυτική δυσλειτουργία και διαπίστωσε ότι παρουσίαζαν υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους από τους άνδρες χωρίς αυτή. Το 17,1% είχε διάγνωση κατάθλιψης ή άγχους 12 μήνες πριν από τη διάγνωση, σε σύγκριση με το 12,9% της ομάδας ελέγχου. Τα ποσοστά παρέμειναν υψηλότερα για τους άνδρες με στυτική δυσλειτουργία στους 12 μήνες (11,7% έναντι 6,3%), στους 24 μήνες (14,5% έναντι 9,0%) και στους 36 μήνες (15,9% έναντι 10,6%) μετά τη διάγνωση.

    Αντιμετώπιση

    Ο τρόπος διαχείρισης της στυτικής δυσλειτουργίας εξαρτάται από την αιτία και τη σοβαρότητά της, λαμβάνοντας πάντα υπόψη και τυχόν άλλες υποκείμενες παθήσεις, εξηγεί ο Χειρουργός Ανδρολόγος Ουρολόγος, δρ Αναστάσιος Λιβάνιος. Ο γιατρός μπορεί να επιλέξει τη χορήγηση από του στόματος φαρμακευτική αγωγή.

    Ωστόσο, τα φάρμακα δεν είναι εξίσου αποτελεσματικά σε όλους. Σε ένα 30% των ασθενών δεν αποδίδουν. Εναλλακτικά ή σε συνδυασμό με την από του στόματος φαρμακευτική αγωγή συστήνονται οι ενδοπεϊκές ενέσεις ή τα υπόθετα που τοποθετούνται στην ουρήθρα.

    Για τους άνδρες που οι λύσεις αυτές δεν προσφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα υπάρχουν και εναλλακτικές επιλογές, όπως οι αντλίες και τα δαχτυλίδια πέους, τα οποία μπορούν να ενισχύσουν τη ροή αίματος σε όσους έχουν ήπια ως μέτρια στυτική δυσλειτουργία. Αυτά όμως δεν αποτελούν θεραπεία. Απλώς δημιουργούν τις συνθήκες για διείσδυση και τελικά για την ολοκλήρωση της σεξουαλικής πράξης.

    Εάν καμία από αυτές τις μεθόδους δεν αποδίδει, συστήνεται η χειρουργική τοποθέτηση εμφυτεύματος, η οποία είναι η μοναδική μόνιμη λύση στο πρόβλημα της στυτικής δυσλειτουργίας.

    «Πρόκειται για τη χειρουργική τοποθέτηση δύο κυλίνδρων στα στυτικά (σηραγγώδη) σώματα του πέους, που κατά τη φυσιολογική στύση γεμίζουν με αίμα. Η επέμβαση είναι απλή, διαρκεί μόλις μία ώρα και πραγματοποιείται με επισκληρίδιο αναισθησία, μέσω μιας μικρής τομής 2-3 εκατοστών κοντά στους όρχεις, η οποία δεν είναι ορατή μετά την ανάρρωση. Η δε νοσηλεία δεν ξεπερνά συνήθως το 24ωρο», διευκρινίζει ο δρ Λιβάνιος.

    Οι προθέσεις που τοποθετούνται για τη βελτίωση, την αντικατάσταση ή την αποκατάσταση της λειτουργίας του πέους αποτελούν θεραπεία τρίτης γραμμής και ενδείκνυνται όταν η δυσλειτουργία προκαλείται από οργανικές αιτίες που δεν ανταποκρίνονται στη συντηρητική θεραπεία, όταν υπάρχει αντένδειξη για τη χρήση των φαρμάκων, αλλά και όταν το πρόβλημα έχει ψυχογενείς αιτίες.

    «Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό και πλέον αποτελούν την αιχμή του δόρατος τόσο για τα υλικά από τα οποία κατασκευάζονται όσο και για την ευκολία λειτουργίας τους. Μελέτες έχουν δείξει πολύ υψηλά ποσοστά ικανοποίησης μετά από την τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης, που κυμαίνονται από 75-98%. Αυτά τα υψηλά ποσοστά υποστηρίζουν την άποψη ότι η τοποθέτηση πρόθεσης θα πρέπει να προτείνεται το συντομότερο ως θεραπευτική επιλογή όταν είναι επιθυμητή μια μόνιμη λύση της στυτικής δυσλειτουργίας», σημειώνει ο δρ Αναστάσιος Λιβάνιος.

    «Ο παγκόσμιος επιπολασμός της στυτικής δυσλειτουργίας αναμένεται να αυξηθεί σε πάνω από 322 εκατομμύρια έως το 2025. Το ίδιο και η ζήτηση για προθέσεις, όχι μόνο στους ασθενείς άνω των 60 αλλά και σε νεότερους εξαιτίας της επιδημίας της παχυσαρκίας και του διαβήτη που μαστίζει τον σύγχρονο, δυτικό κόσμο, οι οποίοι αποτελούν λόγους εμφάνισής της. Η τοποθέτηση πρόθεσης στο πέος είναι η μοναδική μόνιμη λύση στο πρόβλημα της στυτικής δυσλειτουργίας, εγγυάται την επανεκκίνηση της σεξουαλικής ζωής, τη βελτίωση της ψυχολογίας και την ικανοποίηση των ίδιων των ασθενών αλλά και των συντρόφων τους, η οποία παραμένει σημαντική παράμετρος επιλογής τους» καταλήγει ο ειδικός.